A2 Rozdział 8: Kolejne pytania

   Osamu umierał. Fizycznie, psychicznie, duchowo, moralnie. W każdym znaczeniu tego cudownego słowa. Leżał, a właściwie zwisał, bo jego nogi dotykały podłogi, na łóżku i tylko prosił w myślach o szybkie ukrócenie tych tortur. Czuł, jak pot cieknie mu ciurkiem po plecach, jak krew pulsuje w żyłach. Pod powieką widział plamy kolorów, które po chwili zlewały się w głęboką czerń. Dyszał ciężko.

   Drzwi skrzypnęły, wpuszczając do pokoju żółte światło z korytarza. Osamu z trudem uniósł głowę, ale zaraz tego pożałował, bo poczuł ból w okolicy barku. Syknął.

– Chyba nie dasz rady przyjąć kolejnej dawki.

   Powiedziała to oczywiście Panna na Haju. Wpatrywała się w niego dużymi, pustymi oczami, które wyglądały zupełnie jak te u porcelanowych lalek.

– Co ty nie powiesz – wydyszał, próbując nadać głosu sarkastyczne brzmienie. Nie dał rady i znów opadł na pościel, która była już mokra od jego potu.

   Panna podeszła do niego, odkładając zieloną buteleczkę na bok. Oparła się kolanem o materac i delikatnie uniosła mu podbródek, przystawiając do ust szklankę z niebieskim proszkiem. Posłusznie wypił zawartość małymi łyczkami. Po kilku sekundach ból rozrywający mu tkanki ustał podobnie jak ogień palący jego płuca.

– Pamiętaj, że to konieczne, by móc dotrwać do ostatniego etapu – odezwała się, siadając na skraju łóżka i wkładając dwie czarne gwiazdki do ust. Wzięła jeszcze łyka wody i wszystko przełknęła. Osamu zawsze się zastanawiał czy ona nie czuła bólu, czy może jej organizm był tak wykończony cierpieniem, że było mu wszystko jedno.

– Jednak nie myślałem, że to tak kurewsko boli – warknął, mogąc wreszcie usiąść.

– Udoskonalenia zawsze pociągają jakieś koszty – skwitowała, wzruszając ramionami. – Masz części?

– Yeah – Wskazał kciukiem na plecak leżący w kącie. – Mogę wiedzieć, czemu musiałem się po takie gówno fatygować aż za granicę?

– By nie wzbudzać zbytniej sensacji.

   Wywrócił oczami. Panna wstała, otworzyła plecak i zajrzała do środka. Pokiwała aprobująco głową i zarzuciła go na ramię. Nagle zamarła w miejscu, wpatrując się we własną dłoń. Osamu obserwował ją z lekkim zainteresowaniem. Czyżby gwiazdka zaczęła działać z lekkim opóźnieniem? Jednak jej drobną twarz nie wykrzywił żaden wyraz bólu. Nie, to w oczach zaszła zmiana. Stały się na moment przytomne, mniejsze, pojawiło się w nich życie. Lecz szybko zgasło niczym zdmuchnięty płomień, gdy zacisnęła dłoń w pięść i opuściła ją wzdłuż ciała.

   Minęła go obojętnie, po drodze łapiąc swoją szklankę. Przystanęła jeszcze przy drzwiach, rzuciła średniej grubości plik banknotów na pościel i dopiero wtedy wyszła. Słuchał, jak powoli schodzi po schodach, a potem wchodzi do gabinetu. Taa, Panna była naprawdę dziwna. Humor zmieniał jej się co pięć minut, potrafiła się nagle wyłączyć w trakcie dyskusji lub wyskoczyć z czymś nieoczekiwanym. Już więcej nie będzie psioczył na Mari. Może była głupiutka, agresywna oraz naiwna, ale przynajmniej dało się z nią normalnie rozmawiać. Przynajmniej na razie.

    Westchnął i przetarł czoło ręką. Dopiero po chwili dotarło do niego, że stracił niepowtarzalną okazję, by ujrzeć twarz Panny, gdyż była tutaj bez kaptura oraz swojej śmiesznej maski na buzi.

– Możesz ją jeszcze spotkać, jak będziesz wychodził – wymruczał Dospin, który leżał na podłodze i lizał łapę.

– Sam nie wiem, czy to będzie bezpieczne, znowu odleciała – stwierdził, biorąc do rąk plik pieniędzy. Przeliczył je. No, tysiąc jenów więcej.

   Wyciągnął telefon i wybrał numer swojej kochanej psiapsi, która zapewne teraz wżerała paczkę lodów, próbując przegonić smutek. Tak, był świadkiem, jak zjadła dwulitrowe pudełko i dalej nie wiedział, gdzie to wszystko mieściła. Dlatego też będzie odpowiedzialnym przyjacielem i pomoże jej spalić zbędne kalorie.

– Halo?

– Witaj, Mari-chan! Zgadnij, kto wrócił! – zawołał.

– Juuż? Ehh – westchnęła.

– Złamałaś moje niewinne serduszko – wyjęczał. – Jak mogłaś?

– Nawet nie wiesz, ile są warte spokojne wieczory.

   Bo wiesz mniej niż powinnaś, Mari – chan...

    Pokazał gestem Dospinowi, że wychodzą i ruszył do drzwi. Nacisnął klamkę i wyszedł na hol. Zszedł po schodach, wypatrując Panny. Jednak gdy usłyszał ostre dźwięki rocka dochodzące zza ściany, wiedział, że już jej dziś nie ujrzy.

– W każdym razie pominę twój chłód, bo dziś wybieramy się do salonu gier Otomiko!

– Niby z jakiej racji mam iść?

– Nie nudź, laleczko, bo zostaniesz sama na zawsze – pouczył ją. Mari zaklęła. – No, no, raz dwa, wdziewaj bluzeczkę. Będę za kwadrans – Rozłączył się, nie czekając na odpowiedź.

   Usłyszał prychnięcie. Odwrócił się i ujrzał, jak Dospin cały najeżony i naprężony do skoku wpatruje się w drzwi od gabinetu, gdzie siedziała Panna.

– Co jest?

– Tam coś siedzi – Pantera obanżyła kły. – Silne i wyjątkowo złe.

   Osamu uniósł brew, ale skierował wzrok na drzwi. Mocny bas bębnił mu w uszach, lecz przez moment wydawało mu się, że słyszy coś jeszcze. Coś cichego, ulotnego niczym szept. Wyciągnął rękę w stronę klamki, lecz Dospin machnął puchatym ogonem.

– To tylko na to czeka – wymruczał, jeszcze bardziej przylegając cielskiem do podłogi.

   Teraz Osamu wydawało się, że pomiędzy uderzeniami w bębny oraz lekko zachrypniętym głosem wokalisty rozbrzmiewa śmiech. Wyraźnie kobiecy śmiech. Pannie aż tak odbiło po gwiazdkach? Umilkł w tym samym momencie, gdy Dospin uniósł się, strzygąc uszy.

– Odeszło.

   Muzyka grała dalej.

****

   Takeru prowadził mnie za rączkę, jakbym miała jakieś cholernie osiem lat, do gabinetu swojej przeukochanej mamy. Błagam, tylko niech Kimiko nie wjedzie z moralnym wykładem, bo szlag mnie trafi i to na poważnie. Zapukał mocno dwa razy, po czym wbił. Oho, już widzę, że maniery to ma po Victorze, po kij czekać na „proszę”, nie?

   Kimiko przeszyła syna wrogim spojrzeniem znad gazety. Ten dzielnie wytrzymał i pchnął mnie do przodu niczym tarczę.

– Tchórz – syknęłam.

   Zmarszczył brwi, lecz nic nie odpowiedział. Kimiko z szelestem odłożyła gazetę, oparła podbródek o splecione palce, ciągle nie spuszczając z nas wzroku. Zaraz go zjedzie, mówię wam. Mógł mieć to dwadzieścia trzy lata oraz być jednym z dowódców wojsk, ale władczyni demonów i tak nie przepuściła żadnej okazji, by go uczyć kultury. Serio, nawet jak będzie w grobie, to będzie go nawiedzała w snach i myła głowę za złe zachowanie. W końcu to była Kimiko.

– Powinieneś czekać na „proszę” – rzekła, mrużąc oczy.

   Móóówiłam! Mówiłam! Uśmiechnęłam się pod nosem, zerkając na Takeru. Dowódca zachował poker face’a. Heh, jest lepszy od swojego ojca.

– Wybacz, zapomniałem, mamo – powiedział spokojnie.

   Kimiko wstała, odsuwając cicho ręcznie rzeźbione krzesło. Podeszła do okrągłego stolika, na którym stały filiżanki zrobione z czerwonej porcelany, mające na brzeżkach złoto. Sięgnęła po imbryk i nalała do dwóch czarną herbatę. Dopiero gdy go odłożyła, zwróciła się do syna.

– Następnym razem pamiętaj. Zwłaszcza jeśli wchodzisz do pokoju kobiety. Maniery przede wszystkim, Takeru! – podniosła lekko głos, uderzając w otwartą dłoń swoim białym wachlarzem z koronką na brzegach.

   No po prostu krew w żyłach zamarzała. Takeru przytaknął, choć doskonale wiedziałam, że nie będzie tego stosował, bo jest za leniwy. Wiecie trochę incydentów z nim miałam, więc sukcesem było, że w ogóle puka.

   Wyszedł, a ja bezceremonialne usiadłam na fotelu przy stoliku. Byłam tu milion razy i znałałam tradycję Kimiko na wylot. Kobieta usiadła po mojej prawej stronie, odrzucając włosy na plecy

– Co zrobiłaś? – spytała, drugą ręką podsuwając mi cukierniczkę.

– Nie ja, a Blaise – odparłam, nabierając czubatą łyżeczkę. – Ja jestem tym razem wyjątkowo niewinna jak nowo narodzona krówka.

   Nie pytajcie, skąd wytrzasnęłam to porównanie. Po prostu nigdy nie wysyłajcie Izu na wieś. Dobrze wam radzę.

– Jedyny okres, kiedy jesteś niewinna, to gdy śpisz – stwierdziła, uśmiechając się lekko.

   I kolejna raniąca mnie na każdym kroku. Ja serio będę od nich wyciągała kasę na psychologa, oni wszyscy niszczą mi haniebnie samoocenę! Jak tu być normalnym, powiedzcie mi wy.

– No dzięki serdeczne, lepszego komplementu nie miałaś? – prychnęłam, podnosząc filiżankę.

– Może mam, ale to nie pora na to. Chciałam z tobą porozmawiać o czymś ważnym. Jenny, miałaś ostatnio jakieś wizje, przebłyski, przeczucia?

   Skinęłam głową.

– Od kilku dni czuję jakieś dziwne zimno w pobliżu, które po kilku sekundach znika. Oprócz tego dziś rano, gdy byłam u Damona czułam silny przepływ energii. Przed oczami mignął mi uśmiech – Zmarszczyłam brwi, wpatrując się w herbatę. – Nie mam pojęcia, o co chodzi.

   Kimiko splotła dłonie razem i ułożyła je na kolanach, opierając się wygodniej.

– Dwa dni temu byłam w Kioto i doświadczyłam tam wizji. Jakaś istota lub bestia dwanaście razy wbiła nóż w drzewo, po czym ujrzałam, jak ktoś zostaje zamordowany – powiedziała. – Nie wiem czy te dwanaście razy oznaczały liczbę dni do ataku, liczbę ofiar czy może coś innego. Wiem tylko, że to coś było sprawcą tamtego morderstwa i nosi w sobie jakaś urazę.

– Co to znaczy?

   Kimiko zmarszczyła czoło, zamyślając się.

– Nie wiem. Nie wydaje mi się, żeby ta bestia była związana bezpośrednio z nami oraz Piekłem. Myślę, że ona chce czegoś od ludzi.

– Od jakiegoś czasu są ataki na Legendarnych.

– Nemezis, Rago, Mitsuki i Eris nie żyją, więc kto może to robić?

   Wzruszyłam ramionami kompletnie tym nieprzejęta. Zanotowałam jedynie w pamięci, by przedzwonić potem do Yuki i ostrzec ją na wszelki wypadek.

   Ciężka atmosferę przerwał rumor piętro wyżej, trzask oraz brawurowy okrzyk „Ijahoo!”. Kimiko zaskoczona poderwała głowę, a ja już wiedziałam, co się święci.

– Nie dam się żywcem, moja duma tego nie przetrwa! – wrzask Blaisa usłyszeli nawet w piwnicy. – Nie będę cierpiał jak kozioł ofiarny, nie po to mnie matka rodziła!

  Słychać było, jak ta ameba schodzi, a raczej zlatuje ze schodów w akompaniamencie takiej zajebistej starej zbroi ważącej z tonę i będącej w stanie wybić dziurę w podłodze, co chyba właśnie zrobiła, bo trzask był nieziemski. Razem z Kimiko wychyliłyśmy głowy przez drzwi i zostałyśmy świadkami, jak Blaise trzymając kabuto, odbijał ataki rozwścieczonego Takeru. Czarnowłosy wymachiwał tym kawałkiem metalu we wszystkie strony świata, przy okazji chwiejąc się jak pijak. Czarna strużka śmignęła mu tuż koło ucha, spalając przy okazji kilka kosmyków.

– E,e, tylko nie włosy! – krzyknął oburzony.

– Odłóż tę zbroję, czubie! – ryknął Takeru.

   Ale płuca to ma po mamusi, stanowczo. A jak już o Kimiko mowa, to widząc jej minę, odsunęłam się na bezpieczną odległość. Bo widzicie ta zbroja była japońska, a władczyni demonów przecież kochała ten kraj. Wszyscy w pałacu o tym wiedzieli i traktowali tą kupę metalu jak księcia. Lecz Blaise był najwyraźniej zbyt tępy, by to zapamiętać i zniszczył hełm.

– Co to ma znaczyć? – wycedziła przez zęby Kimiko, ruszając w ich stronę. Mogła być sobie o głowę niższa, jej mordercze spojrzenie sprawiało, że każdy czuł się niczym bezbronny robaczek.

   Blaise chyba wyczuł w jak wielkiej dupie jest, bo naciągnął rękaw i zaczął nim czyścić osmalone kabuto.

– O, witam w tym pięknym wieczorze naszą szanowną królową – przemówił z uśmiechem, ale mina szybko mu zrzedła, kiedy czerwoną wiązka uderzyła w ścianę koło jego głowy, robiąc dziurę.

   Szkoda, wesoło było z nim chodzić do pracy. No nic mówi się trudno i żyje dalej. Może Damon znajdzie kogoś jeszcze zabawniejszego na jego miejsce? (NIE SKREŚLAJ MNIE Z LISTY ŻYWYCH ~ Blaise).

– Zdajesz sobie sprawę, jak ważne są takie pamiątki, Blaise? – spytała Kimiko, przeszywając go swoimi brązowymi oczami na wskroś. Mogłam się założyć, że właśnie mentalnie wykręcała jego duszę na kształt litery „S”.

– O-oczywiście! To była reakcja obronna, normalnie nigdy bym się nie ośmielił... – urwał, gdy władczyni wręcz wyrwała mu z rąk hełm.

– Za renowację trzeba będzie zapłacić – stwierdziła, oglądając go z każdej strony. – Oczekuję, że do końca tygodnia dostarczysz mi czternaście tysięcy monów.

– Niestety, nie mam takie...

– Więc ją zarobisz i wtedy oddasz. Zaraz przekaże ministrowi skarbu, że ma to dopisać do twoich zasobów.

   Blaise spojrzał na mnie, robiąc błagalną minę, jakby przed nim była głodna krwi bestia. Cóż, miał gorzej.

– Jenny – chan, kochana...

– Sam je zarobisz – powiedziała z naciskiem Kimiko, podnosząc na niego oczy. Zmrużyła powieki. – Jakieś obiekcje, Blaise?

– Żadnych, pani!

– Dobrze więc – Kimiko wręczyła hełm jednej ze sprzątaczek, która przybyła ściągnięta hałasem. – Moja droga, zawołaj jeszcze jakiegoś strażnika i poskładajcie go, dobrze? Tylko ostrożnie! Potem przewieziemy go do reparacji. Jennifer, poinformuj Yukę o sytuacji. Przepraszam, ale straciłam ochotę na rozmowę.

   Z radością przyjęłam jej propozycję i wycofałam się spoza zasięgu furii dwóch członków rodziny Tsukiwa. Przy okazji postukałam się palcem w czoło, pokazując Blaisowi, czego powinien czasami używać. A już zwłaszcza przy starciach z Kimiko.

****

   Profile, zdjęcia gończe, portrety pamięciowe, listy zaginionych. Nic. Opadła na klawiaturę. Oczy już ją piekły od ciągle wpatrywania się w monitor. W sumie czego ona oczekiwała. Tamta dziewczyna wcale nie musiała być poszukiwana ani pochodzić z tamtej wioski. W takim przypadku zbiory taty oraz profile społecznościowe były bezużyteczne. Wstała od biurka i rozprostowała plecy, w których coś jej lekko chrupnęło

   Chciałaby wrócić do tamtej wioski i wypytać o nią mieszkańców, ale tato w życiu by jej nie puścił. Oczywiście nic ją nie obchodziła jego zgoda, jednak wolała nie ryzykować, że wyśle za nią Shiro albo innego pachołka.

– Zrobiłaś lekcje? – usłyszała głos mamy z salonu i wywróciła oczami.

– Taaak! – krzyknęła.

– W takim razie chodź. Pomożesz mi zrobić onigiri!

– Przyjdę za dziesięć minut, chcę coś sprawdzić!

   Przetarła oczy i ponownie złapała za myszkę. Nie mając żadnych informacji, nie dorwie dziewczyny, więc powinna to na razie zostawić. Jednak miała już pomysł, jak pokazać ojcu, że jest czegoś warta. Włączyła drukarkę i szybko zaznaczyła osiem stron, na których były wszystkie dotychczasowe informacje o atakach na Legendarnych. Podczas gdy sprzęt wyrzucał na światło dzienne kartki, ona uważnie przeglądała zdjęcia.

– Ukradzione beye, niezidentyfikowany sprawcy, możliwy wyznawca Nemezis, ataki beyi w miastach – wymamrotała pod nosem i nie odrywając wzroku od ekranu, sięgnęła po wydrukowane strony. – To jest to.

– Emiko! – Podskoczyła, gdy usłyszała karcący głos mamy. Kobieta opierała się ręką o drzwi i mierzyła ją surowym wzrokiem. – Minął już kwadrans! Wyłącz to ustrojstwo i chodź!

– Już mamo – powiedziała potulnie.

   Idąc do kuchni, wrzuciła przez szparę w drzwiach kartki do pokoju. Później się nimi zajmie.

Kabuto - hełm w japońskiej zbroi
Mony - waluta w Piekle