Rozdział 53: Czas przesypujący się przez palce

   „Czasami lepiej, gdy niektóre rzeczy zostaną pochowane w głębokim zapomnieniu...”

   Jakim cudem przetrwałam tę naradę, nie wiem po dziś dzień. Nie chodziło o to, że była nuda, bo wręcz przeciwnie, ale jakby nie patrzeć Takeru ma wyższą pozycję ode mnie, jest starszy i silniejszy, więc trzeba przy nim zachowywać się przyzwoicie i gryźć w język.

   Po krótkiej wymianie zdań ustaliliśmy, że w gruncie rzeczy można wysłać tam mnie, rodzeństwo Terada, Patricka oraz czterech żołnierzy z armii. Mieliśmy wyruszyć popołudniu, czyli dokładnie za 20 godzin, odbić zakładników, narobić możliwie najmniej strat (taaa...) i wezwać oddział, który będzie czekał u podnóża gór. Prosty i przyjemny plan, nieprawdaż?

   Od razu wiadomo, że coś pójdzie nie tak, ale kogo to teraz obchodzi?
  Zaczęłam schodzić po schodach do biblioteki. Tak naprawdę ta cała misja mało by mnie obchodziła, gdyby nie fakt, że w grupie magów jest ktoś, kto mnie zna i prawdopodobnie on jest za to wszystko odpowiedzialny. Otworzyłam solidne, zdobione złotymi zawijasami drzwi i weszłam do biblioteki. Kiedy ostatnim razem tu byłam, wydarto ze mnie alter ego, więc może i teraz wydarzy się coś miłego?

   Weszłam między regały sięgające niemal sufitu zdobionego czerwono – czarnymi płytkami w kształcie rombów. Rozglądałam się, sama nie wiedząc, czego tak właściwie szukam. Po prostu szłam na instynkt. Dotarłam do sekcji zawierającej spisy mieszkańców Piekieł. Pokręciłam się tam chwilę, rozwijając pożółkłe ze starości dokumenty, ale dowiadywałam się tylko z nich tego, że kiedyś śmiertelność była dużo wyższa, a co mi z tego? Jakoś nie ciągnie mnie do zostanie cholernym historykiem!
   Westchnęłam ciężko, a do góry wzbiła się chmura kurzu.  O słodki Lucyferze, nawet ja częściej odkurzam...No raczej wsypuje w to kogoś (najczęściej Izu lub Yuka), ale na jedno wychodzi! Już miałam wracać do poprzednich regałów, kiedy spostrzegłam dość sfatygowaną komodę z odrapanymi gałkami przy szufladach. Podeszłam do niej i zaczęłam grzebać. Dopiero w środkowej znalazłam kartonowe pudło wypełnione plikiem kartek. Zamknęłam szufladę kolanem i zaniosłam znalezisko do pobliskiego stolika.

   Zaczęłam je przeglądać. Niektóre zdania były rozmazane, a kartki poobrywane z różnych stron. Nie dostrzegłam nic ciekawego, aż nie natrafiłam na czarno – biały rysunek beya. Zmarszczyłam brwi, bo miałam wrażenie, że już go gdzieś widziałam.

   Tylko kiedy? Skupiłam się. Bitwa..Afryka...Eliminacje...Kula wody...Srebrny bey. Prawie zerwałam się z krzesła, gdy przypomniałam sobie, że z nim walczyłam. I on stworzył iluzję Noriko! Rzuciłam się łapczywie na dokument i szybko go przeczytałam.

– Nie no zajebiście – mruknęłam ironicznie – Jedna z ważniejszych rzeczy w moim śledztwie, a informacji tyle co nic.
   Wyczytałam jedynie, że bey nazywa się Hypno i jego specjalnością są iluzje. Powstał kilka tysięcy lat temu w Rzymie, gdzie był wykorzystywany przez kapłanów do oszukiwania władców i obywateli w najróżniejszych sprawach. Obecnie nie wiadomo co się z nim dzieje. Naprawdę, cholernie pomocny zapis!

– Artemis, słyszałaś kiedyś o Hypno? – spytałam, odkładając papier.

– Tak, był jednym z najsilniejszych beyi, z jakimi się zmierzyłam. Potrafił stworzyć naprawdę potężne iluzje, które zwodziły każdego.

– Czyli z nim przegrałaś?

– Nie dokończyliśmy walki, więc póki co jest remis.
   Skinęłam głową. Nie ma sensu pytać demony o tego beya, bo mało się nimi interesujemy. Jednakże jest pewno miejsce, gdzie powinny być jakieś informacje.
   Uśmiechnęłam się złośliwie. Ryo na pewno będzie w siódmym niebie na mój widok.

****

   Hikaru może i nie liczyła, że przez zamieszanie z opętanymi, porwanymi i pętającą się im pod nogami Jennifer szybko wyjdzie z pracy, ale wracanie grubo po drugiej w nocy uważała za spore przegięcie. Oczy jej się lepiły, a myśli krążyły tylko i wyłącznie wokół ciepłego łóżka czekającego na nią w mieszkaniu. Nawet podczas mistrzostw świata tak ciężko nie harowała, a wtedy było widać efekty wysiłków!

   Przystanęła przy swojej szafce, by wyjąć torebkę i ziewnęła potężnie, po czym przetarła powieki. Musi się pośpieszyć, bo inaczej zaśnie tutaj. Powłócząc nogami niczym jakiś zombie, skierowała się do wyjścia. Akurat gdy podeszła do drzwi, do jej umysłu wdarło się wrażenie, że ktoś ją obserwuje. Zerknęła przez ramię, lecz ujrzała jedynie mrok rozświetlany przez jarzynówki.

– Stanowczo wypiłam za dużo kawy – wymamrotała, kręcąc głową.

  Pchnęła obrotowe drzwi i wreszcie wydostała się na świeże, nocne powietrze. Z radością wzięła głęboki wdech, przymykając oczy, przez co nie zauważyła szczupłej dłoni, która błyskawicznie wśliznęła  się do wnętrza jej niedomkniętej torebki i wyciągnęła kartę dostępu.

   Hikaru szybkim krokiem podążyła w stronę parkingu, nie zauważając straty, co było bardzo na rękę Jennifer, która teraz bawiła się kartą w dłoni z tajemniczym uśmiechem błądzącym na ustach.

– Dzięki, Hikaru – szepnęła dziewczyna i wróciła do wnętrza budynku.

****

   Musiałam jeszcze trochę poczekać, zanim reszta pracowników opuści WBBA. Na samym końcu oczywiście wlókł się Ryo, który przypominał siedem nieszczęść z oklapniętymi włosami. Odprowadziło go dwóch stróżów nocnych. Kiedy dyrektor wsiadł się swojego BMW i odjechał z piskiem opon, zamknęli drzwi. Poczekałam, aż powędrują do monitoringu, po czym przeszłam się po balustradzie. Obcasy moich muszkieterek stukały cicho, ale ciecie miały to chyba gdzieś, co wzięłam za dobry znak.
  Zeskoczyłam, robiąc salto i tanecznym krokiem powędrowałam do gabinetu Ryo, podrzucając swoją i Hikaru kartę w dłoni. Po co je wzięłam? Wiecie, wątpię, by Hagane do tego stopnia mi ufał i dał dostęp do wszystkich miejsc. Co innego Hikaru. Niby mogłabym wejść tu od wewnątrz, czyli wybić okno, ale luj wie, czy tu nie ma jakiś zabezpieczeń, a ostatnie o czym marzę, to szukanie informacji w towarzystwie psów, wrzasków, chaosu i innych wkurwiających rzeczy.

   Kuźwa, ja się chyba robię za rozsądna...Patrzcie, jak ci jebani magowie na mnie wpływają!

  Oczywiście moja karta dostępu nie wpuściła mnie do gabinetu. Wywróciłam oczami i użyłam Hikaru. Drzwi odsunęły się i weszłam do przestronnego, wygodnie urządzonego pokoju. Siadłam na wysokim, obrotowym fotelu i od razu rzuciłam do komputera.

  „Proszę wpisać hasło”

   Hmm, jakie ono może być? „Ginga to mój kochany synek”? A może „jebać Nemezis”? Albo „klub nienawiści Jennifer”? Niee, te dwa ostatnie bardziej podchodzą mi pod Kyoyę...

   Pobawiłam się przez chwilę w hakera, po czym zadzwoniłam do Patricka.

– Czego chcesz? – powitał mnie nieco burkliwym głosem.

– A czego ja mogę chcieć, kochany? – odparłam, nawijając kosmyk włosa na palec.

– Kasy – odparł bez chwili namysłu. – Albo alkoholu. W każdym razie źle trafiłaś, ja ci nic nie dam.

– Jesteś okrutny – zajęczałam, przekładając nogi przez podłokietnik fotela. – Chciałam jedynie pomocy, ty draniu!

– Ja pieprzę... –  wymamrotał Patrick, a ja mogłam sobie wyobrazić, jak uderza się dłonią w czoło. – Co takiego zrobiłaś?

– Nic. Siedzę tylko w WBBA i chcę trochę informacji o jednym beyu – wytłumaczyłam.

– Nie można było tak od razu? – westchnął. – Poza tym, wiesz, że tam są kamery?

– Tak – Pomachałam ręką do jednej z nich. – Nimi też się zajmiesz?

– Ehh, co ja z tobą mam – wymamrotał.

– Czekaj – Zmarszczyłam brwi. – W WBBA nie ma przypadkiem jakiś silnych zabezpieczeń, które długo się łamie?

– A ty myślisz, że po co Victor nawiązał współpracę z WBBA? – odparł Patrick, stukając w klawiaturę. – O jakim konkretnie beyu chcesz?

– Hypno – mruknęłam w zadumie. – Myślisz, że w archiwach też co będzie?

– Szybciej w archiwach znajdziesz zapisy monitoringu, ale możesz spróbować.

   Zerknęłam w stronę kamer i przechyliłam głowę.

– Wyłączyłeś kamery?

– Nie, sprawiłem, że monitoring pokazuje zapis z wczoraj.

– Kocham cię.
– Dobrze się czujesz?

– Nie doceniasz moich uczuć – wytknęłam mu z udawanym wyrzutem, po czym rozłączyłam się.

   Ziewnęłam, przeciągnęłam się i wstałam. Czas na małą wycieczkę do archiwum.

****

 Ogień z kominka rzucał czerwono – pomarańczowy blask na poważną twarz Kimiko i wyprostowanego Izumiego. Na mahoniowym biurku pomiędzy nimi leżały rozrzucony plik dokumentów. Na tym najbliżej kobiety dużym i grubym drukiem wypisane było:

   „Akta sprawy 63A”

   Kimiko splotła palce w koszyczek i oparła o nie brodę.

– Skąd to masz? – spytała cichym i znużonym głosem.

– Znalazłem to dziś przypadkiem, gdy sprzątałem w rzeczach po tacie – odparł Terada.

  Kobieta bez trudu odnalazła w gąszczu kartek zdjęcie mężczyzny o czerwonych, splątanych włosach do ramion podpisane „Naoto Terada.” Westchnęła. Ile to już lat minęło? 13? 12?

–  Pewnie twoja matka to kiedyś zabrała, bo oryginał ciągle leży gdzieś w archiwach – wymamrotała. – Jednak po co mi to przyniosłeś, Izumi? Mówiłeś, że to ważne.

– Chodzi o tego mężczyznę – Terada szybko odnalazł odpowiedni papier i postukał palcem w zdjęcia, które przedstawiało demona z zakręconymi rogami wyrastającymi z boków głowy. Patrzył na obiektyw z lekkim rozbawieniem w szkarłatnych tęczówkach, a ręką przejeżdżał po krótkich, ciemnych włosach.

– Mitsuo Itami – przeczytała Kimiko i uniosła brew. – Myślisz, że on....

– Kiedy Jenny miała jeszcze alter ego, a Mitsuki ją przejmowała, to wyglądała kropka w kropkę jak on – wyjaśnił Izumi.

– Mitsuo nie miał dzieci – powiedziała spokojnie Kimiko. – Nigdy się nawet nie ożenił, a wątpię, by był typem, który nie przyzna się do nieślubnego dziecka.

– Nikt nie powiedział, że miał dzieci z demonicą.
   Brwi Kimiko sięgały niemal czubka głowy, po czym kobieta westchnęła ciężko.

– Izumi, to niemal w 100% niemożliwe, bo Jenny ma czystą krew.

– Ale zawsze istnieje ten 1 procent szansy, prawda?!

  Kimiko pokręciła z politowaniem głową, krzyżując ręce na piersiach.

  Ten dzieciak nigdy się nie poddaje...

  

Tak, po niemal 2 miesiącach opublikowałam rozdział xD

Jenn: Mam zacząć bić brawo?

Możesz ^^

Jenn: To ja już wolę czytać

== Wgl, tak ostatnio wzięłam się za poprawianie rozdziałów i przeczytałam gdzieś koma, że ta część będzie miała z 80 rozdziałów xDD

Jenn: Jak dociągniesz do 60, to będzie dobrze.

Dokładnie xD No nic, ja się odmeldowuje i może następny pojawi się trochę szybciej (taa xD)