Rozdział 54: Ehh, czasami chcę, by ten cały świat trafił szlag.

   Mogę z całą pewnością stwierdzić, że dyskrecja nie jest jedną z moich cech. Kiedy zablokowałam (no dobra Patrick zablokował) drzwi, oparłam się wygodniej i zaczęłam przeglądać na telefonie, co dostałam od mojego kochanego, wrednego informatyka. Jednak żeby się nie nudzić, weszłam w playlistę i włączyłam sobie przypadkowy utwór.

I'm on the battlefield

Like, oh my God

(oh la la)

Knocking soldiers down

Like house of cards

(oh la la)

I'm a one woman army

(oh la la)

Yes, I'm a one woman army

(oh la la, oh la la, oh la la)

   Niestety moje przyjemne czytanie informacji o Hypno przerwało walenie w drzwi.
– Otwierać! – wrzasnął jeden ze stróżów. – W tej chwili!

  Westchnęłam ciężko i pogłośniłam piosenkę, by zagłuszyć ich wrzaski i uderzenia. Dotarłam do mniej więcej połowy artykuł, kiedy na korytarzu powstała jakaś wrzawa, a syreny policyjne rozbrzmiały w wieczornej ciszy.

– Grunt to nie zostać zauważonym – powiedziała z nutą kpiny Artemis.

– Nigdy nie mówiłam, że nie lubię być w centrum uwagi – odparłam, wstając i podchodząc do okna.

  Oparłam stopę o parapet i zmierzyłam wzrokiem dwa radiowozy. Zaraz przyleci tu Ryo, Madoka i zapewne połowa personelu, bo pomyślą, że jestem jednym z tych porywaczy, który przyszedł po kolejną ofiarę lub informacje. 

   Ehh, czasami chcę, by ten cały świat trafił szlag.

  Otworzyła okno i wyskoczyłam w ciemną noc, uginając nogi w tył. Zdołałam jeszcze kątem oka uchwycić wpadających do gabinetu stróżów w towarzystwie dwóch psów, a potem poleciałam w dół.

I hit you with that kung-fu Jackie Chan

Boom, boom, boom, pow

I'm super fast

High heels, big deal

I kick ya ass

They gunnin', they runnin'

And that makes me mad

   Uśmiechnęłam się szeroko, widząc przerażone miny policjantów kilka sekund przed tym, jak zrobiłam gwałtowny obrót i odbiłam się nogą od ściany. Wpadłam w gęstwinę drzew, odgarnęłam włosy z twarzy i zniknęłam, nim zdołali ruszyć się z miejsca.

   Przeniosłam się do pałacu w Piekle, a konkretniej do sali tronowej, mając zamiar znaleźć Kimiko lub Victora i powiedzieć im o Hypno, jednak jak na złość nikogo nie było w pobliżu. Moment...

  Mamy zatargi z magami, opętani się panoszą, a w całym zamku panuje cisza, jakby urządzili turniej bingo dla mieszkańców domu opieki. O nie, nie, nie, o demonach można powiedzieć wszystko, ale na pewno nie zlewają psychopatów. W dużej mierze dlatego, że sami nimi jesteśmy i wiemy, jak to jest się z kimś takim użerać, jednak to już inna historia.

   Ruszyłam w stronę gabinetów i sali obrad, lecz gdy mijałam schody prowadzące do lochów, usłyszałam okropny ryk, który jednak szybko został urwany przez, wnioskuję po dźwięku, włócznię. Zaczęłam schodzić, mając nadzieję, że trafię tam na Kaito lub jakiegoś z ogarniętych gwardzistów.

   Lodowate powietrze przeniknęło mnie do szpiku kości, kiedy stanęłam na wypolerowanej, czarnej posadzce. Lochy są istnym labiryntem, który rozciąga się pod pałacem i ogrodem, więc wystarczy być matołem w kwestii orientacji w terenie, by to miejsce stało się twoim grobem.

   A teraz pytanie za sto punktów: które z rodzeństwa Terada wiecznie się tu gubiło i doprowadzało Kimiko do białej gorączki? Podpowiem wam: to, które wiecznie suszy zęby.
  Minęłam rząd pustych więzień i natknęłam się na uchylone, podwójne drzwi od pokoju „przesłuchań”. Przez szparkę dochodziło światło i przytłumione głosy.

– Wybaczcie najście! – zanuciłam, odpychając jedno skrzydło – Czy jest tu może Kimiko – san, Victor – san lub Kaito? – zapytałam z uśmiechem, a gdy otworzyłam oczy, zostałam uraczona widokiem jakiegoś faceta leżącego twarzą do podłogi i plamą krwi pod nim. – Oł, przeszkodziłam?

– Niezupełnie, już skończyłam – odparła Kimiko, poprawiając rękaw kimona. Izu pomachał mi zza jej pleców. – Co chciałaś?

   Nie zdążyłam odpowiedzieć, bo drugie skrzydło drzwi skrzypnęło głośno i rozległ się krzyk.

– Fumio – san! – Yuki padła na kolana, a lekko spanikowana Alice położyła ręce na jej ramionach.

   Och, czyli to jeden z tych magów? Huh, pamiętałam, że go złapano, ale myślałam, iż zdechł dawno temu.

– Czemu mu to zrobiliście?! – wydarła się Yuki w kierunku Kimiko. – Przecież Fumio – san niczego złego nie zrobił! – Głos się jej lekko załamał.

– O czym ty mówisz? – Kobieta uniosła brew. – Ten mag zaatakował nasze ziemie, więc to oczywiste, że został uznany z wroga – Wzruszyła ramionami. – Nie chciał z nami współpracować, dlatego musiałam się go pozbyć, bo stanowił zagrożenie.

  Dostrzegłam, że dłoń Kimiko mieniła się srebrnym światłem i skrzywiłam się nieco. Może i Kimiko nie wyglądała na specjalnie groźną, ale jej moc budziła strach. Wiecie jaki to ból, gdy coś sobie złamiecie, prawda? Wyobraźcie sobie, że zostaje on pięćdziesięciokrotnie wzmocniony. Albo choćby leciutkie zacięcie się nożem, które staje się sto razy potężniejsze. Nie ma praktycznie istoty, która nie czuje bólu, więc każdy obawia się władczyni demonów.

   Yuki starła kilka łez z policzków i spojrzała na Kimiko z niedowierzaniem.

– Fumio – san chciał tylko spełnić nasze marzenie! – Dziewczyna zacisnęła pięści i powoli wstała, kołysząc się na boki. – A ty...a ty...Zniszczyłaś to! – Wycelowała w kobietę palcem.

– Co z tego? – odparła spokojnie Kimiko.

  Przez kilka sekund Yuki stała jak sparaliżowana, po czym rzuciła się na władczynię demonów z sztyletem stworzonym z lodu. Trzech gwardzistów, Izumi i ja już chcieliśmy odeprzeć atak, ale Kimiko zatrzymała nas ruchem ręki, uśmiechając się lekko pod nosem. Odsunęła się na bok, przez co Yuki nie trafiła sztyletem w jej ramię, co wykorzystała władczyni demonów i zacisnęła szczupłą dłoń na szyi czarodziejki, po czym uniosła ją do góry.

– Wspominałaś coś o marzeniach, prawda? – spytała spokojnym głosem. – Chyba jednak nikt cię nie nauczył, że nie każdy je spełnia – Wzmocniła nieco uścisk. – Jeśli nie będziesz posiadała siły i własnego rozumu, nigdy niczego nie osiągniesz, bo nikomu nie zależy, by spełnić marzenia drugiego. Taka jest prawda, mała, naiwna dziewczynko. Dla tego waszego „pana” ty, ten mag i reszta waszej grupy jesteście zwykłym mięsem armatnim, którego używa, by spełnić swoje cele. To, o czym marzycie, jest niczym.

– Myślisz, że nie wiem? – wyszeptała Yuki. – Dla niego nigdy nic nie znaczyliśmy...

– Och, czyli jednak nie jesteś taką ignorantką – Kimiko puściła ją i zwróciła się do gwardzistów – Zabrać ją.

– Tak, pani! – Strażnicy zasalutowali, wzięli Yuki pod ramiona i wywlekli z pomieszczenia. O dziwo dziewczyna nie stawiała żadnego oporu i wpatrywała się ponuro w posadzkę.

– Więc jaką masz do mnie sprawę, Jenny? – zwróciła się do mnie Kimiko, kierując się do wyjścia.

  Razem z Izu podążyliśmy za nią i wyjaśniłam im większość sprawy podczas drogi. Kiedy dotarliśmy do jej osobistego pokoju, Izumi oddalił się pod pretekstem odnalezienie Harumi.

– Rozumiem – Kimiko zasiadła za biurkiem i odrzuciła na plecy czarne pasma włosów. – Bey, który  wprowadza w szaleństwo nie tylko przeciwników ale i  własnego bleydera.

– Ten bey nie jest silny, ale przebiegły. Tak naprawdę nie tworzy iluzji i nie umie wejść do umysłu, lecz zmusza osobę, by sama zaczęła mieć urojenia. Po prostu wykorzystuje emocje takie jak strach, nienawiść czy miłość i żywi się nimi.

– A jeśli ktoś jest zainfekowany mroczną mocą, to od razu popadnie szaleństwo – stwierdziła Kimiko i westchnęła – No dobrze, ale po co mi ta informacja?

– Victor stwierdził, że dowódca magów lub ktoś od nich musi mnie znać, a ten bey pokazał mi Noriko.

– W normalnych okolicznościach nie byłaby taka pewna, skoro ten bey nie wchodzi to umysłu, ale mówimy o tobie – skwitowała Kimiko. – Więc myślisz, że wykorzystają Hypno przeciwko wam?

– W każdym razie na pewno nie pomachają nam nim tylko przed nosem – odparłam.

****

   Nil był święcie przekonany, że powinien otrzymać jakąś nagrodę za to, że jeszcze nie zwariował z tą dwójką debili. Tak, siedzieli w zamknięciu, luj wie ile czasu, a Masamune z Gingą ciągle podejmowali te swoje debilne próby ucieczki, grożenia głosowi z głośnika czy głodówek. Nairu był pełen podziwu dla porywacza, że po prostu nie odciął tym dwóm języków, bo sam zaczął mieć na to ochotę.

  Przewrócił się na drugi bok, bo miał dość oglądania, jak Masamune, który przysnął na fotelu, cieknie ślina z buzi. Ciszę niszczyło jedynie miarowe tykanie zegara. Nie było jeszcze nawet 20, ale dla rudego idioty i Kadoyi sen stał się niedawno najlepszym zajęciem. Nawet lepiej, gdyż przynajmniej nie darli się lub snuli z kąta w kąt z ponurą miną.

  Nil westchnął i podniósł się do siadu, łapiąc książkę, która spadła mu z brzucha. Popatrzył za Chrisem i znalazł go koło regału z książkami ze słuchawkami w uszach i MP3. Chciał już wstać, gdy poczuł zapach kwiatów i obrócił głowę w kierunku drzwi.
   Jego oczy rozszerzyły się gwałtownie na widok dużej wyrwy w ścianie oraz Kyoyi i Jennifer.

– Kyoya? Jenny? – Przetarł powieki, ale oni nie znikli.
   Jennifer złapała swojego beya i otrzepała płaszcz.

– Przyszliśmy wraz z tym kretynem po was – powiedziała beztrosko. – Co taki zdumiony? – Uniosła brew. – Nawet taka ameba umie pokonać paru gości. - Pokazała kciukiem na Kyoyę.
   Tategami rzucił jej takie spojrzenie, że gdyby dziewczyna miała trochę przyzwoitości, padłaby na zawał. Jednak Jenny pokazała język narwańcowi i zwróciła się do Nila.

– To co? – Wyciągnęła do niego rękę. – Wracamy?
   Nairu jeszcze raz spojrzał na te zielone tęczówki, w których tańczyło kilka iskierek radości i zaczął powoli wyciągać dłoń. Był tak pochłonięty widokiem dwójki przyjaciół, że nawet nie usłyszał ostrzegawczego krzyku Chrisa.

****

   Po powrocie z pałacu, stwierdziłam, że zostało mi około 10 godzin, więc zrobiłam sobie kilka godzinek relaksu. Najpierw ciepła kąpiel, potem malowanie paznokci, a na końcu trochę snu. Właśnie siedziałam na imprezie u królowej Kier, kiedy rozległ się ostry dzwonek do drzwi i kelner, który właśnie podawał mi drinka, rozpłynął się.
  Zirytowana podniosłam się z cieplutkiej poduszki, zarzuciłam puszysty szlafrok na bieliznę i wyszłam na korytarz z wyrazem twarzy zdolnym zabić.

– Czego? – spytałam, otwierając gwałtownie drzwi.

   Niemal uderzyłam nimi Madokę, która stała z lekko przestraszoną miną na klatce schodowej.

– Cześć, Jenny – wydukała.

– Yo – mruknęłam, przecierając powieki – Co jest?

– Słyszałaś o tym, że ktoś się włamał do WBBA?

   Drgnęła mi brew. Już wiem do czego dąży...Oparłam się biodrem o futrynę.

– Teraz już tak. Co w związku z tym?

– Ryo – san twierdzi, że to byłaś ty.

  Ten świat stanowczo powinien trafić szlag...

Cud się zdarzył i napisałam rozdział w szybciej niż miesiąc! Za to do Jess mam zastój ;-;. Tak, wena jest mega kochana...No nic, odmeldowuje się! ^^