Rozdział 47: Pośpiesz się.

   Delikatny wiatr rozwiał błękitne włosy Yuki. Dziewczyna siedziała na chodniku oparta o słup latarni. Ciągle miała wrażenie, że obserwują ją miliony par oczu i powtarzają jedno słowo, które ciągle słyszała gdzieś w głębi umysłu.

   Zdrajczyni.

   Westchnęła, a jej oddech zamieniony w parę wzniósł się do atramentowego nieba. Gdzie ona ma teraz się podziać? Dokąd uciec? Na pewno nie do rodziny. Doskonale zdawała sobie sprawę, że tam najpierw zaczną jej szukać. A co zrobią, gdy ją odnajdą? To proste jak dwa dodać dwa. Przecież tylko śmierć zdoła ją uciszyć, prawda?

  „A jeśli skrzywdzą papę i mamę?”

   Zamarła, czując dreszcze przerażenia. Nie, przecież rodzice nic nie zawinili, na pewno dadzą im spokój!

 „Kłamstwo. Fumio też nic nie zrobił, ale zostawili go na śmierć.”

   Bo przestał być potrzebny niczym zbity pionek. Na wspomnienie szachownicy i tej zafascynowanej twarzy Hiroshiego, gdy wybijał figurę z czarnych pól, zebrało jej się na wymioty.

   Zdradziła, więc nie ma dokąd pójść. I tak zginie. Z gardła wyrwał jej się wpół histeryczny śmiech. Od jutra będzie mogła odliczać godziny albo minuty do swojego końca.

„Czemu ja to zrobiłam? Nieważne, co powiem, i tak nic się nie zmieni. Ten cały chory proceder będzie trwał i trwał, aż któraś ze stron nie wywiesi białej flagi.”

   Nie umiała już patrzeć, jak opętanych pochłania szaleństwo, jak Rin staje się coraz bardziej poddana Hiroshiemu, jak wszystko zmienia się w koszmar psychopaty. Dość!

   Nagle przypomniała sobie coś, dzięki czemu wreszcie miała siłę by wstać i zacząć iść do przodu.

– Kiedy wreszcie zobaczysz, że zostałaś oszukana, przyjdź tu. Pomogę ci. – szepnął Kaito, kilka sekund przed tym, jak Fumio wkroczył do akcji.

   Czyżby przewidział ich ucieczkę? Jeśli tak, to czemu pozwolił im odejść? Tak dużo pytań, a niemal żadnej odpowiedzi.

   Skręciła w plątaninę wąskich uliczek. Jej białe kozaki stukały o chodnik, spinka od Rin zsuwała się z włosów, aż spadła do rynsztoku.

   Nawet się nie zatrzymała. Wszystko do tej pory było kłamstwem, więc po co odzyskać rzecz, która była jego cześcią?

   Sama nie wiedziała, kiedy zaczęła płakać.

****

   Mimo protestów trzech gówniarzy przeszłam przez gruzy i odsunęłam nadpalone drzwi, które prowadziły do wnętrza świątyni. Był tam kiedyś korytarz, ale na prawą stronę spadły fragmenty dachu oraz wyższych pięter, więc ruszyłam w lewo. Weszłam do obszernego pomieszczenia, gdzie spoczywał spory futon przysypany odłamkami drewna, resztki pochodni, kilka zniszczony kimon oraz katana efektownie wbita w niski stolik.

   Jeśli myślicie, że wtedy doznałam jakiegoś olśnienia i przypomniałam sobie wszystko, to muszę was zawieść. Miejsce przypominało scenę z jednego horroru o opuszczonym domu i tyle. Żadnych więcej skojarzeń. Ciekawiły mnie jedynie kimona. Dwa damskie i jedno męskie. Gówniarze nic nie wspominali, że mieszkała z rodziną lub mężem/ chłopakiem.

   Chyba, że nikt o tym nie wiedział...

– Artemis, czy miko mogły mieć mężów? – spytałam, oglądając wyhaftowane kwiaty likorysu na rękawie yukaty.

– Obecnie nie wiem, ale za moich czasów nie. Tylko w przypadku stracenia duchowej mocy, mogła się stać zwykłą kobietą – odparła.

   Czyli trzeba będzie nieco poszperać.

– A mówiłam byś się bardziej zainteresowała kulturą miko! – wytknęła mi Artemis.

   Wywróciłam oczami i przeszłam do kolejnego pokoju. Musiał on należeć do dziecka. Świadczyły o tym lalki (niektóre pozbawione kawałków ciała), pluszaki oraz tytuły nielicznych ocalałych książek.     Kucnęłam i wzięłam jedną z nich do ręki. Dmuchnęłam na okładkę, a w powietrze wzbił się tuman kurzu.

   Naprawdę nikt nie postawił tu nogi od jedenastu lat.

– Stwory z mitologii japońskiej –  przeczytałam tytuł i poczułam, że na czymś postawiłam but.               Zerknęła na dół. Był to mały, pluszowy miś o czarnych oczkach.

– To Nio. Odtąd będzie cię bronił. Co ty na to, córeczko? –  spytał ciepły kobiecy głos. – To prezent od taty, wiesz? On za niedługo wróci, cieszysz się, Jenny?

   Rozejrzałam się wkoło, ale nikogo nie było.

– Hej, Nio. – mruknęłam, otrzepując misia z sadzy i kurzu. – Tęskniłeś? – Wsadziłam go do kieszeni spodni.

   To naprawdę mój dom. Ale i tak nie jest mi w stanie zwrócić wspomnień, więc czy cokolwiek będzie mogło?

   A może przestanę myśleć o takich idiotyzmach?! Warknęłam, zauważając, że ostatnio mam jakieś wyjątkowo kretyńskie rozmyślania. Wyprostowałam się, gdy coś przyszło mi do głowy. Podniosłam „Stwory z mitologi japońskiej” i uważnie ją przekartkowałam. Między stroną 103 a 104 była wciśnięta mała karteczka. Rzuciłam lekturę w bok i rozwinęłam papier.

   Udało ci się tu dotrzeć. Gratulacje, Jennifer. Lecz dalej nie rozumiesz naszej gry, prawda? Bo widzisz, moja droga, odpowiedź jest gdzie indziej. A dokładniej w twojej śmierci.

   Kartka zapłonęła fioletowym płomieniem i spadła na podłogę.

– Chcesz się bawić w pieprzone zagadki oraz kotka i myszkę? – mruknęłam, wychodząc ze świątyni. Zmrużyłam oczy przez promienie słoneczne. – Jak chcesz, ale to ty będziesz myszą.

   Wiem, że ten ktoś mnie obserwuje. Wiem, że mnie zna. Wiem, że mnie słyszy.

   Uśmiechnęłam się pod nosem, widząc, jak trójka gówniarzy stoi ogłupiała i patrzy na mnie z wytrzeszczonymi oczami.

– Jeszcze nikt nie był w stanie tam wejść. – wykrztusił najstarszy. – Mówili, że tam jest coś złego.

– Jedyne, co jest tam złe, to wszechobecny kurz. – rzuciłam. – Nara, chłopcy! – Machnęłam ręką i zaczęłam poszukiwać telefonu w plecaku.

– Jenn! – Znikąd wyskoczyła przede mną Harumi.
– No cześć. – powiedziałam, szczerząc zęby. – Jak się bawiłaś?

– Super, oprócz faktu, że wszyscy chyba myśleli, iż choruję na coś śmiertelnego, bo odsuwali się na co najmniej cztery metry. – odparła, poprawiając kucyk. – A jak u ciebie?

– Mieszkałam tu i znalazłam Nio.

– Kogo?

– Jego. – Wyciągnęłam pluszaka z kieszeni i potrząsnęłam nim. – Moja dziecięca zabawka.

– Jaki uroczy! – Haru wzięła go do ręki. – Czyli coś sobie przypomniałaś?

– Gówno. Tylko tyle, że Nio miał mnie „bronić” i był prezentem od ojca.

   Harumi przestała się zachwycać pluszakiem i spojrzała na mnie poważnie.

– Nie uważasz, że to dziwne? Jesteś demonem, nie żadnym mieszańcem, a twoją matką jest człowiek. Coś tu nie styka.

– Nie wiadomo, kim ta cała miko tak naprawdę była. – mruknęłam. Ruszyłyśmy w stronę plaży, gdzie według Haru za chwilę miał się pojawić Izumi. – Kto wie, może była demonem, który się tam ukrywał?

– Niby po co?

   Rozłożyłam ręce.

– Nie mam pojęcia. To tylko domysły. Albo zostałam porzucona jako niemowlę, a ta miko mnie znalazła i wychowała, zanim została zabita?

– Taaa, a może ludzka kobieta urodziła demona? – zadrwiła Harumi, po czym splotła ręce na karku. – Ta cała historia jest cholernie pogmatwana. Jedenaście lat temu ty straciłaś pamięć przez upadek ze skarpy, a tutejsza miko została zamordowana. Mieszkańcy wyraźnie boją się tego tematu i uważają go za tabu. Dodatkowo twojej amnezji nie da się cofnąć i nikt cię nie pamięta. Co takiego do tego wszystkiego doprowadziło? – Zamyśliła się, ściągając brwi.

   Ja wiedziałam, kto zna odpowiedź.  Autor kartek. Muszę go znaleźć.

   A gdyby....

   Przystanęłam. Nad oceanem zaczęły się zbierać burzowe chmury.

– Co jest? – spytała Harumi.

– Musimy odwiedzić dwa miejsca. – powiedziałam, układając plan w głowie. – Bibliotekę w tym miasteczku oraz sukę, która powinna dawno zdechnąć – Noriko Honoko.

   W oddali było słychać pierwsze pomruki grzmotów.

****

– Czyli mam tu zostać i poszukać informacji o tym morderstwie miko? – spytał po raz setny Izu, kiedy siedzieliśmy na jachcie.

– Tak. – westchnęłam. – W tym czasie ja odwiedzę moją kochaną matkę.

– A ty sis? – Dziecko szczęścia zerknęło na Teradę.

– Muszę wracać. Nawał zamówień. Victor mówił coś o ważnych informacjach o tych magach. Przy okazji dowiem się, co ustalili.

– Ej...Po raz pierwszy mamy jakiś sensowny plan!

– Najwyraźniej. – przyznałam, zarzucając plecak na ramię.

   Teleportowałam się na przedmieścia Kioto.

   Hm, ciekawe jak Noriko zareaguje na mój widok? Aż się uśmiechnęłam na tą myśl.

****

   Tik tak. Zegar tyka, czas mija, a jej dalej nie ma. Oparł głowę o ramię i przebiegł wzrokiem po szachownicy. Och, czyli go zdradziła. Spodziewał się, że dłużej wytrwa. Cóż mówi się trudno i żyje się dalej. Wziął łyk zimnej już herbaty i zaczął wodzić wzrokiem od figurki Rin do pionka Hidekiego. Które z nich powinno udowodnić swoją lojalność?

   Najlepiej to, które bardziej lubiło lodową panienkę?

   No tak przecież ona dla Rin była najcenniejsza. Zaśmiał się i sięgnął po figurkę kobiety. Zobaczmy, jak zabija swoją kochaną uczennicę. Bo to zrobi. On to dobrze wiedział.

– Wezwijcie Rin. – rzucił do jednego ze służących.

   Gdy rozległ się trzask drzwi, wyciągnął ze szkatułki srebrnego beya.

– Pośpiesz się, Jennifer. - wyszeptał, obracając go w palcach.

   Chciał już tak bardzo zakończyć to przedstawienie.

 Udało mi się wyskrobać rozdział, tylko dzięki przełożonemu spr z histy xD (mam jakiś fart w urodziny ^^). Niespecjalnie mi się on podoba, ale musi być zanim nie przejdziemy do akcji >.>

Jenny: No powiem, że by się przydało.

Ja: Ej mam uro, bądź jak raz miła >.>

Jenny: Yyyy nie?

Ja: Ehh, nooo jasne, zachciało mi się tworzyć główna postać z moim charakterem w gorsze dni >.<

Jenny: Pff *bawi się Nio* Słodki jest ^^

Kyoya: Co ja widzę. Uczucia ci się ujawniają >.>

Jenny:  Zapisz to sobie w kalendarzu, Tategami. Albo ogłoś w prasie

Kyoya: Już lecę.

Jenny: Leć, leć, może pod samochód wpadniesz

Ja: Oj brakowało mi tego waszego warczenia xD No cóż mam nadzieję, że przeżyliście tą notkę. Teraz idę się jarać moim nowym plecakiem xD

Jenny: Bo po co się umyć >.>

Ja: Noc młoda, więc morda w kubeł, tak?

Odmeldowuje się ^^