Rozdział 42: Pierwsza krew

– Artemis, krzyk nocy!

– Leone, odwrócone tornado!

   Wielka trąbą powietrzna i potężna ciemnofioletowa fala energii wzbiły się w powietrze i posłały wrogie beye w cztery strony świata.

   Tak, proszę państwa, po raz pierwszy (i ostatni) miałam coś na kształt współpracy z narwańcem. Bardziej chodziło o to, że nie wchodziliśmy sobie w drogę i zgodnie eliminowaliśmy przeszkody z naszej drogi, ale liczył się efekt, nie?

   Yuka tymczasem jedną ręką trzymała sukienkę, a drugą kota i stała spokojnie z boku, śledząc wzrokiem, jak Artemis i Leone pokonują kolejne partie beyi.

–  Normalnie Dark Nebula mi się przypomina. – mruknął Tategami.

– Wiesz co, Yoyo? Po raz pierwszy widzę, że zaczynasz rozumieć znaczenie współpracy. – powiedziałam z nutką kpiny w głosie.

– Nie ciesz się tak. Muszę z tobą pogadać, a ci mi tylko przeszkadzają. Leone, pułapka wiatru!

   Tornado uformowało się w kształt klatki i rzucało tak w środku uwięzionymi beyami, aż te nie padły pozbawione energii na chodnik.

– Wal teraz! – zawołałam, starając się przekrzyczeć wiatr.

   Rzucił mi spojrzenie mówiące: "chyba cię porąbało", po czym wrócił do walki.

– Leci! – krzyknęła Yuka, w samą porę, bo zdążyliśmy uniknąć kawałku telebimu.

– Hagane was zajebie. – stwierdziła Artemis z jakże miłym uśmiechem.

– Uważaj, bo zaraz zacznie mnie to obchodzić. – westchnęłam.

   Nie widziałam, by WBBA było chętne wysyłać do nas więcej bleyderów, więc gdy miko dobiła pozostałych, złapałam beya. Kyoya zrobił to samo. Ulotniliśmy się w trybie ekspresowym, nie chcąc nawet oglądać szkód, które wyrządziliśmy. Cóż było się nas nie czepiać!

– Masz poplamioną bluzkę, Jenny. A ty Kyoya masz na policzku ślady sadzy. – powiedziała Yuka, podtykając mu lusterko pod nos.

– To nic. – mruknął narwaniec i próbował to zetrzeć, co skończyło się tym, że rozmazał sobie czarną smugę na pół twarzy.

– W kominiarza się bawisz? – mruknęłam. – Jak tak to jeszcze dorzuć sadzę na drugi policzek.

– A było tak miło, gdy siedziałaś cicho, Ashida. – burknął i włożył ręce do kieszeni.

– Poważnie, nie wiem jak, ale jesteście cali w pyle. – zauważyła Yuka, mierząc nas krytycznym spojrzeniem. – Powinniście się umyć!

– Co? – spytał narwaniec, wytrącony z próby zabicia mnie wzrokiem.

– Woda to takie magiczne coś, co pozwala zmyć brud z ciała. – wzięłam się za tłumaczenie, ale ameba musiała mi przerwać swoim warknięciem.

– Doskonale wiem, co to jest woda, a tobie gratuluję, że wreszcie się dowiedziałaś.

   I potem, standardowo, zaczęliśmy się coraz głośniej kłócić. Yuka dorzucała swoje 3 grosze, ale po chwili stwierdziła, że nic nie zdziała i zajęła się głaskaniem Sakury.

– Może i ty nie masz ludzkich uczuć, ale istnieją osoby, dla których Ginga, Nil i inni coś znaczyli! – wrzasnął nagle Tategami, kompletnie od czapy, bo właśnie kłóciliśmy się o jego świra na punkcie wygranej z rudym.

–  Już tak za nim tęsknisz, Yoyo? – zakpiłam.

   Zacisnął rękę na mojej bluzce.

– Nie żartuj sobie, Ashida. – wycedził powoli. – Doskonale wiesz, o co mi chodziło.

– O twoje poprane przywiązanie do Gingi. – powiedziałam spokojnie, po czym zacisnęłam nieco rękę na jego gardle. – Ktoś tu nie trzyma gardy.

   Staliśmy tak, mierząc się wzrokiem.

– Nienawidzisz mnie. Ja ciebie też. – Uśmiechnęłam się, ukazując kły. Zrobił to samo. – Ale bądź łaskaw nie pakować siebie i swojego ego do moich spraw, a obydwoje na tym skorzystamy. Zrozumiałeś, Yoyo?

– Kusząca propozycja. – Puścił mnie, lecz ja go nie. – Ashida...

– Czego chcesz? – spytałam spokojnie.

– To zabieraj łapę z mojego gardła! – warknął i odtrącił mnie.

   Popukałam się w czoło, ale on to zlał i najzwyczajniej w świecie wszedł...do mojego wieżowca!

– Ej, amebo! Wypad z mojego mieszkania! – krzyknęłam zirytowana, dopadając go pod drzwiami.

– Przestań się tak denerwować, Ashida. – mruknął i wlazł do środka.

Pokazałam mu język i weszłam do kuchni. Usłyszałam, jak odkręca kran. Aha, co on wody w domu nie ma, że się myje u mnie?!

– Alice, daj mi jakiś ostry przedmiot. – powiedziałam, grzebiąc w kuchennych szafkach.

–  Alter podobno zaatakowała w Waszyngtonie. – rąbnęła blondynka i pokazała mi zdjęcie ogromnego rozmiaru dziury.

– Cała dzielnica mieszkalna nagle wybuchnęła. – przeczytałam. – Wciąż nie wiadomo, co było przyczyną, ale jeden z naszych świadków zeznaje, że widział młodą dziewczynę z czerwonymi oczami kilka minut przed wybuchem, która zachowywała się bardzo podejrzenie.

   Nie mogli napisać, że śmiała się jak opętana i mruczała coś o zemście?

   Pod tym wpisem było zdjęcie przed tragedią. Osiedle składało się głównie z jednopiętrowych domków z niewielkimi ogródkami. Teraz były tam tylko gruzy i ziemia.

   Na ekraniku wyświetliło się nowe powiadomienie.

– Tak prawdopodobnie wyglądała owa dziewczyna. – Ujrzałam bardzo słabej jakości zdjęcie, ale bez trudu rozpoznałam Alter. Głównie po tym jej oszalałym uśmiechu.

– Tak, to ona. – padłam na krzesło, zdjęłam bluzę i rzuciłam ją na wieszak.

– Dalej masz zamiar nic nie robić w jej sprawie? – Zerknęłam przez ramię i zobaczyłam Kyoyę z lekko mokrymi włosami.

– Będziesz mi prał ten ręcznik. – mruknęłam. – Tak, nie będę nic robić. – powiedziałam głośniej.

   Już miał zamiar rąbnąć jakieś przemówienie, ale bez słowa go minęłam i zatrzasnęłam się w łazience.

   Zrzuciłam ubrania i wskoczyłam  pod prysznic.

– Ne, Kyoya, to o czym chciałeś pogadać? – zawołałam, sięgając po mleczko waniliowe.

– Gdzie tak naprawdę jest Nil? – spytał.

– Pamiętasz tę dwójkę, która zaatakowała ciebie i resztę w Afryce? Prawdopodobnie oni i ta grupa, do której należą, ich gdzieś zabrali. Jeszcze nie ustaliłam gdzie, bo pewne osoby weszły mi w drogę. – prychnęłam i zaczęłam zmywać z siebie płyn. – Co ty się taki troskliwy zrobiłeś?

– To w końcu mój kumpel, nie? Ciężko się nie martwić.

– Co racja, to racja. – szepnęłam.

   Ciepłe strumienie otuliły moje ciało. Poczułam natychmiastową ulgę, jednak Tategami poruszył ważną kwestię.

   Czy zdołam go odnaleźć na czas?

   Oparłam się jedną ręką o ścianę kabiny i zacisnęłam ją w pięść. Jeszcze do tego dochodzi Alter, WBBA...

   Super, super, czuję się zupełnie jak przed dwoma latami, gdy zastanawiałam się, czy nie będzie mi łatwiej po prostu pozbyć się raz na zawsze legendarnych. To niezdecydowanie i poczucie czasu przeciekającego przez palce.

   Nagle uderzyło we mnie wspomnienie kobiety, która gładziła mała dziewczynkę po włosach, po czym zaczęła ją czesać. Uśmiechnęła się łagodnie i wpięła jej we włosy spinkę z kwiatkiem. Ten widoczek był tak dziwnie znajomy...

   Czyżby moje wspomnienie?

   Słuchawka prysznicowa uderzyła o brodzik, a gorące strumienie trysnęły w moją twarz.

– Jenn? – słyszałam głos Alice jak zza grubej ściany.

– Tak?

– Wszystko w porządku?

– W jak najlepszym. – Zakręciłam wodę i wyszłam na biały puchaty chodniczek.

   Po raz pierwszy widziałam jakiś urywek moich wspomnień sprzed jedenastu lat. Przyłożyłam rękę do czoła. To mogła być moja matka. Powinnam się cieszyć, że jednak miałam jakiś rodziców, ale to były dla mnie coś nowego. Nigdy wcześniej nie widziałam ich na oczy, więc przyzwyczaiłam się do myśli, że jestem porzuconym dzieckiem. 

   Wyszłam z łazienki, ciągle myśląc o tym urywku, więc nie zauważyłam Kyoyi i potknęłam się o jego nogę.

– Brawo. – powiedział drwiąco Tategami, kiedy cudem nie wylądowałam na panelach, za co wykonałam pokraczny taniec i zatrzymałam się na jednej nodze z rękami wyciągniętymi do przodu.

– Siedź cicho, to przez ciebie, kretynie. – burknęłam.

– Po co im Nil? – zignorował moją uwagą.

– Prawdopodobnie chcą mnie zmusić, bym ich znalazła. Jakbyś nie zauważył, to zaczęło się, gdy powiedziałam wam, kim jestem. – powiedziałam.

– Czego od ciebie chcą?

   Rozłożyłam bezradnie ręce.

– Nie mam pojęcia. To banda świrów, ale są odpowiedzialni za falę opętań oraz porwania. Cel? Dalej nieznany.

– Przyciągasz same problemy. – skwitował z niezadowoleniem narwaniec.

– Taki już mój urok. Zawsze mogłam być szarą myszką bez własnego zdania.

– Jak ja bym się wtedy cieszył.

–  Tak jak ja na twoim pogrzebie?

– Rany, wy serio jesteście niezłą parą! – odezwała się nagle Alice i od razu zakryła się poduszką. Wrodzona nieśmiałość dalej ją trzymała w swych mackach.

   Uniosłam brwi i odchyliłam głowę.

– Zmówiłaś się z Izumim? Bo on też.. –  urwałam i podeszłam szybko do okna.

   Miałam stąd widok na okno salonowe Yuki.

   Niemożliwe...

   Przez sekundę widziałam czyjąś twarz w salonie. Obcą twarz.

   Błysk czerwonych oczu.

   Alter....

   "Może odbiorę ci coś cennego, co?"

   Świat zaczął się zamazywać i ciemnieć przed moimi oczami. 

****

   Yuka spokojnie owinęła się ręcznikiem i odgarnęła mokre włosy z twarzy, po czym związała je w koka. Następnie podeszła do małej szafeczki i wyciągnęła z niej specjalny krem do twarzy i rąk. Wtedy usłyszała stukot za drzwiami.

– Sakura, co znów zrzuciłaś? – mruknęła, wyglądając na korytarz. Jednak kotki nigdzie nie było.

   Dziewczyna pokręciła z rozbawieniem głową i powróciła do pomieszczenia. Stanęła przed lustrem i zaczęła robić różne dziwaczne miny, jak to miała w zwyczaju od dziecka. Kiedy skończyła, schyliła się i sięgnęła po tubkę z kremem. Gdy znów spojrzała na swoje odbicie, zesztywniała. Ujrzała czyjąś niewyraźną sylwetkę tuż za plecami, Odwróciła głowę, ale nikogo nie było.

   Starając się nie popadać w panikę, artystka wzięła dwa głębokie wdechy i znów postanowiła stawić czoła lustru.

   Tym razem jednak ujrzała przed swoją twarzą czyjąś buzię. Przeraźliwe, oszalałe i utkwione w niej oczy oraz szeroki uśmiech, który sprawiał, że twarz stawała się jeszcze bardziej psychopatyczna.

Yuka zacisnęła powieki i rzuciła się do tyłu.

   Wypadła z łazienki i zaczęła szukać telefonu, ale jak na złość nigdzie go nie było! Popędziła do stacjonarnego. Znalazła go na podłodze. Rozbitego z dziurą jak od obcasa...

   Głośno przełknęła ślinę i poczuła, jak jej dłonie robią się lodowate z przerażenia.Serce biło jej oszalałe.

– Nic się nie dzieje, spokojnie. To wszystko da się jakoś wytłumaczyć, bez paniki. – zaczęła przemawiać do samej siebie łagodnym tonem.

– Tego szukasz? – Przed jej twarzą pojawiła się blada dłoń, która trzymała jej komórkę w szczupłych palcach.

– Tak! – ucieszyła się Yuka. – Dzięku... – urwała, uświadamiając sobie, że nie zna tego głosu.

   Druga dłoń zacisnęła się na jej gardle. Usłyszała piskliwy chichot przy prawym uchu.

– Dobry wieczór, Yuka Wanabe – san. – powiedział szyderczy wyraźnie damski głos.

  Artystka kątem oka zdołała zobaczyć dziewczynę białą jak śnieg z czerwonymi, błyszczącymi oczami i szerokim obłąkanym uśmiechu. Nogi się pod nią ugięły. Tak opisywano Alter...

– Nie... –  szepnęła. – Dlaczego...

– Nie martw się. Tak szybko cię nie zabiję. – Mitsuki przygwoździła dziewczynę do ściany i zacisnęła dłonie na jej szyi. – To by było zbyt nudne. – Drugą ręką wyciągnęła z kieszeni spodni ostry nożyk. – Może najpierw zobaczymy, co namalujesz bez oczu, co ty na to? – Zbliżyła ostrze do gałki ocznej Yuki.

   Dziewczyna zaczęła się wyrywać i kopać Alter. Jednak Mitsuki miała to gdzieś. Zacisnęła mocniej dłoń na gardle ofiary, a nożem przejechała po policzku artystki. Na podłogę skapnęło kilka kropel krwi.

   Sakura rzuciła się z pazurami w obronie swojej właścicielki.

– Żałosne. – mruknęła Alter, uderzając kotkę w głowę i rzucając nią o ścianę.

– Sakura! – krzyknęła Yuka na ostatkach tlenu. – Czemu..

– Dlaczego? – Mitsuki przybliżyła do niej twarz. – Gdyż tacy jak ty odebrali mi wszystko.

   Wtedy czarnowłosa poczuła przeraźliwy ból w dole brzucha. Spojrzała na dół i ujrzała jedynie ostrze katany skąpane w czerwonej posoce.

– He? – Puściła Yukę i zatoczyła się do tyłu. – Jak...

   Artystka padła na panele i zaczęła łapczywie łapać tlen. Przez załzawione oczy widziała niewyraźną sylwetkę  Jenny. Jednak jeszcze nigdy nie widziała jej takiej. Ciemna aura wokół dziewczyny dosłownie płonęła, a jej oczy wyrażały chęć mordu.

–  Było siedzieć w swojej norze, pasożycie. – warknęła Jennifer, wyrywając katanę z Alter.

– Wreszcie wzięłaś się za robotę, siostrzyczko? – wymamrotała Mitsuki, wstając. Rana na jej brzuchu zaczęła dymić i zmniejszać się.

    Jenny nie odpowiedziała jej, tylko wykonała szybki obrót i kopnęła ją w twarz. Ale Mitsuki nie była głupia i wykorzystując okazję wbiła jej nożyk w ramię.

– Co? Czymś takim chcesz mnie zabić? – zaszydziła Jenny, wyrywając ostrze z ramienia i odrzucając je za siebie. – Naprawdę jesteś nic nie wartym śmieciem. – Nagle pojawiła się z drugiej strony pokoju i z półobrotu wykonała kopniak w świeżą ranę Alter, po czym szybko chwyciła ją za gardło jedną ręką, a druga złapała katanę i wymierzyła ostrze w jej lewą pierś.

– Czemu twój sam uścisk boli? – syknęła Mitsuki, wierzgając się. Nagle przestała i wbiła wzrok w sufit. – Och, ten mrok. Jest taki niezwykły. – wyszeptała rozmarzona. – Wreszcie go uwolniłaś...

– Co za ironia, że ty staniesz się jego ofiarą, co? – mruknęła Jenny, uśmiechając się pogardliwie. – Co jest? Nie umiesz już walczyć?

– Tego nie powiedziałam! – Alter rzuciła się do przodu. Jenny pchnęła katanę w dół, ale przez unik Mitsuki trafiła ją w przedramię. W podzięce czarnowłosa uderzyła ją kulą czarnej energii w brzuch.

Jennifer pociemniało przed oczami, a z ust pociekło nieco krwi. Starła ją.

– Przegrałaś. Mitsuki. – wymamrotała, następując dziewczynie na gardło butem i przyciskając drugi but do jej rany. Przykucnęła i pochyliła usta do ucha dziewczyny. – Miłego pobytu w Hadesie. – szepnęła, znajdując idealne miejsce do wbicia ostrza.

– Czekaj gówniaro! – Nagle oszalała twarz Alter zmieniła się na pełne przerażenia oblicze Eris. – Jeśli to zrobisz to...! – Wyciągnęła rękę do góry.

   Jednak katana już opadła.

   Krótki wrzask został szybko ucięty. 

   Zapanowała cisza.

   Ręka Mitsuki uderzyła o skąpane w szkarłacie panele.

Ja: No to...podziało się, nie?

Kyoya: Chris, szykuj kasę. Mówiłem, że to zlekceważy.

Ja: Raczej nikt lubił Mitsuki xD Sama czekałam, aż jej się pozbyć bo mi na nerwy działała

Jenny: I jak zwykle ja od tej brudnej roboty jestem?

Ja: Mówiłam, że zacznę bal, to zaczęłam xD

Jenny: Eh..

Kyoya: Teraz cię wreszcie wezmą za psycholkę!

Jenny: Ty to masz nudne życie..