Rozdział 41: Tym sposobem diabelski kot pokonał agenta WBBA...

   Yuki sięgnęła po filiżankę wyśmienitej, czarnej herbaty, gdy poczuła ostry ból w ręce.

– Coś się stało, Yuki – chan? – spytała Rin, patrząc na nią znad książki.

– Nic. – wysiliła się na mały uśmiech i szybko sięgnęła po herbatę.

   Nie chciała martwić Rin, której powiedziała, że demony nic jej zrobiły, ale to było kłamstwo. Miała długą ranę biegnącą od łopatki w dół pleców.

   Demony naprawdę są okrutne...Kto wie, co by się wydarzyło, gdyby Fumio – san po nich nie przyszedł.

   Chociaż....

– Matulu, Akio, rodzice cię nie uczyli, że do kobiet z szacunkiem? – warknął chłopak nazywany Kaito i odepchnął strażnika, który wiązanką magii zranił Yuki.

– Ale to wróg. – bąknął Akio.

– I ciul mnie to! Mamy ich przesłuchać, a nie torturować. – syknął Kaito, po czym  zatamował krwawienie na ramieniu dziewczyny. – Sorki za tego bałwana. – rzucił półgębkiem.

   Tak, ten chłopak był całkiem miły. Ale wiedziała, że dla Hidekiego nie byli tacy uprzejmi.

– Bo każda rasa ma swoje cechy, a do demonów należy okrucieństwo. – wymamrotała odruchowo formułkę, która mówiła Rin.

– Plan Pana był naprawdę genialny, prawda? – spytała kobieta, nie słysząc jej słów.

– Och, dziękuje, moja droga Rin. – Zza krzewów wyszedł mężczyzna w czarnym płaszczu. Miał białe, lekko pokręcone włosy i zielone oczy. Siatka zmarszczek wokół oczu i ust świadczyła, że lata młodości ma już dawno za sobą.

– Hiroshi – sama! – Yuki i Rin zerwały się na równe nogi. – Witaj z powrotem!

   Mężczyzna zakaszlał kilka razy i machnął ręką, mówiąc, by usiadły.

– Czas na kolejny ruch. – rzekł, siadł na ogrodowym krześle i zaklaskał kilka razy.

   Natychmiast pojawiła się przed nim szachownica z kompletem szachów. Yuki przyjrzała im się bliżej i ze zdumieniem stwierdziła, że czarny komplet to wyrzeźbione demony ze skrzydłami i rubinami w formie oczu, a białe to magowie, którzy mieli magiczne kręgi pod stopami, a szmaragdy błyszczały w ich oczodołach.

– Niezwykle kunsztowna robota, prawda? – stwierdził Hiroshi, biorąc do ręki maga w zbroi. – Nieważne ile razy na nie patrzę, tak samo zapiera mi dech w piersiach. – uśmiechnął się ciepło do Yuki.

   Dziewczyna już chciała odwzajemnić uśmiech, gdy spojrzała na jego oczy i zamarła. Wzrok miał chłodny i bezlitosny.

– Wracając do mojego planu, to jak już mówiłem setki razy, iluzja jest największą magią. – Odłożył figurę i złapał za czarnego króla. – Niestety nieco się przeliczyłem i demony już zapewne odkryły, że Fumio u nich jest i was uwolnił.

– A w nasze miejsca wstawił marionetki Rin – san? – wyrwało się Yuki, zanim zdołała się ugryźć w język.

   Na szczęście nie wybiła z rytmu Hiroshiego, który tylko kiwnął głową i kontynuował.

– Zapomniałem, że szanowna małżonka Victora Tsukiwy wyczuwa wszelkie zmiany magii i musiała wyczuć Fumio. W takim razie – Uderzył podobizną władcy demonów w pionek przedstawiający Fumio i zwalił go z szachownicy. – muszę go poświęcić.

   Rin nawet nie drgnęła, ale Yuki poczuła jak zasycha jej w gardle, a żołądek wykonuje obrót o 360 stopni.

   Fumio, który im pomógł z narażeniem życia, ma umrzeć? Dlaczego? Czemu?!

   Zacisnęła dłonie na białej sukni i starała się opanować emocje, ale nie umiała. To było tak rażąco okrutne i niesprawiedliwe, że miała ochotę krzyczeć.

– Och, to już 16? Muszę się zbierać. Do widzenia moje drogie i miłej herbatki. – Hiroshi skłonił się lekko i odszedł, a za nim podążył służący z szachownicą.

   Rin poczekała, aż zniknie za gęstwiną drzew i zerknęła na dziewczynę. Yuki siedziała z zaciśniętymi pięściami i przygryzioną wargą. Kobieta złapała ją za dłoń i lekko ścisnęła.

– Czasami trzeba kogoś poświęcić by iść dalej. – szepnęła spokojnym tonem. – Ale nie martw się. Nie pozwolę, by coś ci się stało.

   Yuki kiwnęła tylko głową, ciągle wpatrując się w czubki botków. Przecież Hiroshi obiecał, że wspólnie dojdą do ich celu. Razem! A tymczasem skazał Fumiego na pewną śmierć w pałacu wroga.

   Może i demony bywają bezlitosne. Ale to już na pewno nie jest ich cecha charakterystyczna...

****

– Victor – sama! Melduję, że zatrzymany nie odpowiada na pytania. – zakomunikował jeden ze strażników.

   Tsukiwa odłożył papiery na blat biurka i prychnął z nutką rozbawienia.

– W takim razie nie będziemy się patyczkować. Kimiko, mogłabyś? – zwrócił się do żony, która siedziała w fotelu i spokojnie pisała.

   Kobieta wstała i powolnym krokiem opuściła gabinet.

– Tylko nie przesadź, dobrze? Jeszcze przyda nam się żywy. – powiedział na pożegnanie.

– Postaram się. – szepnęła Kimiko. W jej oczach zapłonęły ogniki ekscytacji. – Od dawna tego nie robiłam. – Zakryła rękawem kimona okrutny uśmiech.

   Kilkanaście minut później  z kazamatów dobiegł wrzask przepełniony trwogą i chęcią ucieczki.

– Proszę, przestań! Ukróć to!

   A potem kolejny wrzask. Kolejny, kolejny i kolejny.

   Victor przejechał ręką po twarzy i sięgnął po telefon.

– Analiza gotowa? – spytał bez żadnych wstępów.

– Będzie jutro popołudniu.

– Czekam. – rozłączył się i oparł policzek o rękę.

   Wrzask urwał się gwałtownie i zapadła głucha cisza. Tsukiwa poczekał jeszcze chwilę, ale nie usłyszał już niczego.

– Padł. – powiedziała Kimiko, pojawiając się w pokoju. – I milczał jak zaklęty.

– Idiota. – stwierdził Victor. – Nieważne czy będzie milczał czy też mówił. My i tak znajdziemy magów. A swoim uporem tylko przysparza sobie bólu.

– I mówił, że na pewno po niego przyjdą. – dodała kobieta.

   Victor prychnął z pogardą.

– On jest już zbitym pionkiem. Nikt po niego nie przyjdzie.

****

   Włożyłam sobie ostatni kawałek sushi do buzi i rozkoszowałam się jego smakiem. Potem odłożyłam pałeczki i z westchnieniem pełnym radości poklepałam się po brzuchu.

   Chieko podeszła do mnie i sprzątnęła ze stołu. Była jedną z kelnerek w barze i moją niezłą koleżanką. Zazwyczaj gdy przychodziłam, brała przerwę i siedziałyśmy we dwie przy stoliku pod oknem.

– Zaraz wrócę. – rzuciła przez ramię, niosąc chwiejący się stos naczyń. Nogą otworzyła sobie kuchenne drzwi i wparowała do środka.

   Tymczasem dopiłam sok i oparłam głowę o zimną szybę. Ciągłe, nieznośne uczucie, że coś ma się wydarzyć, ale nie wiadomo co, dręczyło mnie przez cały dzień i powoli doprowadzało do szału.

– Wyglądasz gorzej od żula. – rąbnęła prosto z mostu, klapnęła na krzesło, po czym rozpuściła włosy.

   Zerknęłam na swoje odbicie. Może nie prezentowałam się jak jakaś modelka, ale bywało gorzej. Chociaż...miałam we włosach ołówki, a moja bluzka była cała z farby.

  To przynajmniej wyjaśnia czemu tak wielu ludzi gapiło się na mnie jak na kretynkę.

– Nie ma to jak dobry komplement. – mruknęłam, wyjmując ołówki.

– Rany, moje nogi! – Chieko  jęknęła i przeciągnęła się, aż jej kości strzyknęły.

– Reumatyzm w tak młodym wieku? – zadrwiłam.

– Ja przynajmniej... – urwała i nachyliła się konspiracyjnie. – Widzisz te dwa ciacha siedzące dwa stoliki dalej?

   Zerknęłam do tyłu i ujrzałam chłopaka o jasnych włosach i zielonych oczach, a obok niego siedział blondyn o brązowych tęczówkach. Również się na nas patrzyli.

– Nic specjalnego. – szepnęłam do Chieko i obróciłam głowę.

– Oślepłaś!? Mają takie przystojne twarze, wspaniałe rysy i wyglądają na umięśnionych! Może to jacyś agenci? – rozmarzyła się.

   Na wzmiankę o agentach drgnęłam. W sumie, ja ich gdzieś widziałam. Już wiem! W WBBA prawie zepchnęłam jednego z nich ze schodów. Chyba właśnie tego blondyna.

   Wtopa.

   Wygrzebałam telefon i wystukałam sms do Yuki:

„Oczywiście masz ochotę wpuścić do baru sushi swojego diabelskiego kota? ^^”

   Odłożyłam komórkę, ale widząc, że Chieko ciągle buja w marzeniach o księciu na białym koniu, „przypadkiem” zrzuciłam ołówki na podłogę i schyliłam się by je podnieść. Dwójka agentów WBBA ciągle kątem oka mnie obserwowała. Wstydzą się czy co? Niektórzy ich koledzy po fachu (Tak, Tsubasa mówię o tobie!) raczej robili takie z buta wjeżdżam i pozamiatane. Widać nowi i niedoświadczeni.

   O, czyli nie znają sztuczki na kota szatana!

   Ding!

   Zerknęłam na wyświetlacz:

Yuka =^.^=: Sakura nie jest diabelskim kotem!

   Taa, wcale. Tylko lubi drapać wszystkich po twarzy i syczeć jak wąż -.-

Yuka =^.^=: Ale sztuczka może być. Czekaj, za chwilę będę.

   Uśmiechnęłam się pod nosem i schowałam telefon do kieszeni. To się nieśmiali zdziwią!

– A ty miałaś kiedyś chłopaka? – spytała nagle Chieko.

– Nope.

– Serio? Ja myślałam, że miałaś co najmniej czterech lub pięciu!

– Jakoś mnie to nie interesuje.

– Miłość tylko do spania, słodyczy i przyjaciół?

– Dokładnie.

– Coś jesteś nie w humorze, Jenn. – jęknęła dziewczyna i zerknęła na zegarek. – Przerwa mi się kończy! Szlag! – Zerwała się, ubrała czarny fartuch z logiem baru i związała czarne włosy z niebieskimi końcówkami w koka.

   Wtedy dostrzegłam Yuka po drugiej stronie ulicy. Trzymała w objęciach tą swoją puchatą białą kotkę Sakurę. Podeszła do drzwi baru, odłożyła zwierzę i cicho szepnęła jej do ucha, co ma zrobić. Sakura zrobiła znudzoną minę, ale bez protestów weszła do środka.

   Na początku, oczywiście, niewinnie. Połasiła się do nóg agentów i miauknęła rozbrajająco.

– Dobry kotek. – Blondyn nachylił się by ją pogłaskać. – Zgubiłaś właściciela?

   Wtedy z uroczej puszystej kuleczki na łapkach zrobił się potwór.

– Zabierzcie tego kotaa! – wydarł się chłopak, gdy Sakura wbiła mu pazury w rękę i zaczęła dosłownie syczeć.

   Spokojnie wstałam i wykorzystując zamieszanie wyszłam. Zauważyłam oskarżycielski wzrok właściciela baru, Takumiego.

– Gomen, Takumi – san. Kiedyś ci się odpłacę – obiecałam.

   Kiedy wyszłam z baru, kotka właśnie zeskakiwała z twarzy blondyna. Następnie spokojnie oblizała łapy i wyszła, dumnie machając ogonem.

   Tym sposobem diabelski kot pokonał agenta WBBA...

– Co to za jedni? – spytała Yuka, gdy znalazłyśmy się daleko od miejsca akcji.

– WBBA. – odparłam. – Jakim cudem ona cię tak lubi, a reszty świata nienawidzi? – zdziwiłam się, widząc, jak Sakura spokojnie mruczy w ramionach mojej przyjaciółki.

– To tylko kwestia zaufania. – Yuka wzruszyła ramionami. – Wiesz, została porzucona jako kocię i stała się dzika. Teraz już jest inna. – Pogłaskała Sakurę.

– Uwaga! – Odepchnęłam Yukę i wystrzeliłam beya.

   Artemis odparła atak przeciwnika o wyglądzie średniowiecznego rycerza.

– Jak na kogoś tak poszukiwanego powinnaś być bardziej ostrożna. – powiedział chłopak o białych włosach, wyłaniając się z chmury pyłu.

– Powiedział ten, którego powalił zwykły kot. – odparłam z jadowitym uśmiechem. – Artemis, księżycowy topór!

– Miecz odwagi!

   Beye starły się i wytworzyły mocną falę uderzeniową. Miko obróciła się na pięcie i zaatakowała jeszcze raz, wybijając przeciwnika pod stopy agenta.

– Słabiutko!

   Ten jednak tylko uśmiechnął się. W powietrzu zaroiło się od beyi, a wszędzie rozległy się okrzyki „ Let it rip!”

   Więc taki mają plan.

– Krzyk nocy!

   Artemis zapłonęła czarnym ogniem, który skomulował się w jej rękach, po czym wystrzeliła pociski we wrogie beye.

   Wytworzyła się kolejna chmura pyłu, która zakryła całą ulicę i okoliczne budynki. Czułam, że bleyderzy WBBA są tuż przede mną.

– Chyba czas się ich pozbyć, nie? – stwierdziła Artemis, zarzucając topór na ramię.

– Kolczaste uderzenie!

– Taniec wiatru!

   Wokół Artemis zaczęła się pojawiać fioletowo – czarna aura, która z każdą chwilą rosła. Uniosła topór i uderzyła w chodnik. Pojawiły się purpurowe podmuchy energii, które zmiotły nacierające beye.

– Chyba nie umieją rozmawiać telepatycznie. – powiedziała z pogardą miko w moich myślach. – Żenada.

– Co ja ci poradzę? – odparłam i wykręciłam rękę jednemu bleyderowi, który przedarł się przez pył i kurz. Z dłoni wypadł mu paralizator. Zgniotłam go glanem, a chłopaka wysłałam na najbliższą ścianę.

   Artemis odparła następny atak i oparła się o topór ze znudzoną miną, chociaż jej oczy czujnie obserwowały teren wokół nas. W końcu chmura opadła. Chodnik był popękany w wielu miejscach, a w ścianach gościło sporo beyi.

   Jednak wokół agenta ciągle była grupka bleyderów.

– Co ja widzę? – Uśmiechnęłam się, widząc, że jego bey jest otoczony pierścieniem innych. – Tak bardzo boisz się walczyć? – Zaśmiałam się.

– Po prostu sprawdzałem, czy jesteś godnym przeciwnikiem.

– Oczywiście. – Uniosłam brwi. – Jesteś zwykłym tchórzem, ot co. – Zaczęłam go prowokować. – A myślałam, że w WBBA są mocni bleyderzy. Zawiodłam się i to bardzo.

– Cięcie Durandala! – ryknął wściekły.

   Kretyn...

– Miażdżący kieł królewskiego lwa! – Wtedy między Artemis a rycerzem wylądował Lion, który wytworzył trąbę powietrzną.

– Sakura! – Yuka złapała kotkę, która prawie została porwana przez tornado.

   Ujrzałam błysk beyi w powietrzu. Leon przestał, a nas zasypał deszcz pokonanych przeciwników. Złapałam Artemis i pociągnęłam Yukę za rękę. Wyszłyśmy z tej przeklętej uliczki i stanęłyśmy w pobliżu bey parku.

– Co to za święto, że mi pomagasz? – Odwróciłam się przodem do chłopaka i zmrużyłam oczy. – Kyoya?

 Phahahah! Tego to się chyba nikt nie spodziewał xD

Izui: Znów się będą na siebie drzeć?

Jenny: Sakura~

Kyoya: *odciąga ją od kotki* Nie próbuj

Jenny: Bo?

Kyoya: Bo ten kot i tak ci nie pomoże

Jenny: w sumie...

Ja: Strzeliłam sobie kolejny nagłówek i jestem z niego bardzo zadowolona ^^ Chciałam dziś ogarnąć Gimpa, ale cóż....

*dziś pod wieczór*

Ja: No to czas ogarnąć Gimpa!

*5 minut później, gdy wreszcie wycięła Kyoyę*

Ja: Hmm....i co dalej? xD

*5 minut później*

*Kyoya jest gdzie indziej, a tło gdzie indziej*

Ja: *brew jej drga*

*10 minut później*

Ja: Rąbać to! *wraca do Canvy*

*10 minut później*

*jest nagłówek*

Ja: Jak? xD

*koniec*

Tsaa, magikiem komputera i grafiki to ja raczej nie będę...

Ale w końcu mam długi weekend i się wyśpię ^^

A potem byle do świąt...ferii...wakacji....

Jenny: Dobra, nie dołuj się

Ja: Ok...

To na tyle! Odmeldowuje się

Ps. Macie jeden z moich ulubionych artów xD