A2 Rozdział 2: Dotyk mroku

   Przełknęłam ostatni kawałek steku, popiłam go sokiem i poklepałam się radośnie po brzuchu.

– Nie minął nawet rok, a już coś się tam pieprzy? Dobry rozpęd, może za kilka miesięcy już nic z ich świata nie zostanie – stwierdziłam, kiedy Izu zakończył relację.

   Rudzielec rozłożył ręce, zrobił swoją słynną minę „kto wie”, po czym złapał ciastko i wpakował do ust. Żuł przez moment, ściągając brwi w zamyśleniu.

– Tyle że to dziwne, Jenn – stwierdził, rozsiewając wokół okruchy. – Kto mógłby atakować Legendarnych po niemal czterech latach?

– Nie mój cyrk, nie moje małpy – odparłam, przeciągając się. – Skończyłam z angażowaniem się w sprawy ludzi – Skrzyżowałam ręce i oparłam głowę o ramię.

   Izu wydął policzki i już otwierał usta, więc pokazałam mu wyprostowany palec. Wtedy zmrużył oczy, w których zaczęły błyskać czerwone iskierki. Oho, nadchodzi ciężka artyleria.

– Wiesz, co jest za tydzień? – spytał tonem, który w jego mniemaniu miał być groźny, ale mi kojarzył się z wkurzoną woźną po raz setny drącą się na ucznia, bo wbiegł na świeżo umytą podłogę w brudnych butach.

– Piątek.

   Uderzył czołem w stół, a ja poklepałam go po głowie i zerknęłam na kalendarz w kształcie czarnej łzy, który pokazywał liczbę 27.

– Kurde, kończysz 19 lat, staruchu.

– Właśnie! – Izu poderwał gwałtownie głowę. – Dlatego jako urodzinowego prezentu żądam, byś dowiedziała się, co to za zamieszanie! Yuka jest okrutna i wyjechała na dwa tygodnie do Stanów – uprzedził mój kolejny argument.

   Westchnęłam i spojrzałam na niego z politowaniem.

– Serio, chcesz taki „prezent”? – Zrobiłam palcami cudzysłów, unosząc brew.

– Yes, sir! Przy okazji spotkasz się ze swoim źródłem informacji, no cóż to nie wspaniałe?

   Wywróciłam oczami. Izu oczywiście, jak łatwo można zauważyć, miał w nosie, co się dzieje u ludzi, ale koniecznie chciał, bym spotkała się z nim. W końcu jego duma shipera nie mogła ucierpieć.

– Niech ci będzie – westchnęłam,wyciągając telefon. – Ale nie licz na żaden inny prezent.

   Izu oczy się zaświeciły i rzucił się na mnie z okrzykiem, przewalając na zimne kafle. Przytulił swój policzek do mojego i mocno oplótł ramionami. Walnęłam go w plecy, by poluźnił uścisk i spojrzałam na wyświetlacz, na którym widniało imię „Nil”

– Przestań.

   Ręka zawisła nieruchomo w powietrzu, światło zgasło, a oliwkowy krąg znikł, nim zdołał dobrać się do wspomnień Nila. Zamrugałam kilka razy, zdumiona reakcją organizmu, ale jakaś błagalna nuta w jego głosie kazała mi go chociaż wysłuchać.

  Przeklęta cząstka ludzkiej natury.

  Nie zdążyłam nawet otworzyć ust, gdy złapał mnie za nadgarstek i mocno ścisnął.

– Nie mówię, że masz wszystkich przywrócić pamięć, ale zostaw moją.

– Niby dlaczego miałabym ci ją zostawić? – mruknęłam.. – I tak znikam z tego świata, Nil. Nie pojawię się tu więcej, nie będę z wami w drużynie. To koniec. K-o-n-i-e-c – wysylabizowałam, wzdychając.

– Mimo wszystko nie chcę o tobie zapomnieć – odparł butnie. – Nieważne czy wrócisz, czy nie. Każde wspomnienie jest cenne.

   Zagryzłam wargę i podniosłam dłoń, przed którą znów pojawił się krąg. Nil zmrużył oczy.

– Możesz mnie zabić, jeśli komukolwiek o tobie wspomnę. Możesz wyciąć mi język, pozbawić rąk... – urwał, kiedy zaczęłam się trząść od tłumionego śmiechu.

   Przez dobre pięć minut próbowałam się uspokoić, bo jego zaparcie było tak wielkie, że aż głupie.

– Dlaczego tak ci na tym zależy? – wydusiłam, kiedy się uspokoiłam.

– Przecież już mówiłem. Nie chcę o tobie zapomnieć.

   Pokręciłam z politowaniem głową, ale opuściłam rękę i wystawiłam mały palec.

 – Niech ci będzie. Nie usunę twoich wspomnień, ale jeśli komukolwiek piśniesz o mnie choć słówko – Przechyliłam głowę, a smuga czerwonej energii zaczęła sunąć po podłodze i oplatać nogi łóżka. – zabiję cię bez chwili wahania.

   Bez słowa oplót swój mały palec wokół mojego.

   Huh, w sumie można powiedzieć, że zawarł umowę z diabłem. Kliknęłam w ikonkę wiadomości i wystukałam Nilowi krótkiego sms’a, że wkrótce do niego wbiję, po czym rzuciłam komórkę na stół. Dziecko tęczy wreszcie się ode mnie odkleiło i całe w skowronkach pobiegł do salonu. Podniosłam się do siadu, trąc obolały kark. Że też ja coś dla niego robię, chyba przebywanie z Blaisem i Damonem na dłuższą metę mi szkodzi.

****

   Tsubasa po uprzedniej konsultacji z lekarzem, wszedł do szpitalnego pokoju, gdzie leżał Yuki. Stan astronoma był stabilny i chłopak, oprócz zwichniętego nadgarstka i szramy na policzku zaklejonej bandażem, nie miał żadnych obrażeń.

– Jak się czujesz? – zagadnął Otori, siadając na jasnym krześle.

– Całkiem dobrze, ale czasami jeszcze kręci mi się w głowie – westchnął Mizusawa i odłożył książkę, którą aktualnie czytał. – Dowiedzieliście się czegoś?

– Niestety nie – Tsubasa pokręcił głową i założył ręce na piersi. – Dlatego tu przyszedłem. Możesz mi opowiedzieć dokładnie, co się wtedy wydarzyło?

– To było bardzo dziwne – przyznał Yuki. – Gdzieś tak około północy usłyszałem hałasy i czyjś krzyk na zewnątrz. Wybiegłem więc z obserwatorium, a wtedy zaatakował mnie ten bey. Walczyłem z nim przez chwilę, ale on nagle użył specjalnego ataku i straciłem przytomność.

– Jakiś opis przeciwnika i beya?

   Yuki ściągnął brwi i zamyślił się na chwilę. Wspomnienia przemykały mu przed oczami, lecz z trudem się na nich skupiał, bo w uszach ciągle rozbrzmiewał ten drwiący śmiech.

– Napadł mnie bez wątpienia mężczyzna, jednak nie mam pojęcia, jak wyglądał, ponieważ cały czas ukrywał się w cieniu. Natomiast jego bey...hmm... – Przymknął oczy, próbując przywołać odpowiedni obraz. Przecież przeleciał mu też przed oczyma! Uderzył w niego! – był chyba niebieski ze złotym energy ringiem.

– Nazwa?

– Nie padła ani razu – Yuki westchnął. – Jak myślisz, Tsubasa – san, kto to mógł być?

   Otori potarł kciukiem brodę, bębniąc palcami w kolano. Kto mógłby zaatakować Yukiego? Nieszkodliwego, japońskiego astronoma żyjącego na totalnym odludziu? Sprawa inaczej wyglądałaby w przypadku Chrisa lub Agumy, oni w końcu mieli iluś tam wrogów, ale Mizusawa? Choć może chodziło o Anubisa albo...

– Wyznawca Nemesis – stwierdził. – To jedyna logiczna odpowiedź.

   Yuki spojrzał na niego z przestrachem.

– Minęły już trzy lata – wymamrotał. – Naprawdę myślisz, że ktoś mógłby...

– To na razie zwykłe przypuszczenia – przerwał mu Tsubasa. – Mógł to też być zwykły gówniarz, szukający zaczepki, ale po co zabierałby Anubisa?

– By go sprzedać?

   Otori skrzywił się. Taka teoria wydawała mu się zbyt wydumana. Chociaż ta z wyznawcą Nemesis, chcącym wziąć odwet, była niewiele lepsza.

   Jego gdybanie przerwał jeden z agentów, który dosłownie wleciał do sali, prawie wywalając drzwi z zawiasów. Oparł się o framugę, ciężko oddychając.

– Panie Otori, kłopoty! – wydyszał.

****

   Rozsiadłam się wygodnie na granatowej sofie, która miała złote zdobienia w kształcie faraonów przy nogach i znajdowała się tuż koło wiatraka. Nile w tym czasie kładł na niskim stoliczku kubek, w którym była herbata z hibiskusa. Sam usadowił się na fotelu w nieco jaśniejszym kolorze.

– To czego się dowiedziałeś? – spytałam, przekładając nogi przez oparcie.

– Ogólnie niewiele wiadomo – mruknął, opierając policzek o dłoń. – Yuki został zaatakowany przez nieznanego faceta, zabrano mu Anubisa i tyle. Tsubasa snuje teorię, że to jakaś zemsta na Legendarnych.

  Parsknęłam śmiechem i wypiłam kilka łyków herbatki.

– Ludzie naprawdę nie umieją nie utrudniać sobie życia, co?

   Nil wzruszył ramionami i wyjrzał przez białe zasłony na kairskie ulice tonące w słońcu i skwarze. Przez chwilę panowała cisza, aż jego telefon zaczął wibrować. Na wyświetlaczu pojawił się napis „Tsubasa”. Nairu szybko odebrał.

– Tak? Co? Nie mówisz poważnie – Zrobił duże oczy i przez chwilę słuchał uważnie. – Ok, rozumiem. Dzięki za informację – rozłączył się.

– Co się stało?

– W Japonii nastąpił zmasowany atak beyi na jedną z głównych ulic Kioto – oznajmił. – Dodatkowo Tithi został napadnięty tak samo jak Yuki.

   Zagwizdałam głośno. Wiecie, jakie to miłe uczucie wiedzieć, że tym razem jakiś psychol czepia się innych a nie ciebie? Hm, ciekawe może to jakiś krewny Dojiego?

– No to miłej zabawy wam życzę – podniosłam się i ruszyłam do małej kuchni, gdzie wrzuciłam kubek do zlewu. – Nie zdziw się, jakby któregoś dnia pojawił się Izu, bo jego to pewnie zainteresuje – dodałam.

– Już idziesz? – spytał, patrząc na mnie z lekkim zdziwieniem.

– Soreczka, ale umówiłam się jeszcze z Blaisem – mruknęłam, a mój wzrok padł na leżący na półce kuczer. – Już nie grasz?

– Jestem zajęty pracą, w końcu mieszkanie kosztuje – odparł. – Poza tym eliminacje do mistrzostw mają się zacząć za jakiś miesiąc, ale patrząc na to, co się dzieje, pewnie się opóźnią.

   O ile znowu połowy tego świata nie trafi szlag przez mroczną moc.

****

   Osamu jęknął z niedowierzaniem, widząc, że Mari pokazała nożyce. Przegrał! Osunął się po wiklinowym krześle, mamrocząc pod nosem przekleństwa.

   Mari uniosła brew i zmierzyła go pełnym politowania spojrzeniem, po czym oparła ręce o biodra.

– Amoo, nie rób już takiej miny.

– Ale to nie fair! Czemu po raz kolejny ja?! – wydarł się, machając rękami. – Ty nic nie robisz, tylko stoisz za kasą i szczerzysz się do każdego!

   Dziewczynie drgnęła brew, więc Osamu umilkł. Doskonale zdawał sobie sprawę, jaką agresję skrywała w sobie tak drobna osóbka, a nie miał najmniejszej ochoty wyruszać z dodatkowym limem pod okiem.

– Jakbyś nie zauważył, moja praca jest bardzo, bardzo ważna – wycedziła przez zęby. – Dzięki niej...

– Wiem, wiem – machnął ręką i podrapał się po głowie. – Jeez, jakie to upierdliwe, mogłem się nie zgadzać.

– Narzekasz jak stara baba na ból krzyża – sarknęła Mari i odwróciła się na pięcie. – Wracam do domu! A ty lecisz tam, gdzie kazano!

   Zignorowała dość nieprzyjemne pożegananie Osamu i skierowała się ku najbliższym pasom. Poczekała na zielone światło i przeszła wraz z grupą roześmianych gimnazjalistek oraz matką z wózkiem na drugą stronę. Po drodze wstąpiła do supermarketu, by zakupić małe co nieco na kolację.

  Kiedy mijała B-pit, przypomniała sobie, że zostawiła tam bomberkę, więc weszła do wnętrza sklepu.

– Mari – chan, jak dobrze, że jesteś! – zawołała Madoka na jej widok.

– Zapomniałam kurtki...coś się stało? – Zauważyła, że Amano ma nietęgą miną, a w dłoni ściska telefon.

– W twoim rodzinnym mieście nastąpił atak beyi.

– Eh?

****

   Anubis, który płonął niebieskim ogniem, był jedynym elementem odcinającym się od głębokiej ciemności. Wnet mrok został jednak przełamany, kiedy drzwi od pomieszczenia się rozsunęły i wnętrze zalało światło. Tylko na sosnowe panele padał długi cień.

   Postać podeszła do beya i wzięła go do ręki. Przez chwilę tylko oglądała face bolta, po czym mocno zacisnęła na nim palce.

   Krzyk Yukiego w szpitalnej sali był niemal dla niej słyszalny.

  

 Rozdział taki średni, głownie dialogi, no ale początki zawsze są trudne xD Mogą być błedy, bo ja się śpieszę do niemieckiego.

Odmeldowuje się!