Rozdział 40: Jesteście tylko pionkami

   Uderzałam paznokciami o blat stołu, wybijając rytm piosenki, którą aktualnie słuchałam.

You will never, control me

Fuck that, I don’t need that

You will never break me down

I can’t believe in you any longer (any longer)

I am stronger

I can’t believe in you any longer (any longer)

I am stronger, stronger than you!

   Wyśpiewałam mój ulubiony wers na cały głos.

– To ty w końcu zakładasz salon fryzjerski czy zespół? – spytała Haru, odwracając się od ekspresu. Miała włosy uczesane w koronę, z której byłam cholernie dumna.

– I jedno i drugie, co się będę ograniczać!

– Mapy, Jenn, mapy! – pogoniła mnie Artemis.

   Rzuciłam jej mordercze spojrzenie i jękiem niezadowolenia, sięgnęłam po jeden rulon. Serio, kiedy patrzę na te plany, to mam ochotę przywiązać sobie kamień do szyi i rzucić się do morza. Niektórym by to było bardzo na rękę. Na przykład taki Tategami, to zacząłby wywijać radosne piruety.

   BUM!

   JEB!

   TRACH!

– Antychryyyści! – piętro niżej rozległ się nieśmiertelny wrzask jednej staruchy, która miała chyba dwieście lat i zamiłowanie do gonienia nas z miotłą i wodą święconą. Na poważnie, zastanawiałam się jak to możliwe, że wygląda jak okaz muzealny, a ma tempo wyścigówki.

   W każdym razie darła się tak dalej, a wybuchy doszły, oczywiście, z mieszkania Harumi i Izumiego. Większość sąsiadów przestało to ruszać, ale ta wiedźma toczyła z nami wojnę od pięciu lat i nie miała zamiaru przestać.

   A może jej zawiązać kamień u szyi i utopić? W beczce ze cementu, dla pewności, że nie wróci.

– I co znów zniszczyłeś, braciszku?! – wydarła się się Harumi, wisząc na barierce balkonu i zadzierając głowę do góry.

– Tylko podpaliłem kaktusy i wybiłem szybę! – odwrzasnął Izu, pokazując fragmenty szkła na chodniku.

– A czym?

– Tym co wygląda jak skrzyżowanie bazooki z tym takim śmiesznym pistolecikiem.

– MP5?

– A bo ja ci wiem.

– Spróbuj go ruszyć, a cię uduszę rajstopami! To mój ukochany pistolet!

– Aaaa, to ten co go używasz jako przytulanki? – zachichotał Izumi.

– Konfident! – krzyknęła Harumi, pokazała mu język i wróciła do kuchni..

   Właśnie po raz kolejny z męczeńską miną rozwijałam mapę, gdy rozległo się pukanie do drzwi. Radośnie je otworzyłam, ale mina mi zrzedła, gdy ujrzałam staruchę w towarzystwie goryla.

– Czego? –spytałam mało przyjaźnie.

– Grzeczniej, młoda damo! – oburzyła się jędza. – Twoja kultura jest naprawdę na niskim poziomie.

– Fascynujące, no żebym zaraz nie zasnęła. – mruknęłam.

– Czy po raz kolejny ty i twoi koledzy powodujecue zamieszanie?- zapytała ostrym tonem. – To już przesada! Z rokiem na rok zachowujecie się coraz gorzej!

   To wezwij egzorcystę jak ci się coś nie podoba!

– Każdy może robić co chce we własnym mieszkaniu. – rzuciłam utartą formułkę i już zamykałam drzwi, ale jędza zablokowała je swoim brązowym butem.

– Owszem, pod warunkiem, że nie będzie to przeszkadzało innym lokatorom! – ona się uczyła regulaminu na pamięć czy co?!

– My jakoś nic nie mówimy, gdy puszczasz swoje religijne radio na cały regulator, stara wiedźmo! – syknęłam.

– J-jak śmiesz! – Starucha z szoku aż się zapowietrzyła. – Jesteś naprawdę niewychowaną sierotą! A ja jestem głucha i mogę słuchać głośno radia!

– I za chwilę nie będzie miała nogi! – warknęłam już bardzo rozzłoszczona i kopnęłam drzwi.

   Krzyknęła krótko, ale niestety zdążyła zabrać nogę.

– Wezwę policję! – zagroziła.

– I tak nie przyjadą! – odparłam.

   Coś tam dalej się darła, ale miałam to już w nosie i po prostu wcisnęłam słuchawki do uszu.

– Mam nadzieję, że tlenu jej zabraknie i zejdzie. – mruknęłam do Haru.

– Takie jak ona to tak łatwo się nie dadzą. – odparła, robiąc origami z różnych kartek. Na stole stała już żyrafa, słonik i zebra.

– Niestety. – westchnęłam i oparłam się wygodniej o poduszkę.

   Ostatnio wszędzie zapanował spokój. Zero opętań, ataków Alter czy tajemniczych zniknięć.

Za spokojnie...To tylko cisza przed burzą. Wiem to.

– Jenn, ktoś znów puka. – akurat, gdy gitarzysta miał solówkę, odezwała się Harumi.

– Nie ma mnie, umarłam, rzuciłam się z mostu, poszłam na randkę. Nie mam teraz ochoty na żadne towarzyskie spotkania lub darcie się tej wiedźmy.

– Tylko ogarnę kto to.

   Zdjęłam jedną słuchawkę, nasłuchując.

– Czy jest u ciebie James?! – usłyszałam krzyk pustaka, Sierry.

– Nie, a tak swoją drogą to skąd wiesz, gdzie... – pytanie zamarło mi w gardle, gdy rzuciła się na mnie z dziką furią w oczach.

– Nie znosisz mnie, wiem. Ale błagam, jeśli wiesz, gdzie jest James, to mi powiedz! – jęknęła bezsilnie. – Obiecał, że za chwilę wróci! Poszedł tylko do sklepu! A nie ma go już od czterech godzin!

– Serio nie wiem. – Odsunęłam ją od siebie. Zwiesiła głowę i głośno pociągnęła nosem. – Nie pomyślałaś, że poszedł po coś jeszcze?

– Zadzwoniłby! – krzyknęła. – Jak on mógł mnie tak zostawić! – krzyknęła i potykając się o próg, wybiegła z mieszkania, ocierając łzy.

– Magowie? – mruknęła Harumi, opierając się o ścianę.

– Kto wie. Ten pustak potrafiłby nawet spanikować, gdyby jej ulubiony tusz do rzęs został wyprzedany. – powiedziałam.

   Usłyszałyśmy jeszcze trzask drzwi wejściowych, po czym zapanowała cisza.

– Mapy czekają! – upomniała mnie Artemis.

– Za co?! – jęknęłam i powędrowałam do kuchni.

   Im szybciej to odwalę, tym lepiej dla mojego zdrowia nerwowego...

****

– James! James! – krzyczała przeraźliwe Sierra, przebiegając różne znane i nieznane jej uliczki.             Nigdzie nie było ani śladu chłopaka.

   W końcu na skraju desperacji wyciągnęła telefon i wcisnęła numer Jamesa. Co z tego, że on zostawił komórkę w domu! Może tam jest i na nią czeka, zaniepokojony, że jej nie ma?

Ta myśl nieco podniosła ją na duchu.

   Czekała aż odbierze, drżąc z zimna w cienkiej jedwabnej bluzce, krótkiej spódniczce i balerinkach z białej skórki.

– Numer nie odpowiada. Proszę spróbować później. – zawiadomił ją głos automatycznej sekretarki.

Wtedy w dziewczynie coś pękło. Rzuciła telefonem o chodnik i zaczęła wściekle tupać nogą. Przechodnie niezbyt na nią zwracali uwagę.

– Ty kłamco! Mówiłeś, że mnie nie zostawisz! – krzyknęła, miętosząc beya w palcach. – Powiedz, Ice Warrior, czemu ten kretyn mnie opuścił?! P-przecież obiecał! – Z jej policzka spłynęło kilka łez.

Prawda była taka, że bała się samotności. Nie znosiła ludzi. Oni jej nie rozumieli i patrzyli złym okiem. Ale James był inny! Zawsze jej bronił i uśmiechał się do niej.

– Pamiętam, że gdy się poznaliśmy, to nazwałam go „plebsem”. – wyszeptała Sierra, gładząc srebrną powierzchnię beya. – Ale on mi wybaczył i był ze mną, mimo że tego nie chciałam... – głos jej się załamał.

   A teraz jest sama...Nikt jej nie pomoże...Bo wszyscy to takie same dupki...

– Coś się stało? – Starsza pani podeszła do niej z zatroskaną miną. – Wyglądasz na zmarzniętą. – Wyciągnęła rękę, by sprawdzić temperaturę Sierry.

– Nie dotykaj mnie, suko! – Blondynka odtrąciła jej rękę, przez co reklamówka z zakupami zachybotała i niektóre produkty wysypały się na chodnik.

– Przepraszam. – bąknęła zmieszana kobieta zaskoczona reakcją Sierry, po czym schyliła się, by zebrać zakupy.

   Dziewczyna zacisnęła pięści. Jak ona nienawidziła tych zakłamanych ludzi, tych ich fałszywych uśmiechów, współczucia...

– Nikt z was nie ma prawa mnie tykać! – wrzasnęła blondynka i popędziła przed siebie.

   Zatrzymała się dopiero, gdy poczuła kolkę. Oparła się o ścianę jakiegoś baru. Zimno przybierało na sile, a słońce powoli chowało się za chmurami. Zbliżał się wieczór.

– Muszę wrócić do domu. – stwierdziła Sierra, pocierając ramiona.

– Przepraszam, panienko, ale czy to ty szukasz Jamesa? – usłyszała i odwróciła się.

   Ujrzała wyższego i starszego od niej chłopaka w ciemnej kurtce. Miał niebieskie, rozczochrane włosy i seledynowe oczy.

– Wiesz, gdzie jest? – szepnęła. Skinął głową. – Jak się cieszę. – odetchnęła z ulgą.

– Chodźmy. – Wyciągnął do niej rękę i uśmiechnął się, ukazując białe zęby.

   Wtedy w głowie Sierry zapaliła się czerwona lampka. Ten gościu był niebezpieczny.

– Nie dotykaj mnie!

   Chłopak zaśmiał się krótko.

– Naprawdę jesteś wnerwiającym pustakiem. – stwierdził, po czym zacisnął rękę na jej ramieniu.

– Puszczaj, świnio! – rozkazała spanikowana Sierra.

– Rodzice nie uczyli, że nigdy nie rozmawia się z obcymi? – spytał Hideki, łapiąc ją za podbródek. – Nic się nie bój, zobaczysz swojego kochanego Jamesa. – Uśmiechnął się pogardliwie, widząc panikę w jej oczach i rozpaczliwe próby uwolnienia się.

   Nim zdążyła otworzyć usta, poczuła, jak prąd rozchodzi się po jej ciele, a podłoże ucieka spod stóp.

– James...

****

– Łapcie! – Hideki rzucił nieprzytomną dziewczynę do dwóch naukowców. Ci ją złapali i położyli na łóżku krytym białym prześcieradłem. – Okropnie naiwna i irytująca. Polecam zatyczki. – dodał jeszcze, po czym poszedł czerwonym korytarzem do części eksperymentalnej budynku.

   Ujrzał Yuki, która przez grubą szybę oglądała najnowszych opętanych.

   W niewielkim okrągłym pomieszczeniu było ich dwóch. Zataczali się i błądzili oszalałym wzrokiem po śnieżnobiałych ścianach. Oprócz tego w środku były jeszcze balkoniki, gdzie stali naukowcy i analizowali opętanych. Nagle jeden z nich wrzasnął, a z jego pleców wynurzyła się ciemna energia, która uformowała się w kształt szponów.

   Naukowcy wymienili zaciekawione spojrzenia i zaczęli wpisywać najnowsze odkrycia do komputera.

– Niezbyt przyjemny widok. – powiedziała Yuki, gdy Hideki do niej podszedł.

– Przecież nie musisz go oglądać. – zauważył.

   Nie usłyszał jej odpowiedzi, bo opętani nagle zaczęli wyć, a mroczna moc wymykać spod kontroli. Cały pokój pochłonęła czarna mgła. Gdy opadła, dwaj bleyderzy leżeli i oddychali ciężko.

– Co się teraz stanie? – szepnęła Yuki, widząc kilku naukowców, którzy w towarzystwie magów zeszli z balkoników.

– Zobaczysz.

   W najbardziej nabrzmiałe żyły opętanych zostały wbite spore strzykawki. Tłok (nie jestem pewna, jakby co to poprawcie xd) wypełnił się płynną mroczną mocą.

– Przecież to nie ma sensu. Po co znów pobierać tą energię?

– To już nie jest zwykła Mroczna Moc – Hideki zarzucił ręce na kark. – Teraz jest ulepszona o ludzką duszę i krew. Nie ma jeszcze oficjalnej nazwy, więc nazywamy ją Mroczną Energią. 

– Rozumiem...

****

   Nil westchnął podirytowany, kiedy Ginga po raz piąty zaczął się nerwowo przechadzać po pokoju. Chris siedział cicho zatopiony we własnych myślach, a Masamune kopał w ścianę i krzyczał coś, ale żaden z porywaczy nie był chętny odpowiedzieć.

– Gdybym tylko miał Pegasisa. – mruknął smętnie rudy.

– Ale nie masz i przestań jęczeć! – warknął nagle Nil. Miał już po kokardę słuchania lamentów Hagane i krzyków Masamune. – Musimy się stąd jakoś wydostać, a wy zachowujecie się jak babcie w kościele!

– Ale co mamy zrobić? To nie są ludzie! – jęknął Masamune. – Oddawajcie mojego beya! – wydarł się do drzwi.

   Nairu przejechał ręką po twarzy. On i Chris muszą jakoś ogarnąć dwóch członków Gan Gan Galaxy. Inaczej czarno widział próbę jakiejkolwiek ucieczki.

– No to co? – syknął. – Masz zamiar tak się drzeć, aż nas sprzątną?! I trudno, że to nie ludzie! – uprzedził chłopaka. – Albo coś zrobimy, albo skończymy w piachu!

– Nil dobrze mówi. – odezwał się Chris, odrywając zamyślony wzrok od sufitu. – Nie mamy czasu na użalanie się. Ci goście – Głową wskazał na głośnik. – planują coś niebezpiecznego.

– Proszę, proszę wreszcie nieco ożyliście, panowie. – z głośnika popłynął lekko zachrypnięty głos. – Już się bałem, że się poddaliście!

– Odda... – zaczął Masamune, ale Nil szturchnął go łokciem, by się zamknął.

– Możesz w końcu nam zdradzić czego tak naprawdę chcesz? – spytał Egipcjanin.

– Już wam mówiłem. Jesteście tylko pionkami w tej grze. – odparł mężczyzna. – Chociaż kto wie, później możecie stać się fundamentem!

–  Fundamentem czego? – zapytał Chris.

– Mojego największego dzieła!

– Brzmi zupełnie jak Jack. – mruknął Ginga.

– Wiecie co, panowie? Żal mi was. Zostaliście wplątani w grę, przez to że zaufaliście złej osobie.

- Znowu masz zamiar zrobić monolog jakie to demony i sama Jenny są złe? – ziewnął Nil. – Znudziło mi się to po około 3 razie.

– Naprawdę myślisz, mój drogi, że ona nie ma ludzkiej krwi na rękach? – Mężczyzna roześmiał się, po czym zakaszlał. – Nic nie jest takie, jakie się wydaje. Wszystko jest iluzją, kłamstwem. A ludzie dają się na to nabrać. Wiesz czemu? Bo podświadomie pragnę miłości, zrozumienia, akceptacji. I dają się wciągnąć w najgorsze pułapki.

   Nil milczał kamiennie, więc mężczyzna też zamilkł.

– Powodzenia w ucieczce, panowie. – rzucił na pożegnanie. – Wątpię, że jej dożyjecie.

   Po tych słowach zapadła chwilowa cisza, którą przerwał Chris.

– O co w tym wszystkim chodzi?

   Każdemu to pytanie chodziło po głowie. Niestety nie znali odpowiedzi.

~~~~~~~~~~~~~~~~

Sobota była moim piątkiem 13 -.- Dlatego leżę pod ciepłym kocykiem i nie prowokuje losu xD To już 40 rozdziałów i połowa historii *.* Szybko zleciało xD W tym poście było dużo Sierry i reszty a mało Jenn xD Ale to dosłownie jest "cisza przed burzą" hyhyhyhy

Izumi: Bunkier?

Reszta: Bunkier.

Ja: -.-

Do zobaczenia ^^