Rozdział 43: Mała gra

Mitsuki leżała z rozłożonymi rękami i zamkniętymi oczami. W jej piersi tkwiła katana błyszcząca w świetle księżyca jak światełko uciekającej duszy. Plama czerwonej posoki pod nią z każdą chwilą się powiększała. Krew wpłynęła w szpary między deskami, tworząc barwną mozaikę. Wyglądało to dość groteskowo, zwłaszcza, że skóra Alter po śmierci stała się jeszcze jaśniejsza niemal przeźroczysta.

   Oparłam się o ścianę, próbując uspokoić buzującą adrenalinę. Kątem oka zerknęłam na Yukę, która masowała sobie szyję i patrzyła z mieszaniną ulgi i strachu na martwą Mitsuki.

Sporo czasu minęło, od kiedy kogoś zabiłam.

– Co tu się...- Izumi urwał, widząc krwawą mozaikę. – Nic wam nie jest? – Rzucił się w kierunku Yuki.

– Nie, mam tylko lekkie otarcia. – mruknęła artystka. Izumi zerknął na mnie.

– Żyję. – Wyszarpnęłam katanę z Mitsuki, ochlapując się nieco szkarłatną cieczą. – Zasłużyłaś na to. – szepnęłam, odchodząc od niej, gdy dostrzegłam skrawek papieru, który wypadł z jej kieszeni.

   Pochyliłam się, by go podnieść, gdy biała ręką zacisnęła się na moim nadgarstku.

– Zapłacisz mi za to. – wychrypiała Eris. – Przeklinam cię!

   Patrzyłam spokojnie, jak spod podłogi wyłaniają się czarne łańcuchy, które oplotły Alter i zaczęły wciągać ją do podziemi.

– Popamiętasz mnie! – zaskrzeczała jeszcze, po czym znikła. Na podłodze pozostała kupka szarego pyłu.

   Wtedy rozwinęłam karteczkę. Na papierze pochyłym i zgrabnym pismem napisano dwa słowa:

   Szach mat.

– Czyli was to bawi, magowie? – mruknęłam, uśmiechając się. – Zobaczymy, kto będzie się śmiał ostatni. –Podniosłam się.

   Byłam w pokoju sama. Yuka musiała się uspokoić i poszła po kawę oraz sake, a Izumi stwierdził, że trzeba tu sprzątnąć i kopsnął się po odkurzacz i mop. Podeszłam do okna i oparłam się o zimną szybę, co mnie otrzeźwiło.

   Usłyszałam trzask desek i odwróciłam głowę.

   Kyoya najpierw utkwił spojrzenie na kałuży krwi, potem na katanie skąpanej w szkarłacie, a potem na mojej twarzy.

– Kogo zabiłaś, Ashida? – spytał, kładąc ręką na kuczerze.

   Przysiadłam na parapecie i oparłam jedną nogę o szybę.

– Karpia na święta, wiesz? – zakpiłam. – Nie twój interes.

– Jakoś nie mam ochoty mieć policji na karku przez twoje wyczyny. – Coś jak na takiego narwańca szybko się uspokoił. Albo ma zamiar we mnie strzelić, gdy nie będę patrzeć...

– Sam chciałeś bym załatwiła sprawy z Alter, więc proszę bardzo. – powiedziałam jadowicie. – Alter nie ma i nigdy więcej nie wróci.

   Czego nie można powiedzieć o Eris.

– Czyli ty... – Spojrzał wymownie na mozaikę.

– Tak, pozbyłam się jej i nikt nie będzie za nią płakał, więc nie panikuj – Machnęłam lekceważąco ręką.

– Nie miałem zamiaru.

– Ta, oczy... –  zostałam ucięta przez Yukę, która wepchnęła mi do rąk szklankę z whisky. – Ty się dobrze czujesz?

– Przeżyłam spotkanie z demonem i sadystką. Jest co świętować. – stwierdziła Yuka, po czym wypiła kilka łyczków.

   Spojrzałam na powierzchnię napoju i ujrzałam swoje odbicie. Nagle poczułam silne uderzenie i cały pokój zawirował mi przed oczami.

****

– Jak się nazywasz, nee –chan? – spytała mała dziewczynka w białej sukience na ramiączkach. Wyglądała identycznie jak ja. Te same brązowe włosy, zielone oczy, blada karnacja.

– Jennifer. – powiedziałam.

– Naprawdę? – ucieszyła się. – To tak jak ja!

   Czyli miałam rację.

   Tylko ile ja miałam wtedy lat? Sześć? Pięć?

   Do moich nozdrzy doszedł zapach świeżo skoszonej trawy. Zorientowałam się, że stałyśmy na pagórku, a wiatr rozwiewał nasze włosy i porywał płatki kwiatów wiśni do tańca. Rozejrzałam się dokładniej, a młodsza ja podbiegła do huśtawki zawieszonej na drzewie i zaczęła się huśtać.

– Ładne miejsce, prawda? – zawołała. – A tam jest mój dom! – Wskazała w prawo.

  Powiodłam tam wzrok i ujrzałam piętrowy japoński dom wśród czterech drzew wiśni. Dziewczynka stanęła koło mnie.

– Kocham to miejsce. – szepnęła.

– Ile masz lat?

– Pięć – odparła.

   Drgnęłam.

   Zanim straciłam pamięć... Ona może wiedzieć, jak nazywali się rodzice, jak mam na nazwisko. Ona wie wszystko!

   Zaczęła odchodzić w kierunku domu.

– Ne, powiedz mi – Chciałam złapać ją za ramię, ale moja dłoń ją przeniknęła.

– Nie możesz mnie dotknąć. – rzekła, odwracając głowę w moją stronę. Uśmiechnęła się smutno.
– Dlaczego?

– Ponieważ ja już umarłam.

****

– Jenny! – krzyk Yuki i dźwięk odkurzacza powitały mnie, gdy wróciłam do przytomności.

– Co? – mruknęłam, usilnie próbując sobie przypomnieć, czy nie widziałam gdzieś tego miejsca. Jednak nic mi nie świtało.

– Tak nagle zamarłaś w miejscu. – powiedziała Yuka. – Coś się stało?

– Nic wielkiego. – wymamrotałam, marszcząc brwi.

   Dawna ja powiedziała, że umarłam.

   A raczej to umarło coś we mnie...

 „Będziesz potworem, Jennifer. Nieważne jak bardzo pragniesz to zmienić. Przed sobą nie uciekniesz.”

  Troy, ty pieprzony jasnowidzu.

****

   Spojrzał jeszcze raz na fotografię Dojiego, Ziggurata i Pluto. Trzech współczesnych złych. Każdy z nich miał genialny plan.

   A zostali pokonani przez bandę dzieciaków. Doprawdy żałosne. Rzucił karty z danymi na biurko i oparł się wygodniej o fotel.

   Przynajmniej mu się do czegoś przydali. Dzięki ich błędom jest teraz w stanie stworzyć bezbłędny plan. Już wszystko dopiął na ostatni guzik.

   Teraz pozostało czekać...

   Podniósł do góry srebrnego beya, który błysnął w świetle lamp. Jego najcenniejszy pionek. Jego Joker! Uśmiechnął się i schował beya do pudełka wykładanego czerwonym aksamitem.

– Proszę, sir. – Na biurku pojawiła się porcelanowa filiżanka z czarną herbatą oraz szachownica.

   Hiroshi zadowolony oparł brodę o splecione dłonie i zaczął analizować układ i dozwolone ruchy figur.

– Co dalej, Jennifer? – mruknął – Czas ci ucieka. – zerknął na ogromną klepsydrę zawieszoną nad drzwiami. Tak bardzo chciał już to skończyć.

   Ale poczeka cierpliwie. Wszyscy myślą, że go namierzą.

  Bzdura.

  Prawdziwy iluzjonista daje się zobaczyć tylko wtedy,  gdy tego chce.

****

– Izumi, won! – ryknęłam, gdy zaczął mi marudzić nad uchem.

– W ogóle nie słuchasz moich wyżaleń! – oburzył się. – I czemu przeglądasz stronki z nieruchomościami?

– Długo by gadać. – mruknęłam, wchodząc w inny link.

   Zero! Nie mogłam znaleźć choćby podobnego domu!

– Przeprowadzasz się?!

– Zgłupiałeś? – warknęłam i uderzyłam go poduszką. – Prowadzę bardzo ważne dochodzenie, więc spadaj!

– Nie! – Nadymał policzki i siedział jak obrażone dziecko, kiedy zabierze mu się łopatkę.

   Załamałam ręce i wróciłam do wojny z wujkiem Google. Artemis, która czyściła topór i moją katanę przy okazji, nucąc jakąś przyśpiewkę oraz urażony rudzielec, wyklinający na moją osobę, wcale mi w tym nie pomagali.

– Zamorduje was kiedyś. – burknęłam. – Izumi, chcesz wiedzieć, czego szukam?

– Tak!

   Pokręciłam głową z politowaniem i obróciłam krzesło w stronę chłopaka.

– Widziałam młodszą siebie. Taką, która miała pięć lat.

– Ej, ale przecież ty...

– Tak, nie pamiętam okresu od urodzenia do wieku sześciu lat. – weszłam mu w słowo. – Ale nie w tym rzecz, Izu. Tam gdzie się spotkałyśmy, był dom i wydaje mi się strasznie znajomy. Prawdopodobnie mój rodzinny. Dlatego go szukam. – Skinęłam głową w stronę komputera.

– To przypomina trochę aferę kryminalną albo jakąś intrygę. – oznajmił Izumi.

– Tsaaa. Przy okazji młodsza ja powiedziała, że umarła.

– Czyli gadam z trupem?

– Coś strasznie żywa jestem jak na zwłoki, nie? – stwierdziłam.

– Może nieco ponad normę. – zamyślił się, więc wróciłam do szukania domów, mając głupią nadzieję, że coś znajdę. – WIEM! – wrzasnął mi prosto do ucha.

– Jak czekoladę i kakao kocham, jeszcze raz się tak wydrzesz, a będą cię z podłogi zdrapywać! – zagroziłam, zbierając moją dumę z dywanu.

– Nie marudź, tylko słuchaj! Ten dom musi się znajdywać na tej skarpie, z której zleciałaś 11 lat temu! – powiedział dumny jak paw. – A prawie 12. – dodał, patrząc na kalendarz.

– To nawet dobry pomysł. – przyznałam. – Jednak jest tyci problem. Za cholerę nie pamiętam, gdzie to było. – zwróciłam się do Artemis. – A ty pamiętasz?

– Nie. – mruknęła. – Jakoś niezbyt mnie to interesowało.

– Co to za problem? Sprawdzimy wszystkie skarpy w Japonii i będzie po sprawie!

   Spojrzałam na niego z niedowierzaniem, a gdy zobaczyłam, że nie żartuje, popukałam się w czoło.

– No, oczywiście. Chyba ci chomik z toru wypadł. – burknęłam. – Kojarzę, że tam było morze. – Przywołałam sobie obrazy z tamtych dni. – I to wszystko. – westchnęłam.

– Czyli skarpy w nadmorskich miejscowościach! Patrz o ile mniej!

   Takie przekleństwo, kiedy twój najlepszy przyjaciel to dziecko tęczy i optymista...

– Nie pomyśleliście, by poprosić o pomoc Victora? – wtrąciła Artemis, nie odrywając wzroku od szmatki, którą czyściła rękojeść swojej broni.

– Mamy plan! – ucieszył się Izumi. – Matko, wyłącz już te nieruchomości! – jęknął.

   Drzwi huknęły gwałtownie o ścianę. Miko nawet nie drgnęła, Izumi zrzucił sobie książkę na łeb, a ja uniosłam brwi na widok Kyoyi.

– Nil dzwoni. – powiedział bez ogródek.

   Poderwałam się z miejsca i podeszłam do niego. Na wyświetlaczu telefonu była się nazwa „Nil” i poleciał muzyka dzwonka.

“I won't be pushed aside

I will be heard

I will get what I want

What I deserve

We're falling and we're losing control

You're pulling us and dragging us down this dead end road”

   Kyoya przesunął palcem po ikonce zielonej słuchawki i włączył tryb głośnomówiący. Wszyscy zamilkli, czekając na pierwsze słowa.

   Rozległ się wrzask. Pełen wściekłości i strachu. Trwał i trwał, aż gwałtownie się urwał i zapanował cisza.

– Więc – rozległ się lekko zachrypnięty głos. – jak wam się podoba nasza mała gra?

 Dam, dam, dam! xD Rozdział z cyklu: nic się nie dzieje, ale mi wybaczycie, prawda? ^^

Jenny: *jeździ wózkiem sklepowym po mieście*

Izumi: *leci za nią*

Ja: Ta dwójka mi raczej nie pomoże, Artemis się nie nadaje...Kyoya!

Kyoya: ?

Ja: Podsumowanie?

Kyoya: Wizje, świry, beye i jeszcze raz świry. W skrócie.

Ja: -.-

Kyoya: No co?

Jenny: Chyba czeka cię degradacja!

Kyoya: Wal się!

Ja: Tsa...dobra piątek jest, wybaczycie xD

Odmeldowuje się!