A2 Rozdział 1: O nowej pracy, sprzedawcy i dramie miko

   Serdecznie nie polecam zabijania Chimery. Nie dość że cholernie żywioło wywijała swoim wężowym ogonem, mimo faktu że nie miała już żadnej z kończyn, to jeszcze ryczała tak głośno, że pewnie nawet Victor ją słyszał.

   A myślałam nad wzięciem słuchawek, czemu się nie posłuchałam swojego genialnego umysłu?!

– Przypomnijcie mi łaskawie, czemu nie mogę jej wepchnąć katany w mordę? – spytałam, zerkając przez ramię na dwóch współpracowników – Blaisa oraz Damona. Ten pierwszy był wkurwiająco wysokim umięśnionym brunetem z włosami postawionymi do góry; kilka kosmyków opadało mu na twarz. Miał też brązowe oczy o niemal kociej tęczówce. Damon natomiast miał blond, rozczochraną czuprynę, niebieskie ślepia i był wyższy od Blaisa. Również był umięśniony i miał cienką bliznę na prawym policzku.

   I tutaj zatrzymajmy się na chwilę, bo muszę wam na szybko wyjaśnić, co tu się odwala. Więc zaczynając od początku, po opuszczeniu ludzkiego świata zamieszkałam sobie w Piekle. Mówiąc szczerze, nie czułam wielkiej zmiany, bo meble miałam te same, a mieszkanko miało nawet taki sam rozkład! I Izu oraz reszta ekipy również zjawiała się w najróżniejszych porach. Jedyną różnicą był brak widoku na tokijskie ulice oraz wiedźmy spod czwórki.

   Zaczęłam też pracować. Tak, dorosłam i sama na siebie zarabiam, możecie już klaskać. Ogólnie moja robota polega na pozbywaniu się starożytnych bestii. Niektóre należą do dość niebezpiecznych, więc je likwidujemy, a inne są zabijane ze względu na lecznicze właściwości np. pazurów, rogów lub, jak w przypadku Chimery, dlatego że są rzadkie i można nieźle opylić ich futro, skórę czy tam sierść.

– Ponieważ, Jenn-chan, możemy dostać niezłą sumkę za świeże serce naszej Chimerci, zatem  trzeba je wyjąć, gdy jeszcze żyje – wytłumaczył mi Blaise, szczerząc zęby i ocierając skórzaną rękawicą zieloną krew z twarzy.

   Wywróciłam oczami, zeszłam z bestii i schowałam katanę do sayi. Chłopak przykucnął przy Chimerze, wyjął zza paska długi sztylet i płynnym ruchem rozciął jej pierś. Stwór zaryczał i już chciał go walnąć ogonem, gdy w powietrzu coś błysnęło i ogonek odpadł.

– Stary, weź bądź ostrożny – jęknął z politowaniem Damon, obracając w palcach mały toporek. – Nie chce mi się babrać płaszcza w twojej krwi, ledwo go kupiłem.

– Och, dziękuje za troskę, drogi przyjacielu. Następnym razem będę pamiętał, że nie mogę dać się zranić, gdy masz nowe ciuchy – Blaise wystawił język, po czym naciągnął rękawice po sam łokieć i zanurzył ją we wnętrzu Chmiery, macając za sercem.

   Ogólnie praca „łowcy bestii” wydawała się nieco bezsensowna na pierwszy rzut oka. Koniec końców demony są na szczycie łańcucha pokarmowego i pozbywanie się takich stworów nie powinno nikomu sprawić problemu.

   Chciałoby się. Niektóre bestie miały magiczne bariery, inne były w luj potężne, a niektóre wyglądały identycznie jak niegroźne gatunki, z tą różnicą, że ich jad zabijał w dwie minuty. Dlatego łowcy posiadali wszelkie możliwe odtrutki, byli uczeni, jak odróżniać bestie itp.

   Nawiasem mówiąc, Artemis śmiała się ze mnie przez dwa dni, gdy usłyszała, że idę do pracy. Przestała, kiedy przestrzeliłam nią łeb mantykory. Ogarnęła, że jak się pakować w jakieś idiotyzmy to zawsze we dwie.

– Maaam! – oznajmił Blaise, wyjmując pulsujący organ. Szybko wepchnął go do specjalnie ochładzanej skrzynki i ściągnął rękawice.

– Świetnie, Jenn możesz odciąć głowę? – spytał Damon, z czułością ścierając ze swojej kosy resztki zielonej posoki.

– Kolejną? – zerknęłam na pięć poprzedniczek leżących w idealnym rządku u stóp blondyna.

– Jedna dla mojego dobrego kumpla, pięknie proszę – uśmiechnął się.

– Mówisz, masz – wyciągnęłam katanę, podetknęłam pod szyję i wykonałam cięcie. Łeb potoczył się po skalistym zboczu.

– Idealnie! – klasnął w dłonie. –  Masz prawdziwy talent do równego odcinania głów!

   Taki standardowy komplemencik w tej pracy.

– To chyba wszystko, nie? – Blaise wstał z kucek i rozejrzał się wkoło. Cały teren był upstrzony zieloną cieczą. – Zielonoooo miii!

   Damon westchnął z politowaniem, wsadził papierosa do ust i zapalił go.

– Jenn, zbierajmy się, zanim ktoś nas powiąże z tym debilem – mruknął, wydmuchując dym. – Reputacja firmy pójdzie się wtedy jebać.

– Nie doceniacie mojego talentu wokalnego, wiele tracicie – zakpił Blaise, biorąc się pod boki – I spierdalaj, kiedy zostałem zatrudniony obroty wzrosły o 80 procent!

– Nie liczyłabym twoich napalonych fanek jako klientów. One same w sobie są bestiami – stwierdziłam.

– Ohooo, co moje piękne oczy widzą? Jenny – chan jesteś zazdrosna? Spokojnie, wystarczy mnie i dla ciebie.

– To dobrze, zastanawiam się, za ile będę mogła sprzedać twoje organy.

– O ty – Wydął usta w dzióbek. – Jak tak, to spoko! Od dziś nie będę ci dawał ciepełka w nocy! Męcz się sama!

– O Lucyferze, Blaise możesz nie molestować naszej nowej pracownicy? – westchnął Damon. – Ja rozumiem, że jesteś niewyżyty, ale...

– Będzie mnie pouczał gościu, który jest zakochany w zardzewiałej kosie? Mowy nie ma, tak nisko nie upadłem.

– Coś ty powiedział? – Damon zmrużył oczy i zgniótł papierosa w palcach.

– Że kochasz zardzewiałą kosę!

– Odszczekaj to.

– Phy, lecę.

   Nie minęła sekunda kiedy równocześnie się na siebie rzucili z bojowymi okrzykami. Plasnęłam się dłonią w czoło i pokręciłam głową.

   Niby zmieniłam miejsce zamieszkania, skończyłam osiemnaście lat, ale i tak...

– Moja kosa nie jest zardzewiała! – wydarł się Damon.

...spotykam same spierdoliny umysłowe.

 

****

   Tsubasa ze zdumieniem przyglądał się nieznajomej dziewczynie stojącej po drugiej stronie kasy. Była ubrana w granatową koszulkę z czerwonym napisem „B-pit”, do której miała przyczepioną tabliczkę z imieniem „Mari”

– W czym mogę służyć? – spytała, ale jej spokojny głos dotarł do Otoriego jak zza grubej ściany. – Proszę pana? –  Nachyliła się lekko w jego stronę.

   Dopiero kiedy blada twarz z oczami o barwie szafiru pojawiła się koło jego ramienia, ocknął się.

– Szczerze mówiąc, chciałem porozmawiać z Madoką – przyznał. – Wiesz może, gdzie jest?

– Niestety Madoka – san ma dziś jakieś spotkanie i wróci dopiero pod wieczór – odparła Mari. – Może mam jej coś przekazać?

– Nie trzeba, to osobista sprawa – Tsubasa machnął ręką i przypomniał sobie, że dziewczyna go nie zna. – Wybacz, zapomniałem się przedstawić. Tsubasa Otori, pracuję w WBBA – wyciągnął dłoń.

– Mari Odaka, od niedawna jestem tu sprzedawcą – uścisnęła ją, lekko się uśmiechając.

– Rzeczywiście, Madoka coś wspominała o szukaniu nowego pracownika – zauważył Tsubasa. – I jak ci się tu podoba? Jesteś z Tokio?

– Nie, urodziłam się i wychowałam w Kioto – odparła. – Muszę przyznać, że tutaj jest strasznie dużo bleyderów. Od rana miałam spory ruch, dopiero teraz się uspokoiło.

– To było do przewidzenia, w końcu za kilka miesięcy rozpoczynają się kolejne mistrzostwa. Musisz się przyzwyczajać.

–  Czyli to nie było jednorazowe? – jęknęła i westchnęła. – Moje ręce umrą, czuję to.

   Ich miłą pogawędkę przerwał dźwięk dzwoneczka i wtargnięcia do sklepu osobnika w płaszczu o rozwichrzonych czarnych włosach. Tanecznym krokiem przeszedł między półkami, prawie zwalając kilka kuczerów na ziemię i stanął przed kasą, rozwierając ramiona, jakby chciał ich objąć (trochę drugi Izu xD – Autorka)

– Nie widzieliśmy się trzy dni, a ty już masz faceta? Podziwiam Mari, masz rozpęd – oświadczył.

– Nie, to nie tak. Tsubasa – san to przyjaciel Madoki – san i... – Mari zaczęła machać rękami i kręcić gwałtownie głową, przez co prawie chlasnęła Otoriego i chłopaka zielonymi włosami związanymi w kucyka.

– ...i twoim chłopakiem, już to ustaliłem, skarbie – dokończył, uśmiechając się wrednie.

   Mari zamknęła usta i spuściła głowę, pokrywając się rumieńcem. Chłopak prychnął i siadł na skraju kasy.

– Cześć i czołem, panie Otori, jestem Osamu Sugita – Ziggurat – pomachał mu, robiąc balon z gumy.

– Ziggurat? – Tsubasa ściągnął brwi. – Czyli...

   Osamu pokazał mu ręką, by poczekał i wciągnął balon z powrotem do buzi.

– Zanim zakujesz mnie w kajdanki, to cię poinformuję, że nie kręci mnie władza nad światem, a wuja widziałem gdzieś z cztery razy, w tym raz jak go łapaliście.

– Zresztą byłbyś za głupi na przejęcie władzy – stwierdziła Mari, kiedy już się uspokoiła.

– Jak zawsze kochana.

   Tsubasa zerknął na zegarek. Dochodziła trzecia po południu, a o czwartej miał spotkanie z Ryo Hagane. Plus musiał jeszcze pogadać z kilkoma agentami i sprawdzić postępy w śledztwie. Jeśli zaraz się nie ruszy, to nie zdąży.

– Wybaczcie, ale muszę już lecieć. Do widzenia i powodzenia w pracy, Mari! – krzyknął, szybkim krokiem zmierzając ku drzwiom.

– Do widzenia, Tsubasa – san. Powiem Madoce – san, jak wróci, by się z panem skontaktowała.

   Skinął głowę na znak podzięki i wypadł na dwór. Dziewczyna wydawała się bardzo miła i godna zaufania, ale doskonale wiedział, że nie może jej powiedzieć o ataku na Mizusawę. W końcu nawet najłagodniejsza z pozoru owca może być w środku jadowitym wężem.

   Tymczasem we wnętrzu sklepu Osamu unikał ataków Mari, która ciskała w niego wnętrzem swojej torebki.

– Luzuj się, mordeczko – powiedział, łapiąc szminkę. – Nic się takiego nie stało.

– Ale mówiłeś takie bzdury! Jesteś straszny! – pisnęła, zaciskając pięść.

– Przesadzasz. Swoją drogą to naprawdę masz farta, skoro po zaledwie tygodniu spotykasz taką sławę jak Tsubasa Otori.

– To było do przewidzenia, jest przyjacielem Madoki. A co ty tu robisz, hm?

– Wyciągam cię na lunch.

   Mari uniosła brew, opierając dłoń o biodro.

– Nie licz, że zapłacę za twój posiłek.

– Kurde, rozgryzłaś mnie.

****

   Pierwszą rzeczą, która powitała mnie w domu, był zapach smażonego mięsa. W brzuchu od razu mi zaburczało.

– Hejka, coś długo ci zeszło – Głowa Alice wyjrzała na korytarz.

– Patrzyłam, jak Blaise i Damon się biją – odparłam i chciałam ją przytulić, ale zgrabnie wywinęła się. – Co to ma być? Odrzucasz moją miłość?

– Jesteś cała w krwi, umyj się najpierw.

– Jaka cała, tylko ręce – oburzyłam się, ale na widok smażonego mięsa, olałam kłócenie się o swoją rację i poszłam do łazienki.

   Wrzuciłam czarną bokserkę, dżinsowe spodenki i zakolanówki do kosza na brudy, złapałam malinowy płyn i weszłam pod prysznic, z którego lała się gorąca woda. Zamruczałam z zadowolenia, czując, jak mięśnie mi się rozluźniają. Za część kolejnej wypłaty kupuję wannę, nie ma, że nie.

   Kiedy wcierałam płyn w ramiona, na półeczce pojawiła się Artemis mająca minę jak rozjechany kot.

– Co ci? Topór się stępił? – mruknęłam.

– Starzeję się – stwierdziła smętnie.

   Z wrażenia aż upuściłam płyn i wytrzeszczyłam oczy.

– Słucham? Ty, która wiecznie upiera się, że w jako bey ma 19 lat, starzeje się?

– Tak, nie dobijaj mnie nawet! – zawyła rozpaczliwie, załamując ręce.

   Bey z kryzysem wieku średniego, tego jeszcze nie grali.

– Dramatyzujesz, niektóre mają mają kilka tysięcy lat – zauważyłam, podnosząc płyn.

– Ale ja ostatnio nie byłam w stanie wstać z łóżka, rozumiesz to?! Czułam taką straszną niemoc!

– A to coś nowego? – uniosłam brew, jednocześnie łapiąc słuchawkę i kierując strumień wody na klatkę piersiową.

   Artemis zamarła na moment, po czym nadęła policzki, zmierzyła mnie wściekłym spojrzeniem i prychnęła głośno.

– To wszystko przez to, że tak mało walczymy!

– Jasne, jasne. Nie walczyłaś tylko od dwóch dni, Artemis – westchnęłam, płucząc plecy. – Poza tym jak kiedyś miałyśmy dłuższe przerwy, to jakoś nic ci nie było.

– Bo byłam wtedy młodsza!

– No tak, wtedy miałaś 402 lata, teraz masz 405, spora różnica – przewróciłam oczami.

– A żebyś wiedziała! – krzyknęła, strzeliła ślicznego focha i zniknęła.

   Zakręciłam wodę, wyszłam z kabiny i owinęłam w puchaty fioletowy ręcznik. Jeszcze takich dram Artemis nie robiła, ale idzie się przyzwyczaić, pewnie do jutra jej przejdzie.

– No gdzie to moje piękne mięsko? – zanuciłam, wpadając do kuchni ubrana jedynie w koszulkę Three Days Grace rozmiaru XL. Wtedy ujrzałam wyszczerzonego Izu siedzącego na kuchennym blacie.

– Jenn, mam takie ploty, że nie uwierzysz! – oznajmił radośnie.

Oto i pierwszy rozdział! xD Ogólnie już wam mówię, że kocham Blaisa, więc się nie zdziwcie jak go dużo będzie xD

Jenn: *sarkazm* O radości

Blaise: Ja wiem, że się tam w głębi cieszysz ;3

Jenn: Niezmiernie, wręcz mam ochotę się udławić tą radością

Blaise: *czuje ironię, ale tak się szczerzy*

No i poznaliście troszkę Mari oraz Osamu, który chodzić nie umie

Osamu: Jak wejść to tylko z klasą

No jasne xD No nic...

Odmeldowuje się!

Ps. I dziękuje serdecznie Nessie za nagłówek! ^^