Rozdział 56: Wspomnienia

   Kurwa.

   To proste, krótkie słowo perfekcyjnie opisywało moją obecną sytuację. Dlaczego? Zapewne pamiętacie, że byłam na takiej jednej naradzie i tam padły takie oto kluczowe wyrazy „dyskretna akcja”. No właśnie. DYSKRETNA. Czyli taka, gdzie wszystko dzieje się praktycznie niezauważalnie. Haha, mogę się zabrać po powrocie za pisanie definicji do słownika, nieźle mi to idzie. O ile Victor szybciej nie upierdoli mi łba, hehe.

   Ale wracając do dyskrecji...czy ja to serio muszę wam tłumaczyć? Każdy z was powinien zauważyć, że ma skromna osóbka nigdy nie przeprowadza operacji po cichu. Tak też stało się tym razem. Po śnieżnobiałych ścianach spływała krew wymieszana z jakąś czarną mazią, która śmierdziała jak siarka, zniszczone beye chrzęściły pod moimi obcasami, a ogromna dziura – zrobiona na przestrzał przez trzy korytarze – przypominała usta otwarte do krzyku. Jeśli to było dyskretne, to klękajcie narody, właśnie macie nową mistrzynię.

  Otrząsnęłam katanę z posoki i oderwałam z koszulki jednego z trupów kawałek materiału, by móc zetrzeć z ostrza maź. Skrzywiłam się, gdy odór dotarł do moich nozdrzy i szybko pozbyłam się prowizorycznej szmatki, rzucając nią przez dziurę do kolejnego korytarza.

– Dziwne, mimo że zrobiłyśmy taką masakrę, nie wysłali nikogo nowego – Artemis zmarszczyła brwi i oparła topór o ramię. Jej przeciwnicy byli albo poszatkowani albo skończyli wciśnięci w ściany.

– Najwyraźniej mięso armatnie im się skończyło – Włożyłam katanę do sayi*, jednocześnie przyglądając się spode łba kamerze, która była na mnie niezwykle skupiona. – Albo chcą, żebyśmy szły dalej – Uśmiechnęłam się szeroko,

– Ehh?! Ale czemu? – Miko przechyliła głowę ze skonfundowaną miną.–
– W końcu to gra – Rozłożyłam ręce i prychnęłam z rozbawieniem. – To wszystko wydarzyło się tylko po to, by mnie tu sprowadzić, Artemis. – Zrobiłam obrót na piętach i podskakując ruszyłam dalej.

– Czekaj! Nie miałyśmy uwolnić Kyoyi i reszty?

– Przecież właśnie to robimy – Zerknęłam na nią przez ramię. – Nasz przeciwnik na pewno trzyma wszystkie „skarby” przy sobie – Machnęłam ręką, zachęcając ją, by ruszyła dupę.

  Oczywiście zmyśliłam to na poczekaniu, bo skojarzyło mi się to z  bossami z gier, w które często napieprzał Patrick. Często trzymali oni przy sobie najcenniejszą rzecz swojego przeciwnika, by go zmusić do przyjścia. Z jednej strony czysta głupota, lecz z drugiej...kto zmusi świra, by postępował logicznie? Moim prawdziwym powodem był staruch w płaszczu. Niby widziałam go pierwszy raz w życiu, ale było w nim coś znajomego. Nie wiem, jak to wyjaśnić, jednak widząc go, poczułam zapach spalenizny. Huh, a może to najwyższa pora kopsnąć się do jakiegoś psychiatry? Niektórzy słyszą głosy, ja czuję zapachy, prawie to samo. Żartuję sobie oczywiście, dla mnie już za późno.

   Wędrowałyśmy bez napotykania jakichkolwiek przeszkód. Jednak po trzaskach, hukach, okrzykach, rykach i odurzającej woni krwi wiedziałam, że zapanował tu chaos w swej najczystszej postaci.

– Ani kroku dalej.

  Ocho, zaczęło się. A mogło być tak miło. Chociaż...Usta same mi się uśmiechnęły na widok czarodziejki dźwięku, która dziś nie wyglądała tak wytwornie w kimonie sięgającym do kolan i włosach związanych w nieporządny warkocz. Nie miała też zasłonki na twarzy, więc mogła mnie bez przeszkód świdrować spojrzeniem rozwścieczonej kury.

– Bo co? – Zrobiłam jeszcze kilka i oparłam łokieć o pochwę katany, wytykając język.

– Taka gówniara nie ma prawa spotkać się z Panem – oświadczyła tonem będącym w stanie zamrażać maliny w Lidlu.

– Tak, tak, bo oczywiście ujrzenie tego Pana to cel mojej egzystencji – Przyłożyłam dłonie do serca i westchnęłam teatralnie, udając, że mdleję. Długo nie wytrzymałam i parsknęłam śmiechem.

   Wiedźma zacisnęła usta w cienką linię i uniosła rękę. Ojoj, czyżby miała zamiar za pomocą dźwięku zamienić mi mózg w papkę? Szczerze to wolałam tego uniknąć, dlatego zacisnęłam dłoń na tsuki i napięłam mięśnie.

– Nie rozumiesz, jaką Pan jest cudowną osobą! – wybuchnęła z wyrzutem, rzucając mi oskarżycielskie spojrzenie. – Troszczy się o nas, opiekuje i obdarza miłością każdego dnia! A ty ośmielasz się z niego kpić! – zaszlochała.

   Zdębiałam. Dosłownie, kurwa, zdębiałam. Że co, że jak? Dalej pytlowała, jaki to ten Pan nie jest wspaniały i do anioła podobny, a ja robiłam coraz większe oczy i miałam wrażenie, że świat oszalał. Jakim trzeba być głupim, żeby opowiadać wrogowi historię życia?! Ja pierdolę, to już Yoyo ze swoją gąbką zamiast mózgu okazuje więcej instynktu!

– ...przygarnął mnie! Znalazł na tym pobojowisku i przygarnął, choć byłam mniej warta niż śmieć! – Zaczęła płakać.

  O słodki Lucyferze.

– Uczył mnie, jak wykorzystać swój potencjał! Czytał mi książki!

  Czemu nagle zostałam jej osobistym psychiatrą?

– ...ale ty jesteś jedynie nierozumnym demonem! Nie rozumiesz miłości!

  O cholerka, ale mi pojechała po autorytecie. Widzicie tą fontannę łez i złamaną psychikę? Nie? To dobrze, bo ja też. Wykorzystując fakt, że popadła w histerię, klasnęłam w dłonie. Pod moimi stopami pojawiły się dwa czarne kręgi, kręcące się w przeciwne strony. Byłam ciutkę zawiedziona, że zwariowała, ruch był specjalnie na nią, ale cóż mówi się trudno i idzie dalej.

– Perpetuum silentium**!

  Wreszcie moje uszy ogarnęła cudowna cisza, a czarodziejka złapała się za gardło, przerażona, że nie wydobywa się z niego głos. Uśmiechnęłam się z satysfakcją, widząc panikę w piwnych oczach. Biedulka, tak się tym przejęła, że nawet nie spostrzegła, że wokół jej ciała jest rozproszona ciemna mgiełka, która wchłaniała moc. Teraz tylko ją wykończyć, nim opadnie. Ostrze rozbłysło przed zatopieniem się w jasnej skórze czarodziejki. Otworzyła usta, z których wydobył się niemy wrzask i wykonała salto do tyłu, lądując miękko na ugiętych kolanach. Rękaw zielonego kimona nasiąkał krwią, która skapywała na panele, tworząc coś na kształt dróżki. Dziewczyna wykrzywiła twarz w grymasie bólu i cofnęła się jeszcze trochę.

  Nie cackałam się i wykonałam kolejne kilka cięć, dzięki którym jej szata nie była już ładnego szmaragdowego koloru, a barwy brudnego szkarłatu. Chciała się cofnąć, ale jej poranione nogi odmówiły posłuszeństwa i z moją małą pomocą w postaci kopniaka, wylądowała na plecach.

– Huh, czułam, że będziesz słaba, ale nie, że aż tak – stwierdziłam, wyginając usta w podkówkę, kiedy wyrwałam z jej łydki katanę. Wygięła się w agonii, zagryzając wargę. – Dobra, dobra, tylko ci tak przypomnę, że ten wasz Fumio został pozostawiony przez tego przewspaniałego Pana na śmierć, a ty chyba miałaś zabić Yuki, nie?

  Zamarła na moment, a potem przeniosła na mnie śmiertelnie poważny wzrok. No żebym zaraz trupem nie padła. Znaczy się trup zaraz będzie, ale nie ze mnie, hyhy. Matko, coraz gorzej ze mną. Ale wracając do dziewczyny, to ze sposobu w jaki układała usta, zrozumiałam, że mówi „niczego nie rozumiesz”

– Całkiem możliwe – Wzruszyłam ramionami, uśmiechając się krzywo. Przejechałam ostrzem po jej policzku i podetknęłam je pod tętnicę szyjną.

   Próbowała patrzeć na mnie obojętnie, jakby to wszystko działo się gdzieś koło niej, ale przez to że nerwowo zaciskała pięści, a w tęczówkach migał strach, było wiadome, że cholernie się boi.

– Coś strasznie słodko pachnie – wymamrotała nagle Artemis, nieświadomie ratując mnie.

  Czym prędzej odskoczyłam od czarodziejki, unikając dzięki temu kilku złotych strzał. Prychnęłam zirytowana, patrząc na łucznika, który stał kilka metrów dalej i naciągał kolejną strzałę na cięciwę. Jego sylwetka jaśniała, a w złotych oczach gościła pogarda. Oparłam dłoń o biodro, przechylając głowę w bok.

– Ach, czyli stąd ten odór – Zmierzyłam go jadowitym spojrzeniem. – Co aniołek robi w takim miejscu?

  Chyba nie muszę wam tłumaczyć, że demony i anioły nie darzą się ciepłymi uczuciami? Głównie jest to wynik różnic w naszych charakterach i sposobie życia, ale jeszcze wieki temu Lucyfer – sama i ten ich jakiś tam Archanioł mieli konflikt no i wiadomo uraza po dziś dzień, bla, bla. Jak chcecie więcej info, to polecam skoczyć do Alice, ona się tym interesuje.

– Nie muszę odpowiadać komuś tak prymitywnemu jak ty – warknął w odpowiedzi.

   I kolejny, który rani moją delikatną psychikę. A potem się będą dziwili, jak im wyślę rachunek za prywatne leczenie u psychologa. A żeby sobie nie myśleli, wybiorę jednego z najdroższych!

– Już, już, spokojnie – rozległ się rozbawiony głos.

  Czarodziejka błyskawicznie spróbowała się pozbierać, co wyglądało jak wyjątkowo niezgrabna parodia hip hopu, natomiast kupa pierzu opuściła łuk i usunęła się w cień, uprzednio kłaniając się staruchowi w płaszczu, bo to on się odezwał. Mężczyzna klasnął kilka razy i niewiadomo skąd pojawił się służący we fraku, który ujął czarodziejkę pod pachy i dźwignął do góry.

– P-panie – wyszeptała słabo, patrząc na niego z takim uwielbieniem, że sushi mi się cofnęło.

– Już dobrze Rin, nie musisz się więcej kłopotać, skończyłaś swoją misję – Staruch obdarzył ją uśmiechem, chociaż jego oczy dalej przypominały grudki lodu.

  No tak, teraz pewnie skończy jako karma dla jego psów czy tam smoków. Bo pewnie taki „pan” ma jakieś groźne zwierzaki, jakże by inaczej.

   Rin skinęła głową i zamknęła oczy, chyba mdlejąc. Służący wykonał szybki ukłon i zniknął w mroku prawego korytarza, ciągnąc ją za sobą. Odprowadziłam ich wzrokiem i przeniosłam go na starucha. Był ode mnie o jakieś 10 centymetrów wyższy, nosił ubiór przywodzący trochę na myśl Sherlocka Holmesa, a jego wąsy były podkręcone. Uniosłam brwi. Myślałam, że dowódca takiej grupy popaprańców będzie bardziej efektowny, ewentualnie psychiczny. Chociaż kto wie, może chowa za pazuchą jakąś piłę albo inne cudo?

– Nawet nie wiesz, jak długo na ciebie czekałem, Jennifer.

– Było się nie bawić w chowanego – odparłam jadowitym tonem.

– Och, po co te złośliwości? Nie lepiej będzie omówić tego przy herbacie? – spytał ciągle z tym miłym uśmieszkiem przylepionym do gęby. – Ale zanim do tego przejdziemy... – Zawiesił głos. – Amane Itami.

  Nic się nie wydarzyło, więc rozejrzałam się dookoła, dla pewności, że nagle nie zmieni się otoczenie lub grupa opętanych nie wyskoczy zza rogu. Już miałam go spytać o stan psychiczny, kiedy coś ścisnęło mnie w sercu, a głęboka wyrwa w pamięci została zalana przez obrazy.

   Płatki wiśni.

   Czarne pióro.

   Uśmiech matki.

   Pluszowy miś

   Oczy ojca.

   Przewracające się strony książki

   Błękitne niebo.

   Huśtawka.
   Cień.
   Błysk ostrza.

   Krew na papierowej ścianie.
   Księżyc.

   Płomienie.

   Patrzyłam zafascynowana na te obrazy, a cała układanka stawała się coraz sensowniejsza. Wreszcie fala wspomnień się skończyła, a dziura w pamięci załatana. Przymknęłam na moment oczy, biorąc głęboki wdech. Gdy je otworzyłam, obok mnie nie stał już staruch, tylko bestia. Uśmiechnęłam się, chowając katanę.

– Jaką herbatę proponujesz, dziadku?

Jutro błędy, podsumowanie itp, a teraz dobranoc!
EDIT: Także ten no...wróciłam! I do szybciej, bo tylko po 2 tygodniach! xD Ogólnie Jenn odzyskała swoją pamięć, więc pozostało mi ładnie wyjaśnić co i jak xD Trzymajcie kciuki by nie zajęło mi to kolejnych 3 miesięcy ^^'' Zostały mi 4 rozdziały, więc muszę spiąć!
Odmeldowuje się!