Rozdział 36: Złodziejka, chaos i kolejny plan

   Victor wziął głęboki wdech.

– CO TO MA ZNACZYĆ, ŻE JEJ NIE MA?! – wydarł się do słuchawki.

– No wiesz szefie, przydałoby się już obudzić. – odparł wesoło Kaito. – Po prostu nigdzie jej nie ma.

– Ja cię kiedyś trzasnę, Kaito. – zagroził Tsukiwa. – Sprawdzaliście wszędzie?

– W sumie może jej też nie być w sensie duchowym, czyli że fizycznie jest, ale buja w obłokach. – kontynuował Rolini, ignorując dalsze słowa Victora.

   Władca demonów westchnął zirytowany i zaczął rozważać zmianę personelu na taki z co najmniej 100 punktami IQ.

– Jest tam ktoś z tobą? – spytał.

–  Haru- chan, szef chce z tobą gadać! – krzyknął Kaito.

– Tak? – w słuchawce rozległ się głos dziewczyny.

– Naprawdę szukaliście wszędzie?

– Yhym. Nie ma jej w mieszkaniu, moim mieszkaniu, arenie, barze sushi, basenie, WBBA i w żadnym innym miejscu.

– Co za kretynka. – warknął Victor. – Co wzięła?

– Mam je grzebać w rzeczach? – oburzyła się Harumi.

   Victor wymownie zamilkł. Terada wymamrotała kilka przekleństw. W słuchawce było słychać szmery, trzaski i różne inne dźwięki.

– Nie ma jej telefonu, naszyjnika, katany i worko – torby. – zakomunikowała. – W łazience grzebać nie będę. – warknęła.

   Victor zastanowił się przez chwilę.

– Wytłumacz mi jedną rzecz. – powiedział miłym tonem. – Byliście z nią cały wczorajszy wieczór, a twój brat nawet u niej spał...Więc jak to możliwe, że tak po prostu sobie wyszła, cholera wie dokąd?! – wrzasnął.

– Ejeje, szefie, na kobiety się nie krzyczy. – upomniał go Kaito.

– Dobrze, przepraszam. Więc?

– Ja byłam w pracowni, Izumi spał do dwunastej, Patrick dalej siedzi w swoim elektronicznym świecie, Alice jest u swojego taty, a Yuka maluje, więc może się palić i walić, ale ona i tak  tego nie zauważy. – westchnęła Haru. – Zresztą co się tak denerwujesz? Przecież Jenn często znikała.

– Ryo Hagane wypytuje, czemu jej nie ma, bo wpadł na jakiś trop czy coś takiego. – odparł Victor, przechadzając się po gabinecie. – Każ Patrickowi sprawdzić, gdzie ostatnio był aktywny telefon Jennifer. – polecił i rozłączył się.

   Nagle zadzwoniła jego służbowy telefon. Zerknął na wyświetlacz.

  „Ryo Hagane dzwoni.”

   Niechętnie odebrał, biorąc przy okazji łyk kawy.

– Mógłby pan do mnie przyjechać? – spytał dyrektor WBBA.

– Teraz?

– Jak najszybciej. – rzucił Hagane i rozłączył się.

   Victor usiadł na czarnym fotelu i spokojnie dopił kawę. Wiedział, że nie musi się śpieszyć, bo teleportacja zajmie mu kilka sekund. Spokojnie przebrał się w normalne ubrania, zarzucił czarny płaszcz i teleportował się w okolice budynku WBBA. Zauważył, że stało przed nim kilku uzbrojonych mężczyzn, ale wystarczyło im pokazanie wizytówki oraz karty, że by go wpuścili. Wszedł do głównego holu, gdzie czekał już Ryo.

– Co się stało, dyrektorze? – spytał Tsukiwa.

   Ryo nie odpowiedział, tylko z kamienną miną poprowadził go do windy. Zjechali na dół i wysiedli przed ogromnym sejfem. Hagane wyciągnął z kieszeni marynarki kartę z tworzywa sztucznego i przyłożył ją do małego wgłębienia. Wysunęła się mini klawiaturka, do której wpisał kod, po czym przyłożył kciuk do czytnika linii papilarnych. Drzwi od sejfu nieco się odsunęły. Victor pociągnął je, dzięki czemu zobaczył długi korytarz, a raczej to co z niego pozostało.

   A co zostało? Nieco ścian, podłoga i ślady po kulach oraz dziury w posadzce. Tsukiwa spojrzał pytająco na dyrektora. Ten wziął głęboki wdech.

– Żeby tu się dostać potrzebna jest ta karta. – Machnął nią. – Mam ją tylko ja, Hikaru, jeden z moich agentów, Dunamis i pańska córka. Jak pan myśli, kto się tu włamał i załatwił moją ochronę? – spytał z wyraźną wściekłością

   Victor czuł, że robi mu się gorąco. Szybko ominął Ryo i zajrzał do środka. W pomieszczeniu spoczywała niewielka kupka fioletowych kryształów, na której szczycie był zapieczętowany Nemezis.

– Wcześniej kryształy wypełniały całe pomieszczenie. – powiedział Ryo, lustrując pomieszczenie wzrokiem. – A dziś rano zniknęły niemal wszystkie.

   Victor miał ochotę rzucić jadowitą uwagę na temat ochrony, ale powstrzymał się taktownie. Jakby nie patrzeć to Jennifer namieszała, a nie WBBA.

– Skąd wiecie, że to moja córka? – spytał spokojnie.

– Dwóch strażników mówiło, że to ona na ich napadła.

– Zgaduje, że nawet się przy tym nie namęczyła. – wymamrotał Victor. Hagane rzucił mu mordercze spojrzenie. – W każdym razie jeśli to ona, to po co jej kryształy?

– Nie mam pojęcia. – Hagane rozłożył bezradnie ręce. – A może pan wie, hm? – spytał.

– Chciałbym wiedzieć. – warknął Victor, powoli tracąc panowanie. – Nie wiem, co ona znów wymyśliła, ale nie mam z tym nic wspólnego. – Szybko wyszedł z pomieszczenia, nie zważając na dyrektora i wyciągnął telefon. – Patrick, sprawdziłeś?

– Okolice Japonii. Kaito był tam. Pusto. – odparł krótko.

   Tsukiwa rozłączył się i uderzył pięścią w ścianę, robiąc w dużą dziurę.

– Co ty wyrabiasz, Jennifer? – spytał sam siebie.

****

   Jedną z włoskich uliczek wędrowała postać z kapturem narzuconym na głowę i w długim płaszczu Mimo że słońce niemiłosiernie grzało, to ona go nie zdejmowała. Ludzie nie zwracali na nią za bardzo uwagi. W końcu każdy może chodzić w czym chce, prawda?

   Przystanęła przy jednej z nielicznych budek telefonicznych i weszła do niej.

–  Ale upał. – mruknęła Jenny, zsuwając kaptur z głowy i rozpinając płaszcz

   Zrzuciła workowatą torbę z ramienia i ulokowała ją koło swoich nóg. W środku pobłyskiwały kryształy. Przykucnęła i sprawdziła, czy przypadkiem któryś się nie zniszczył. Były w porządku, więc wstała, wrzuciła monetę do automatu, wykręciła numer i sięgnęła po słuchawkę.

– Słucham? – usłyszała zdenerwowany głos Kaito. Uśmiechnęła się lekko. Victor musiał dać mu nieźle popalić.

– Cześć, Kaito. Jak bardzo nasz drogi władca jest zły? – spytała swobodnie.

   Po drugiej stronie na chwilę zapadła cisza.

– Jennifer?! Gdzie ty jesteś? Czy ty wiesz jaki chaos zrobiłaś?! Victor i ten dyrektor WBBA są wściekli! – wrzasnął Kaito z nutką ulgi w głosie.

– Nie przesadzaj tak bardzo z tym chaosem. To tylko małe zamieszanie. – powiedziała, odgarniając włosy z twarzy. – Ryo zły? Nie powiem, że mi przykro. Jego wina, to on dał mi kartę.

– Jak to jest małe zamieszanie, to ja jestem biskupem. – prychnął chłopak. – Podobno WBBA szuka cię za kradzież.

– Naprawdę? – zaśmiała się krótko. – Czekam jeszcze na list gończy.

– Co ty wymyśliłaś?

– Zobaczysz. Muszę już kończyć, bo wiem, że mnie namierzacie. Przekaż Victorowi, że przesadza. A Hagane powiedz, że zobaczy swojego synalka za niedługo. To papa, Kaito. – rozłączyła się, nie czekając na odpowiedź.

   Przeciągnęła się, po czym zarzuciła torbę z powrotem na ramię i wyszła z budki. Spokojnym krokiem poszła za najbliższy budynek i zniknęła.

   Kaito pojawił się kilka sekund po tym, jak centrala namierzyła budkę. Jednak spóźnił się o całą minutę. Zastał tylko zwisający telefon.

   Po Jennifer nie było ani śladu.

****

– Jak Jenn wróci, to przysięgam, że ją wypatroszę. – wycedziła Harumi, strzelając do celu z pistoletu.

   Izumi zerknął na siostrę i wrócił do czytania gazety.

– Nie zabrała mnie do Włoch! Czuję się olany! – jęknął.

   Harumi strzeliła się płaską ręką w czoło, patrząc z politowaniem na brata. Rzuciła pistolet na kanapę i opadła na fotel.

– Victor kazał mi się włóczyć po najgorszych spelunach, a sam zwiedził cała Piekło wzdłuż i wszerz. I nic!

– Bo Jenn to taki kameleon. Jak zechce, to nikt jej nie znajdzie.

– Podobno WBBA wysłało agentów, by ją złapali. – powiedziała Haru, wpatrując się w sufit.

– Wyrosną im brody, zanim to zrobią.

   Dziewczyna zaczęła dmuchać w kosmyk włosów, który niesfornie opadał jej na czoło. Izumi porzucił czytanie gazety, przeturlał się do stolika i sięgnął po telefon.

– Wild Fang również nie wie, gdzie jest. – poinformował siostrę.

– Też mi zaskoczenie. – Wzruszyła ramionami. – Zaraz...Skąd to wiesz?

– Spisałem sobie numer Kyoyi i do niego napisałem. – odparł. – Nie uważasz, że Jenn i on pasują do siebie?

   Harumi wybuchnęła śmiechem i popukała się w czoło. Izumi wydął policzki.

– No wiesz, Haru! Oni mają takie podobne charaktery!

– Gwarantuje ci, Izumi, że szybciej by się zabili.

– Trochę wiary...

****

    Zerknęła na notatkę zapisaną w telefonie, by upewnić się, że trafiła we właściwe miejsce. Nie zrzuciła kaptura, tylko włożyła wytrych do zamka i manipulowała nim przez chwilę. Cicho kliknęło. Popchnęła drzwi i weszła do środka, po czym cichutko zamknęła drzwi. W pokoju panował półmrok, więc bez trudu znalazła schody. Wspięła się po nich na samą górę czyli na strych. Tam już spokojnie zrzuciła kaptur, zdjęła płaszcz, położyła torbę na zmurszałych deskach i siadła na sporym parapecie. Wyjęła katanę i przejechała palcem po ostrzu.

– Już niedługo. – szepnęła i oparła głowę o zabrudzoną szybę.

   Musi tylko trochę poczekać. Jeśli dobrze wydedukowała, to jutro rano nastąpi koniec albo początek końca.

   Strych pachniał stęchlizną i  naftaliną. Pyłki kurzu tańczyły w słonecznych promieniach, które wpadały tu przez brudne szyby.

   Ciekawe od jak dawna ją obserwowali. Czego od niej chcieli?

   Ale to było nieważne. Wkurzyli ją, a teraz zobaczą jej prawdziwą twarz.

  Twarz, którą często ukrywała przed wszystkim.

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ja: Hejka ^^ Rozdział miał być później, ale na rowerach dostałam kopa weny i napisałam teraz ^^ Jak myślicie gdzie jest Jenny i dlaczego zabrała kryształy oraz jaki ma plan?

Jenny: Najlepszy.

Izumi: Tak bardzo skromnie.

Jenny: Mówię poważnie.

Ja: Po pierwszym tygodniu mam dość, a wy drodzy czytelnicy? xD