Rozdział 35: Rozmowy z psychopatką.

   Spojrzałam wpółprzytomnie na chłopaka, po czym odchyliłam głowę do tyłu i wybuchnęłam śmiechem. Co z tego, że nie było mi kompletnie do śmiechu i najchętniej ukręciłabym mu łeb na miejscu! Chodząca encyklopedia nieco zaskoczona opuściła kuczer i to był jego pierwszy błąd.

– Nie wiem czy chcesz wiedzieć. – szepnęłam tuż za jego plecami.

   Zaskoczony odwrócił się i już miał wystrzelić  beya, gdy rozpłynęłam się w powietrzu.

– Celujesz beyem w dziewczynę? – zacmokałam z niezadowoleniem, pojawiając się na drugim końcu pokoju – Myślałam, że jesteś lepiej wychowany.

   Zachował żelazny spokój, chociaż mordował mnie wzrokiem. Zachichotałam i usiadłam po turecku na stoliku.

– Zaspokoję twoją ciekawość, skoro tak bardzo chcesz. Ten naszyjnik jest ode mnie. – Przekrzywiłam głowę, a włosy spłynęły na moją twarz, tworząc woalkę. – Od samego początku nie miałam zamiaru dopuścić, byście walczyli z Rago. I co z tym teraz zrobisz, hm? – Odrzuciłam włosy za siebie i podparłam brodę ręką.

– Wiedziałem. – powiedział spokojnie, nie opuszczając  kuczera. – Od początku czułem, że jest coś z tobą nie tak. Zachowywałaś się tak pusto. Jakbyś tylko odgrywała swoją rolę, a twoje prawdziwe cele były schowane gdzieś głęboko.

– Dzięki za komplement. – mruknęłam. – A wiesz, że trafiłeś z tą grą? Bo to było tylko ciągłe zwodzenie was.

– Dlaczego? – zapytał ciągle opanowany.

– Dlaczego? – powtórzyłam i zrobiłam dzióbek. – Aleś ty dociekliwy, myślałam, że już dostaniesz szału i zaczniesz mnie wyzywać od zdrajców. – poskarżyłam się. – Po prostu chciałam uratować moją przyjaciółkę i ludzi, którzy są dla niej ważni.

– Myślisz, że ci w to uwierzę?

   Serio? Jak mu teraz jadę z całą prawdę, to mi nie wierzy! A zresztą niech się utopi w bagnie! Nie to nie! Łaski bez! Z westchnieniem wzruszyłam ramionami, tym samym kończąc naszą rozmowę.

– Powinienem w tej chwili iść do WBBA i powiedzieć cała prawdę. – rzekł, mrużąc oczy.

– Jeszcze mi powiedz, że czekasz, aż cię przeproszę, bo wtedy nie pójdziesz, to padnę tu trupem ze śmiechu. – zadrwiłam. – Naprawdę myślisz, że mnie to obchodzi? – spytałam pogardliwie i machnęłam ręką.

– Zostaniesz zatrzymana. – zagroził, a raczej próbował.

   Znów wybuchnęłam śmiechem, tym razem szczerym. Gdy się uspokoiłam, popukałam się w czoło i stanęłam prosto.

– Ta twoja wiara w policję i jej możliwości mnie zadziwia. Jesteś naprawdę naiwny, Dunamis. – Obeszłam go dookoła. Wodził za mną uważnym spojrzeniem, jakby się spodziewał, że wbiję mu nóż w plecy. Tak szczerze to mnie korciło, ale się powstrzymałam. – Policja, WBBA i czy nawet FBI nie znajdą mnie, jeśli zechcę.

– Jesteś zbyt pewna swoich możliwości. – oświadczył. –Dalej jesteś egoistyczną dziewczyną.

   Pod moimi stopami pojawił się krąg, a pokój wypełniło czerwone światło. Dunamis na początku zaskoczony, potem cofnął się o kilka kroków, gdy moje czarne skrzydła rozwinęły się, a uśmiech ukazał kły.

– Słyszałeś kiedyś, żeby jakiś człowiek zatrzymał kogoś w Piekle? – spytałam i nie czekając na odpowiedź, zwinęłam skrzydła, a kły wyparowały. – Koniec zabawy.

– Czyli stąd bierze się ta mroczna aura. – stwierdził ciągle zaskoczony.

– Brawo, detektywie. Po prosto oklaski na stojąco. – Zaklaskałam kilka razy.

– Jennifer, powiedziałaś mu to wszystko tylko po to, bym musiał to teraz usunąć? – jęknął z wyrzutem Victor.

– Oj, no nie jęcz tak. Chciałam sprawdzić jego reakcję.

   Nie powiem, usatysfakcjonowała mnie. Encyklopedia cofnął się o kilka kroków. „Przypadkowo” za jego nogami pojawiła się książką, o którą się potknął i skończył na podłodze. Kuczer potoczył się po posadzce wprost pod moje nogi.

– Chyba straciłeś broń, co? – zaśmiałam się i nachyliłam nad nim.

– Wszyscy jesteście demonami? – spytał, omiatając nas wzrokiem.

– Brawo! – ucieszyłam się. – Od razu trafiłeś z nazwą!

   Victor wymownie zakaszlał, więc dałam spokój Dunamisowi i zaczęłam się bawić jego kuczerem. Jupiter nawet nie zareagował.

– Nie możecie od tak usuwać wspomnień! Kto wam dał do tego prawo?! Odpowiadaj!

– Jeśli miałbyś zachować pamięć, musiałbyś się zobowiązać, że nikomu nie powiesz prawdy o nas. – powiedział Victor.

   Dunamis wymamrotał coś pod nosem, sztyletując mnie wzrokiem.

– Zostałbyś wmieszany w sprawy, które cię dotychczas nie dotyczyły. – Tsukiwa dotknął jego czoła. – Chcesz tego? – spytał poważnym, chłodnym tonem.

Chłopak milczał.

– Uparty jesteś. – stwierdził Victor. – A wieszv co by cię spotkało za zdradę? Śmierć. – rzekł tak jakby oświadczał, że jutro będzie piękna pogoda.

   Źrenice Dunamisa rozszerzyły się gwałtownie. Próbował wstać lub uciec jak najdalej od nas, ale Tsukiwa trzymał go mocno z ramię i nie miał zamiaru puścić.

– Tak właśnie myślałem. – Pod ich stopami pojawił się oliwkowy krąg. – Oblivio.

   Przerażone spojrzenie chłopaka stało się mętne. Po chwili padł na panele.

– Nie pamięta nic z pobytu u ciebie. – powiedział Victor.

– Trzeba go będzie przenieść do WBBA. – westchnęłam i niechętnie podeszłam do Dunamisa.

   Nagle usłyszałam czyjś śmiech w głowie. Piskliwy i obłąkańczy. Alter.

– Alter jest gdzieś blisko. – poinformowałam resztę.

– Szukaj jej. – Izumi podniósł Dunamisa z podłogi. – Ja się zajmę resztą.

– Dzięki Izu. – Uśmiechnęłam się  i zerknęłam na Victora, który skinął głową.

   Wybiegłam z mieszkania, nawet nie zawracając sobie głowy zamykaniem go. Najwyżej mnie okradną, nie trzymam nic zbyt cennego w domu! Po drodze potrąciłam staruchę. Jej zakupy rozsypały się po schodach, a pod mój adres poleciało kilka obraźliwych epitetów. Wiedźma dźgnęła mnie mocno laskę w żebra, gdy dosłownie zeskakiwałam ze schodów.

– Mam nadzieję, że cię Alter dopadnie. – wymamrotałam.

   Jej wrzaski towarzyszyły mi aż do drzwi wejściowych, które wyleciały na chodnik. Zaskoczeni przechodnie i moi sąsiedzi zostali uraczeni mym widokiem. Miałam pewnie jakiś dziki błysk w oku, bo odsuwali się na mój widok, co było mi bardzo na rękę. Muszę znaleźć Alter! Wtedy uda mi się pogadać z tą Eris i wyciągnę z niej, czego chce i co to są te dzieci Nocy! Owszem pamiętałam jakieś nikłe fragmenty z mitologi o bogini Nyks i jej dzieciach, ale szczerze wątpię czy to są bogowie. No chyba, że oni kończą jako beye to sorry!

   W powietrzu unosił się nikły zapach krwi. Była tu przed chwilą. Wiedziona instynktem i wonią poszłam w jedną z gorszych dzielnic miasta. Usłyszałam wybuch. Całe południowe skrzydło miejscowej szkoły padło zupełnie jakby było z kart. Pył zawiał mi w oczu. Zakaszlałam i popędziłam w ruinę. Mijałam przerażonych ludzi. Ktoś złapała mnie za ramię, ale przywaliłam mu łokciem w brzuch i mnie puścił. Przeszłam przez gruzy, zniszczone ławki, krzesła, tablice.

   Nagle w tym całym spustoszeniu rozbrzmiał śmiech Alter. Szybko zamilkł i zapadła martwa cisza. Przeskoczyłam nad zniszczonymi schodami i przeszłam czymś, co kiedyś było korytarzem. Zdziwiłam się, że nie widzę żadnych ciał tylko samą krew, która tworzyła różne wzory na gruzach.       Weszłam przez zrujnowane drzwi do środka jednej z klas.

– Wiedziałam, że przyjdziesz – Alter bawiła się czaszką wyjętą z modelowego kościotrupa. – siostrzyczko.

– Nie nazywaj mnie tak – warknęłam. – Co zrobiłaś z ciałami? – spytałam, przysiadając na jednej z ocalałych ławek.

   Czaszka zapłonęła czarnym ogniem. Alter rzuciła ją na podłogę i zgniotła butem. Na jej twarzy pojawił się uśmiech pełen sadyzmu.

– Pewnie trupy tych śmieci walają się na placu. – odparła. – Tam ich zagoniłam, a potem pobawiłam się z nimi.

– Użyłas magii by wysadzić szkoły?

   Prychnęła pogardliwie.

– Miałam używać zaklęcia na takie coś? Zwariowałaś? Wystarczyło mi to. – Uniosła katanę, która zalśniła w świetle zachodzącego światła. – Chciałam iść pozbyć się reszty tej szkoły, ale poczułam, że tu idziesz i poczekałam na ciebie.

– Masz zamiar tak chodzić po ulicach i ich zabijać? – spytałam z ironią. – Nie ma co genialny plan, Alter.

– Nie jestem Alter! – wrzasnęła, wstając. – Jestem Mitsuki!

– Dobra, dobra załapałam, nie drzyj się tak. – Machnęłam lekceważąco ręką. – Jeszcze się dziabniesz tą kataną i będzie problem.

   Usiadła z powrotem i w sekundzie wściekłość na jej twarzy zastąpił ten psychiczny uśmieszek.

– Wątpię, żebyś przyszła tu, by kogoś ratować. Czego chcesz? – spytała.

– Porozmawiać z kimś, kto jest w tobie.

– We mnie? – powtórzyła zaskoczona. – O czym ty mówisz? – Mimo że nie wyglądała na spiętą, uważnie śledziła każdy mój ruch, w każdej chwili gotowa do walki lub ucieczki.

   Zapanowała cisza. Zdziwiłam się, czemu nie słyszę syren pogotowia, ale pewnie byłam zbyt oddalona od ulicy.

– Pokaż się, Eris. Wiem, że tam jesteś. – wyszeptałam. – Jesteśmy takie same. – Odgarnęłam włosy i nieco zsunęłam rękaw bluzy, ukazując symbol na prawej łopatce.

   Mitsuki zmarszczyła brwi i przekrzywiła głowę, przyglądając się znamieniu. Stopniowo zaskoczenie zostało zastąpione przez zrozumienie. Z ust zniknął sadystyczny uśmiech. Z oczu uciekły wyraz szaleństwa i obłąkania. To była zupełnie inna osoba, chociaż wyglądała tak samo.

– No kto by pomyślała, że następną osobą będzie demonem – powiedziała Eris i zmrużyła oczy. – Dlatego nie udało mi się ciebie opętać i wchłonąć. – mówiła z wyraźnym niezadowoleniem.

– Wchłonąć? Czyli Artemis to....

– Dokładnie, czterysta lat temu wchłonęłam jedną miko, która zastąpiła mnie jako hmmm – zastanowiła się na chwilę. – dusza czy tam rdzeń beya. – uznała, wzruszając ramionami.

– Czyli ty i twój brat stworzyliście beye i po śmierci wstąpiliście w nie? – spytałam.

   Skinęła głową.

– Zostaliśmy przeklęci i skazano nas na wieczne potępienie. Na szczęście w ostatniej chwili zdołaliśmy przenieść swoje dusze do uszykowanych na wszelki wypadek beyi. – Uśmiechnęła się z rozmarzeniem. – Co to były za czasy! Opętywałam uwodziłam i wyciągałam z ludzi ich najgorsze cechy, po czym zabierałam ich dusze, by się wzmocnić mrokiem będącym w nich. Jednak czterysta lat temu trafiłam do rąk pewnej młodej miko. Byłam wtedy dość słaba, ale i tak zdołałam ją wchłonąć. Nie przewidziałam tylko, że...

– Jej moce będą w stanie cię zapieczętować i owa miko stanie się duszą beya, a ty skończysz jako dodatek do niej – dokończyłam za nią.

   Spojrzała na mnie z uznaniem.

– Jesteś całkiem mądra. – pochwaliła mnie.  – Przeniosłam się do twojego alter ego, gdy tylko powstało, bo było w niej dużo dużo więcej mroku niż w miko. A teraz żyję w niej i patrzę jak doprowadza ten przeklęty świat do upadku. – Oczy jej rozbłysły i zaczęła przypominać Mitsuki. – Nie znoszę cię, wiesz? – syknęła nagle. – Mój brat był tak blisko naszego celu, a ty i ci legendarni się wtrąciliście!

   W odpowiedzi wzruszyłam ramionami. Nie obchodziło mnie, co sądzi o mnie jakaś wiedźma. Miała jeszcze kilka pytań do niej.

– Czym są Dzieci Nocy? – spytałam.

– To uniwersalne określenie na członków kultu, który stworzyłam z bratem. – powiedziała i z czułością spojrzała na symbol. – Każdy, który mnie posiadał, został nim obdarzony szybciej czy później.

– Czego chcesz?

– Niczego.  – odparła. – Nie muszę niczego robić. Twoje alter ego, przepraszam, Mitsuki odwala za mnie całą robotę, a magowie wkrótce doprowadzą do ery opętanych!

– Hee? Czyli... – ziewnęłam. – prawda jest taka, że jesteś zbyt słaba, by cokolwiek zrobić, dlatego przyczepiasz się do innych i czekasz, aż zrobią wszystko za ciebie?

– Chciałaś mnie wkurzyć, Jennifer? Jeśli tak, to ci nie wyszło. – zaśmiała się. – Teraz jestem już tylko obserwatorem. – Nagle zaczęła charczeć, jakby coś ją dusiło. Poczęła machać nogami i odchyliła głowę do tyłu. Po chwili zamarła i powoli spuściła głowę. Włosy przykryły jej twarz. Wstała.

Ostrze katany zagościło centymetr od mojego oka. Ze stoickim spokojem wpatrywałam się, jak Mitsuki dygocze ze wściekłości.

– Nie będę znowu rozdwojeniem! – wrzasnęła. Złapałam ostrze i pociągnęłam do góry. Z rozciętej dłoni spłynęło kilka kropelek krwi, które spadły na moje przedramię.

– Uspokój się. – westchnęłam.

– Nie będziesz mi rozkazywała. – syknęła. – Zniszczą tą cholerną rasą, która zabrała naszego brata. – Wyszarpnęła katanę z mojego uścisku. – Dlaczego nie chcesz mi pomóc? Bo masz tam „przyjaciół”?! Oni szybciej czy później się od ciebie odwrócą!

   Uderzyłam ją pięścią w twarz i podcięłam, a kiedy próbowała wstać, przygwoździłam do podłogi nogą. Wybuchnęła piskliwym chichotem, który wychodził mi już bokiem.

– Dalej udajesz, że jesteś dobra? Obydwie dobrze wiemy, że ja i ty nienawidzimy ludzi równie mocno. – Uśmiechnęła się szeroko. – Oni sprawili nam ból, odebrali wszystko. A teraz za to zapłacą!

– Nie jestem dobra. – powiedziałam chłodno. – Nigdy nie byłam. Kłamię, oszukuję i pozbywam się tych, których uważam za wrogów. Ale – Jeszcze mocniej przyparłam ją butem. – nigdy nie próbuj porównywać mnie do ciebie. – syknęłam ostrzegawczo.

– Gdy znów się spotkamy, będziesz inaczej myślała. Obiecuję ci to. – szepnęła.

   Błysnęło czerwone światło. Schyliłam się i złapałam ją z włosy. Jednak szarpnęła się mocno i zdołała zniknąć. Zostałam sama w zrujnowanej klasie z pękiem czarnych włosów w garści. Odrzuciłam je z obrzydzeniem i też się teleportowałam zanim ktoś odkryje moją obecność.

****

   Rin z tacą, na której stał kubek z herbatą, spokojnie wędrowała pustym holem. Doszła do właściwych drzwi. Łokciem nacisnęła klamkę i weszła do środka. W pokoju jednym źródłem światła były trzy ogromne monitory pokazujące kolejno od prawej szpital, zniszczoną szkołę i park. Rin postawiła tacę na stoliczku. Wysokie oparcie fotela odwróciło się.

– Rin! Jak miło cię widzieć! – ucieszył się mężczyzna, który w nim siedział. Kobieta podała mu herbatę. Gestem pokazał jej, by usiadła na fotelu koło niego.

– W jakiej sprawie mnie wezwałeś, panie?  -spytała.

–  Doskonale herbata! – pochwalił ją. – W jakiej sprawie? Cóż naszemu koledze przydałby się towarzysz. – Jeden z monitorów pokazał obraz z pokoju Gingi, który leżał na łóżku i bezmyślnie gapił się w sufit. – Wygląda tak żałośnie, prawda?

– Kogo?

– Hmmm... – mężczyzna wziął kolejny łyk. – O, już wiem! – Wcisnął kilka klawiszy na klawiaturze i na ostatnim ekranie pojawiło się zdjęcie chłopaka. – Idealnie! Co myślisz Rin? On czy może ten? – Zmienił zdjęcie.

   Rin zmrużyła oczy i szybko przeanalizowała fakty, które znała.

– To chyba obojętnie. – powiedziała z lekkim wahaniem.

– Ale którego zniknięcie sprawi jej większy ból? – zastanawiał się na głos mężczyzna.

– A te jej przyjaciółki?

– Powoooli, Rin. Dobrze....Ten! – wskazał na jedno zdjęcie.

   Rin skinęła głową i wstała.

– A i jeszcze jedno. Wezwij do mnie Hidekiego, dobrze? – poprosił ją.

– Oczywiście. – Skłoniła się i wyszła, zabierając tacę.

   Gdy zniknęła, mężczyzna odchylił się wygodnie na krześle.

– Przynajmniej powiedziałaś jedną prawdziwą rzecz, Jennifer. Nigdy nie byłaś dobra.

****

   Gdy powróciłam do domu, Victor kazał mi siedzieć na tyłku i poleciał do WBBA tłumaczyć Hagane, czemu ma zniszczone całe piętro, a ja i Dunamis wyparowaliśmy.  Powiedziałam Izumi i Harumi, która wróciła z Francji, o tym co dowiedziałam się od Eris.

– W sumie to nie ma żadnego związku z sprawą magów. – zauważyła Haru, szukając mąki. – Izuu, nie gadaj, że nie kupiłeś!

– Kupiłem!

   Odłożyłam telefon na stolik i spojrzałam na nich.

– Wiem, ale przynajmniej ogarniam, o co chodziło z tą wizją i Artemis. – Zerknęłam na beya, ale miko nie była chętna do rozmów.

– Ja bym tam bardziej obawiał się, o co chodziło Alter. – powiedział Izu cały z mąki.

– Ona gada takie bzdury od zawsze. – mruknęłam.

   Rodzeństwo zajęło się robieniem jakiegoś ich rodzinnego ciasta. Zamknęłam oczy i zastanawiałam się co dalej. Kończyło mi się pomysły, gdzie szukać dalej i po co magom opętani. Jaki jest ich cel?

– Może ty nim jesteś? – wzdrygnęłam się i niemal spadłam z kanapy. Otworzyłam oczy i zobaczyłam Yukę, która kucała przy mnie. Za jej plecami stali Alice i Patrick.

– Nie pomyślałaś o tym, Jenn? W końcu to wszystko zaczęło się, gdy spotkałaś Hidekiego, prawda? – stwierdziła Alice, zrzucając moje nogi z oparcia kanapy, przez co zleciałam na dywan.

– Victor już o tym myślał – mruknęłam. – Ale co ja mam do opętanych?

– Nie wiem. – odparła.

– Może odpowiedź leży w twojej przeszłości. – zasugerowała Yuka.

– Jak się dowiecie czegoś o mnie, to zadzwońcie. – powiedziałam.

– Może przecież istnieć ktoś, kto cię wtedy znał. – zauważył Patrick.

   Przypomniałam sobie, kiedy ktoś stanął za mną i powiedział ,,Mam cię!”. Zmarszczyłam brwi. Kto to był? Jeśli naprawdę istnieje osoba, która znała mnie, zanim utraciłam pamięć, to gdy znajdę magów, równocześnie dowiem się, kim kiedyś byłam? Moje gorączkowe rozmyślania przerwał dzwonek telefonu. Wkurzona, odebrałam, nie patrząc, kto to.

– Tak?

– Jenny? – to był Demure.

– Co jest? – spytałam. Czułam, że za chwilę stanie się coś złego.

– Czy jest u ciebie Nil?

– Nie. – odpowiedziałam błyskawicznie. – A co?

– Bo nie mogę go znaleźć! Nie ma go w pokoju hotelowym i nie odbiera. Dodatkowo jego bey też zniknął, ale jest kuczer.

   Po Gindze też został kuczer. Coś się we mnie przekręciło. Magowie porwali Nila. Nie, spokojnie Jennifer! To może tylko śmieszny zbieg okoliczności!

– Czekaj, tu jest jakaś kartka. – powiedział nagle Demur. – „To my”. – przeczytał. – Co?

   To my...To my....Zacisnęłam dłoń na telefonie, aż zbielały mi palce. Rosła we mnie furia.

– Jennifer? – spytał Demur, zaniepokojony moim brakiem odpowiedzi.

– Nie dzwoń na policję, Demur. Wytłumaczę wam to później. – rzuciłam i rozłączyłam się.

   Wszyscy spojrzeli na mnie zaniepokojeni.

   Cisnęłam komórką w ścianę i kopnęłam komodę, która zwaliła się na ziemię.

– Magowie wykonali ruch. – warknęłam. – I tym razem przesadzili.

   Nie jestem specjalnie miła i nigdy nie będę. Potrafię dręczyć godzinami i nienawidzić przez całe życie. Ale nigdy nie pozwolę krzywdzić moich przyjaciół.

   Szkoda, że ci magowie o tym nie wiedzieli. Bo teraz czeka ich tylko śmierć.

   Tylko czekajcie. Znajdę was.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ja: Coś mi ostatnio te rozdziały nie wychodzą >.> A jak tam wasz pierwszy dzień szkoły? Bo ja przez prawie cały dzień się śmiałam xD Szczególnie na niemcu xD

Jenny: *ostrzy katanę*

Izumi: Jenn, spokojnieee *wciska jej kakao*

BUM!

Patrick: *patrzy na piekarnik* Teraz to wasze ciasto wygląda jak kawał węgla.

Harumi: E tam.

Patrick: Nie gadaj, że to wasz rodzinny przepis.

Harumi: Oczywiście, że nie!

Patrick: Ulżyło mi *ulga*

Izumi: Dajmy jej pani spod 4 *.*

Jenny: To ona żyje? U.U

Alice: Takie tak szybko nie giną.

Jenny: Buuu.

Ryuga: A żeś walnęła akcję Angel.

Ja: Wróciłeś!

Ryuga: Nie dam się wkręcić.

Ja: -_- Głupi żółw >.>

Jenny: Dlaczego nie porwali narwańca!?

Kyoya: Bo by nie dali rady.

Jenny: Dobry dowcip.

Kyoya: *nie ma siły na sprzeczki*

Ja: Odmeldowujemy się ^^