One shot#6 - Jenn i wesoła ekipa w szkole

Jakby co to Jenn i reszta mojej ekipy są tu zwykłymi ludźmi ^^
~~~~~~
   Niech mnie ktoś stąd zabierzeeeee!

   Westchnęłam i rozłożyłam się na ławce. Przede mną spoczywał test z przedmiotu, który wymyślił jakiś totalny kretyn, czyli z fizyki. Dobra, ogarniam matmę i wzory, ale nasz genialny sensei wali takie zadania, że same zrozumienie, co ty masz wyliczyć, zajmie z 10 minut!

   Standardowo pozaznaczałam te „a,b,c” i rzuciłam długopis do torby (bo po co komu piórnik xD). Facet od fizy był zbyt zafascynowany wypisywaniem nam pał z zachowania, więc zerknęłam na resztę moje cudownej klasy. Nil spokojnie pisał, podobnie  Demure. Yuka miała minę, jakby rozważała zadźganie nauczyciela ołówkiem. Benkei ewidentnie to zlał i po kryjomu zajadał kanapkę. Sam Tategami miał na to tak wywalone, że jak facio dał mu kartkę, to ją odsunął na drugi koniec ławki i sam poszedł spać. Kto jeszcze pozostał? Pierwsze ławki to anonimowe kujony, więc wiadomo, że napiszą na 100%.

   Czemu tu nie ma Izumiego, Harumi, Patricka i Alice? Czemu muszę być od nich młodsza o te idiotyczne parę miesięcy?! Gdyby Haru siedziała przede mną to miałaby same 5 z fizy. A jakby Patrick to wgl szóstkę za szóstką! Ale nieee! Oprócz Nila, Demura, Madoki i Yuki mam samych kretynów, ugh.

   Zerknęłam w prawy róg klasy i mnie zatkało. Madoka, która zawsze ogarniała fizykę (nie wiem jak), obecnie miętosiła kosmyk włosów i stukała piórem w test.

- Czyli jest trudny. A to zlaaać. – Machnęłam lekceważąco ręką i wystawiłam twarz do słońca.

   A lekcje dopiero się zaczęły. Byle wytrwać do tej 13, bo na wdż i to..yyy... przystosowanie obronne nie ma co iść.

- Znów się nie postarałaś, Jennifer. – stwierdził kretyn od fizy, zbierając kartki.

- Ale mi pojechałeś po autorytecie. Po prostu zaraz siądę i się załamię. – mruknęłam, po czym zarzuciłam torbę na ramię i wyszłam bez słowa, czując, jak jego wzrok pali moje plecy.

Na korytarzu dogoniła mnie Yuka.

- Ne, ne jak ci poszło?

- Śmiech na sali, tyle powiem. – Stanęłam przed tablicą ogłoszeń i założyłam ręce za głowę. – Co my teraz mamy?

- Chyba hiszpański albo wos.

- Hiszpański. – stwierdziłam, odnajdując w gąszczu kartek nasz plan lekcji.

- Nieee! – Za moimi plecami rozległ się pełen rozpaczy jęk reszty Wild Fang. Uśmiechnęłam się z drwiną.

- Co jest, chłopaki? Nie lubicie hiszpańskiego?

- Nawet nie rozumiem, co ta kobieta do mnie mówi! – warknął Tategami. – Walę to.

- Nu, nu – Pogroziłam mu palcem. – Może ci roku nie zaliczyć, a ja dalej chcę mieć ubaw, gdy przed nią stoisz i jesteś równany z parterem.

Kyoya spiorunował mnie wzrokiem, wymamrotał kilka przekleństw pod nosem i ruszył w  stronę schodów. Benkei podążył za nim niczym cień. Schodząc na dół, wpadłam na Harumi.

- I jak wam poszło? – spytała Yuka, wiedząc, że dziewczyna wraca z hiszpana.

- Zginiecie. – odparła krótko. – Patrick ją wyprowadził z równowagi, a ta jej tablica się nagle zacięła, ale ona...

- ...nawet tego nie zauważyła. – dokończyłam i westchnęłam. – Cholera, nie będę dziś mogła słuchać muzyki! Chociaż...- Spojrzałam na zieloną grzywę i uśmiechnęłam się szeroko. – może nie będzie tak źle. – Pożegnałam Haru i zeszłam na dół.

      Klasę od hiszpańskiego otoczył tłumek fanek Tategamiego.

- Kyoya – kun, chcesz spróbować mojego obento? (obento=drugie śniadanie) – spytała jedna dziewczyna, trzepocząc doklejonymi rzęsami i machając pudełkiem z lunchem.

Chłopak ją zlał.

- A będziesz dziś grał na wfie? – zapiszczała inna.

- Taaa. – mruknął. Wow jak rozbudowana wypowiedź. Pan od japońskiego byłby dumny.

Same fanki zareagowały na to, że się odezwał, tak jakby co najmniej umówił się z nimi na randkę. Spłonęły rumieńcem i podnieciły się niczym na widok najnowszych kolekcji ubrań.

Zabij to ktoś, zanim złoży jaja....

Pokręciłam głową z politowaniem, kryjąc Yukę i Madokę, które na szybkiego spisywały hiszpański. I tak dobrze, że w naszej klasie miał tylko 3 fanki i to z gatunku tych nieśmiałych.

Wreszcie rozbrzmiał dzwonek. Tak wiem, dziwnie to brzmi, ale uwierzcie słuchanie tych pustaków potrafi przyprawić o ból głowy.

- Do zobaczenia później, Kyo – chan! – zawołała jakaś blondyna, po czym zwiała do sali, jakby ją ktoś gonił.

Nagle Yuka dostała ataku śmiechu i zgięła się wpół.

- Ej, nie wariuj przed hiszpańskim, bo nas Alonso zje żywcem! – jęknęła Madoka, klepiąc ją w plecy.

Artystka nie zareagowała, tylko pokazała głową w kierunku Kyoyi.

- Kyo – chan! – wydusiła i znów zaczęła chichotać.

Twarz narwańca miała specyficzny wyraz, bo ni to wściekły ni to zażenowany.

- A co tu się dzieje? – spytała Alonso, otwierając klasę. – Panno Wanabe już proszę się uspokoić! A ty Tategami chory jesteś czy co?

- Nie. – warknął Kyoya, wymijając nauczycielkę.

Alosno zmarszczyła groźnie brwi i każdy już wiedział, że narwaniec ma przewalone.

Zajęliśmy miejsca według naszego porządku, czyli dziewczyny po prawej stronie, potem 4 ławki przerwy i chłopcy.

- No dobrze. – Alosno stuknęła dziennikiem o biurko i rozejrzała się po klasie. - ¿Cómo fue tu fin de semana.....Kyoya? (Jak ci minął weekend? ~Angel) – Uśmiechnęła się fałszywie słodko. 

Miała 3 oryginalne cechy.Po pierwsze, czasami nic nie ogarniała, a potem mówiła rzeczy od czapy.  Po drugie, kłócenie się z nią, jeśli cię nie lubiła, było bezsensowne. Po trzecie, jej ulubionym celem pytania i jechania zawsze był Kyoya. Teraz już kapujecie, dlaczego lubię jej lekcje? Szczególnie, gdy jest się ulubienicą, chociaż nic się nie robi ^^ (oprócz faktu, że znam język xD)

Narwaniec spojrzał na nią zirytowany.

- Że co? – odparł, unosząc brew. – Nie zrozumiałem.

- A to mi nowość. – skwitowała. – Spróbujmy innego pytania. ¿Qué haces después de la escuela? (Co robisz po szkole?)

No i Tategami kompletnie zgłupiał xD.

- Etto..Yo...yy...- zaczął bełkotać.

- Kyoya- kun, to jest podstawowy materiał z ostatniej lekcji! – Alosno westchnęła zrozpaczona. – Czemu nie powtórzyłeś? Siadaj, to jest jeden! – Nachyliła się nad dziennikiem.

- Pani nie mówiła, że to na ocenę! – warknął Tategami.

Spojrzała na niego zdziwionymi niebieskimi oczami.

- Słucham?

- Mówię, że pani nic nie wspominała o ocenie. – powtórzył dobitnie Kyoya.

- A myślałeś, że na cukierki? – zadrwiła, stukając paznokciami o biurko. – Na początku roku o tym mówiłam, Kyoya – kun. Teraz siadaj, dobrze? Klaso – odwróciła głowę w naszą stronę. – dzielimy się na grupy dwuosobowe. Będę losowała. – dodała szybko, widząc, jak Yuka zarzuca ręce na moją szyję.-  Doobra – Zamknęła oczy i zaczęła jeździć długopisem po liście nazwisk. – Wypadł numer 10 kto to?

- Ja. – Zgłosił się Nil.

- Ok. Będziesz z...5! Kto to?

- Ja. – mruknęłam, odrywając wzrok od telefonu.

- Uuuu. – szepnęła Yuka. – Trafiłaś na geniusza! – Poruszyła znacząco brwiami. Stanowczo za dużo czasu spędza z Izumim.

- Lepszy geniusz niż debil. – zripostowałam.

Siedliśmy z Nilem w taktycznym miejscu (ostatnia ławka pod oknem) Alosno rozdała nam karty z ćwiczeniami i słówkami, po czym zajęła się wyjaśnianiem narwańcowi, że swoje odzywki to może w buty wsadzić.

- Jak długo go będzie jechała? – szepnął Nil, udając, że coś pisze.

- Ostatnio robiła to przez pół godziny. – odparłam, szczerząc zęby do Yuki, która wylądowała w grupie właśnie z Yoyo. Zachwycona raczej nie była.

- Ej słyszałaś o nowej bitwie?

- Kiedy i gdzie? – Oparłam brodę o rękę i zmrużyłam oczy.

- Dziś za starymi magazynami. Jakiś dzieciak wyzwał Kyoyę i Chrisa.

- Nie gadaj. – Parsknęłam śmiechem. – Samobójca?

- Idiotów nie brakuje.

- Przykład mamy tam. – Kiwnęłam głową w stronę biurka Alosno. Nil uśmiechnął się z rozbawieniem i wypełnił kilka luk w zdaniach.

- Przyjdziesz oglądać?

- Nie wiem, już umówiłam się z Harumi i Izumim. – odparłam, wkładając jedną słuchawkę do ucha. Alosno dopiero się rozkręcała, więc można robić co się chce do końca lekcji. – Zresztą patrzenie, jak w pięć sekund ci amatorzy są równani z ziemią, nie należy do ciekawych. – Spojrzałam na torbę, gdzie w małej kieszonce spoczywała Artemis. Przydałoby się potrenować...Może tak zlać wf?

- Ja chyba zaraz wyjdę! – krzyknęła nagle Alosno, piorunując Kyoyę wzrokiem.

- Niech się pani nie krępuje. – odparował Tategami.

Dzwonek zabrzmiał idealnie w momencie, gdy skończył mówić. Kobieta zamarła i zamrugała kilka razy, po czym jej twarz zapłonęła czerwienią.

- Jutro masz przyjść z rodzicami. – rzuciła chłodno.- Do widzenia, klaso. – powiedziała i wyszła, trzaskając drzwiami.

- Brawo, Tategami. – Zaklaskałam kilka razy. – Teraz masz przewalone do końca szkoły.

- Nie interesuje mnie, co myśli o mnie ta baba. – wycedził chłopak, wpychając ręce do kieszeni. – A ty się tak nie szczerz, Ashida.

- Bo co mi zrobisz, hm?

- Wiesz, co mamy za chwilę?

- Wf. – odparłam i zmarszczyłam brwi. – Aaaa nasz zakład!

- No właśnie. – Uśmiechnął się z kpiną. – Szykuj się na przegraną.

- Phi, wyplujesz płuca.

- Jasne, jasne.

- Zobaczysz! Zdechniesz tam! – zawołałam i pokierowałam się z Yuką w kierunku szatni, ignorując wściekłe spojrzenia fanclubu Kyoyi.

Szybko przebrałam się w biała, długą koszulkę z nadrukiem piłki nożnej i napisem „Keep calm and love football”, czarne krótki spodenki i moje kochane halówki. Włosy upięłam w wysokiego kucyka. Yuka jak zwykle marudziła, że ma za krótkie i robiła z nich dwa śmieszne i krótkie kucyki.

Wbiłyśmy na halę, prawie obrywając piłką do kosza i kijem do hokeja. Nauczyciela oczywiście nie było, bo miał w zwyczaju spóźniać się o dobre 15 minut. Zaczęłam podskakiwać w miejscu i rozgrzewać mięśnie rąk i nóg. Zakład był dziecinne prosty: czasie 2 minut, które będzie odmierzał Nil, ja i Kyoya musimy zrobić jak najwięcej okrążeń wokół hali. Przegrany spełnia jedno życzenie zwycięzcy. Proste jak dwa dodać dwa.

- No wreszcie jesteś. – powitałam Kyoyę, gdy piski fanclubu ucichły.

- Dałem ci czas na wycofanie się.

- Heh, oczywiście, już ci wierzę. – warknęłam.

- Gotowi? – zaczął Nil. Ustawiliśmy się na linii startu.

- Przegrasz, Ashida. – mruknął narwaniec.

- Na miejsca!

- Oberwiesz moim butem, Tategami. – Uśmiechnęłam się.

- Start!

Poleciałam do przodu, słysząc tylko niewyraźne wrzaski dopingujące mnie i narwańca.

*2 minut później*

- Etto, jest mały problem. – Nil podrapał się po głowie.

- Jaki?

- Zrobiliście dokładnie tyle samo okrążeń.

Oparłam ręce na biodrach.

- Ja mogę jeszcze raz. – oświadczyłam.

- Nie radzę, Ashida. Odpuściłem ci. – szepnął Tategami.

Prychnęłam, mierząc go pogardliwym wzrokiem.

- Przecież widzę, że już padasz, amebo.  Daruj sobie, a każe ci tylko kupić mi czekoladę.

- Chyba cię powaliło.

*5 minut później*

- Znów to samo. – powiedział Nil, zatrzymując stoper.

- No chyba nie! – krzyknęłam. – Podciął mnie.

- Chciałabyś, Jennifer.

- Morda!

- Neee, mam pomysł! – wyrwała się Yuka. – Skoro mamy remis, to ja wam wymyślę karę!

- Za nic! – zaprotestowałam.

Artyska wysunęła dolną wargę i zrobiła oczy szczeniaczka.

- Proszę~.

- Nie. – ucięłam.

- To co robimy? – spytał Egipcjanin. – Uznajemy, że jesteście tak samo dobrzy?

- Jestem mentalnym zwycięzcą. – stwierdziłam.

- A prawdziwym ja. – dodał Kyoya.

- Hahaha dobry żart, ale nikt się nie nabrał.

Wtedy przerwał nam dziarski głos wuefisty, który szedł w naszą stronę z piłką do ręcznej pod pachą.

- Dzieciarnia odłożyć te flirty na później! – zawołał z uśmiechem. – Ale wiecie co? Chyba zabiorę waszą dwójkę na zawody biegackie.

Mnie chyba zaraz trafi szlag...

C.D. N (może xD)

 Tsaa, chciałoby się -.- Ja jeszcze muszę wydrukować coś na muzykę -.-

Jenny: Jest, przeżyłam!

Wyobraź sobie, że ja mam to przez 5 dni w tygodniu >.> Btw: tu jestem dokładnie opisana ja na fizyce xD nie rozumiem tego przedmiotu i chyba go nigdy nie pojmę, a matmę umiem. Czaicie tą ironię? xD

Patrick: Po prosto boki zrywać.

Siedź cicho *wygania go miotłą* No nic, mam nadzieję, że shot wam się spodobał, bo nw kiedy będzie rozdział. Końcówka semetru, sprawdzianów nawalili (wyczuwam spisek, żeby mi oceny pogorszyć) 

Jenny: Wos.

Umiem :3

Jenny: Angielski

Nie jest źle.

Jenny: No to tylko fizyka i jesteśmy w domu.

Ja: I niemiecki, nie zapomnij o niemieckim xD Byle dożyć piątku i ferii....

Odmeldowuje się!