Rozdział 39: Kolorowe kropeczki...Wszędzie kropeczki...Nienawidzę kolorowych kropeczek!

„Teorii jest wiele, ale prawda tylko jedna.”

– Prawda jest taka, że możesz wyczuć tych magów. – powiedział Victor, gdy siedzieliśmy w jego ogromnym gabinecie.

– Wyczuć? – Uniosłam brew. – To w ogóle możliwe?

– Nie do końca. – westchnął. – Dowiedziałem się o tym w chwili, kiedy ty zaczęłaś realizować swój plan. Tak naprawdę nie rusza nas, co zrobiłaś w WBBA.

– Co?! – wybuchłam. – Czyli odciągnęliście mnie od akcji kompletnie bez powodu?! Ty kretynie! Baranie! Pusta pało! Wiesz, jakie miałam szansę skończyć to całe przedstawienie i odzyskać Nila i Hagane?! – Trzasnęłam pięścią w biurku, aż książki i papiery nieco podskoczyły.

   Victor niewzruszony przeczekał mój wybuch.

– Nie dostałabyś się do ich bazy. – warknął. – I uspokój mi się natychmiast!

   Odetchnęłam głęboko i zamilkłam.

– Ta dwójka jest niezwykle lojalna wobec swojego szefa. Szybciej daliby się zabić, niż go zdradzić. A poza tym zaczęłaś szaleć. – wypomniał mi. – Wkroczyliśmy w idealnym momencie. Mamy dwoje zakładników i nieco informacji.

   Rzuciłam mu mordercze spojrzenie i znacząco chrząknęłam.

– A WBBA?

– To banda kretynów. Porzuciłem próbę współpracy z nimi. – odparł Victor.

– To po co była ta maskarada?

– Myślałem, że ta sprawa z opętanymi jest jakoś związana z beyami, a w tej organizacji jest mnóstwo informacji o nich. Jednak pomyliłem się. – Utkwił wzrok w migoczącej wodzie, która delikatnie się kołysała w szklance. – To tylko mydlenie oczu. Ty jesteś powodem.

– Jestem tak popularna, że wysyła się po mnie magów  i opętuje ludzi? Może zacznę autografy rozdawać? – Wyszczerzyłam się.

– Kiedy ty zaczniesz traktować cokolwiek poważnie? – wymamrotał do siebie, ale go usłyszałam.

– Nigdy!

– Jennifer, to nie są żarty. Hideki wiedział, kim jesteś. Skąd, skoro ty sama nic o sobie nie wiesz? Istnieje osoba, która wie, kim jesteś. Zna cię. I prawdopodobnie chce cię zniszczyć.

   Umiesz żyć ze świadomością, że nie wiesz czemu się narodziłaś? Jak się naprawdę nazywasz? Kim są twoi rodzice?

   Zacisnęłam pięści i zęby. Czyli istnieje ktoś, kto mnie znał od początku.

   Może nawet znał moich rodziców...

   Heh, nie bądź głupia...

   Rodzice? Rodzina? Nigdy nie miała czegoś takiego.

– Wracając do tematu: ty i moja żona macie specyficzne umiejętności wyczuwania. Kimiko wyczuwa wiek i płeć, a ty moc. – głos Victora wyrwał mnie z zamyślenia. Spojrzałam na niego wpółprzytomnie i pokiwałam głową, ale moje myśli były daleko od głównego tematu.

   Chce znać prawdę, chcę, naprawdę chcę!

   Tylko gdzie ona jest?!

– Moment, chwila, królu złoty. Czemu ja nic o tym nie wiem? – spytałam, poprawiając się na fotelu, z którego ciągle zjeżdżałam, co mnie nieźle irytowało, ale co zrobić? Taka skóra.

– Bo masz sklerozę. – Pokazałam mu język. – Mówię poważnie. Pamiętasz, jak kilka lat temu wyczułaś smoki pod ziemią? Tylko ty je czułaś.

– Ej, masz rację! – przyznałam zaskoczona. – Dobra, czyli moja super umiejętność pomoże. Tylko jak?!

– Dam ci mapy z potencjalnymi miejscami bazy magów, a ty spróbujesz wyczuć, czy to one.

– No już to widzę. – mruknęłam ironicznie.

– Druga sprawa to zniknięcie Chrisa i Masamune.

– Co? – wykrztusiłam.

   Pokiwał ponuro głową.

– To co słyszałaś. Dlatego Tategami Kyoya, Demure i Hanawa Benkei tu są. – Wskazał kciukiem na drzwi. – Pozostaną u ciebie na kilka godzin, a my sprawdzimy czy magowie nie kręcą się w okolicy.

– Coraz lepiej, coraz lepiej. – burknęłam.

– Damy radę, Jenny. Zniszczymy naszych wszystkich wrogów. – Na niebie rozbłysła błyskawica, która oświetliła Victora i jego groźne czerwone oczy. Nie żartował. Nie tym razem.

– A ja nie dam się zabić. – Spojrzałam na burzowe i rozszalałe niebo. – Będę żyła na przekór wszystkim. – Uśmiechnęłam się drapieżnie.

   Z dołu, z lochów dobiegł krótki krzyk, który został po chwili brutalnie przerwany. Och, czyżby Hideki?

****

   Ziewnęłam potężnie i przetarłam oczy, po czym uniosłam nieco głowę. Ujrzałam stolik zawalony różnymi planami i mapami usianymi kolorowymi kropkami i momentalnie całą chęć życia trafił szlag.

   Przekręciłam się na drugi bok i ziewnęłam.

– Chcesz może herbaty? – spytał nieśmiało Demure przez uchylone drzwi.

– Nie, dziękuje.

– A ja mogę sobie zrobić?

– Jasne, nie krępuj się. – wymamrotałam, posyłając mu nikły uśmiech.

– Coś się stało? Strasznie blada jesteś. – zauważył.

   Brew mi nieco drgnęła.

– Nic, chce tylko pomyśleć o tym wszystkim. – westchnęłam. – Przypilnuj ameby, by niczego idiotycznego nie wymyśliła, ok?

– Czego ty znowu chcesz? – ryknął Kyoya z innego pokoju.

– Niczego i przestań się drzeć! – odwrzasnęłam.

– Ty też krzyczysz!

– Ja mogę! To mój dom!

– I co to ma do rzeczy!?

– To, że mogę za chwilę biegać nago i nic ci do tego!

   Demure spalił buraka, a Kyoya chyba się czymś zakrztusił, bo zaczął kaszleć.

– I co teraz powiesz? – krzyknęłam zadowolona.

– Nic! Twoja zrąbana psychika to nie moja sprawa! Tylko, że ja swojej nie chce niszczyć!

– Nie martw się! Nie ma już czego!

– Ty mała...

   Zachichotałam złośliwie i wystawiłam głowę przez drzwi, patrząc na niego z kpiącym uśmiechem.

– Zrób mi tą przyjemność i nie wkurzaj mnie przez godzinę, co? – powiedzieliśmy jednocześnie.

– Niech ci będzie! – i znów ten synchron!

   Zatrzasnęłam drzwi i zasiadłam przy tych cudownych planach. Położyłam głowę na stoliku i zaczęłam wodzić oczami po kropkach. Jak ja mam niby wyczuć te moce i w dodatku robić za niańkę? Czy Victorowi do reszty odbiło?!

   Kolorowe kropeczki...Wszędzie kropeczki...Nienawidzę kolorowych kropeczek!

– No dawaj, kretyńska umiejętność wyczuwania! Powiedz mi, gdzie siedzą ci idiotyczni magowie, a dam ci kubek kakao! – jęknęłam i walnęłam głową w stół, co poskutkowało małym siniakiem.

– Gadasz sama do siebie? – Koło mnie jakby nigdy nic wylądował Patrick z laptopem pod pachą.

– Bo wejść przez drzwi to już nie łaska? – spytałam z przekąsem, rolując mapy.

– Widzę, że super ci idzie. – zlał moje pytanie i uśmiechnął się drwiąco.

– No z tym tempem, to może za rok będę coś wiedzieć. – Rzuciłam rulony w kąt między szafą a komodą, po czym oparłam się plecami o łóżko. – Po co przyszedłeś?

– A tak o.

– Patrick, proszę cię.

– Matko, ale ty jesteś niemiła...Mniejsza, chciałem ci coś pokazać. – Zaczął szybko stukać w klawiaturę. – Czy to jest ta Eris? – Odwrócił laptop w moja stronę.

   Ujrzałam rysunek, który przedstawiał szatynkę z błękitnymi oczami odzianą w fioletowy peplos.

– Ona. – odparłam, sięgając po Artemis. – Skąd to masz?

– Po necie krąży legenda, że w czyny Hadesa była zamieszana również jakaś kobieta i tak nadano jej na imię. Kto by pomyślał, że to prawda.

– Czyli to ona siedziała we mnie. – powiedziała Artemis, wpatrując się w monitor. Oczy zwęziły jej się. – Nienawidzę jej. – Zacisnęła dłonie na rękojeści topora.

– Ale teraz pasożytuje na Alter i tylko podsyca jej chęć mordu. – mruknęłam, wpatrując się w sufit.

   To zabawne ile jedna rzecz może wywołać. Zaczęło się od powiedzenia prawdy kilku osobom, a obecnie po świecie lata sobie panna psychopatka, magowie robią erę opętanych i porywają ludzi, ja dowiedziałam się wielu rzeczy o niektórych sprawach i dodatkowo to wszystko musi się łączyć ze mną.

   No to się nazywa efekt motyla z cholernym rozmachem!

   Chyba, że to czyjś plan...Tylko kto zadawałby sobie tyle trudu?!

   Nagle obraz przed oczami rozmył mi się. Zamrugałam kilka razy i przetarłam powieki.

– Krople krwi mieszają się z łzami i spływają na podłogę. – zanucił czyjś przyjemny głos.

   Poczułam, jakby wpadała w otchłań.

****

– Naprawdę?! Serio? Kolejna zrąbana wizja? – warknęłam wściekła, odgarniając kłaki z twarzy.

– Żadna wizja, siostrzyczko. – odparła Mitsuki, kucając koło mnie. Z noża, który trzymała, skapywała krew, tworząc małą kałużę koło jej butów.

– Co ty tu robisz? Nie jesteś już we mnie!

– Ale byłam! Nasza więź jest za silna by ją przerwać. – Zlizała posokę. – Jesteśmy złączone na wieczność.

– Hahaha, dobry żart, psychopatko.

– Przyganiał kocioł garnkowi.

– Mogę łaskawie wiedzieć, czego ode mnie chcesz?

-– Chcesz odzyskać pamięć, prawda? – Utkwiła we mnie spojrzenie swoich oszalałych oczu. – Ale...Boisz się, nieprawdaż? – Przysunęła twarz bliżej mojej.

– Przestrzeń osobista. – Odepchnęłam ją za czoło.

– Boisz się, że prawda będzie zbyt okrutna? Że twoi rodzice cię nienawidzili? Że byłaś potworem od urodzenia?

   Odchyliłam głowę, a ona zamilkła i z podekscytowaną miną czekała, co powiem.

– Wiesz co, Mitsuki? Jestes naprawdę ogromną idiotką, która ma jedynie talent do tortur. Aż mi wstyd, że byłaś moim alter ego  – powiedziałam, wzdychając ciężko.

– Zamknij się! – warknęła i zamachnęła się na mnie. Złapałam jej dłoń i wykręciłam nadgarstek. – Naprawdę zaczynam cię nienawidzić! Nie umiesz już walczyć! Jesteś tak żałosna, że spoufalasz się z tymi śmieciami! – Włosy opadły jej na oczy i widziałam tylko czerwony kolor przebijający się przez czarną zasłonę.

– A co ci da zabijanie ich? – spytałam spokojnie, a ona w odpowiedzi zamachnęła się nożem, który wybiłam jej butem, a następnie przydusiłam ją kolanem do czarnego podłoża. – To ty jesteś żałosna i słaba, Mitsuki. – szepnęłam.

   Przestała się siłować i opadła na plecy. Czarne włosy całkowicie zasłoniły jedno jej oko. Nagle rozszerzyła usta w chorym uśmiechu, odsłaniając kły, a jej tęczówka przybrała kolor rubinu.

– Wpadłam na coś. – wydusiła, ciągle się uśmiechając. – Może odbiorę ci coś cennego, co? – Zaczęła się śmiać. – Może wtedy zaczniesz walczyć! Znowu staniesz się monstrem! Och, nie mogę się doczekać naszego kolejnego spotkania!

– Wtedy będziesz już trupem! – Złapałam ją za szyję.

– Kto wie...Nie interesuje mnie życie....Ani świat...Wszystko jest takie bezsensowne i dąży do samozagłady...Chce tylko wybić tych, którzy zabrali Michaela. – Uniosła rękę do góry i teatralnie westchnęła, po czym znowu uśmiechnęła. – Czyli wszystkich bezwartościowych ludzi!

– Masz zamiar mi teraz pieprzyć o swoim światopoglądzie? – spytałam zniecierpliwiona.

– Nie. – Wróciła do swojej oszalałej miny. – Będę czekać, siostrzyczko. Na nasz wspólny koniec.

   Rozpłynęła się jak senna mara, a ja ogarnęłam, że przyduszam poduszkę do ziemi.

   Westchnęłam i wstałam z podłogi. Słyszałam Patricka, który mruczał coś o moim bałaganiarstwie i grzebał w szafkach.

   Wyjrzałam na korytarz. Wild Fang już nie było. Oparłam się o ścianę i spojrzałam przez okno na tętniącą życiem ulicę.

   „Kropelki krwi mieszają się z łzami i spływają na podłogę.”

   Słyszałam kiedyś ten wers z piosenki.

   Tylko kiedy to było?

****

   Splunęła krwią na chodnik i pomasowała szyję.

   Cholera, nie doceniła jej...

   Ona ciągle ma w sobie mrok...

– To tutaj? – zerknęła na kobietę w osłonce na twarzy, stojąca obok niej.

– Byłaś jej alter ego i tego nie wiesz? – odparła tamta zdziwiona.

– Nie interesowało mnie to, jasne?!

– Nie denerwuj się tak. – rzuciła kobieta lekceważącym tonem. – Tak, to tu. Idź i rób, co chcesz, ale weź to. – Wcisnęła jej zwitek papieru.

   Mitsuki wzruszyła ramionami i oparła ręce na biodrach.

– Ale ty chyba nie myślisz, że będę dziś działała? Najpierw muszę wymyślić ciekawę zabawę. – zachichotała.

– Rób, co chcesz. – powiedziała chłodno kobieta. – Masz mieć tylko przy sobie ten liścik.

   Mitsuki popukała się w czoło, rozłożyła skrzydła i zniknęła nad dachami wieżowców.

   Rin uśmiechnęła się pogardliwie.

   Jaka naiwna dziewczyna.

   Plan jej Pana na pewno się powiedzie.

 *przysypia* Hello! ^^ Puściłam sobie jedną z najbardziej motywujących piosenek jakie znam i oto rozdział! xD

Szkoła nieźle daje w kość nie? Ale przynajmniej piątek jest wolny ^^

Jenny: Pędzisz z tymi rozdziałami.

Ja: No..to już 39...Nie sądziłam, że dotrwam dotąd O.O Teraz tak rozkminiam, że ta historia ma tak mało wspólnego z beyblade, że szok xD

Jenny: I ameba wreszcie spadła z miejsca bisha.

Ja: Nieprawda! Tylko Keith był pierwszy! xD

Jenny: Jasne, jasne

Ja: Te rozdziały są teraz takie nudne...

Jenny: Nie marudź, tylko puszczaj film!

Ja: No już, już

Odmeldowujemy się! ^^