Rozdział 55: Godzina zero

   Wzięłam głęboki wdech i poprawiłam szlafrok, który zsuwał mi się z ramion.

– Madoka, możesz przekazać tej rudej cholerze jedną wiadomość? – spytałam, przymykając powieki i uśmiechając się milutko.

– Jasne, o co chodzi?

– Jego synek do niego wróci, ale – Otworzyłam oczy, które zaczęły przybierać szkarłatną barwę. – nie mogę zapewnić, że będzie w jednym kawałku – dokończyłam, poszerzając uśmiech.

  Szatynka lekko pobladła i otworzyła usta, ale ja machnęłam jej dłonią na pożegnanie i zatrzasnęłam drzwi.

– Mam dziwne wrażenie, że chcesz, by Ryo Hagane tu przybył – stwierdziła Artemis.

   Siedziała na skórzanym fotelu i upinała swoje długie włosy w kucyka. O podłokietnik był oparty jej topór z lśniacym ostrzem.

– Za – Zerknęłam na wyświetlacz telefonu – godzinkę jest godzina zero, po czym niszczymy magów, uwalniamy opętanych i tą bandę debili. Potem jest już koniec.

– Czyli chcesz opuścić to miejsce? – spytała, przechylając nieco głowę.

– Yhym.

– Gdzie pójdziemy? 

  Westchnęłam, wyciągając z szafy krótką kurtkę z czarnej skóry i botki do połowy łydki. Założyłam je, przetknęłam katanę przez pas i sięgnęłam po szczotkę.

– Kto wie...Może zamieszkamy w Piekle? Albo wybierzemy się w jakąś podróż? Serio nie wiem, Artemis – Wzruszyłam ramionami, czesząc jedno pasmo włosów.

– Nie będziesz tęsknić?

   Posłałam jej sceptyczne spojrzenie.

– Naprawdę, Artemis? Naprawdę? – Pokręciłam głową. – Nie, na pewno nie zatęsknie za WBBA i Wild Fang.

– Znowu próbujesz się odciąć od uczuć – Spuściła wzrok. – Nie lubię tego.

  Prychnęłam głośno, rzucając szczotkę na stolik kawowy. Nie miałam najmniejszej ochoty dyskutować o tym z miko, więc przypięłam kuczer paskiem do uda, złapałam beya, wrzuciłam go do pudełeczka i zniknęłam z mieszkania.

****

   Jasno...

   Za jasno...

   Próbował unieść rękę, ale poczuł, że jest ona przykuta przy nadgarstku.

   Co jest?

   Nagle światło zostało przysłonięte przez czyjąś głowę. Oczy Nila dopiero po chwili ujrzały w rozmazanym obrazie męskie rysy twarzy i zielone tęczówki, patrzące na niego z chłodną uciechą.

– Kim jesteś? 

– Nazywam się Hiroshi Harada – przedstawił się mężczyzna, po czym zakaszlał.

   Nilowi od razu przypomniał się chrapliwy głos z głośnika.

– Ty nas porwałeś – syknął, mrużąc oczy i próbując wstać, jednak jego kostki, nadgarstki i szyja były przypięte metalowymi bransoletami do stołu.

– Jak na to wpadłeś? – zaśmiał się Hiroshi, kiedy napad kaszlu się skończył. – Słyszałem, że jesteś całkiem inteligentnym chłopakiem, ale srodze mnie rozczarowałeś. Wystarczyła jedna, marna iluzja, byś dał się oszukać – westchnął ciężko.

  Bleyder nie odpowiedział, tylko rozglądał się uważnie. Znajdował się w owalnym pomieszczeniu wypełnionym sprzętem medycznym. Jego uwagę przyciągnęła szklana gablota, gdzie ułożone od najmniejszej do największej leżały strzykawki. W ich wnętrzach pływał ciemnofioletowy płyn, a nad nimi były przypięte czarnymi paskami spore fiolki z czarną cieczą.

   Hiroshi zauważył, czym zainteresował się Nil i na jego ustach wykwitł lekki uśmiech.

– Ach, to mój najnowszy materiał badawczy. Jeszcze nie próbowałem, jak działa, bo potrzebowałem do tego kogoś mocno związanego z beyem – Zwrócił wzrok w kierunku Nila. – I właśnie go dostałem.

 Drzwi za plecami mężczyzny rozsunęły się i do środka weszła dwójka ludzi z ochronnymi maseczkami na twarzach w białych kitlach. Kobieta podeszła do Hiroshiego i lekko się kłaniając, podała mu małe, szklane pudełeczko, gdzie wirował Horuseus.

– Zamierzasz mnie naszpikować tym gównem? – spytał Nil, unosząc brew.

– Och, nie – Hiroshi odepchnął się nogami i podjechał na krześle do szklanej gabloty. – Nie interesują mnie żadne eksperymenty na beyach czy ludziach – Wyciągnął średniej wielkości fiolkę.

– Akurat – prychnął Nil. – Myślisz, że ci uwierzę?

  Mężczyzna wywrócił oczami i wrócił krzesłem w pobliże stołu.

– To jest potrzebne, by ją tu sprowadzić.

– Ją? Czyli kogo?

– Jennifer – Hiroshi wzniósł fiolkę i potrząsnął nią. – Czekałem przez jedenaście lat, by wreszcie się jej pozbyć.

– I to wszystko zrobiłeś tylko po to? - wychrypiał z niedowierzaniem Nil.

– Tak – Mężczyzna spojrzał na niego zdziwiony i uśmiechnął się, a jego rozbłysły dziwnym blaskiem – Co cię tak dziwi? Aaa...nie znasz tego uczucia, kiedy tak kogoś nienawidzisz, że jego śmierć ci nie wystarczy. Cóż, przez te jedenaście lat starałem się, by jak najbardziej stała się potworem. Pozwoliłem jej zaznać miłości, przyjaźni, szczęścia, by potem przekuć je w strach, nienawiść, pogardę i gniew. Powiedziałem Noriko, że niedaleko jej domu zemdlała mała dziewczynka, dałem głupiutkim ludziom książkę wzywającą starożytną bestię, zbudowałem ten ośrodek i ściągnąłem grupę naiwnych, by mi służyli – Z każdą sekundą jego uśmiech stawał się coraz bardziej szaleńczy, a wyraz oczu obłąkany. – Tak, poświęciłem Jennifer mnóstwo uwagi! A teraz pozbędę się ciebie, jej przyjaciół, zniszczę Piekło, na sam koniec, gdy będzie w stanie tylko płakać z bezsilności, pozbędę się jej.

– Huh, wątpię, by Jenny płakała przed tobą – wycedził Nil, uśmiechając się krzywo. – Ona szybciej odetnie ci łeb.

   Jednak jego słowa  nie zadziałały na mężczyznę, który jedynie się zaśmiał i nachylił nad nim.

– A wiesz, co jest w tym wszystkim najzabawniejsze? – spytał, świdrując go wzrokiem.

– No co? Dawaj.

  Hiroshi wypowiedział kilka słów. Kiedy skończył mówić, w pomieszczeniu panowała przez chwilę głucha cisza.

– To... – zaczął Egipcjanin – niemożliwe.

– Taka jest prawda – Hiroshi odkorkował fiolkę – i nie obchodzi mnie, czy ją akceptujesz. A teraz skoro wszystko wiesz, będę się już żegnać – Wylał ciemnofioletowy płyn przez otwór w pudle prosto na Horuseusa.

  Na początku Nil nic nie czuł. Już myślał, że mężczyzna tylko udawał, gdy zaczęło mu być gorąco, a w gardle pojawiło się nieznośne drapanie. Szarpnął rękami do góry, ale jedynym skutkiem była coraz wyższa temperatura ciała i falowanie obrazu przed oczami. Miał wrażenie, jakby jego krew nagle stała się płynną lawą.

  Tak było do momentu, aż nie usłyszał syreny alarmowej i nie ujrzał czerwonego światła, które mrugało ostrzegawczo. Rozległ się też strzał i dźwięk tłuczenia. Potem chłopak osunął się w zimną ciemność.

****

   Lecieliśmy nad gęstym lasem i wypatrywaliśmy ośrodka, który miał być, według Yuki, schowany w kotlinie. Spojrzałam przez ramię na Harumi gryzącą pocky. W uszach dyndały jej pomniejszone pistolety, a przez ramię miała przewieszony pokrowiec zawierający karabin snajperski Barrett M82 i dwa maszynowe, HK416. Przeniosłam wzrok na jej brata, ale dziecko tęczy dalej nuciło coś pod nosem, a kiedy zauważył, że się na niego patrzę, to pomachał mi radośnie.

  Czterech anonimowych strażników nawet nie zaszczyciłam spojrzeniem i zerknęłam na mojego kochanego informatyka. Wyglądał na mało zadowolonego z życia, ale Izu twierdzi, że to przez to, że praktycznie nie widuje się z Alice. Fakt, że po tych słowach Patrick zdzielił go w łeb, tylko bardziej to potwierdza.

– Jest! – zawołał Izumi, celując palcem przed siebie.

  Odwróciłam głowę i ujrzałam spory kompleks budynków układający się w prostokąt i dwa kwadraty na krawędziach. Wylądowaliśmy na grubej gałęzi rozłożystego drzewa.

– Moment, sprawdzę zabezpieczenia – powiedział Patrick, szybko stukając palcami po ekranie swojego telefonu. Zerknęłam na wyświetlacz, ale ujrzałam jedynie szybko zmieniające się cyfry i szybko odwróciłam wzrok, żeby przypadkiem nie dostać oczopląsu. - Wyłączyłem te zewnętrzne.

– Tych wewnątrz nie musisz - Wzruszyłam ramionami - I tak je zaraz rozwalimy.

– Jak uważasz - powiedział, chowając telefon do wewnętrznej kieszeni kurtki.

– Oi, Jenn... – Harumi zmrużyła oczy – Czy to nie Nil?

  Spojrzałam w tym samym kierunku co ona i dostrzegłam Nairu przykutego do stołu. Obok niego siedział jakiś facet z białymi włosami i bródką, który trzymał na kolanach szklane pudło z Horuseusem.

– Haru – powiedziałam i to wystarczyło.

  Terada wyciągnęła Barretta, ustawiła go na dwójnogu i położyła się. Położyła palec na spuście i przymknęła lewą powiekę. Wszyscy zamarli w bezruchu, czekając, aż Haru wykona ruch. Gdy Nil zaczął się szarpać na stole, nacisnęła spust. Pocisk przeleciał przez szybę i trafił idealnie pośrodku szklanego pudełka, które pękło na kilka tysięcy kawałeczków i upadło na podłogę razem z beyem.

  Mężczyzna nie przejął się tym, tylko machnął swoim czarnym płaszczem i pośpiesznie wyszedł z pomieszczenia. Sięgnęłam po kuczer i załadowałam Artemis.

– Wiesz, co robić, nie? – mruknęłam z uśmiechem.
– Jeszcze się pytasz? – odparła, łapiąc na rękojeść topora.

  Wystrzeliłam ją i obserwowałam, jak fioletowa smuga leci w kierunku zachodniej ściany. Po chwili dołączyła do niej czerwono – złota, czyli Helios. Wspólnie uderzyli, w wyniku czego powstała spora dziura i wszędzie rozległy się syreny alarmowe. Artemis stanęła po jednej stronie wyrwy opierając się o topór, a Helios po drugiej, zakładając ręce na pierś i trzymając w prawej dłoni złoty miecz, po którym tańczyły ogniste jęzory.

   Zeskoczyłam z gałęzi i podczas lotu ujęłam dłonią czarną tsukę katany.

'Cause the end is where we begin

Where broken hearts mend

And start to beat again

The end is where we begin

– No to zaczynamy – uśmiechnęłam się, wyciągając katanę.

   Ostrze zalśniło w świetle gwiazd.

Matko, wreszcie piszę końcówkę tej części! ^^ Jeszcze z 5-6 rozdziałów i konieeec ! ^^

Jenn: Jak miło *oddycha z ulgą* 

Dobra, lecę coś pisać póki mam jeszcze wenę

Odmeldowuje się! ^^