One shot #10 - Dźwięk deszczu

   ~ muzyka ~

   Rodzice od zawsze mówili mu, że demony mają długi żywot, więc nie muszą się z niczym śpieszyć i mogą spokojnie szaleć. Skwapliwie korzystał z młodzieńczych nauk, zwiedzając mnóstwo wymiarów, niszcząc, pijąc, podrywając, bawiąc się, wyprawiając tak wielkie imprezy, że niemal niszczyły miasto i doprowadzając władcę oraz głównych generałów do szału. Był im dosłownie solą w oku i gdy zaciągnął się do jednego z oddziałów likwidatorów, myśleli, że odetchną z ulgą.

   Pfy, chcieliby, Mitsuo Itami nie miał zamiaru się wyciszać. Chciał tylko zdobyć więcej pieniędzy, by móc wreszcie kupić sobie jakąś porządną rezydencję. Po miesiącu jako takiego spokoju powrócił z podwójną siłą do Monstir. Wtedy zadecydowano, że trzeba się go pozbyć na nieco dłużej, bo jeszcze jego rozrywkowa natura ściągnie samego Najwyższego do stolicy. Wysłano go więc do świata ludzi pod pretekstem sprawdzenia tajemniczych działań aniołów. Chciano jeszcze dorzucić mu do towarzystwa jego kretyńskiego kumpla, który śmiał się niczym koń i nazywał Naoto Terada. Jednak narzeczona szanownego pana – Minako – potrafiłaby wysadzić pałac, byleby zatrzymać ukochanego przy sobie, dlatego dano mu spokój. I choć wielu łamało głowy, co taka inteligenta dziewczyna w nim widzi, to mieli też nadzieję, że go nieco opanuje. Podobne intencje żywili w kierunku Mitsuo, mimo iż ten do tej pory gwizdał na wszystkie zaloty i miał panienki na jedną noc. No ale nadzieja umiera ostatnia, nie?

****

– Przypomnij mi, jak ja się w to wjebałem? – zajęczał cierpiętniczo Mitsou do telefonu, gdzie wyświetlała mu się uśmiechnięta gęba otoczona krwistymi włosami.

– Prawie sprawiłeś, że Amon – sama wyszedł z siebie i stanął obok – odparł Naoto.

– Kuźwa, ale to nie jest powód, by mnie tak karać – westchnął i pochylił się mocniej do przodu, przez co szary kaptur bardziej ukrył jego twarz w mroku. Jakieś dwie dziewczyny minęły go, obserwując kątem oka. – Te aniołki to pic na wodę, niczego nie znalazłem.

– Teraz ogarnąłeś? – parsknął Naoto. – Chcieli sobie odnowić nerwy przez kilka miesięcy, było ciszej robić imprezy.

– Akurat to ty byłeś na nich Dj-em.

   Naoto spojrzał w bok i zaklął cicho pod nosem. Mitsou nawet nie musiał pytać, co się dzieje, bo zaraz za plecami przyjaciela pojawiła się Minako. Mimo przyjaznego uśmiechu, jej aura była ciemniejsza niż noc, a oczy ciskały pioruny.

– Nie chcę wam przerywać, ale Naoto mogę wiedzieć, czemu w mojej bluzce są wycięte kwadraty?

   Itami długo nie myśląc, rozłączył się. Wiedział, że dziewczyna ma płuca silne podobnie jak ręce, więc wolał nie utracić słuchu przez głupotę kumpla. Schował sprzęt do kieszeni, odetchnął i spojrzał na zachmurzone niebo.

   Nie mógł narzekać na brak rozrywek, bo świat ludzi oferował ich całkiem sporo. Jednak ta cała moralność i ograniczenia ludzkie wzbudzały u niego pusty śmiech. Ile to już razy musiał się hamować, by nie użyć dwóch zaklęć i zabrać całkiem ładne sumy z pobliskiego banku? Albo żeby nie zastrzelić miejscowej yakuzy? Po prostu ten świat nie był dla niego, był zbyt...łatwy? Tak, to chyba najlepsze określenie.

   Wyrwał się z rozmyślań, dopiero kiedy jakiś Japończyk trącił go w ramię. Od razu skłonił się w geście przeprosin. Wywrócił oczami. A ten kraj to już w ogóle był kosmos. Z jednej strony cosplaye, dziwaczne festiwale, hotele miłości, technologie, a z drugiej nadmierna uprzejmość, przepracowanie i samobójstwa. Same, kurwa, absurdy. Chyba już lepiej będzie teleportować się do USA, tam są nieco normalniejsi.

   I akurat wtedy jego przystojna twarz została uraczona tęgim ciosem szklanych drzwi. Oszołomiony zrobił krok do tyłu, o czym mocno potrząsnął głową. O niee, nikt nie będzie w niego ciskał drzwiami! Zauważył, że były one od niewielkiej księgarni. Wpadł do środka i potoczył dookoła dzikim wzrokiem. Sprzedawca spojrzał na niego znad okularów, po czym wrócił do porządkowania książek. Wszedł między półki, szukając winowajcy. Nie uszedł jednak za daleko, kiedy ktoś popukał go w ramię. Obrócił się i ujrzał jedynie czubek kucyka zrobionego z brązowych włosów.

– Jestem niżej – podpowiedziała usłużnie nieznajoma.

  Spojrzał w dół, ale to nie wystarczyło, więc pochylił się. Cały czas zapominał, że mając metr osiemdziesiąt pięć znacznie górował nad Japończykami, a już zwłaszcza Japonkami. Przed nim stała młoda dziewczyna mająca na oko z dwadzieścia lat. Uśmiechała się, przez co w jej policzkach było widać dołki.

– Przepraszam za kłopot, ale czy mógłby mi pan podać książkę „ Po zmierzchu” Harukiego Murakiego? – spytała uprzejmie.

– Jasne – mruknął, sięgając po tom. Przez myśl mu przebiegło, że to chyba ta kobieta zgotowała jego bliskie spotkanie z drzwiami, lecz złość z niego już uszła. – Proszę bardzo – powiedział, podając jej książkę.

   Rozległo się gwałtowne dzwonienie dzwoneczka i głośny tupot stóp. Nieznajoma zacisnęła mocniej długie palce na okładce, a z jej twarzy zniknął uśmiech.

– Amane, co ty wyrabiasz?! Dlaczego wyszłaś bez pytania? – krzyczał jakiś mężczyzna, zmierzający w ich stronę. Jego ciemne włosy gdzieniegdzie przetykała siwizina, a na twarzy było widać kilka zmarszczek.

   Mitsuo zmarszczył brwi. Widział już kilku takich agresorów i na pewno nie miał zamiaru stać bezczynnie, jeśli ten zacznie się wyżywać na kobiecie. Lecz kiedy mężczyzna go spostrzegł, znieruchomiał i otworzył usta. Zacisnął pięści.

– Kto to jest, Amane? Ile razy mam ci powtarzać, że nikt nie jest cię wart? Ile?!

– On mi tylko podawał książkę! – zawołała dziewczyna. – Nie rób awantur, tato! Poza tym mówiłam mamie, że wychodzę – dodała już ciszej i obróciła się do Mitsou. – Wybacz, tato bywa nerwowy.

– Wszystko w porządku? – spytał. – Bo jak coś, to mogę zawsze...

   Potrząsnęła głową, nim zdążył dokończyć.

– Nie ma potrzeby, poradzę sobie.

– No ja nie wiem – mruknął i spojrzał na mężczyznę. – Ej staruchu! Nie wiem, co ci się nie podoba, ale tylko śmiecie krzyczą na kobiety!

– Coś ty powiedział? – wściekł się facet.

– Że zachowujesz się jak śmieć. Przeliterować ci?

   Staruch zmierzył go spojrzeniem rozwścieczonego byka, jednak obecność sprzedawcy, który został ściągnięty krzykami, skutecznie go hamowała. Wypuścił głośno powietrze i obrócił się na pięcie.

– Czekam na ciebie przed sklepem, Amane. I przepraszam, że krzyczałem na ciebie.

   Kiedy zniknął, Amane ruszyła do kasy. Mitsuo czując obowiązek chronienia damy, szedł za nią jak cień.

– Bije cię? – zapytał bez ogródek.

– Nie, tato po prostu nie lubi, jeśli spotykam się z mężczyznami, to wszystko – odparła, odwracając się i patrząc mu prosto w oczy. Miały ładny odcień karmelowy. – Nie kłamię.

– Widzę – westchnął. – Ale jakby co, to wołaj mnie.

   Uśmiechnęła się.

– Nawet nie wiem, jak się nazywasz, wielki rycerzu.

– Jestem Mitsou. Mitsou Itami.

– W takim razie miło było cię poznać, Mitsou. Może jeszcze się kiedyś zobaczymy.

   Patrzył, jak wychodzi, wymachując beztrosko reklamówką z książką. Założyła słomkowy kapelusz z czerwoną kokardą i ruszyła za swoim despotycznym ojcem, który odebrał od niej zakupy. Patrzył tak, póki nie usłyszał, że o szyby uderzają krople.

   Amane.

    Dźwięk deszczu.

****

   Od tamtej pory często przebywał w miasteczku, kręcąc się w okolicach księgarni. Jednak ani razu nie widział Amane. W zamian udało mu się dowiedzieć kilku rzeczy o jej rodzinie oraz zajebistym ojcu. Mieszkali gdzieś na przedmieściach, tatko robił za malarza, a mama była typową kurą domową. Ich córka za często nie wychodziła z domu, chodziły wręcz plotki, że ojciec widzi w niej swoją przyszłą żonę i chcę zatrzymać ją przy sobie na zawsze. To wystarczyło, by popchnąć Mitsou do działania. Olał wszelkie sprawy Piekła, nakupił sobie takich smacznych ciastek margaretek i ruszył na poszukiwanie Amane.

   Pewnego burzowego dnia, gdy ciemne chmury pokryły niebo, a ciężkie krople deszczu uderzały o dachy domów, słupy wysokiego napięcia, chodniki i kolorowe parasolki, on frunął nad miasteczkiem. Od dziecka szczycił się wyjątkowo ostrym wzrokiem, więc bez trudu mógłby wypatrzeć drobną dziewczynę.

   Hmm, czemu tak go to zainteresowało? Owszem, Amane była bardzo ładna i wydawała się miłą osobą, ale spotkał już takich setki. Czyżby nuda zmusiła go do bawienia się w bohatera uwięzionych dziewcząt? No to super, chyba zaczynał wariować, czy to już czas iść do psychiatry lub się upić?

   Nagle usłyszał trzask, a w kątem oka ujrzał oślepiający blask. Skręcił w prawo, unikając kolejnego pioruna i postanowił wylądować na dachu niewielkiej świątyni. Szczęśliwie dla niego nikogo w pobliżu nie było. Zgrabnie zeskoczył na chodnik, unikając dwóch głębokich kałuży. Deszcz zaczął siekać go po twarzy.

– Nie zmokniesz?

   Spojrzał przez ramię i ujrzał Amane, która chroniła się przed kroplami za pomocą czerwonej parasolki.

– Co ty tu robisz? – spytała, opierając łokcie o kolana.

   Siedzieli na najwyższym stopniu schodów prowadzących do świątyni.

– Kręcę tu i tam, zabijając nudę. Jak z twoim ojcem?

– Jak zawsze. Ostatnio wyjechał, więc mam więcej spokoju.

– On serio cię więzi?

   Zauważył, jak dziewczyna zachłysta się powietrzem i robi duże oczy. Dopiero po chwili się opanowała i uśmiechnęła słabo, potrząsając parasolką.

– Jesteś strasznie bezpośredni, co?

  Wzruszył ramionami.

– To jak?

   Amane westchnęła i odgarnęła włosy z twarzy.

– Nie do końca tak jest. Jak byłam młodsza, to niczego mi nie zabraniał. Jednak im byłam starsza, tym bardziej mnie ograniczał. Gadał też, że wreszcie będę jakimś białym kwiatem w naszej rodzinie – Odchyliła się do tyłu. – Oczywiście często wieje z domu do miasta, mówię mu, że nie jestem jego lalką, ale on to bagatelizuje, że niby to dla mojego dobra – Skrzywiła się. – A ja nie mogę odejść. Mama jest chora i ja się nią zajmuję. Tato o to nie dba, więc wiem, że jeśli wyjadę, to nie otoczy jej opieką i ona szybko umrze.

– Nie możesz jej zabrać i odejść?

   Pokręciła głową.

– W naszym domu są wszelkie udogodnienia dla niej. Poza tym nie byłoby mnie na to stać, opieka medyczna jest droga. A tato jest bogaty, utrzymuje nas wszystkich. Z moim wykształceniem nie znalazłabym tak dobrze płatnej pracy, by móc kupować mamie leki oraz wynająć dla niej pielęgniarkę.

– A co z pójściem na audien... – ugryzł się w język. Spojrzała na niego zdumiona. – do jakiejś instytucji?

– Masz na myśli policję czy opiekę społeczną? – spytała.

   Mitsou zbaraniał. Co to do cholery jest to drugie? Choć słowo „opieka” brzmi dość przyjaźnie, więc chyba to będzie lepsze, nie?

– Opieki.

– Ojciec mnie nie bije, nigdy nie było u nas żadnych awantur, jest szanowany – Rozłożyła ręce. – Nie pomogliby mi.

   Zamilkli, choć demon z trudem zdusił ironiczną uwagę na temat słowa „opieka”. Deszcz uderzał rytmicznie o dach, zimny wiatr rozwiewał włosy, a odległe grzmoty straszyły okoliczne ptactwo. Amane skupiła wzrok na kluczu czarnych wron.

– Hej, Mitsuo, jakie masz marzenie?

– Marzenie? – Uniósł brew. – Żadnego. Pasuje mi moje obecne życie.

– Naprawdę? Nie wierzę.

– Mówie prawdę, niczego nie chcę – mruknął. – Poza tym czy marzenie kiedykolwiek się spełniają?

– Kto wie – Spojrzała na niego. Brązowe włosy zasłaniały jej twarz przez mocny podmuch wiatru. – Bo widzisz, ja marzę, by zobaczyć choć kawałek tego świata.

****

   Cudem złapał porcelanowy talerz tuż przed spotkaniem z kuchenną podłogą.

– Mitsuo, co ty tu ro... – Zasłonił jej usta dłonią i przyłożył palec do ust.

– Mówiłaś, że chciałaś zobaczyć coś więcej niż to zapadłe miasto, nie? Więc zabieram cię na wycieczkę do Osaki, bilety już opłacone.

   Widział, jak w oczach dziewczyny ekscytacja toczy walkę z rezygnacją. Uśmiechnął i wziął ją na ręcę, nim zdołała zaprotestować. Była naprawdę leciutka.

– To kilka godzin, twoja mama da sobie radę.

   Przełknęła ślinę i skinęła głową. Chciał już wychodzić, gdy pociągnęła go za ucho. Spojrzał na nią z lekką irytacją. Zabawnie wydymała policzki.

– No co?

– Może dałbyś mi się ubrać, hm? – Wskazała na swoją koszulę nocną.

****

   Mimo iż mistrzem dyskrecji nigdy nie był, to udało mu się wejść przez okno, nie robiąc zbyt wiele hałasu. Najchętniej pieprzyłby te podchody i po prostu się teleportował, lecz wiedział, że ludzie raczej nie darzą demonów miłością. No i nie chciał straszyć Amane.

   Przebywał u niej coraz częściej, mimo że ojciec dziewczyny stróżował w domu niczym jakiś irytujący kundel. Jednak co mógł marny człowiek w stosunku do demona? Kompletnie nic, a użycie jednego prostego czaru nie stanowiło dla niego żadnego problemu. Usiadł na tatami i z uśmiechem stwierdził, że Amane powiesiła nad łóżkiem ręcznie zdobiony wachlarz, który kupił jej ostatnio w Tokio. Dziewczyna cicho nalewała zielonej herbaty do brązowych filiżanek.

– Jestem ci naprawdę wdzięczna, Mitsuo – powiedziała, kiedy odstawiła dzbanek.  – Nawet jeśli na chwilę, to mogłam być w tylu pięknych miejscach.

– To jeszcze nie koniec – odparł, wpychając do buzi onigiri. – Pokażę ci jeszcze więcej!

   Uśmiechnęła się i nim zdążył mrugnął, przytuliła się do niego. Objął ją ramionami, wtulając nos we włosy pachnące jaśminem.

– Powiedz mi – szepnęła mu do ucha – nie jesteś człowiekiem, prawda?

   Poczuł, jak robi mu się zimno, ale zdecydował kontynuować temat.

– Od jak dawna wiesz?

– Od kiedy spotkaliśmy się w świątyni. Zauważyłam, że wylądowałeś na jej dachu, a przecież w pobliżu nie było żadnych wyższych budynków. I wydawało mi się, że coś wyrasta ci z pleców. Potem te wszystkie podróże, to że tak mało wiesz o tym świecie. Często gdzieś znikałeś. A czasami nawet miałam wrażenie, że twoje oczy są czerwone – Położyła dłoń na jego klatce piersiowej i odsunęła się. – Kim tak naprawdę jesteś?

      Pstryknął palcami. Czuł, jak magia pomieszana z mrokiem przepływa przez jego żyły, jak zakręcone rogi wyrastają z boków głowy, jak szkarłat wlewa się do tęczówek, jak czarne upierzone skrzydła pokazują całą swą znakomitość. Oczekiwał, że Amane zerwie się na równe nogi, zacznie krzyczeć i kazać mu się wynosić. Albo ogarnie ją ślepy strach i zemdleje.

   Lecz ona jedynie patrzyła. Po chwili przyłożyła drugą dłoń do jego policzka i pogładziła go.

– Demon, huh? – mruknęła. – Czemu wcześniej nie mówiłeś?

– Podobno ludzie nie są naszymi fanami.

– Więc chyba będę pierwszą.

****

   Różowe płatki wplątały się Amane we włosy. Nie zwróciła ona na nie większej uwagi, bo była bardziej pochłonięta widokiem przed nią. Piętrowy dom zbudowany w charakterystycznym japońskim stylu otoczony starymi drzewami sakury. Niedaleko szumiało morze i skrzeczały mewy.

   Czuła, jak ściska ją w gardle. Zasłoniła twarz dłońmi i oddychała głęboko, próbując opanować emocje.

– Coś nie tak? Za mały? – spytał Mitsuo, obejmując ją ramionami od tyłu. – Hm, Amane?

– N-nie, jest idealny – wydusiła. – Dziękuje, Mitsuo.

– E tam, przesadzasz – Demon wzruszył ramionami. – Przynajmniej tutaj ten skur...pardon, twój ojciec cię nie znajdzie. To będzie twój dom.

– Nasz.

– Hm?

– Nasz – powtórzyła. – To jest nasz dom. – Ścisnęła Mitsou za dłoń i cmoknęła w policzek.

****

    Srebrny blask księżyca oświetlał twarz Osamu, który siedział na niewielkim tarasie i palił papierosa. Za nimi były rozsunięte drzwi prowadzące do sypialni, w której unosił się słodki zapach jaśminu pomieszany z wodą kolońską. Usłyszał szelest i kroki. Koło niego siadła Amane, której nagie ciało zakrywało tylko cienkie prześcieradło.

– Zmarzniesz, moja droga – stwierdził.

– Ty siedzisz nago – zauważyła, unosząc brew.

– Demony mają wyższą temperaturę ciała – odbił piłeczkę. Dziewczyna zabawnie wydęła policzki. –  Mniejsza. Podjęłaś decyzję? To już ponad rok.

   Westchnęła i splotła dłonie razem. Zmarszczył brwi. Wiedział, co znaczyła ta poza. Odpowiedź mu się nie spodoba.

– Nie mogę odejść.

   Kuźwa, powinien robić jako prorok.

– Przecież wiesz, że mogę zdobyć tyle pieniędzy, ile trzeba. Kupimy leki, sprzęty, wynajmniemy pielęgniarkę. Będziesz mogła zwiedzać ile chcesz, pracować, bawić się. Zaczniesz żyć – rzekł.

   Widział, że ta ostatnia uwaga ją zabolała, ale był zły. Przecież ona nie może wiecznie żyć pod tyranią tamtego skurwysyna!

– Problem jest w tym, że mama kocha ojca. Nie przeżyłaby przez niego – zamilkła, ale po chwili odezwała się drżącym głosem. – Wiesz co? Czasami, zanim cię poznałam, miałam takie chwile, gdy chciałam...chciałam...chciałam, by umarła. – Spuściła głowę zawstydzona. – Miałam ją za łańcuch, który trzymał mnie w domu. Zaraz potem nie umiałam uwierzyć, że tak pomyślałam. Przecież to ona mnie urodziła i wychowała – zaczęła się trząść. – Ale te myśli dalej mnie nawiedzają.

– Co niby w tym dziwnego? Nienawidzisz swojego domu, to naturalne, że chcesz uciec, ale nie chcesz porzucić mamy. To nie jest powód do wstydu, a raczej do dumy.

    Kiedy podniosła głowę, zauważył z niezadowoleniem, że znów płacze. Och, najchętniej zabiłby tego starucha, który był przyczyną tych łez. Jednak wtedy skrzywdzi Amane, która zarówno nienawidziła jak i kochała ojca.

   Ludzie to takie dziwne stworzenia...

   Ujął jej twarz w dłonie i pocałował głęboko, jakby chciał tym odgonić od niej smutek. Objęła go za szyję, ale mimo tego łzy dalej płynęły, skapując na drewniany taras.

****

    Czerń wszędzie czerń. Nawet zdjęcie przedstawiające starszą kobietę o poważnej twarzy było czarno – białe. Słyszał płacz, ciche rozmowy, kondolencje. Więc tak wygląda pogrzeb w świecie ludzi.

   Stał oparty o drzewo i obserwował, jak łańcuch trzymający Amane przy domu wreszcie pęka. I choć była to radosna wieść, to twarz dziewczyny wykrzywiał smutek.

****

   Gładziła go po głowie i czytała książkę. Nie przepadał za dramatami, ale dzięki temu mógł sobie poleżeć na gładziutkich i miękkich udach żony, dlatego nie protestował. Zamruczał niczym zadowolony kociak. Dziewczyna zachichotała i z hukiem zamknęła książkę.

– Kompletnie nie słuchałeś, prawda?

   Otworzył jedno oko.

– Aż tak było widać?

   Nachyliła się i zmrużyła oczy.

– Obśliniłeś mi nogę.

– Ugh, serio? – Zerwał się. – Sorki!

– Hohooo, nie spodziewałem się, że wielki dowódca likwidatorów śpi jak niemowlę – usłyszeli tubalny głos Naoto.

   Demon szedł do nich z wyszczerzonymi zębami i machał energicznie umięśnioną ręką. Tylko on i Minako ze wszystkich demonów wiedzieli, czemu Mitsou nie szuka sobie partnerki wśród demonic i przebywa tak często w świecie ludzkim. Zabranie Amane do Piekła było pomysłem wybitnie szalonym i niebezpiecznym. Oczywiście Terada sugerował, że mogli by ją ucharakteryzować i udawać, że urodziła się z niewielkim zasobem magii. Pięść Itamiego szybko mu z głowy wybiła tę ideę. Obydwaj doskonale wiedzieli, że po pierwsze życie w Piekle dla człowieka byłoby śmiertelnie niebezpieczne, po drugie obecny władca demonów ludzi nie cierpiał, a po trzecie nie chcieliby, żeby władca ściągnął na nich gniew Najwyższego, bo byłoby pozamiatane.

– Hej, Naoto – przywitała go uprzejmie Amane, a Mitsou pokazał środkowy palec.

– Co nam psujesz popołudnie? – burknął.

   Naoto pokazał mu język i siadł na bujanym fotelu, zakładając nogę na nogę.

– Przynoszę wam radosną wieść. Minako jest w ciąży! Będę miał syna!

– Wspaniale! – zawołała Amane, uśmiechając się i klaszcząc w dłonie. – Gratulację!

– Zakładacie fabrykę dzieci? Ledwo rok temu była Haru – chan... – Żona pociągnęła go za uchu. – Itetete...znaczy się gratuluję, stary.

– Dzięki, dzięki. Co do Haru to zrobiłem jej ostatnio zdjęcia, jak ogląda pistolet. Była taka uroooocza! Minako zaraz na mnie nakrzyczała, że kto to widział dawać broń dziecku, ale przecież była zabezpieczona. Czekajcie, zaraz wam pokażę – Zaczął grzebać po kieszeniach, przy okazji wysypując na ziemię mnóstwo innych zdjęć przedstawiających jego córkę.

   Mitsuo i Amane wymienili porozumiewawcze spojrzenia. Kobieta z uśmiechem oglądała podsuwane fotografie i wysłuchiwała podekscytowanych komentarzy Naoto, natomiast jej mąż zaczął marzyć, by stać się jednością z trawą.

****

   Z rozpędu niemal zrobił głową dziurę w papierowej ścianie. Zrzucił z siebie skórzaną kurtkę jeszcze pachnącą krwią i zawiesił ją na poręczy schodów.

– Wróóóciłem! – zawiadomił cały dom i okoliczne sąsiedztwo.

   Powitała go cisza. Zdumiony rozejrzał się, lecz jego ukochana nie wyprysnęła z żadnego kąta i nie rzuciła mu się na szyję. Za cicho krzyknął? Porozglądał się po zwyczajowych miejsach, gdzie przebywała jego żona, takich jak ogród czy biblioteka. Pusto. Po krótkich poszukiwaniach w końcu stanął przed drzwiami od łazienki. W środku paliło się światło. Zapukał.

– Amane, coś się stało? Źle się czujesz?

– Niee, nic mi nie jest – powiedziała, ale wyczuł jej w głosie wahanie.

– Mogę wejść?

– Nie! Zaraz skończę. Um, możesz poczekać w sypialni?

– Co jest?

– Nic, kurde! Idź!

– Dobra, dobra – skapitulował.

   Po chwili usłyszał papcie żony. Amane weszła do pokoju, ściskając coś w dłoni. Włosy opadały jej na twarz, była ubrana w fioletową yukatę, którą często używała jak swoistego szlafroka, co znaczyło, że nie wystawiła nosa poza próg domu.

– Mitsuo, muszę powiedzieć ci coś ważnego.

– Zamieniam się w słuch.

– Jestem w ciąży – oświadczyłam, prostując i pokazując mu test ciążowy. Widniały na nim dwie kreski.

   Szczęka demona zaszurała o podłogę.

– O Lucyferze drogi....

– Jutro idę do ginekologa.

– O matulo.

– Mitsuo?

– O kurwa!

   Amane pokręciła głową i wzięła się pod boki.

– Nie przeżywaj tak, to nie ty jesteś w ciąży – zacmokała.

   Mitsuo wziął ją pod ramiona i obkręcił kilka razy, ciesząc się jak małe dziecko.

– Dziewczynka czy chłopczyk?

– Jeszcze za wcześnie na określanie płci.

– Jak je nazwiemy?

– Nawet nie zna...

– Gdzie robimy pokój?

– Mitsuo!

****

   Zmarszczył brwi, wysunął dolną wargę i przechylił głowę w bok.

– Serio myślisz, że mnie słyszy?

   Amane pokiwała głowę, gładząc ręką swój duży brzuch. Czuła delikatne kopnięcia. Nie ma co, ich córka już chciała wyjść na świat.

   Mitsuo przyłożył ucho do jej brzucha.

– Śmieje się – rzekł po krótkiej chwili.

   Spojrzała na niego skonfundowana.

– Co?

– Śmieje się – Mitsuo uśmiechnął się. – Brzmi to trochę jak brzęczenie dzwoneczków.

– Jak ją nazwiemy? – spytała. – To już najwyższy czas.

   Mitsuo przewrócił się na bok i zaczął grzebać w szufladzie. Wyciągnął z niej zielony notatnik, wrócił do żony i rozpoczął wertować.

– Ostatecznie po długich rozmowach zostały nam trzy warianty: Megumi, Jennifer lub Stella.

– Jennifer – zdecydowała Amane. – Pasuje do niej. Wiem, że będzie silną i zdecydowaną osobą. Tak jak jej ojciec.

– I podobnie piękną, szczerą i troskliwą co jej matka.

– Fufufu, bo się zarumienię – Amane pogładziła brzuch. – Podoba ci się, Jenny – chan?

   Skrzywiła się.

– Amane, co jest? – przestraszył się Mitsuo, podnosząc na łokciach. – To już?

– Nie, Jenny tylko wyraziła zgodę na takie imię – uśmiechnęła się kobieta.

    Za oknem szumiał deszcz. Krople spływały po szkle tworząc abstrakcyjne wzory. Mitsuo położył się koło żony.

   Zabawne, od kiedy ją poznał, cały czas towarzyszył mu dźwięk deszczu.

****

   Amane patrzyła przez przymrużone oczy, jak malusieńka rączka łapie ją za palec. Uśmiechnęła się z czułością. Drobna istotka leżąca koło niej na futonie była owinięta w czerwonym kocykiem. Rozglądała się dookoła ślicznymi oczkami mającymi kolor szmaragdu.

   Drzwi od pokoju rozsunęły się i do pokoju wszedł Mitsuo z tacą. Uklął przy żonie, dał jej całusa w czoło i podał kubek z herbatą. Potem sięgnął po córkę. Dziecko na widok twarzy taty wyciągnęło rączki.

– Jaka ona jest słoodka – zachwycał się, kołysząc zawiniątko w ramionach. - No co, Jenn? No co?

– Zachowujesz się jak Naoto – zauważyła Amane.

– No a Jenny – chan nie jest najsłodszym stworzeniem na świecie? – spytał z lekkim wyrzutem. – Jest strasznie do ciebie podobna. I ma w sobie dużo magii.

– Naprawdę?

– Taak. Z pewnością pół Piekła będzie przed nią drżało – zaśmiał się.

   Spojrzała na okno. Było upstrzone tysiącami kropli.

– Pada – ziewnęła. Znów czuła się senna.

– Nic dziwnego, zawsze leje, gdy jestem szczęśliwy – Odwrócił się do niej. – Od kiedy się poznaliśmy.

– Kocham cię, Mitsuo.

– Też cię kocham, Amane.

****

    Mitsuo doprawdy nie umiał pojąć, jak bardzo wygląd może odbiegać od charakteru. Został pozostawiony w roli samotnego ojca na trzy dni, bo Amane została zaproszona przez przyjaciółkę do spa. Myślał, że będzie to bułka z masłem, spędzi trochę czasu z kochaną czteroletnią córeczką, wyluzuje się

   Chciałoby się.

   Jenny wyglądała kropka w kropkę jak Amane za wyjątkiem koloru oczu, lecz charakterem była daleko od matki. Żywa jak srebro, głośna i strasznie ciekawska. Jeśli doliczyć do tego fakt, że była demonem i już czasami zdarzało się, że jej magia w coś miotnęła lub wysadziła, to Mitsuo miał istne urwanie głowy. Pierwszego dnia po trzech godzinach myślał, że ducha wyzionie. Na szczęścia córka też potrzebowała nieco odpoczynku. Przyszła do niego, gdy umierał na kanapie wymalowany szminką z śladami budyniu na koszuli, położyła się na brzuchu i zasnęła, zwijając w kulkę. Z miejsca zrozumiał, czemu Naoto pstrykał tyle zdjęć.

   Drugiego dnia sytuacja wyglądała podobnie. Czuł, że mu zaraz kręgosłup się wyrwie z ciała i ucieknie z wrzaskiem.

    Trzeciego dnia udało mu się zaciekawić córkę grami planszowymi i spędzili nad nimi większość czasu.

– Nee, tato – zagadnęła go, kiedy wieczorem siedzieli w jej pokoju i rozczesywał jej grube, brązowe włosy.

– Hmm?

– Kiedy zobaczę Piekło?

– Jak nieco podrośniesz.

– A czemu tam nie mieszkamy? Przecież jesteśmy demonami.

– Twoja mama jest człowiekiem, Jenny. Nie jest tam mile widziana.

– Czemu?

– Przez stare konflikty oraz uprzedzenia.

– Mama mówiła, że to jest złe.

– Dobrze mówiła. Niestety ciężko pozbyć się sterotypów – westchnął. – No już nieważne. Jaką chcesz bajkę na dobranoc?

   Wyszedł z pokoiku, starannie zamykając za sobą drzwi. Podjął decyzję. Po misji pójdzie do władcy i przedstawi mu swoją sytuację. Nic go nie obchodziło czy tak wypada. Albo Piekła zaakceptuje jego albo on odrzuci Piekło.

****

   Ach, ten szum...taki znajomy...wyrwał go z odmętów bólu i zmusił do otwarcia oczu.

    Deszcz.

    Zmywał z niego krew, zupełnie jakby chciał ratować go przed śmiercią. Było na to już za późno. Nikt nie przewidział, że zbuntowane anioły zostaną wsparte przez stado bestii.

   Przed oczami zaczęło robić mu się czarno. Ciało nie chciało go słuchać, choć desperacko próbował wykrzesać z siebie tyle magii, by móc się teleportować.

Tato!

   Jenny...

Mitsuo

   Amane...

   Zamknął oczy. Pozostał mu tylko słuch i jeden dźwięk.

    Dźwięk deszczu. Niemal taki sam jak w dzień ich poznania.

****

    Jenny zamknęła dziennik. Dalej były już tylko puste kartki przeznaczone dla zmarłego. Położyła go na czarnej marmurowej płycie tuż nad imieniem i nazwiskiem ojca. Starła wierzchem dłoni łzy zgromadzone w kącikach oczu, wstała i otrzepała się.

   Szła powolnym krokiem ku bramie wyjściowej. Nagle poczuła coś mokrego na nosie. Uśmiechnęła się.

   Zaczęło padać.

 Ja się poryczałam pod koniec, ale to chyba przez muzykę z linku XD To jest bardzo długie, ale w sumie przedstawia historię rodziców Jenn więc no. Mam nadzieję, że się spodoba ^^