Rozdział 37: Niektórych nigdy nie powinno się prowokować...

   Stare drzwi zgrzytnęły nieprzyjemnie, gdy zetknęły się ze zniszczonymi deskami, którymi wyłożony był mały przedsionek domu. Kyoya strzepał piach z kaptura oraz ramion. Odwiesił brązowy płaszcz na wieszak i szybko ogarnął stan pokoju. Był nawet do wytrzymania, zwłaszcza, że mieli tu mieszkać kilka dni, a potem jechać do Kairu.

   Odpiął i rzucił kuczer na kanapę, po czym udał się do łazienki, by zmyć z siebie pył, kurz, piach i wszystko inne, co mógł spotkać na pustyni.

   Co robiła reszta drużyny? Demure ciągle jeszcze trenował, a Benkei? Strzelał, że poleciał na miasto po żarcie, które ubóstwiał ponad życie. Mówił mu, żeby nie  nadwerężał się z tą ręką, ale Hanawa jak zawsze się uparł i zrobił po swojemu.

– A tak to bardziej zawadza niż pomaga. – wymamrotał Kyoya, przejeżdżając dłonią po karku.

   A żeby było jeszcze lepiej to, Nil zaginął, Ashida okradła WBBA i sama zniknęła. Kto będzie musiał teraz o tym wszystkich opowiadać afrykańskiemu sponsorowi drużyny? On! Jeszcze zniknięcie Nila będzie mógł jakoś wyjaśnić, ale co powie o Jennifer? Że jest szurniętym demonem, który wplątał się w jakiś powalony konflikt z magami?! Taa, od razu może sobie szukać domu bez klamek, bo po takiej relacji nic lepszego by go nie czekało.

   Całkiem przyzwoita wiązanka przekleństw poleciała pod adres dziewczyny. Zakręcił wodę, wytarł się i wyszedł z łazienki. Powitał go widok Demura, który duszkiem wypijał już drugą butelkę wody.

– Cześć, Kyoya. – powiedział, gdy skończył.

   Tategami skinął tylko głową i powlókł się w kierunku lodówki.

– Ciągle żadnych wiadomości od Nila lub Jenny? – Demure zadawał to pytanie codziennie od trzech dni.

– Ty wypiłeś wszystkie energetyki? – Kyoya zignorował jego pytanie i zerknął na niego.

– Nie. – zdziwił się chłopak. – Ja ich nawet nie lubię. A wracając do pytania...

–  Czyli to Benkei....Słuchaj, nie mam żadnych wiadomości. Ashida znów zlała drużynę, a Nil prawdopodobnie został porwany, tyle wiem. – Tategami trzasnął drzwiczkami od lodówki. Demure natychmiast ucichł, widząc, że lider ma zły humor (czytaj: kurwicę - dop. Jenny)

– A-ale, że od razu porwany? – po chwili ciszy afro postanowił wrócić do tematu.

– Zostawili wiadomość „To my” nie? A gdy powiedziałeś to Jennifer, to ona następnego dnia zaginęła, uprzednio  robiąc napad na WBBA. – Tategami przerwał wywód i wziął łyka zimnej herbaty. – Poza tym Nil zniknął razem z beyem, ale bez kuczera. Trochę dziwnie, prawda?

– Masz rację. – przyznał Demure. – Myślisz, że to sprawka...

– Kogoś ze świata Ashidy? Tak. – Tategami znów wszedł mu w słowo. – Ta dziewczyna to same kłopoty. – warknął.

– Ale bez niej było by nudno. – Uśmiechnął się ciemnoskóry (Autorce brak epitetów na Demura, help! xD)

– Nie zgadzam się. – westchnął Kyoya. – Wszelkie komplikacje to jej wina.

   Demure już otwierał usta, gdy do domku wpadł Benkei z wielgachną torbą zakupów i wielkim bananem na twarzy.

–  Kyoya- san, zrobiłem wielkie zapasy! Łap, Demure, to dla ciebie! – w stronę rezerwowego poleciała ogromna butelka napoju. Niestety chłopak nie zdążył jej złapać i poleciał z nią na podłogę.

– Żyjesz? – zaniepokoił się Benkei, gdy Demure dalej leżał na deskach i mruczał „widzę kolorowe gwiazdyyyy.”

   Tategami uniósł brew , podniósł rezerwowego i usadowił go z powrotem na kanapie.

– Teraz musimy pomyśleć, jak wytłumaczymy akcję Ashidy i zniknięcie Nila sponsorowi. – zwrócił się do drużyny. – Czuję, że nie będzie łatwo, ale trzeba coś wymyślić. Inaczej będziemy wyeliminowani z mistrzostw, gdy zostaną wznowione. – Zacisnął dłoń w pięść.

   Nagle nieco zabrudzona szyba wybuchła. Poleciały na nich odłamki i okruchy szkła. Benkei ryknął potężnie i pobiegł zasłonić swego kochanego lidera, ale dostał plaskacza i wylądował na stoliku. Kyoya szybkim, wypracowanym ruchem w ciągu jednej sekundy załadował i wystrzelił beya.

– Leone, odwrócone tornado! – wrzasnął, mając gdzieś, że rozniesie pół domu.

   Bey wykonał jego polecenie i potężna trąba powietrzna porwała resztki szyby, zakupy Benkeia i wiele innych rzeczy. Jednak ciągle nie było widać napastników.

– Wyłaźcie – warknął Kyoya, obnażając kły.

– Wiesz co, Tategami Kyoya? Sponsor to będzie twój najmniejszy problem. – usłyszał męski głos po drugiej stronie pokoju. Tam też skierował tornado. – Dzień doberek! – Nagle przed jego twarzą wyrósł chłopak z niebieskimi włosami, seledynowymi oczami i jadowitym uśmiechem. – Miłych snów! – Zamachnął się, ale Tategami złapał go za nadgarstek i sprzedał piękny cios w szczękę. Z twarzy przeciwnika zniknął wyszczerz, a zastąpił go gniew.

– Nigdy nie słyszałeś, że nie atakuje się lwów? – mruknął Tategami, siłując się z nim i szukając najlepszego miejsca do uderzenia. – Leone!

   Spodziewał się, że trąba powietrzna pochłonie chłopaka, ale nic się nie stało. Zaskoczony zerknął ponad ramieniem przeciwnika na beya.

   Leone był w całości pokryty lodem, tak samo Benkei i Demure, którzy byli dodatkowo nieprzytomni. Kyoya przeklął na głos i popchnął nieco chłopaka, a gdy ten odchylił się, uderzył go w nos.

– Nie ma tak łatwo, Tategami. – wycharczał tamten, złapał jego pięść, pociągnął i przerzucił przez siebie. W rezultacie król bestii poleciał na kanapę, ale szybko się zerwał i przygotowany stanął naprzeciw chłopaka.

   Lecz jego przeciwnik nie wyglądał już na zainteresowanego walką. Starł krew z wargi, otrzepał ubranie i przykucnął przy Benkeiu, by sprawdzić puls. W Tategamim zagotowało się ze złości. Ten gostek cholernie przypominał Ashidę! Ale skoro jest taki beztroski, to niech się boleśnie zdziwi.

Poczuł zimno w nogach. Zerknął na dół i odkrył, że jego nogi są przykute lodem do desek!

– To jakieś głupie żarty? – warknął.

– Chciałbyś co? – zawołał chłopak i poprawił fryzurę. – Dzięki, Yuki – chan!

– Mieliśmy to załatwić szybko, a ty się wleczesz, Hideki. – powiedziała z lekką przyganą dziewczyna, która wyszła z cienie. Również miała niebieskie włosy oraz oczy. Jej skóra była śnieżnobiała i Kyoya zdziwił się, że nie była widoczna w mroku.

   Hideki wzruszył ramionami i sięgnął po jego Leone. Bez trudu zniszczył lodową pokrywę i wyciągnął beya, po czym włożył go do kieszeni.

– Nie dotykaj go swoimi brudnymi łapami. – warknął Tategami.

   Chłopak w odpowiedzi pokazał mu język i ziewnął ostentacyjnie.

– Yuki – chan, zamroź go, proszę. – zwrócił się do koleżanki.

Ta uniosła ręce. Kyoyę zaczął „porastać” lód. Szarpał się ze wszystkich sił, ale czuł, że jego organizm słabnie przez zimno.

– Poczekałabym do końca, ale mam tu kilka spraw do załatwienie. – W pokoju rozległ się rozbawiony głos i chrzęst szkła.

   Yuki zastygła w bezruchu, a jej oczy rozszerzyły się. Natomiast Hideki wyglądał jakby właśnie dostał milion dolarów. Kyoya kątem rucha dostrzegł postać wynurzająca się z mroku. Wystarczył mu błysk zielonych tęczówek, by wiedzieć kto to.

– Witajcie z powrotem, magowie. – powiedziała Jennnifer, opierając rękę o katanę i uśmiechając się drapieżnie. – Tęskniliście?

– Jenny – san! – Rozpromienił się Hideki. – Wreszcie się spotykamy!

   Yuki nadepnęła mu na stopę.

– S-skąd wiedziałaś, że tu będziemy? – zwróciła się do szatynki.

– To nie było takie trudne, wiesz? – Jennifer zaczęła nawijać kosmyk włosów na palec. – Gdy zniknął Nil, pomyślałam, że chcecie mnie sprowokować do tego, bym was jak najszybciej znalazła poprzez porywanie moich przyjaciół. – Yuki mimowolnie drgnęła. – O, czyli trafiłam. Jak miło. – Jenny uśmiechnęła się jadowicie. – Jednak zauważyliście, że mnie mało obeszło porwanie rudzielca. A wtedy pomyśleliście: przecież jej drużyna jest dla niej ważna! I porwaliście pierwszego lepszego członka. Dlatego postanowiłam udawać, że uciekłam, a tak naprawdę cały czas byłam w Wild Fang. Wiedziałam, że jeśli nie wykonam ruchu, to porwiecie następnego. Mądrze, nie?

– Jesteś niezwykła, Jenny – san! Zgadłaś! – wykrzyknął Hideki.

   Jenny teatralnie ukłoniła się i postąpiła krok do przodu.

 –Ale popełniliście jeden błąd. – powiedziała poważnym tonem. Jej krótkie kimono zaczęło powiewać, a długie rękawy furkotały. – Wkurzyliście mnie. I to mocno. – Położyła dłoń na rękojeści katany.

   Yuki wyczuła, co się święci i wystrzeliła w jej strony lodowe pociski, by zyskać czas na ucieczkę. Jednak gdy cofnęła się o krok, poczuła ostrze wbijające jej się w plecy. Odwróciła głowę i ujrzała Jennifer.

– Jak? – szepnęła.

   Demonica przekrzywiła głowę i wyszczerzyła groźnie zęby.

– Boisz się, śniegowa dziewczynko?

   Hideki szybko się opamiętał. Mimo radości, że wreszcie spotkał swoją idolkę, miał misję do wykonania, a nie chciał narażać się na gniew Rin. Z całej siły uderzył Jenny w głowę, tym samym wbijając ją w podłogę.

– To wszystko co umiesz? – Dziewczyna uniosła głowę i spojrzała na niego rozczarowana. – Nuuudy!

   Poczuł, jak jej but wkręca mu się w brzuch, a potem uderzył w ścianę.

– Jestem wam w sumie wdzięczna –  Jenny związała włosy w wysokiego kucyka. – Dzięki wam, wreszcie mogę uwolnić moce! – Wokół niej zapłonęła czerwono – czarna aura

– Czyli to nie była pełnia twoich możliwości? – wyjąkała Yuki, chowając się za lodowym murem.

   Dziewczyna obdarzyła ją pogardliwym spojrzeniem.

– Nie. – Przeciągnęła się w prawo i lewo. – To było...hmmm...30 procent? – Wzruszyła ramionami.

Yuki zacisnęła szczękę. Nie może być taka bojaźliwa, Rin – sama na nią liczy! Musi to zrobić, musi! Otworzyła usta, ale Jennifer minęła ją bez słowa.

– Pobudka, narwańcu! – krzyknęła, uderzając pięścią w lodową skorupę. Kyoya wypadł z niej i natychmiast złapał za kuczer. – Nawet nie podziękujesz? – spytała, nadymając policzki.

– Chyba sobie kpisz? – prychnął Tategami.

   Hideki poczuł, że mają szansę. Pociągnął Yuki za rękaw sukni i cichutko wymknęli się na zewnątrz. Czuł, że Jennifer ich obserwuje, ale z jakiegoś powodu nie atakuje. Czemu?

****

– Pobudka, chłopaki. – Dziewczyna poklepała Demura po policzku. Powieki chłopaka drgnęły, ale nie ocknął się. Westchnęła. – To chwile zajmie. – mruknęła.

– Mogę łaskawie wiedzieć, co ty odwalasz? – spytał groźnie Tategami, mordując ją wzrokiem.

   W odpowiedzi pokazała mu język i zajęła się Benkeiem, ale skutek był taki sam. Siadła po turecku na podłodze i zamknęła oczy.

– Ratuję Nila. – odparła wreszcie.

– Robiąc napad na WBBA i znikając z Japonii? – zaśmiał się Kyoya.

– Eee, narwańcu, ja przynajmniej coś robię, a nie chleje bez umiaru energetyki i warczę na wybawicielkę! – oburzyła się i wycelowała w niego oskarżycielsko palcem.

– Czyli to ty wypiłaś te sześć energetyków!

– Byłam spragniona!

– Oddawaj kasę!

– No chyba ci ten lód mózg zamroził!

– Ashida!

– Super, że nauczyłeś się mojego nazwiska, cieszę się. – odparła z sarkazmem. – Mogłam pozwolić Yuki cię zamrozić w całości. Przynajmniej nie darłbyś pyska.

– Sama mnie uwolniłaś. – zauważył Kyoya.

– Bo miałeś twarz niezamrożoną i byś się wtedy na mnie darł, jaka to ja jestem niedobra. – Zerknęła na zegarek wiszący nad schodami. – Uu, zasiedziałam się. Czas dorwać tych tchórzy. – Wstała.

– Nie uciekli?

– Nie.

– Skąd wiesz?

– Po prostu wiem, Tategami. – Przewróciła oczami. – Zajmij się nimi, ok? – Wskazała kciukiem na Demura i Benkeia, po czym spokojnie otworzyła okno i wyskoczyła. Po chwili Tategami zobaczył jak oddala się na swoich czarnych skrzydłach.

– Co ja jestem? Pielęgniarka? – mruknął ze złością.

****

– Co robimy? – spytała Yuki, patrząc uważnie, czy nigdzie nie ma szatynki. – Rin – sama, wyjechała i nie mamy jak wrócić.

– Ale Jennifer tego nie wie i pewnie myśli, że umiemy się teleportować. – pocieszył ją Hideki, chociaż nie był tego taki pewien.

   Dziewczyna zachowała się....dziwnie. Jak nie ona. Trochę jak drapieżnik, który lubi męczyć swoją ofiarę, zanim ją pożre. Poczuł dreszcz na tą myśl. To porównanie wydawało mu się wyjątkowo trafne.

– Znalazłam was! – Na ich głowy spadło kilka czarnych piór. Spojrzeli ku górze. Jenny unosiła się tuż nad kamienną ścianą, za która się schowali. – Jaka szkoda, że nie możecie się teleportować, prawda?
   Yuki nie miała zamiaru czekać. Ogromna śnieżyca pochłonęła cała trójkę. Niebieskooka pociągnęła Hidekiego za ramię.

– Musimy wiać. – rzuciła cicho.

   Chłopak skinął głową.

– Uważaj! – krzyknął nagle i odbił fioletowy pocisk energii. Syknął cicho z bólu.

– To nie było za rozsądne. – Jenny stanęła koło nich i zwinęła skrzydła. Wiatr szarpał jej ubranie, a śnieg wlatywał do oczu. – Załatwmy to szybko, co wy na to?

– Czego chcesz? – spytał Hideki.

– Tylko dostać się do waszej bazy i ją zniszczyć. To wszystko.

   Zaśmiał się krótko.

– I myślisz, że cię tam zabierzemy? Nie bądź głupia, Jenny – san.

   Szatynka uśmiechnęła się tajemniczo.

   Jej dłonie owinęły się wokół jego ramion. Oparła podbródek na jednym z nich.

– Ja tam myślę, że wasz szef jeszcze zechce was zobaczyć. – uznała, jeżdżąc palcem po jego policzku.

   Kopnęła go z całej siły w plecy, a potem zrobiła szybko obrót i jej but zapoznał się bliżej z jego wątrobą. Złapał ją za nogę i cisnął o ziemię. Yuki dołączyła się do walki i wystrzeliła ostre sople.

– Ten sam styl, hm? – stwierdziła Jenny, wyrywając jeden z sopli z dłoni, po czym starła rękawek krew z wargi. – Ale chyba się polepszyliście. – dodała, patrząc na ranę na nodze.

   Zablokowała cios Hidekiego, po czym przydusiła go go ziemi.

– I co teraz, panie mocny? – zaszydziła, wbijając mu delikatnie obcas w gardło. – A ty nawet nie próbuj. – rzuciła w stronę Yuki, która powoli podnosiła się z ziemi, podpierając się lodową włócznią.

– Więc to jest pełnia twoich możliwości? – wycharczał Hideki.

– Nie powiedziałabym tak. – Przyłożyła palec do policzka i zrobiła dzióbek. – To takie 45 procent. – Wyszczerzyła się. – A teraz...Mam cię zabić, czy ładnie pokażesz mi, gdzie jest wasz siedziba? – spytała, splatając ręce na piersi i dociskając obcas.

– Nie pozwolę ci.- warknęła Yuki. – Nie jesteś niezniszczalna! – krzyknęła. – Zniszczę cię dla Rin-san! – Stanęła prosto. Pozostałości śnieżycy skupiły się wokół niej.

   Nagle wszystko zaczął pokrywać lód. Jenny wzbiła się w górę i patrzyła na powiększające się połacie zlodowaciałego terenu.

– To nic nie da. – mruknęła.

– Tak myślisz? – zachichotała Yuki.

   Rana na ręce Jennifer również zaczęła pokrywać się lodem.

– Co jest? – Ashida zmarszczyła brwi.

– Jeśli dotknął cię mój sopel, to też staniesz się lodową rzeźbą. – odparła Yuki. – To jedna z moich specjalnych technik.

 – Brzmi to trochę jak tekst z jakiegoś shouena. – stwierdziła Jenny. – Ale mi się to podoba.

   Spod lodowej kopuły wybiły się cieniste ręce zakończone ostrymi szponami.

– W końcu walczysz na poważnie, Jenny – san? – spytał Hideki, próbując wyrwać się z uścisków szponów.

   Ta w odpowiedzi zmieniła kolor tęczówek na krwisty.

   Księżyc rozświetlił swym białym blaskiem scenę walki.

NIEEE! Mój cholerny telefon przez przypadek usunął rozdział, gdy chciałam kliknąć "podgląd", by sprawdzić coś ;-; I usunął się kom Elz ;-; No nie ;-;

Jenny: Teraz będziesz tak biadolić?

Ja: Tak xD

Jenny: Przynajmniej znalazłaś lepszy art

No nic, gomen czytelnicy xD Matko, dobrze, że piszę w Wordzie, a potem dopiero tu przerzucam ;-;