Rozdział 52: Potwór pozostanie potworem

   Po oddaniu papierów z analizami do laboratorium, poleciałam do pałacu, ale nie zastałam tam ani Victora, ani Kimiko. Głównych generałów również nie było.

– Gdzie oni są, Kaito? – spytałam najbardziej ogarniętego demona w Piekle.

– Polecieli do trzynastego kręgu przedyskutować jakąś ważną sprawę polityczną – odparł, nie odrywając wzroku od dokumentu.
   Tak, tak, wiem, że w „Boskiej Komedii”  Danego jest opisane 9 kręgów Piekła i jest to prawda, bo nasz świat dzieli się na dwie części, ludzką i demoniczną.

   Najwyższy znany szerzej jako Szatan czy Antychryst, stworzył wieki temu wymiary dla potępionych ludzkich dusz, ale brzydził się przebywać w tym samym miejscu co one, dlatego powstał nasz świat, który jest podzielony na cztery kawałki: kręgi od dziesiątego do trzynastego i stolicę, Monstir.

   Co do trzynastego kręgu jest on wyjątkowy, bo mieszka w niej najbliższa świta Szatana np. Balam i Samael  oraz sam Najwyższy, który stamtąd kontroluje wszystko, co się dzieje w Piekle.

   Dobra, koniec tego wyjaśniania specyfiki demonicznego świata, bo czuję się jak nauczycielka historii...

– Magowie? – spytałam i zajrzałam mu przez ramię, jednak gówno rozczytałam. Nigdy wcześniej nie spotkałam się z takim rodzajem pisma.

– Oczywiście, że nie. To już jest rozwiązane –  Widząc mój zdziwiony wzrok, uniósł brew i odłożył papiery na biurko. – Nie słyszałaś? Mamy potwierdzenie od naszych. W kotlinie odnaleziono duży kompleks budynków. Nawet nie musieli wchodzić do środka. Aura mrocznej mocy jest tam tak gęsta, że można by ją kroić nożem.

   Moje serce szybciej zabiło. Tam jest Nil, Chris i reszta.

   Tam są moje wspomnienia...

– Ach, właśnie! – Kaito klepnął się otwartą dłonią w czoło. – Miałem ci przekazać, żebyś jutro pojawiła się na naradzie z generałem Takeru.

– Co? – Wygięłam usta w podkówkę. – To nie działamy na spontana?

– To nie ludzie. Musimy spokojnie przeanalizować sytuację i dopiero potem wyślemy oddział, żeby się pozbyli magów.

   Wywróciłam oczami i skinęłam głową. Miałam w sumie gdzieś, czy będzie to dziś czy jutro. Chciałam tylko wyciągnąć stamtąd tych czterech kretynów i mieć spokój. A przy okazji odzyskam wspomnienia i, kto wie, może zemszczę się na tej suce, która manipuluje dźwiękiem? Byłoby to mi bardzo na rękę.

   Usłyszałam początek piosenki „One for money” i wyciągnęłam telefon. Yuka.

– Jak chcesz mnie wysłać na zakupy, to od razu mówię, że skończysz w koszu na śmieci – ostrzegłam ją na wstępie.

– Spokojnie, lodówkę mam pełną – zaśmiała się. – Problem jest inny. Pamiętasz, jak mi mówiłaś o żywym okazie Barbie?
– Ciężko zapomnieć.

– To właśnie taka lalka zjawiła się pod twoim wieżowcem i wygląda gorzej, niż jakbyś zabrała jej sprzed nosa najnowszą torebkę od Gucciego.

   Artystka wysłała mi zdjęcie, które chyba robiła kalkulatorem, bo z trudem rozpoznałam na nim Sierrę. Miała nabrzmiałe żyły na rękach i wokół twarzy, a jej mina przywodziła mi na myśl wkurwioną wiewiórkę.

– Wchodzi do budynku – zameldowała Yuka.

   Momentalnie się teleportowałam do Tokio. Nie będzie mi żaden opętany pustak niszczył domu! Szczególnie, że mój bankomat zdechł i nie będę płaciła za remont (nieważne, że i tak bym tego nie zrobiła)!

   Pojawiłam się na półpiętrze między szóstym a siódmym piętrem. Barbie szła zgarbiona i powłóczyła nogami, ale kiedy mnie dostrzegła, wyprostowała się, a jej oczy stały się zamglone.

– Ty... – wychrypiała.

   Nie zdążyłam mrugnąć, kiedy Ice Warrior wystrzelił w moją stronę lodowe sople. Jednak celował jak ślepy, bo trafił w szklane drzwi po mojej prawej stronie. Odłamki szyby prysnęły na schody, a rumor zmusił sąsiadów do wyjrzenia z mieszkań. Nie zobaczyli za dużo, gdyż Sierra razem ze swoim beyem zaszarżowała na mnie niczym byk, wrzeszcząc coś, że mnie zabije (nie ona pierwsza i nie ostatnia)

   Uśmiechnęłam się i cofnęłam się o kilka kroków w kierunku ogromnego otwartego okna, przez co stanęłam na krawędzi gzymsu. Wiatr zaczął gwizdać mi w uszy i szarpać ubranie. Rozłożyłam ręce na boki i poleciałam do tyłu, z satysfakcją patrząc, jak pustak zamiera w miejscu.

– Nie masz skrzydeł, Barbie! – krzyknęłam.

– JENNIFER!

   Hah, wrzeszczy zupełnie jak Yoyo, kiedy coś mu się nie podobało – obwiniał o to zawsze mnie. Ta dwójka naprawdę do siebie pasuje, mają tyle wspólnych cech! Są wkurwiającymi, pozbawionymi mózgu egoistami, którzy uwielbiają sobie zdzierać gardło.

   Sierra wyskoczyła. Wyciągnęła ręce i zagięła palce na kształt haków. Hmm, czyżby zamierzała mnie udusić?  Powodzenia życzę!
   Kiedy usłyszałam wrzaski ludzi i ujrzałam, że zaraz pustka skończy jako mokra plama, wyszeptałam zaklęcie.

– Tempus zona! – Stworzyłam dwa magiczne kręgi koło moich dłoni.

   Spokojnie stanęłam w powietrzu, natomiast Sierra malowniczo rozbiła się o nie.

– Coś ty zrobiła?! – warknęła, pocierając czoło i kolana.

– Nic wielkiego. – Założyłam ręce pod biustem. – Po prostu zatrzymałam czas i zrobiłam dla nas wspaniałe pole bitwy.

– Troszczysz się o ludzi? – prychnęła. – Czy może... – Popatrzyła w lewą stronę, gdzie stał wieżowiec z mieszkaniem Yuki i uniosła kącik ust.
– Robię, co chcę i nic ci do tego – Wzruszyłam ramionami i uśmiechnęłam się. – Poza tym powinnaś być mi wdzięczna. Wyglądasz tak tragicznie, że straciłabyś swoją reputację „słodkiej idiotki” i stałabyś się „ohydną świruską”.

– Jak śmiesz...

– Może nie mam racji?

   Zacisnęła szczęki. Z okolic łopatek wyłoniła się spora kulka mrocznej mocy, która pękła na maciupkie szpilki, a te poszybowały w moją stronę.

– To na nic – skwitowałam.

   Igiełki odbiły się od metalowej powierzchni topora Artemis, po czym miko oparła go z powrotem o ramię. Sierra syknęła i splunęła na bok czarną cieczą.

– Nee, co ty na to by stoczyć podwójną bitwę? – spytałam, nawijając kosmyk włosów na palec.

   Ice Warrior odbił się od ściany jednego z budynków i zaatakował mnie od tyłu szablą. Artemis sparowała cios i wyprowadziła własny. Tymczasem Barbie wyskoczyła do przodu, zrobiła salto i zaserwowała kopniaka. Złapałam podeszwę buta, okręciłam się miejscu i rzuciłam dziewczynę na drugi koniec pola, które stworzyłam.

   Może i jest opętana przez mroczną moc, ale to niczego nie zmienia. Z trudem się podniosła i zaczęła ciężko oddychać. Nie jest dla mnie żadnym przeciwnikiem, zważywszy, że nawet nie umie walczyć wręcz i robi to jedynie pchana przez mrok.

   Obróciłam głowę w stronę bitwy Artemis. Prawdziwym problemem może być Ice Warrior. Ludzie pod wpływem mrocznej mocy co prawda pozbywają się wielu ograniczeń, ale tylko na pewien okres czasu. Z beyami jest inaczej.

– Dzięki za wiarę we mnie! – zawołała oburzona Artemis, kiedy odcięła Warrior’owi jedno ramię. – Nie mam zamiaru przegrać z kimś takim! – Wzniosła topór do góry.

– Nie! – Piskliwy krzyk Sierry zadźwięczał mi w uszach. – Nie krzywdź go!

   Zacisnęłam dłoń w pięść i obróciłam się z postanowieniem, że uciszę ją na długi okres czasu, kiedy koło mojego ucha świsnęła wiązka mrocznej mocy. Uderzyła ona w topór miko i popchnęła ją do tyłu.  Ice Warrior wykorzystał okazję i przygwoździł Artemis nogą do ziemi.

– To koniec, Jennifer – wymamrotała Barbie z obłędem w oczach. Przyłożyła dłonie do twarzy i rozsunęła palce. – Najpierw zabiję twojego beya, a potem ciebie. Wtedy oddadzą mi Jamesa!

– Naprawdę w to wierzysz? – westchnęłam i spojrzałam na nią przeciągle. – Myślę, że twój chłopak jest już martwy.

– Nie...

– Albo jest na granicy śmierci – Wyszczerzyłam zęby.

– Nie uśmiechaj się tak, gdy mówisz o Jamesie, pieprzona szmato! – wydarła się, a z jej ciała dosłownie wyrwała się czarna mgła, która w sekundę wypełniła całe pole.

   Nie widziałam własnych butów, ale nie przeszkadzało mi to. Jeśli nie można użyć wzroku, zawsze zostaje słuch, węch i dotyk, prawda? Zamknęłam oczy i zadarłam głowę. Oddalone dźwięk tarcia metali o siebie i dźwięczenie zbroi to walka Artemis, która z pewnością jest teraz tak wściekła, że biedny Warrior skończy jako kadłub.

   Gdzieś przy lewej ścianie rozległo się tupnięcie. Powtórzyło się po prawej, a potem za mną.              Otworzyłam oczy, To było zbyt przewidywalne...

   Uderzyłam pięścią w głowę Sierry, a gdy upadła, przyszpiliłam ją butem.

– Artemis!

– Się robi!

   Ice Warrior huknął  koło ramienia pustaka. Wyciągnęłam rękę przed siebie. Pojawił się zielono – srebrny krąg.

– Reditus – mruknęłam.

   Wróciłam czasowi bieg, więc musiałam rozłożyć skrzydła. Złapałam najpierw Artemis, a dopiero potem ucho pustaka. Wykorzystując resztki mgły, zniosłam ją na dół i schowałam skrzydła. Natychmiast wpadłam w tłumek gapiów, podekscytowanych samą czarną mgłą, dzięki czemu niepostrzeżenie wyśliznęłam się prosto w....ramiona Tsubasy.

– Co ty tu robisz? – Wytrzeszczyłam oczy.

– Mógłbym zadać ci to samo pytanie. – odparł.

   Za jego plecami dostrzegłam Ryo i Kyoyę, czyli najgorsze combo pod słońcem. Starszy Hagane mordował mnie wzrokiem, a Tategami skrzywił się na mój widok, jakby ktoś mu wlał litr soku z cytryny do gardła. Uśmiechnęłam się sztucznie słodko i splotłam ręce za plecami.

– Mieszkam tu – powiedziałam.
– I całkowicie przypadkowo jesteś tu, gdy zdarzył się dziwny wypadek? – zakpił Yoyo.

   Podeszłam bliżej niego i z całej siły nadepnęłam mu na stopę.

– Tak – wycedziłam przez zęby. – A ty się lepiej przymknij, no chyba, że chcesz skończyć jak ona – Wskazałam głową na nieprzytomną Sierrę.

– Ty jej to zrobiłaś? – szepnął.

   Odsunęłam się i zakołysałam na czubkach butów.

– Ja tylko wyrzucałam śmieci – oświadczyłam zgodnie z prawdą. – Jeśli tkniecie moje mieszkanie, to skończycie powieszeni na suchej gałęzi nad przepaścią pełną wygłodniałych tygrysów – dodałam ciszej w kierunku Tategamiego.

– Co nie zmienia faktu, że mamy do ciebie kilka pytań. – wciął się Ryo.

   Zacmokałam kilka razy i położyłam mu rękę na ramieniu.

– Przestań chodzić taki spięty, Ryo. Jeśli dobrze pójdzie, to twój synek wróci do ciebie w jednym kawałku.

   Hagane gwałtownie zbladł i zacisnął dłoń na moim przegubie.

– Gdzie jest Ginga? – zapytał, wpijając mi paznokcie w skórę.

 –Kto wie. – Przyłożyłam palec do policzka i przybrałam zadumany wyraz twarzy. – Może właśnie umiera od nadmiaru mrocznej mocy? Albo traci zmysły jak inni opętani? Albo jest przygotowywany do bycia króliczkiem doświadczalnym? Opcji jest mnóstwo! – Zaśmiałam się, kiedy paznokcie Ryo prawie wbiły się w moje żyły.

– Oddaj go. – warknął.

– Bo? – zaczęłam się z nim drażnić. – Co mi dasz, jeśli ci go oddam?

   Kyoya rzucił mi ostrzegawcze spojrzenie, ale zignorowałam je. Hagane nie jest w stanie cokolwiek zrobić, a patrzenie jak desperacko chce odzyskać syna, bawiło mnie niezmiernie.

– Wszystko. – wypalił.

 –Och, doprawdy? – Uniosłam brew do góry. – Jesteś w stanie dać mi absolutnie wszystko? Zastanów się... – Sięgnęłam po kieszeni.

   Na dźwięk odbezpieczanej broni, schyliłam głowę i uśmiechnęłam się pod nosem. To chyba koniec zabawy. Wyrwałam się Ryo i oparłam ręce o biodra.

– Nikt nie może dać wszystkiego – powiedziałam chłodno. – Nie ożywisz umarłych i nie odzyskasz utraconych rzeczy. – Odrzuciłam włosy do tyłu. – Ginga wróci, ale pamiętaj – Wyciągnęłam Artemis w kieszeni i rzuciłam na chodnik – karma to czasami straszna suka.

   Miko uderzyła toporem w beton, przez co zbił się tuman kurzu i pyłu. Teleportowałam się, zanim ktokolwiek zdążył otworzyć usta.

   Pojawiłam się przed drzwiami do mieszkania Yuki. Powoli zmierzchało i długie cienie padały na klatkę schodową. Stałam w jednym z nich.

  „Zawsze będziesz potworem, Jennifer.”

   Czy to ma teraz jakiekolwiek znaczenie?, pomyślałam, patrząc na karetki pogotowia i samochody policyjne gromadzące się pod moim wieżowcem.

   Czym tam właściwie jest „potwór”?

   Uderzyłam się kilka razy dłońmi w policzki. Znowu włączył mi się tryb filozofa!

 Powiem wam, że koszmarnie się wypalam do beyblade i piszę tylko i wyłącznie dlatego, że za punkt honoru obrałam sobie doprowadzenie tej historii do końca. Co będzie z tym dalej, to nie wiem, MOŻE "drugi" akt będzie mi się lepiej pisało, o ile to nastąpi >.>

No nic, to by było na tyle

Odmeldowuje się!