Rozdział 51: Szalona rozpacz

   Kyoya oparł się o ścianę prysznica, podczas gdy ciepła woda obejmowała jego ciało. Znużenie i zirytowanie powoli odpływało w niepamięć. Słyszał, jak jego telefon dzwoni, ale niezbyt się tym przejmował. Po dzisiejszej akcji miał prawo do chwili spokoju.

   Wyszedł z łazienki w samych dresowych spodniach z ręcznikiem zarzuconym na kark i zerknął na komórkę. Nikt do niego nie dzwonił, a mógł przysiąc, że słyszał jakąś muzykę. Albo przez tego opętanego sam zaczął świrować.

   Przypomniał sobie, że w lodówce ciągle ma kilka energetyków i postanowił je wypić. Wyszedł na korytarz i cały jego spokój oraz relaks trafił szlag.

   Jennifer siedziała po turecku na kanapie i przeglądała papiery, które dostał od Tsubasy. Zacisnął szczęki, czując, jak ciśnienie mu skacze, po czym podszedł do niej i wyrwał swoją własność.

– Masz okres? – spytała, patrząc na niego z uciechą żmii.

– Co ty tu robisz, Ashida? – warknął.

– Patrzę, jak WBBA wyśmienicie się bawi z magami. – odparła bezczelnie, podskoczyła i złapała papiery. – Nie bądź taki, Yoyo, Victor też ich potrzebuje, a ty pewnie nawet nie rozumiesz, co tu pisze!

   W tym momencie Tategami nie wytrzymał i przygwoździł dziewczynę do kanapy, ignorując papiery, które pofrunęły na półkę z książkami. Jennifer uśmiechnęła się kpiąco.

– Nie wiedziałam, że jesteś taki niewyżyty, Kyoya. Sierra pewnie by się pocięła, byleby być na moim miejscu.

– Nie zmieniaj tematu. – powiedział chłodno. – Jacy magowie?

– Ara, jeszcze nie wiecie? – zaśmiała się. – Ci dwoje, którzy wtedy byli na stadionie i zabrali Hagane, to nie są ludzie, Yoyo. – Stuknęła paznokciem jego wisiorek. – Zabawne, co? A wy pewnie jak jacyś idioci szukaliście ich wśród ludzi, nie?

   Zamilkł, wpatrując się w jej oczy pełne drwiny. Z własnej woli mówiła mu aż tyle? Czy może to kolejna z jej gierek, które mają mu tylko namącić w głowie?

   Jej się nie ufa. Nigdy. Przenigdy.

– W gruncie rzeczy chciałam tylko papiery, ale ma dziś dzień dobroci, więc powiem ci coś jeszcze, Yoyo. Darujcie sobie. Za niedługo Nil, Hagane i reszta wrócą.

– Skąd ta pewność?

   Przyłożyła palec do ust, odsunęła go nogą od siebie i usiadła.

– To już nie jest twoja sprawa. – Sięgnęła po papiery i ułożyła je w stos. – Niezły pomysł, żeby dodać do esencji mrocznej mocy substancję uzależniającą, nie? – Widząc jego ogłupiały wzrok, westchnęła ciężko. – No tak, te analizy to dla ciebie fizyka jądrowa.

– Jak już się pobawiłaś, to wypad stąd. – warknął.

   Uniosła ręce i uśmiechnęła się bezczelnie.

– Gomen, zapomniałam, że masz nie masz poczucia humoru. – Odchyliła głowę przed poduszką. – Uważaj, bo mi to jeszcze coś zrobi. – roześmiała się, po czym w pokoju zalśniło czerwone światło, a kiedy zniknęło, dziewczyny już nie było.

– Mała, wkurwiająca jędza.

****

   Spięłam kartki z wynikami badań i analizami srebrną klamrą i położyłam je koło siebie. Była dziś taka ładna pełnia, że postanowiłam trochę dłużej posiedzieć na dachu wieżowca. Założyłam ręce za głowę i położyłam się na plecach. Delikatny wiatr unosił moje włosy oraz dawał przyjemne ochłodzenie.

   Trochę czasu minęło, od kiedy miałam jakąś spokojną noc. Miło ze strony Yuki, że postanowiła zdradzić swoich i nie dać się zabić  (tutaj brawa należą się w sumie Alice. Chyba kupię jej pocky, kiedy wrócę). Oszczędziła nam tym naprawdę wiele pieniędzy, kawy, dziur po kulach Harumi i alkoholu. Przy okazji wreszcie pozbędę się Ryo, który wkurwiał mnie niemiłosiernie tym swoim jojczeniem, że to wszystko moja wina. Sam dał mi kartę dostępu, a jego syn jest rudy!

   Zauważyłam spadająca gwiazdę. Kiedyś pewnie czegoś bym sobie zażyczyła, a teraz?

– Chciałabym być tak silna jak ty, papa!

   To mój dawny głos? Przymknęłam oczy.

 „(...)odpowiedź jest gdzie indziej. A dokładniej w twojej śmierci.”

 „Ponieważ ja już umarłam.”

   Jedno wydarzenie jest kluczem do wszystkiego. Stara ja umarła przez nie. Tylko jak mam się dowiedzieć, co się wtedy stało? Kto mnie zabił? I dlaczego? Skrzywiłam się. Znowu te idiotyczne gdybania. Podparłam się na łokciach i nieco podniosłam. Chmury powoli zakrywały księżyc. Meh, a było tak miło drzemać przy jego świetle.

   Nagle usłyszałam melodyjkę z czołówki wiadomości, który wydobywał się z mieszkanie dwa piętra niżej. Zeskoczyłam na tamten balkon i oparłam się o balustradę, która była skąpana w mroku. Miałam stąd idealny widok na plazmowy telewizor i łysy łeb jakiegoś faceta.

- Dobry wieczór państwu  – przywitała się spikerka i zaczęła jakąś tam gadkę o polityce, beyblade, mistrzostwach, opętaniach, ale że już o tym wiedziałam, to zabijałam czas, plotąc sobie kłosa – Jakby nieszczęść było mało, to dokładnie dwie godziny temu policja w Kioto odnalazła zwłoki młodej kobiety, Noriko Honoko. – Zaczęłam nasłuchiwać czy nie będzie jakiejś wzmianki o włamaniu i kradzieży. – Ustalenia przyczyn śmierci są ciągle w toku. Na miejscu znaleziono kawałki sejfu, co może wskazywać na włamanie. – Ciekawe jak do tego doszli. – nie znaleziono jednak żadnych odcisków palców.

   Uśmiechnęłam się i zsunęłam z balustrady w dół. Wiatr huczał, a ziemia zbliżała się w zawrotnym tempie. Gdy byłam pomiędzy pierwszym piętrem a parterem, rozwinęłam skrzydła i wzbiłam się do góry.

****

   Świat Sierry od kilku godzin był wypełniony tylko biało – czarnymi plamami. Czuła, że jest wożona do różnych miejsc oraz jak w jej ciało są wbijane igły. Jednak nie miała siły, by protestować, krzyczeć. Przypominała teraz najprawdziwszą Barbie, tylko że nie była tak urodziwa jak plastikowy oryginał. Jej skóra nabrała niezdrowego żółtego koloru, worki pod oczami sięgały niemal policzków, a spierzchnięte usta ledwo poruszały się, gdy bezgłośnie próbowała prosić o pomoc.

   Poczuła chłód na rękach, które natychmiast pokryły się gęsią skórą. Uchyliła powieki, myśląc, że znów ujrzy biel, ale pomyliła się. Przed nią rozciągał się widok na magazyn. Zza jednej ze skrzyń wyszła ciemna sylwetka. Oczy dziewczyny rozszerzyły się. Próbowała wstać, ale czuła zbyt wielką niemoc.

– Spokojnie, Sierra.

   Ten spokojny, łagodny głos...

– J-james? – wyjąkała.

   Z cienia wynurzył się jej przyjaciel. Z policzków spłynęły jej łzy.

– James! – Nie zważając na ból i ogień, który palił jej mięśnie, zerwała się i rzuciła mu na szyję. – Tak tęskniłam! Co się z tobą stało?

   Chłopak przyciągnął ją bliżej. Też nie wyglądał najlepiej. Miał siniaki i płytkie rany na ciele.

– Zostałam porwany tak jak ty.

– Ukryłeś się tu? – spytała. Nie odpowiedział. – James? – Podniosła głowę.

   Patrzył  na nią wzrokiem, gdzie czułość mieszała się ze strachem. Ujął jej twarz w dłonie.

– Posłuchaj Sierra, poszedłem z nimi na pewien układ.

– Układ?

– Tak. Powiedzieli, że cię wypuszczą, jeśli ja – Przez jego twarz przewinął się cień. – zostanę ich królikiem doświadczalnym.

– Kłamiesz.

– Nie. – Uścisk chłopaka z każdą chwilą słabł. – Teraz możesz już uciekać, Sierra. Wybacz, ale chyba nie będę mógł być dłużej przy tobie...

   Dziewczyna czuła, jak jego puls i bicie serca słabnie, a ciało staje się coraz cięższe, niemal ją przygniatając. Nagle chłopak zwymiotował mieszanką krwi i jakiejś czarnej substancji.

– James!
   Uśmiechnął się słabo Jego spojrzenie mętniało z każdą sekundą. Sierra osunęła się na kolana.

– Nie zostawiaj mnie. – wyszeptała i spojrzała na niego. Przestał oddychać. – Nie! – Uderzyła go w twarz. – Kłamstwo! – Kolejny cios. – Ocknij się, kurwa! James!

   Cisza. Cholerna cisza. Tylko jej oddech i jego martwe spojrzenie. Wbiła paznokcie w ramiona i zaczęła kręcić głową. Niemożliwe. Niemożliwe. To sen. To koszmar. To nieprawda!

   Czarne fale zaczęły wokół niej wirować. Nasilały się, gdy tylko spojrzała na swojego przyjaciela. Drzwi od magazynu rozsunęły się i weszło trzech magów w purpurowych szarfach. Złapali dziewczynę pod pachy i wynieśli. Nie próbowała się wyrwać. Wpatrywała się w podłogę i mamrotała cały czas pod nosem, a na jej skórze pokazywały się całe siateczki żył, które lekko pulsowały.

   Tymczasem w opuszczonym magazynie rozległy się brawa pełne szyderstwa. Hiroshi zeskoczył ze skrzyń i złapał srebrnego beya. Ciało Jamesa rozpłynęło się w powietrzu.

– Doskonale nam to wyszło, Hypno. – powiedział z uznaniem. -  Naprawdę poruszająca scena! – Roześmiał się, ale nagle urwał przez kaszel.
   Bawił się naprawdę wyśmienicie tym omamianiem iluzjami, ale powoli zaczęła go już dopadać nuda. Jego plan miał się szybciej zakończyć, lecz złośliwy los ciągle stawiał mu na drodze przeszkody. Ale nie szkodzi. Zbyt wiele przeszedł, by teraz się zatrzymać.

   Nieważne ile to mu jeszcze zajmie. Ile ofiar, ile krwi, ile cierpienia...Zakończy to przedstawienie!

Tak więc powróciłam po raz kolejny z dwoma rozdziałami ^^ Szkoła mnie wykańcza, a dodatkowo wena coś nie kocha tego bloga (wręcz nienawidzi) więc nie wiem, czy te rozdziały wyszły tak jak powinny (są słabe >.>)

Jenn: Skończ z tym użalaniem

Ayeee...Pfff...Wena już poszła xD

Odmeldowujemy się i (oby) do następnego! ^^