Rozdział 44: Każdy żywioł ma dwie twarze

Telefon trzasnął o ścianę i rozbił się na drobne części. Bateria, obudowa i szybka huknęły o podłogę.

– Oszalałaś?! – warknął osłupiały Kyoya.

   Jenny rzuciła mu wściekłe spojrzenie i odgarnęła włosy z twarzy. Wskazała wymownie palcem na jego rękę, po czym padła na fotel, mając wszystkiego dość.

   Tategami zaczął mamrotać przekleństwa, które gwałtownie się urwały, gdy ujrzał, że jedną ręką trzyma kuczer, a drugą Leone.

– Jak? – Przecież nie miał zamiaru teraz walczyć!

– Manipulacja głosem. – odparła, po czym zerknęła na niego spode łba.

– Ale mówił tylko przez telefon. – zaczął, na co Jenny prychnęła z poirytowaniem.

– Przypominam ci, że to nie jest człowiek. – wycedziła. – Nie twój świat, Tategami.

   Kyoya zacisnął zęby, słysząc tą uwagę. Ciągłe docinki, kpiny i ten jej uśmiech najprawdziwszej żmii. Jak on jej w takich chwilach nienawidził...

   Cholerna kretynka.

– Powinieneś się stąd wynosić. – usłyszał.

– Coś ty powiedziała? – warknął.

– Problemy ze słuchem? Zasugerowałam, że powinieneś zabierać stąd swoje nadęte cztery litery, bo inaczej skończysz w piachu. – Znów ten jej rozbawiony wzrok.

   Westchnął i policzył do dziesięciu. Tylko spokój może go uratować w rozmowie z tą mendą.

– No tak jak mogłam zapomnieć o wspaniałej księżniczce Jennifer Ashidzie. – uśmiechnął się z nutką kpiny. – Przecież ty wszystko potrafisz, więc to dla ciebie nic trudnego, prawda?

– Cieszę się, że to załapałeś. – Wstała i oparła ręce o biodrach. – A teraz zjeżdżaj i postaraj się nie wyrwać  drzwi. – rzuciła, obróciła na pięcie i znikła we wnętrzu swojego pokoju.

   Burknął obraźliwy epitet pod jej adresem, wcisnął ręce do kieszeni i wyszedł z mieszkania. Przy wyjściu z wieżowca dobiegł go ryk muzyki.

   Szedł tokijską ulicą, odprowadzany wieloma spojrzeniami. Jednak nikt nie chciał podejść. Tak było od czasu zniknięcia Nila. Zacisnął pięść. Wszystko powoli się waliło. Może i nie byli najbardziej zgraną drużyną. Może nie dogadywali się za dobrze (no dobra bardziej on i Jennifer), ale stanowili zespół. A teraz co? Nairu zaginął. Demure panikuje, Ashida udaje pępek świata, a Benkei...on się nigdy nie zmieni.

   Kyoya zmienił zamiar i zamiast do mieszkania powędrował w stronę hangarów. Wszedł do jednego i wypuścił Leona.

– Potęga wiatru! – krzyknął.

   Pojawiła się olbrzymia trąba powietrzna, która porwała ze sobą beczki, skrzynie i blachy. Tategami rozluźnił mięśnie. Dzięki wiatrowi uspokajał się i mógł pomyśleć. Bo zarówno on jak i ten żywioł byli porywczy i potrafili zniszczyć wszystko, co zagościło na ich drodze. Jednak umieli też być opanowanymi. Przecież każdy żywioł ma dwie twarze, prawda?

   Nagle znów przed oczami pojawiła mu się wykrzywiona w szyderczym wyrazie twarz szatynki. W jego tęczówkach zagościły dzikie błyski.

– Kiedy to wszystko się skończy, to zapłacisz za swoje słowa, wiedźmo. – wymamrotał.

****

   Nil z ulgą zauważył, że Masamune całkowicie poniechał krzyczenia i kopania w drzwi. W ich celi zapanował spokój i względna cisza. Jednak chłopak czuł, że to cisza przed burzą, więc postanowił się zrelaksować na kanapie i wymyślić jakiś plan.

   Lecz po chwili obraz przed oczami zaczął mu się rozmywać i poczuł, jak wpada w otchłań sennych mar.

   Ognisko trzaskało cicho, niszcząc ciszę, która panowała na całej pustyni. Wokół ognia były zgromadzone cztery osoby. Jenny, Nil, Kyoya i Demure, z czego ten ostatni już przysypiał.

– Tak właściwie to oprócz imion, nazwisk i kraju pochodzenia, nic o sobie nie wiemy. – zauważyła dziewczyna, biorąc łyk wody. – Może coś o sobie opowiemy?- Zerknęła na chłopaków, uśmiechając się.

   Nil odchrząknął i zabrał głos.

– Cóż lubię książki i mitologię. Urodziłem się w Kairze i... – zaciął się. Nie był przyzwyczajony, że musiał o sobie opowiadać. Zaczął usilnie główkować, co by tu powiedzieć, gdy odezwała się Jenny.

– Ne, czemu nosisz bandaże i masz hieroglify pod oczami?

– Bandaże noszę, by skóra rąk nie raniła się, gdy na pustyni wieje wiatr i sieka piaskiem – wytłumaczył. – Natomiast hieroglify – dotknął pomarańczowych znaków. – Ten oznacza „mądrość” – postukał palcem w prawy. – A ten to imię Horusa. Zrobiłem je, kiedy otrzymałem Horuseusa.

– Oryginalne. – skwitowała Jenny i powiodła wzrok na Kyoyę. – A ty?

   Tategami skrzywił się nieznacznie.

– Moim największym rywalem jest Ginga i mam go zamiar pokonać na tych mistrzostwach. Oprócz tego nie znoszę pytań o krzyże pod moimi oczami i skracania mojego imienia. Tyle musicie wiedzieć.

   Dziewczyna uniosła brew, wyrażając, co myśli o tym jakże ciekawym przedstawieniu się. Już wtedy Nairu wiedział, że ona i Kyoya raczej się nie polubią. I miał rację.

 – A ty, Jennifer? – spytał Nil.

– To zacznijmy od początku. Nie lubię, gdy mówi się do mnie Jennifer. To dziwnie brzmi. Jenny lub Jenn, ok? Z informacji ogólnych to...hmm...sama nie wiem. – Splotła ręce i spojrzała w niebo. – O! Lubię nocne niebo, szczególnie, gdy jest takie piękne jak dziś. Zadeklarowałam miłość słodyczom i książkom. Chyba tyle. – wyszczerzyła się.

   Chłopcy skinęli głowami i cała trójka pogrążyła się we własnych myślach. Od czasu do czasu rozlegało się pochrapywanie Demura.

– Ktoś pierwszy obejmie wartę? – Od bujania w obłokach oderwał ich głos Kyoyi.

– Mogę ja. – odparł Nil.

   Tategami skinął głową, po czym położył się tyłem do ogniska.

– Do jutra. – mruknął.

– Nie idziesz spać? – szepnął Nil, widząc, że Jenny ciągle wpatruje się w niebo.

– Nie jestem jeszcze śpiąca.

– Dlaczego lubisz gwiazdy?

– Dlaczego? – Uśmiechnęła się delikatnie i spojrzała na niego swoimi zielonymi tęczówkami, w których odbijał się ogień. – Bo to najpiękniejsza rzecz na tym świecie.

– Uspokójcie się!

   Nil otworzył oczy i uniósł głowę. Chris próbował wszelkimi sposobami ogarnąć Gingę i Masamune, którzy skakali sobie do gardeł. Jednak zapasy cierpliwości chłopaka powoli się wyczerpywały i miał już ochotę przyłożyć im od serca po twarzach.

   Egipcjanin westchnął i podszedł do blondyna.

– Co jest?

– Kłócą się, kto zjadł ostatniego batona. Jak gówniarze. – mruknął Chris, masując kark. – Cofają się w rozwoju czy co?

– Do poziomu niemowlaka niewiele im brakuje. - zauważył Nairu i razem z blondynem zostawili członków Gan Gan Galaxy.

– Jednak nieco ich rozumiem. – odezwał się Chris. – Od siedzenia tutaj i tej niepewności można dostać kręćka. Pewnie o to mu chodzi. – Powiódł wzrokiem na głośnik, który od kilku dni milczał.

   Nil zrobił to samo i zacisnął szczęki.

„Ona jest potworem.”

 „ Naiwni jesteście. Naprawdę myślicie, że jej na kimkolwiek zależy? Idiotyzm. Dla niej jesteście niczym marionetki, którym w każdej chwili można odciąć sznurki.”

   Czy ona naprawdę jest zła? Czy ktoś, kto potrafi tak łagodnie patrzeć może być potworem?

“I'll never forget those eyes, that beautiful smile.

I still remember the way you said "good-bye"

No matter how hard I try I can't forget about”

   Nie. Na pewno nie Jenny. Nie ona.

****

   Kawałków układanki było tak wiele, ale nie dało się ich złożyć w ładny obrazek.

Przejechała ręką po twarzy, usilnie myśląc, co teraz zrobić. Dodatkowo dręczyło ją nieznośne uczucie, że o czymś zapomniała. O czymś istotnym. Tylko co to było?!

I'll stop the whole world, I'll stop the whole world

From turning into a monster and eating us alive

Don't you ever wonder how we survive?

Well now that you're gone, the world is ours

Well you find your strength in solution

But I liked the tension

And not always knowing the answers

But you're gonna lose it, you're gonna lose it!

– Stracić? – szepnęła, czując, jak w głębi jej umysłu coś drgnęło. Jakby jakaś klapka się otworzyła.

   Ukryła twarz w dłoniach, wdychając zapach mydła waniliowego. Czuła zawroty głowy, a przed oczami tańczyły jej różne kolory, które nijak do siebie pasowały.

   Nagle cały pokój dosłownie pękł w pół i rozsypał się pod jej nogami. Ujrzała tunel, na którego końcu błyskało małe światełko. Wstała i podążyła w jego kierunku.

   Jej kroki odbijały się od kocich bruków, którymi był wyłożony hol. Z każdym przebytym metrem pojawiały się pochodnie, które oświetlały następne etapy wędrówki.

– Kolejna zrąbana wizja? – mruknęła pod nosem Jenny, zatrzymując się przed kulką światła. – I to tyle?

   Jej rękę chwyciła dłoń. W pierwszym odruchu chciała się wyrwać, ale gdy spojrzała, kto ją złapał, zamarła. Przed nią stała kobieta w białej szacie bliźniaczo podobna do niej. Oprócz oczu, które były brązowej barwy oraz dołeczków w policzkach.

– Kim jesteś? – spytała Jenny.

   Kobieta uniosła głowę do góry i wyszeptała kilka słów. Zaczęły się kręcić wokół własnej osi, póki nie wylądowały na wzgórzu.

– Byłam tu. – przypomniała sobie Jenny, patrząc na znajomy budynek i drzewo z huśtawką zawieszoną na gałęzi. – Zaraz...jesteś moją matką? – Spojrzała na kobietę, która już ją puściła i odchodziła w kierunku domu. Obróciła się i wskazała palcem przed siebie. – Co?

   Na dole szumiało morze, a po niebie krążyły ptaki. Jennifer zmarszczyła brwi, nie rozumiejąc, w czym ma to jej pomóc. Znów odwróciła głowę do kobiety.

– Odpowiedz na moje pytanie!

   Jednak ta dalej stała niewzruszona. Dziewczyna prychnęła i chciała do niej podbiec, gdy wokół jej nadgarstków owinęły się czerwone łańcuchy, wynurzające się z morza i ciągnące ją ku toni.  Krajobraz domu, kobiety i drzewa zaczął przybierać czarno – białe barwy.

– Szukaj tam, gdzie wszystko się zaczęło, Jenny. – usłyszała cichy szept, zanim pochłonęła ją morska woda oraz mętlik własnych myśli.

   Ocknęła się na swoim fotelu w niezmienionej pozycji. Jej wzrok padł na rozłożone mapy Japonii.

– Okinawa. – wymamrotała i na czworaka ruszyła na poszukiwania telefonu.

   Czy to był brakujący element układanki?

 Hyhyhy przyznać się ktoś myślał, że Nil coś tam do Jenny może czuć? xD

Jenny: Kto dał jej pisać rozdział na prochach?

Ja: Ale ja nic nie brałam U.U

Jenny: Jasne, jasne

Ja: Piosenki to kolejno: Beautiful girl - Broken Iris i Paramore - Monster. Ehh, moje rozdziały tutaj są takie krótkie. Chyba napiszę shota w ramach rekompensaty ^^

Odmeldowuje się!