Rozdział 49: W głębi mroku

"Potwory istnieją naprawdę. W naszych głowach."

– Teraz, Leone! – ryknął Kyoya.

   Dwa tornada, jedno z góry jedno z dołu, pędziły sobie na spotkanie, ale górne zostało pochłonięte przez dolną trąbę powietrzną. Tategami syknął z niezadowoleniem i przywołał beya. Cały czas nie mógł zmusić obu tornad, by miały jednakową siłę.

– Dlaczego, do jasnej cholery? – wrzasnął, kopiąc przypadkowy kamyk. Przecież on jest panem wiatru! Jest legendarnym! Więc czemu taka technika sprawia mu problem?!

– Jesteś spięty. – stwierdził damski głos za jego plecami.

   Odwrócił się, trzymając ręką na kuczerze w razie kłopotów. Ujrzał młodą kobietę w czerwonym kimonie i zasłonce na twarz, trzymającą za kark jasnowłosego chłopaka, który szarpał się w jej uścisku i mamrotał pod nosem.

– Możesz potrenować swoją nową technikę na nim. – powiedziała, puszczając swoją ofiarę. – O ile przeżyjesz, rzecz jasna. – dodała, uśmiechając się z rozbawieniem.

– O czym ty piep... – Narwaniec nie dokończył pytania, bo z chłopaka dosłownie wypłynęły fioletowe szpony i pomknęły w jego stronę. – Leone! – Ściana wiatru cisnęła szponami i facetem w skrzynie.

   Kyoya rozejrzał się uważnie, ale kobiety nigdzie nie było. Warknął i skierował wzrok na chłopaka, który powoli się podnosił. Czuł, że to jeszcze nie koniec.

– Muszę cię zniszczyć... – wymamrotał chłopak, ścierając krew z czoła.

– Próbować możesz. – odparł Tategami. – Miażdżący kieł królewskiego lwa!

   Potężne, zielone tornado oddzieliło lwiego bleydera od chłopaka, jednak ten ostatni nie miał zamiaru się tak łatwo poddać. Ryknął niczym jakaś bestia, a wokół niego pojawiła się purpurowa energia, która uformowała się w kształt włóczni. Pomknęła ona prosto w beya Kyoyi i wbiła go w beczki, po czym skierowała się na bleydera. Tategami beznamiętnymi oczami patrzył, jak atak zbliża się ku niemu. Nagle, tuż przed jego oczami, włócznia trafiła na przeszkodę w postaci ściany powietrza.

– Heh, coś tam umiesz. – stwierdził Tategami z wrednym uśmiechem. – Ale ja jestem od ciebie dużo lepszy. – Pokazał na siebie kciukiem.

– Nie kpij sobie ze mnie! – ryknął jego przeciwnik. – Zniszczę cię, zniszczę, zniszczę! – zaczął powtarzać w kółko, a z każdym słowem, teraz już nie purpurowa a czarna jak smoła, energia otaczała jego ciało coraz bardziej, aż było widać tylko jego oszalałe oczy.

   Opętany, przemknęło Kyoyi przez myśl. Jednak ten chłopak nawet nie miał beya, więc jak to możliwe?

– ZNISZCZĘ! – wrzask pewnie był słyszalny na drugim końcu Tokio.

   Chodnik zaczął pękać, a wokół wirowała czarna mgła, przez którą przebiegały srebrne iskry. Z aury chłopaka wyłoniły się dziesiątki szponów i wzniósł wysoko ponad ich głowy, czekając na okazję do ataku. Oczy Kyoyi rozszerzyły się ze zdumienia. Nigdy wcześniej nie widział czegoś takiego. Leone wirował koło niego, próbując uchronić ich przed tą przerażającą mocą.

– AAAA! – kolejny ryk, tym razem pełen bólu, rozległ się gdzieś w szaleństwie mgły i energii.

   Nagle ziemia pod nogami narwańca się zatrzęsła.

– Leone! Potęga wiatru! – wrzasnął Tategami w ostatniej chwili, bo kilka z czarnych szponów właśnie zamierzały pozbawić go głowy.

   Trąba powietrzna pochłonęła mgłę, jednak energii przybywało, a wrzask agonii chłopaka ciągle wibrował w uszach Kyoyi.

– Musimy to zakończyć, Leone. – mruknął Tategami. – Pazury króla zwierząt! – rozkazał.

   Najpierw Leone wytworzył jedno tornado, po czym za jego pomocą wystrzelił do góry i użył techniki „Odwróconego tornada” by stworzyć drugie. Kyoya zacisnął zęby. Teraz musi się udać! Obie trąby powietrzne muszą się połączyć i wchłonąć te wszystkie szpony, bo inaczej będzie naprawdę przerąbane!

   Mroczna moc nie próżnowała i pomknęła w stronę lwiego bleydera. Obydwa tornada zapłonęły zielonym światłem i popędziły w jej kierunku, a gdy zdołały ją uchwycić, zamknęły w swoim wnętrzu jak w pudełku i nie pozwoliły wyjść, póki ostrza wiatru nie rozerwały jej zupełnie.

   Tategami wyszczerzył kły, widząc, jak zarówno młga jak i mroczna energia znikają.

– Udało się nam, Leone.

   W końcu oczyścił cały plac i przywołał beya. Jego przeciwnik leżał zwinięty w kulkę i dygotał. Tategami podszedł do niego kilka kroków, ciągle nie będąc pewnym, czy jego przeciwnik nie ciśnie w niego czymś. Ale gdy ujrzał, że z ust blondyna wypływa czarna ciecz zmieszana z krwią, natychmiast wyciągnął telefon i wezwał pogotowie.

****

   Rin zerknęła przez ramie, kiedy usłyszała wrzask i ujrzała, jak trąba powietrzna ściera się z ciemnymi pazurami. Uśmiechnęła się z satysfakcją. Skoro tak walczą tylko eksperymentalni, to Pan osiągnął olbrzymi sukces! Obróciła głowę i spochmurniała. Teraz czekała na nią najgorsza część misji.

   Wylądowała na dachu wieżowca. Przyłożyła nadgarstek do czoła i zagryzła wargę.

– Dlaczego jesteś taka głupia, Yuki? – jęknęła, widząc przed oczami uśmiechniętą twarz dziewczyny.

Przecież prosiła ją, by wytrzymała. Mówiła, że się przyzwyczai do postępowania Pana. A mimo to Yuki uciekła, zdradziła...

   Z policzków kobiety spłynęły łzy.

– Ja nie chcę cię zabijać! – wydusiła. – Nie chcę!

   Była dla niej rodziną, której nigdy tak naprawdę nie miała. Ukochaną młodszą siostrą! Wbiła paznokcie w skórę. Dlaczego Pan ją zmusza do czegoś tak okrutnego? Czemu ma znowu stracić wszystko, na czym jej zależy?

– Wszystko? – szepnął jakiś głosik w jej umyśle. – Czyli Pan cię nie obchodzi?

– To nie tak. – Potrząsnęła głową. – Ale Yuki jest dla mnie ważna.

– Ona nie uratowała cię, gdy byłaś na skraju śmierci. To nie ona dała ci dom, miłość, bezpieczeństwo. Gdyby nie Hiroshi – sama, byłabyś martwa! – głos stawał się coraz bardziej napastliwy.

– W-wiem, lecz mówienie, że mam zabić Yuki...

– Przecież to wina demonów, prawda? – nagle ton stał się przeraźliwie przymilny. – To wszystko ich wina. To one zmieniły Yuki. To już nie jest twoja kochana Yuki, tylko zdrajca, więc musisz ją zabić.

   Rin odjęła ręce od twarzy, patrząc pustym wzrokiem przed siebie. Głos miał rację. To nie jest wina jej, Pana czy Yuki. Wbiła paznokcie w wewnętrzną część dłoni. Wszystko przez te przeklęte demony!

– O wilku mowa. – mruknął głos.

   Kobieta ujrzała błękitne włosy oraz białą suknię znikającą za włoską restauracją. Ugięła lekko nogi i zaczęła przeskakiwać z budynku na budynek, podążając za Yuki. Rękawy jej kimona furkotały, pokazując dwa kunai’e przymocowane do przedramion. Kiedy dziewczyna skręciła w mało uczęszczaną i zaciszną ulicę, zeskoczyła i wylądowała tuż przed nią.

– R-rin – san. – szepnęła Yuki, cofając się o krok.

– Wiesz, czemu tu jestem prawda? – bardziej stwierdziła niż spytała kobieta i machnęła rękami,wyrzucając jednocześnie kunai’a, który utkwił w ramieniu niebieskowłosej.

   Yuki zawyła z bólu i wyrwała ostrze, nie zwracając uwagi na kropelki krwi, które zatańczyły w powietrzu. Wypuściła powietrze z lekkim gwizdem, przez co stworzyła zamieć śnieżną. Wystrzeliła jeszcze kilka lodowych sopli, po czym rzuciła się do ucieczki. Dobrze wiedziała, że nie ma szans z Rin.

– Nie mogę jeszcze umrzeć. – wymamrotała, trzymając się za zranione ramię.

– Wybacz, ale musisz. – usłyszała, zanim przeraźliwy gwizd prawie rozerwał jej bębenki.

   Padła na śnieg, niezdolna do ruchu i obrony. Wiła się i wbiła paznokcie w głowę, próbując pozbyć się dźwięku. Ten stawał się coraz głośniejszy, przez co Yuki czuła, jakby jej mózg miał zaraz wybuchnąć. Nie rozumiała, co mówi do niej Rin, co się wokół dzieje. Istniał tylko ten piekielny gwizd, przewiercający jej umysł na wylot.

   Rin drgnęła, widząc, jak Yuki szarpie się w męczarniach. Jeszcze chwila i dziewczyna sama może sobie coś zrobić. Na tym polegała moc tego dźwięku. Doprowadzał do stanu, gdzie zdrowy rozsądek i emocje nie mają dostępu. Jedyne czego wtedy pragniesz to ciszy. I zrobisz wszystko, by ją dostać. Nawet jeśli musiałbyś się zabić. Ręką Yuki dosięgnęła porzuconego kunai’a. Dziewczyna uśmiechnęła się i wzniosła go do góry, wycelowanego w swoje gardło.

– Nie! – Rin cofnęła zaklęcie. – Nie mogę... – Cofnęła się o jeden krok. – Nie mogę... – Jeszcze o kilka. – Nie... – Uderzyła plecami o ścianę.

   Wtedy dostrzegła między płatkami śniegu oczy Pana, które patrzyły na nią groźnie i chłodno.

– Zrób to. – rozkazał.

   Czuła, jak w gardle rośnie jej gula. Yuki ciężko oddychała, ciągle niezdolna do ruchu. Hiroshi pochylił się i wyjął kunai z rąk dziewczyny, po czym podał go Rin.

– Jesteś wierna mi czy jej, Rin? – syknął.

   Kobieta zacisnęła drżącą dłoń na stalowej rękojeści i stanęła nad Yuki.

– Rin – san. – wydusiła dziewczyna. – Błagam...

  Czarodziejka wzniosła rękę z sztyletem do góry.

– No dalej. – mruknął Pan.

– Błagam... – powtórzyła Yuki.

   Rin zacisnęła powieki i jej ręka opadła w dół.

Wreszcie, po niemal miesiącu barku weny udało mi się napisać 2 rozdziały! ^^ Trochę są mroczne i pełne krwi, ale nic nie poradzę, że taką uroczą naturę mają nasi magowie :3

Jenny: Będę musiała wrócić do roboty na pełny etat -.-

Victor: Ostrzegałem

Jenny: Siedź cicho. Jeszcze kilka miesięcy temu nie myślałam, że będę miała przyjemność użerać się z ześwirowanymi magami. Ale w końcu się zaczęli zabijać między sobą, więc mi to pasuje ^^

Izumi: I Yoyo nam dojrzewa

Kyoya: *otwiera jedno oko* Weź się powieś, rudy

Izumi:....HĘ?!

Ledwo wrócili, już wszystko niszczą...Jesteście be! Idę do Zoro i Akemi!

Jenny: Szerokiej drogi!

-.-

Odmeldowuje się!