One shot #9 – Mały, wielki kłopot

   Zabiję gnoja. Uduszę, potem ożywię, przywiążę do samochodu, przejadę całe Piekło, wydłubie oczy wykałaczką, spalę i wysypię prochy do ścieków.

– Zapierdolę cię! – warknęłam, a nad moją dłonią zaczęła zbierać się fioletowa energia.

   Patrick próbował zachować powagę, ale kiedy zobaczył rozmiar mojej kuli mocy, dostał ataku śmiechu. No tak, w końcu cios od jedenastolatki mógł mu co najwyżej wyprostować włosy. Tak, dobrze słyszeliście. JEDENASTOLATKI. Przez tą żywą pierdołę odmłodniałam o siedem lat!

– Jenny, ja wiem, że realnie masz osiemnastkę, ale błagam, panuj nad językiem – poprosiła Alice, nieznacznie się krzywiąc. – Źle to wygląda z twoim obecnym wyglądem.

   Wywróciłam oczami i poprawiłam szelkę ogrodniczek pożyczonych od Oliwki. Moje normalne ciuchy leżały złożone w kostkę na krześle. Zmrużyłam oczy i trzepnęłam Pata grubą księgą. Uspokoił się nieco i otarł łzy z kącików oczu.

– No wybacz, Jenny, ale skąd mogłem wiedzieć, że to się tak skończy?

– Bo zaklęcie się czyta, cholerny nerdzie! A nie rzuca na chybił trafił! Rodzice kurwa nie uczyli?!

   Alice już otworzyła usta, ale posłałam jej takie spojrzenie, że zrezygnowała z moralnych kazań.

– Z tego co wyczytałam, to zaklęcie cofnie się jutro. Może nieco wcześniej, ale to nic pewnego – powiedziała. – Jakoś dasz radę.

  No jasne, oczywiście! Co z tego, że moje moce są teraz słabsze, tak samo ciało! Chociaż i tak chwała Lucyferowi, że umysł mi się nie cofnął, bo to by była już ostra przesada. Co ja gadam! To już jest przegięcie, ja się na to nie zgadzam! Losie, chodź tu, kuźwa, i naprawiaj ten burdel!

  Usłyszałam szczęk klamki i kroki. Czyżby jakiś mój wybawca, który mnie wyciąga z tego bagna? Pełna nadziei spojrzałam w stronę korytarza. A nie, jednak nie...cześć Izu.

   Nie minęła sekunda, gdy rudzielec zaczął mnie tulić, wykrzykując przy okazji, że jestem najsłodszym dzieckiem, jakie w życiu widział. Nie zmienił zdania, nawet gdy zaczęłam wiercić mu kolanem w okolicach wątroby.

– Bogowie, Jenn-chan, oby twoja córka wyglądała tak jak ty – powiedział rozczulony, targając mnie lekko za policzki.

   Dobra, przywykłam, że Izu to optymista i idiota, ale żeby był ślepy? Byłam tylko niższa, włosy sięgały mi do kolan i tyle! Nie jestem słodka, o nie!

   Nadęłam policzki i skrzyżowałam ręce na (ach, stałam się też płaska!) klatce piersiowej. Izu z automatu dostał skoku cukru, przez co Pat mu wjebał kapciem w nos, bo rudy zaczął wywijać szalone piruety, prawie zwalając lampę na ziemię. Alice klepnęła się w czoło, mając powoli dość. Takie przekleństwo, że więkoszość facetów to spierdoliny umysłowe.

– Masz na dziś coś ważnego? – zerknęła na mnie.

– Na szczęście nie, do pracy idę pojutrze – mruknęłam. – Inaczej ktoś by tu leżał bez głowy.

– Twoje groźby niezbyt mnie przerażają, jeśli wziąć pod uwagę fakt, że ledwo sięgasz mi do pasa – Wyszczerzył się Pat.

– Och, nie bój nic, mój drogi. Jutro ci tak wpierdolę, że zatęsknisz za byciem w hibernacji.

– Hai, hai, wierzę ci.

   Shirai musiała mnie przytrzymać, bo uznałam, że walę mój stan i zamorduję go za pomocą widelca. No co za gnój, skruchy by trochę okazał! Przez niego jestem...taka!

  W tym momencie, żeby było mi jeszcze weselej w tym pojebanym dniu, zadzwoniła moja komórka. Nie musiałam nawet patrzeć na wyświetlacz, bo Patrick, który uśmiechał się jak głupi oraz zmarszczenie brwi Alice dało mi odpowiedź.

– To Tategami, mam rację?

****

– Czyli jednak nie żartowałaś.... – Tategami spojrzał na mnie i wydał z siebie westchnięcie maskujące śmiech. Zacisnęłam pięść. Niedoczekanie, narwaniec nie będzie się za mnie nabijał.

– Co się stało, Jenny? – Zza jego ramienia wyjrzał zaniepokojony Demure. – Dobrze się czujesz?

– Taa, nic mi nie jest. Tylko przez pewnego złamasa odmłodniałam o siedem lat. A tak ogólnie to jest świetnie!

   Benkei śmiał się w najlepsze – w duchu życzyłam mu, by się zadławił udkiem, które akurat jadł – natomiast Nil przyglądał mi się w milczeniu okrągłymi oczami. Usiadłam na krześle przy stole obrad. Nogi mi zadyndały w powietrzu. Coraz lepiej, coraz lepiej. Jeszcze niech Ryo tu wpadnie! Albo Ryuga! To będzie po prostu kulminacja!

– Co robimy? Jenny przecież nie może w tym stanie grać.

   Dzięki ci za Demura w drużynie, on przynajmniej miał empatię. Posłałam mu słaby uśmiech, a chłopak aż się rozpromienił.

– Serio jesteś teraz taka słaba? – spytał z drwiną Tategami, opierając się jedną ręką o stół i nachylając się nade mną.

– Nie, dalej mogę ci wpieprzyć, ale szybciej się zmęczę – uśmiechnęłam się.

   Kyoyi drgnął kącik ust, co oznaczało, że mój wygląd serio osłabiał wszystko, co powiedziałam. Świetnie, muszę poszukać taśmy, bo dziś szykują się pociski od zieleńca.

– Lepiej, żebyś wróciła do domu – wtrącił się w końcu Nil. – Wyglądasz jak dziecko i dość ciężko będzie się wytłumaczyć komuś z WBBA, jak cię zobaczą, co się stało.

– Właśnie! To by sprawiło Kyoyi – san kłopoty – poparł go Benkei, wrzucając kubełek po udku do kosza.

– A macie jakąś forsę? – spytałam. – Bo tak za bardzo nie mam jak wrócić do Piekła, więc bym skoczyła sobie do kawiarni, aż Haru po mnie nie przyjdzie.

– Czyli teleportować też się nie możesz?

   Skinęłam głową, a chłopcy wymienili spojrzenia. Oho, jak ich procesy myślowe – u Kyoyi rzecz jasna teoretyczne – ruszyły, to efekty mogą być opłakane.

****

   Tornado porwało okoliczne skały i wzniosło je ku zachmurzonemu niebu. Skończyło się na tym, że poszliśmy za miasto, gdyż Demure wraz z Nilem sprzeciwili się mojej idei pozostania samej. Bo co z tego, że nawet mając jedenaście lat mogłam używać niektórych zaklęć. Troska rodzicielska im się włączyła, żeby ich szlag.

– Serio jesteś słodka – stwierdziła Artemis, siedząc koło mnie. – Aż ciężko uwierzyć.

– Giń – wycedziłam. – Ten, który pisał scenariusz mojego życia, był jakiś niedojebany.

– Przynajmniej nie jesteś już tulona przez Izumiego.

   Jeśli jeszcze Yuka by z nim przyszła...Bryyy.

– Uwaga! – usłyszałam ryk Tategamiego.

   Zerknęłam do góry i ujrzałam deszcz kamyków. Artemis bez specjalnego wysiłku uniosła topór i jednym machnięciem przemieniła jej w proch. Strzepałam go z włosów i wróciłam do plecenia warkocza.

– Żyjesz?

   Tutaj powinnam zacząć się bać, bo jak narwaniec interesuje się, czy czegoś mi nie zrobił, to coś jest mocno nie tak.

– Nie, umarłam i teraz rzucam na ciebie klątwę – prychnęłam. – Tak, taki słabiutki atak nie jest groźny nawet dla obecnej mnie.

   Wymamrotał coś nosem, wznosząc oczy ku niebu.

– Od dzieciaka byłaś taka wkurwiająca?

– Mogłabym ci zadać to samo pytanie – odgryzłam się. – Możliwe, jakoś opinia ludzi nie jest dla mnie specjalnie wartościowa.

   Tategami wydał z siebie coś na kształt warknięcio – chichotu. Nie chcielibyście tego słyszeć, brzmiało to podobnie jak kot, który wyrzuca kłaczka z gardła. Miałam się spytać, czy może wyzionąć ducha gdzieś z dala ode mnie, gdy ten potargał mi włosy. STOP.

– Popierdoliło cię do reszty czy oberwałeś kamieniem w łeb? – warknęłam.

   Tategami zaczął się śmiać. Najzwyczajniej w świecie śmiać. Świat się zatrzymał, Artemis upuściła topór, Benkei zakrztusił śliną, szczęki Nila i Demura zaszurały o ziemię. A ten dalej rżał jak jakiś pojebany koń.

– Z-zrób to jeszcze raz, Ashida – wykrztusił, próbując się wyprostować. – Ta twoja twarz gówniary i te groźby... – kolejna fala śmiechu.

  Zaczęłam zaginać palce, mając ogromną chęć, by go zamordować, gdy poczułam dziwne ciepło w środku i krótki ból w kręgosłupie. Zrobiło mi się na chwilę ciemno przed oczami, a fala ciepła przebiegła od palców stóp, przez brzuch aż do głowy. Uśmiechnęłam się pod nosem, kiedy otworzyłam oczy i zauważyłam, że mój punkt widzenia jest teraz wyższy. Poczułam też znajomy ciężar przy klatce piersiowej, a bluzka oraz ogrodniczki Olivi zaczęły mnie dość mocno uwierać.

– To co mam ci pokazać, Tategami? – spytałam, uśmiechając się miło. Nad moimi dłońmi pojawiły się dwie fioletowe kule, po których przebiegały czarne iskry. – Hmm?

   Śmiech szybciutko ucichł.

 Łapcie ten...dziwny, tak to najlepsze określenie, shot z czeluści mego umysłu. Jakoś lepiej w nim wyglądał XDD No ale na wynagrodzenie mam dla was kilka arcików :3

Jenn: XDDD

Kyoya: Nie śmiej się, sama tak wyglądałaś powyżej

Izu&Yuka&Jenn: Let it go! Let it go! Can't hold it anymoooore!

Z....*idzie do wikipedii, bo nie umie tego napisać* Chao Xin się nie zadziera, bitch

Jenn: Fajna fryzurka na grzyba, Bao. Pasuje ci.

Bao: Nie odzywaj się...

Jenn: Czy to w zamyśle miało być groźne?

Haru: Chyba tak

Jenn: Efektownie zjebane, oklaski. Ryo, zgaduje, że twoja robota?

Ryo: Zszokuje cię, ale nie.

Jenn: Tsubasaaaaa!

Tsubasa: CO TO JEST

Jenn: Internet XD

Izu: Patrzcie, Konzerna porywają!

Jenn: Bo dzban poszedł na pustynie w garniturku i lakierkach. Karma, Roszpunko!

Haru: Co jest nie tak z Hyomą?

Kyoya: Rak mózgu od dziecka

Jenn: Popatrz, zupełnie jak u ciebie. Leżeliście na jednym oddziale?

Hikaruuu!

Hikaru; *niepewnie wygląda*

*ciągnie Ryugę za płaszcz*

Hikaru: *wielkie oczy i wygląda jakby miała zemdleć*

Kenta: *kibicuje z tyłu*

Hikaru: *nie wytrzymała presji i walnęła kłodę na podłogę*

Kurw...

Jenn: "Dunamis: I'm calling the police"

Proszę państwa, Kyoya za 40 lat. A tak na poważnie, to tatuś Tategami, który w przeciwieństwie do mojego który jest sukinkotem, mimo iż surowy, to kocha swoich synów.

Jenn: Ale to i tak będzie Yoyo za 40 lat, tylko że blizny ma na policzkach.

Tylko trzeba poczekać, aż autor narysuje mamę ^^

Kyoya: O.O

Nil: O.O

Ginga: O.O

Hikaru:...O.O

Jenn: *wyje ze śmiechu*

*Autorka próbuje uniknąć podpalenia przez L-Drago* To nie ja rysowałam, cholerniku jeden!

I na zakończenie fem!Kyoya!

Jenn: Ja tam nie widzę różnicy

Kyoya: Spokojnie, już ci okulistę zamówiłem.

Dobra, odmeldowuje się!