A2 Rozdział 3: Nocne wydarzenia

   Osamu, kierując się mapką narysowaną przez Mari, kluczył się między ulicami Tokio, próbując odnaleźć mieszkanie dziewczyny. Było już grubo po północy, ale miasto tętniło dużo większym życiem niż popołudniu. W końcu noc stanowiła idealną porę na Neetów, by wyjść ze swoich nor i pobiec do najbliższego spożywczaka po jakieś paskudne zupki w proszku. Osamu nigdy nie umiał zrozumieć, co ludzie w tym widzą. Może i przygotowanie zajmuje zaledwie pięć minut, ale to przecież nie ma smaku. Mało tego! Wszystkie składniki są tak naszpikowane chemią, że aż dziw bierze, że po kilku takich zupkach nikt nie świeci na zielono. Oczywiście oprócz zakał społeczeństwa widział mnóstwo innych osób takich jak pracownicy korporacji, rozchichotane młode dziewczyny czy grupki przyjaciół. Tokio – miasto, które nigdy nie śpi.

   Cudem dotarł pod właściwy, kilkupiętrowy budynek i wpakował się do klatki schodowej. Na szczęście Mari nie mieszkała wysoko, bo jego nogi już omdlewały od dzisiejszych wędrówek. Zapukał i po chwili został wpuszczony.

   Mieszkanko składało się z trzech pomieszczeń, czyli łazienki, kuchni i pokoju, gdzie znajdowały się dwa miękkie fotele, długa półka wypełniona książkami, magazynami i figurkami, telewizor, niski stolik oraz futon zrulowany w kącie. Zdjął buty, zarzucił płaszcz na wieszak i bez ceregieli usiadł. Mari zerknęła na niego spod grzywki.

– Dyszysz jak jakiś staruch po przebiegnięciu stu metrów. Gonił cię ktoś? – spytała, wiążąc włosy w warkocz i zarzucając je na plecy.

– Kochana, doskonale wiesz, że nie jestem sprinterem, a musiałem dziś się nabiegać. Dlatego bez złośliwości mi tu, tylko leć po wodę, zanim umrę.

   Westchnęła, wywracając oczami i podniosła się. Przyniosła z kuchni szklankę soku żurawinowego, który wydobyła z czeluści lodówki. Stanowczo musi jutro zrobić porządne zakupy, bo półki święcą pustkami.

– W ogóle to słyszałeś? – Usiadła na drugim fotelu i przyciszyła telewizor, który właśnie nadawał „Hiyokkori-han”.

– Słyszałem.

– Serio? Przecież ledwo wróciłeś – Przekrzywiła głowę.

– Ha! I co z tego? Ja miałbym nie wiedzieć? Ja? Osamu Sugita? Nie doceniasz mojego nazwiska, laleczko. Ja wiem wszystko.

– Taak? W takim razie jak myślisz, czyja to sprawka?

– Tego, że mało ludzi kupowało ten smak. Wiesz, dla garstki osób produkcja się nie opłacała – Wzruszył ramionami.

– Słucham? – Mari uniosła brwi.

– Oj Odaka, Odaka – Osamu zacmokał z naganą. – W naszych czasach mało ludzi lubi smak ananasa połączony z jagodami, dlatego wycofali jogurt.

   Dziewczyna uderzyła czołem w stolik, licząc w myślach barany. Tylko spokój mógł ją uratować, zresztą powinna już przywyknąć, że ten debil nigdy nie wiedział, co się dzieje, ale za nic by się nie przyznał. W końcu podniosła głowę, sztyletując go wzrokiem. Jeszcze siedział taki zdziwiony, drapiąc się w policzek!

– Mówiłam o Kioto, debilu – warknęła.

– Tam też go wycofali?!

– Nie mówimy o twoim pieprzonym jogurcie! – wydarła się, łapiąc gazetę i ciskając nią w chłopaka. Zawsze miała średnie pokłady cierpliwości, a Osamu potrafił w rekordowym czasie je wyczerpać.

   Chciała go znów zbluzgać, kiedy ten złapał ją za nadgarstek. Ucichła, widząc błysk w wiśniowych oczach chłopaka. Nie podobał jej się. Przypominał ten, który miał jeden psychol z jednego z jej ulubionych seriali. Uścisk na nadgarstku był silny, ale nie na tyle, by sprawić ból.

– Uspokój się – odezwał się wreszcie Osamu. Ton miał chłodny, jednak czaiło się w nim coś, co sprawiało, że Mari nawet nie próbowała dyskutować. Skinęła szybko głową i z ulgą stwierdziła, że chłopak wrócił do swojej zblazowanej miny.

– Chodziło mi o Kioto – mruknęła. – Kilka głównych ulic zostało zaatakowanych przez beye w godzinach szczytu.

– Ojej, nikomu nic się nie stało?

– Poza kilkoma guzami i siniakami to nic. WBBA próbuje wybadać, kto za tym stoi – odparła, bawiąc się zawieszką naszyjnika. Cyfrowy zegar pokazywał już 22.40 i czuła, że oczy jej się kleją.

– Ciekawe, ciekawe, kto mógł zrobić coś takiego? – Osamu wstał z fotela, wkładając jedną rękę do kieszeni spodni. – No nic, laleczko, będę się zbierał.

   Mari śledziła wzrokiem, jak siada na podwyższeniu oddzielającym genkan od reszty mieszkania. Znali się już szmat czasu i można powiedzieć, że był jedyną osobą w Tokio, z którą miała całkiem ciepłe relacje. Jednak teraz zrozumiała, że tak naprawdę jeszcze bardzo mało wiedziała o chłopaku. Owszem słyszała, że jest człowiekiem zagadką, ale nie dawała temu wiary. Przynajmniej od teraz.

– Mari – Osamu opierając się na kolanie, nachylił się nad nią.

– Czego?

   Ujął jej podbródek w swojej długie palce i uśmiechnął się lekko. Dziewczyna mimowolnie poczuła, że serce zaczyna jej szybciej bić. Co on wyprawiał?

– Chciałem ci to powiedzieć już na początku, ale się powstrzymałem.

– O co chodzi?

   Przybliżył usta do jej ucha. Mari mocniej zacisnęła palce na tatami.

– Ramiączko od stanika ci spadło.

  ...ha? Mari zamrugała kilka razy, ale dopiero słysząc radosny śmiech Osamu, skojarzyła fakty. Zacisnęła pięść i wzięła zamach.

– Ty cholerny debilu! – wrzasnęła.

   Chłopak zgrabnie uniknął ciosu, robiąc obrót i rzucił się w stronę drzwi, zanim Mari zdołała sięgnąć po wazon lub kuchenny nóż. Kiedy wypadł na klatkę schodową, pomachał jej telefonem,

– Zadzwonię jutro, laleczko! – zachichotał i zbiegł ze schodów.

   Odaka próbowała się opanować. To tylko zwykły kretyn, wdech i wydech. Zabije go jutro, wdech i wydech. Zadowolona wróciła do pokoju i znów trafił ją szlag. Na stoliku leżał satynowy wypchany woreczek.

– OSAMU!

****

   Wysokie geta wybijały cichy rytm na kamiennych płytkach chodnika, którym przechadzała się Kimiko. Mimo że była bezchmurna noc, to kobieta szła wraz z czerwoną wagasą zdobioną wzorem czarnych gwiazd, czym ściągała na siebie kilka ciekawskich spojrzeń.

   Jednak Kimiko nie zwracała uwagi na ludzi. Specjalnie teleportowała się do Kioto, by móc się przespacerować przez wszystkie zapierające dech w piersiach zabytki japońskiej kultury i nikt nie umiał tego zepsuć. Szczególnie pod Złotym Pawilonem miała wrażenie, że wszelkie jej problemy odpływają w siną dal. Oj to była dobra decyzja, by dziś złapać za ukochany parasol, prezent od Victora, i ruszyć na wycieczkę.

   Zakochała się w tym kraju i jego zabytkach już kilkanaście dobrych lat temu i często korzystała z okazji, że Jenny oraz rodzeństwo tu mieszka, by móc się powłóczyć. Jednak Tokio szybko jej zbrzydło. Było zbyt nowoczesne, zaludnione i głośne. Większość dawnych budynków pozakrywano jakimiś odstraszającymi, kolorowymi wieżowcami albo zniszczono. Co innego w Kioto! Tutaj zostało najwięcej zabytków i kultury dawnej Japonii, przez co podbiło serce władczyni demonów. Akurat kiedy przechodziła koło zamku Nijō, poczuła dziwny ucisk w brzuchu. Zerknęła dyskretnie do tyłu, lecz nie dostrzegła nikogo, kto mógł ją śledzić. Zmarszczyła brwi. Jej zmysły ją zawodziły? Niemożliwe.

   Przymknęła na moment oczy, trąc nasadę nosa, gdy w jej umyśle pojawił się obraz jakiejś niewyraźnej sylwetki. Zamarła w miejscu, wiedząc co to oznacza. Wizja.

   Postać miała rozczochrane włosy sięgające jej aż do kostek. W czarnej i dziwacznie wykręconej dłoni trzymała nóż, który wbijała w pień drzewa. Raz, dwa, trzy...osiem, liczyła Kimiko pod nosem. Postać przestała dopiero dwunastym razie i roześmiała się chrapliwie, rozkładając ręce i odrzucając głowę do tyłu. Gwałtownie przed oczami Kimiko stanął urywek, jak czyjaś ręka wpada bezwładnie w kałużę krwi, a nóż upstrzony szkarłatnymi strumykami wznosi się ku białemu sufitowi, po którym tańczyły plamki światła.

– Proszę pani? Źle się pani czuje?

   Kimiko rozwarła powieki i spotkała się z zaniepokojonym spojrzeniem jakiejś młodej Japonki. Uśmiechnęła się łagodnie i pokręciła głową.

– Nic mi nie jest, zamyśliłam się tylko, dziękuje za troskę, moja droga – Skłoniła się, po czym wyminęła dziewczynę.

   Szła teraz nieco szybciej, czujnie wodząc oczami dookoła. Wreszcie odszukała jakąś pustą uliczkę, z której szybko się teleportowała.

****

   Alice spędzała akurat weekend u swojego taty, który mieszkał w Osace. Lubiła tu przebywać. W przeciwieństwie do wiecznie głośnego domu mamy, tutaj panował spokój i cisza, czyli to co lubiła najbardziej.

   Jej rodzice nie mieszkali razem. Duży wpływ na to miało, że pochodzili z dwóch różnych ras ( związek demon – człowiek nie jest za mile widziany), ale również ich ostatnie pogorszenie relacji. Nie dogadywali się najlepiej, więc można powiedzieć, że byli w separacji. Alice niespecjalnie to przeszkadzało. Starczył jej fakt, że rodzice są szczęśliwi, nieważne, czy razem, czy osobno.

– Co czytasz? – spytał tato, mierzwiąc jej włosy i podając kubek z gorącą czekoladą.

– Panią nocy – odparła. Odłożyła książkę, bo bała się ją zabrudzić i skrzyżowała nogi, opierając się o poduszkę.

   Tato uśmiechnął się, zajmując swoje zwyczajowe miejsce przy narożniku. Alice przez moment mu się przyglądała. Byli kompletnie inny, jeśli chodziło o wygląd zewnętrzny. On był wysoki, o szerokich ramionach, miał ciemne włosy i piegi na nosie. Jedyne co mieli wspólne to lewe oko, które posiadało identyczną błękitną barwę. Tylko że w przeciwieństwie do niej tato nie cierpiał na heterochromię i nie miał problemów z rówieśnikami (demonicznymi i ludzkimi). Cóż, czasami bycie mieszańcem bolało.

– Coś się stało, skarbie? Posmutniałaś.

– Nic takiego – Wzruszyła ramionami. – Po prostu przypomniały mi się stare czasy.

   Tato wyraźnie się zmieszał. Wiedział, o jakie czasy chodziło. O czasy wyzwisk i kpin. Alice zrugała się w myślach. Nie powinna tego przywoływać, to nie była wina taty, choć się o to obwiniał. Dzieci bywają okrutne, w każdym świecie.

– To chyba czas na wiadomości – dodała jakby nigdy nic, zerkając na zegarek. Ojciec z wdzięcznością przyjął zmianę tematu i sięgnął po pilota.

   Alice piła czekoladę, ze średnim zainteresowaniem słuchając o rozmowach dyplomatycznych, nowych wynalazkach czy wypadkach. Dopiero kiedy prezenterka ubrana w jasny żakiet zaczęła mówić cichszym i poważniejszym tonem, skupiła się na jej słowach. Chodziło o rocznicę serii opętań, gdyż pociągnęła ona za sobą kilka ofiar, a dalej nie wiedziano, kto za tym stał i dlaczego to zrobił. No, przynajmniej ludzie nie wiedzieli, bo Jenn usunęła czwórce uratowanych chłopców pamięć o wydarzeniach w ośrodku Hiroshiego.

   Kiedy na ekranie wyświetliło się czarno – białe zdjęcie Sierry, Alice poczuła delikatny ból w sercu. W przeciwieństwie do reszty demonicznych przyjaciół nie była obojętna na los ludzi i potrafiła im współczuć. A szczególnie tym, którzy zginęli jako marionetki w szalonej sztuce obłąkanego starca.

– Dalej się zastanawiam, jaki śmieć był do tego zdolny – odezwał się tato. – Istny demon. Ach, wybacz, nie miałem tego na myśli! – uniósł dłoń w przepraszającym geście.

– Spoko – mruknęła. – To nie był demon. My się w coś takiego nie bawimy.

– Ludzie też nie. Tylko bestie są do tego zdolne – tato westchnął. – Wiesz, co mnie czasami przeraża, córeczko?

– Co takiego?

– To, że mam wrażenie, iż bestie rodzą się teraz częściej niż ludzie.

Ta, wróciłam do mojej kondycji. Rozdział na miesiąc! XD No ale musicie wybaczyć miałam próbne i duży nawał sprawdzianów, bo przecież luty i marzec to miesiące na dobijanie ludzi. Na szczęście w poniedziałek, wtorek i środę mam rekolekcje ^^ Co do rozdziału, to brak Jenn, bo uznałam, że trzeba pokazać co tam z Alice i Kimiko oraz pokazać nieco więcej naszych nowych bohaterów ;3 Wiecie w 2 akcie będzie dość...chaotycznie, więc Jenn przez jakiś czas może grać drugie skrzypce (na krótko ale zawsze XD)
No nic, mam nadzieję, że się rozdział spodobał.
Odmeldowuje się!