A2 Rozdział 11: Pechowa paczka i trucizna ciemności

   Emiko stała jak sparaliżowana, wpatrując się w odjeżdżający autobus. Nie zwróciła nawet uwagi na teczkę z dokumentami, która wypadła jej z rąk. Ta twarz! To była ona! Dziewczyna z lasku! Najzwyczajniej siedziała w autobusie i z kimś rozmawiała...Czy to możliwe, że tu mieszkała?

   Przyłożyła dłoń do serca. Biło jak oszalałe. Czuła, że tamto spotkanie nie było przypadkowe. Nie myliła się.

   Koguty przejeżdżających samochodów policji poraziły ją w oczy. Oderwała wzrok od ulicy i przeniosła go na pobojowisko znajdujące się nieopodal. Straż pożarna odganiała gapiów, podczas gdy policjanci odgradzali teren za pomocą żółtej taśmy. W północnej ścianie poczty widniała spora dziura, od której odchodziło kilka grubych rys, od nich kolejne nieco cieńsze, od tych jeszcze mniejsze, co w efekcie utworzyło misterną pajęczynę. Cud, że ściana lub budynek jeszcze się nie zawaliły. Oprócz tego płytki chodnikowe w okolicy poczty były powyrywane i ułożone w kilka górek.

   Przełknęła ślinę. Instynkt śledczy mówił jej, że ta dziewczyna ma coś z tym wspólnego. Wydawało się, że destrukcja do niej pasowała, odzwierciedlała ją. Pomiędzy plecami przepychających się ludzi dostrzegła, jak jeden z policjantów z niemałym trudem podnosi z ziemi skrzynkę i próbuje uchylić jej wieko, lecz bezskutecznie.

– Proszę, upuściłaś to.

   Poczuła, jak ktoś wkłada jej do rąk teczkę.

– Ach, dziękuj... – urwała i otworzyła szeroko oczy, widząc swojego rozmówcę.

   Był wyższy, szczuplejszy, a charakterystyczna bandana na czole była przekrzywiona na prawo, lecz i tak Emiko przypomniała sobie wszystkie emocje, jakie odczuwała oglądając jego pojedynki w telewizji. Kiedy niemal zdzierała sobie gardło, dopingując rodzimą drużynę w turnieju. Bez wątpienia przed nią stał Ginga Hagane.

   Przycisnęła mocniej do siebie teczkę, odrzucając od siebie na razie myśli o dziewczynie z lasku. Powinna sięgnąć po okazje, której jej się nawijały.

– Jesteś Hagane Ginga, prawda? Mam do ciebie pewną prośbę.

****

   Tonęła.

   Tonęła w mroku.

   Tonęła w szaleństwie.

    Mimo że rozpaczliwie drapała się po dłoni, mimo spływających z ran kropel krwi, iskra bólu nie umiała ani na moment rozświetlić jej umysłu i dać upragnionych odpowiedzi.

   Kim ona była? Co tu robiła? Dlaczego tu była? Co się stało?!

   Zacisnęła powieki i oparła czoło o drewnianą podłogę. Ledwo oddychała i miała wrażenie, że w jej żyłach płynie trucizna, która wyniszczała ją od środka. I jeszcze ten cholerny mrok, otaczał ją, oblepiał niczym lepka maź i dusił.

   Deski skrzypnęły, a chłód wtargnął do mroku. Zadrżała na całym ciele i uniosła głowę. Ciemność wpatrywała się w nią pustymi oczami pozbawionymi emocji. Bez słowa przykucnęła i odgarnęła jej włosy z twarzy.

– Czego ty chcesz? – wychrypiała. – Kim ty jesteś? Czym ty jesteś?!

   Siarczysty policzek odbił się echem od ścian pokoju. Na krótki moment w jej umyśle błysnęło światło i prześlizgnęła się jakaś myśl a może to było imię? Nie była pewna, wszystko już się mieszało.

– To dość dziwne, że tak długo jeszcze się trzymasz – przemówiła ciemność aksamitnym głosem. – Myślałam, że ostatnim razem całkowicie upadłaś, ale ty ciągle chcesz wrócić do tego co było, hmmm?

   Ostatnim razem? Co takiego się działo? Ach...płaszcze, twarze bez rys...Przyłożyła dłoń do oka. Co to było? Czemu to było takie wyraźne? Co wtedy robiła? 

– Tylko, że już za późno. Mam inne lalki, które nie rozbijają swojego umysłu.

   Gdy poczuła, jak coś mokrego sunie po jej policzku, zadrżała z obrzydzenia i chciała ją uderzyć. Lecz ciemność naparła swoimi czarnymi jak noc dłońmi na jej. Syknęła z bólu.

– Choć to rozbicie będzie bardzo przydatne, dziękuje.

   Zamarła na moment i to był błąd. Zimne niczym śmierć usta ciemności naparły na jej w marnej parodii pocałunku. I wtedy na moment wszystko wróciło. Kim była, co tu robiła, dlaczego, jak. I to imię będące małym światłem. Samotna łza potoczyła się po policzku, nim ramiona mroku oplotły jej umysł i zepchnęły go do czeluści.

   Zasnęła.

****

     Yuka oparła brodę o nadgarstek i zmarszczyła brwi.

– Czyli coś al’a Mitsuki chce urządzić jakąś masakrę w ludzkim świecie?

– Tak przynajmniej wynika ze słów Kimiko – przytaknęłam, mieszając plastikową łyżeczką resztkę lodów miętowych.

   Po mojej jakże brawurowej uciecze z miejsca walki dojechałyśmy do lodziarni i usiadłyśmy przy stoliku pod rozłożystym kolorowym parasolem. A teraz zgodnie wżerałyśmy kilka gałek, korzystając z tego, że gościowi za ladą najwyraźniej przypadła do gustu Yuka, bo dał nam kilka procent zniżki. Artystka zawsze umiała oczarować, nawet jeśli miała ślady farby na podkoszulce, ale machała na to ręką, bo często plamy wyglądały tak, jakby stanowiły jakiś wzór. Oto taki plus noszenia białych rzeczy.

– Cudnie, jeszcze ściągnęli wszystkich bleyderów do Tokio – skrzywiła się, przeczesując grzywkę palcami. – Może powinnam się wybrać znów na Malediwy?

– Nie za drogo jak na studentkę? – Uśmiechnęłam się, na co pokazała mi język.

– Rodzice raz na jakiś czas mogą mi chyba dać grubszą sumkę, nie? – burknęła. – Zresztą nie mam ochotę na powtórkę z rozrywki. O! I przecież możesz mnie tam teleportować, nie?

– W sekundę – odparłam, odkładając kubeczek i opierając się wygodniej krzesło. – W sumie dobry pomysł, to co łapiemy taksówkę, jedziemy do ciebie i Malediwki?

– Najpierw muszę porozmawiać z rektorem, potem zabukować jakiś domek, a dopiero potem mogę się pakować – mruknęła. – Ach, jeśli już o wakacjach mowa, to jak tam ci się układa z Blaisem i Damonem?

   Uniosłam brew, ale nie skomentowałam tego, jakim cudem skojarzyła wakacje z dwójką spierdolin umysłowych. Najwyraźniej szare komórki u artystów działały na jakiejś innej zasadzie. Tak samo jak komórki Izu. W ogóle one były szare? Czy może tęczowe albo rude jak jego włosy?

– Jakoś sobie radośnie żyjemy w trójkę i próbujemy nie zabić. Choć Blaise już jest skreślony, bo zniszczył zbroję Kimiko i zaciągnął sobie u niej dług.

– To on jeszcze żyje?

– Kimiko źle wycelowała.

– To wiele wyjaśnia.

    Obróciłam łyżeczkę w palcach, a kiedy odbiły się w niej promienie słońca, poczułam gwałtowny skurcz w żołądku. Wydawało mi się, że o czymś zapomniałam. I wtedy przypomniało mi się, co miałam przynieść Haru, a zostawiłam to w miejscu bitwy.

   Kurwa, lśniąca kosa Damona zagościła mi przed oczami. Chyba mam jakiś testament spisany tak na zapas...Albo Pat mi go kiedyś robił, już dobrze nie pamiętam...

– Coś się stało? – spytała Yuka, widząc, że wpatruje się w łyżeczkę jak ciele w malowane wrota.

– A właśnie podpisałam na siebie wyrok.

– Czyli?

– Zapomniałam zabrać skrzynki z próbkami dla Haru. Masz może nóż? Bo tym plastikiem nie podetnę sobie żył.

– Aż tak źle?

– Przez zasmarkany kwadrans gadał mi, że mam uważać i pilnować jej jak oka w głowie. Lucyferze kochany teraz będą musiała lecieć do Piekła, pozabijać te wszystkie stworzenia i dostarczyć je, zanim Damon ogarnie, bo moja podwyżka pójdzie się jebać.

– Albo zwyczajnie zwinąć ją z komisariatu – zauważyła Yuka. – Jak to jedna z tych waszych skrzynek, to nikt jej nie otworzy bez piły.

****

– Wpadła bomba do piwnicy, napisała na tablicy S-O-S – mruczałam pod nosem wyliczankę, stojąc przed mapą miasta i wybierając, który z najbliższych komisariatów ma moją paczkę. Zdałam się na swoje kochane szczęście, olewając fakt, że zazwyczaj to było na mnie wypięte.

– Głupia jesteś – stwierdziła Artemis. – Zrobisz tylko większe zamieszanie.

– Bey, przez którego do tego doszło, powinien zamknąć paszczę – warknęłam.

   Kiedy skończyłam wyliczankę, mój palec spoczywał na komisariacie najbliżej Skytree. Zadowolona poszłam więc do niego, wygrażając losowi w myślach, że jak nie trafiłam, to skopie mu jego wyimaginowaną dupę.

   Posłuchał się mnie chyba, bo ledwo weszłam do holu, ujrzałam policjanta, który rozmawiał z drugim, energicznie potrząsając skrzynią. Automatycznie pociemniało mi przed oczami. Damon tyle truł o tym, że któreś tam kły łatwą mogą się zarysować, inne połamać albo zagiąć, że sama zaczęłam się nimi trochę przejmować. Dlatego też olewając wszystkich wokół, pobiegłam w stronę faceta, podskoczyłam, wyrwałam mu skrzynkę z rąk, jednocześnie kopiąc go w pierś. Padł jak długi przy okazji ciągnąc za sobą kumpla, natomiast ja robiąc salto, wylądowałam zgrabnie niczym primabalerina koło biurka. Zapanowała na chwilę absolutna cisza, a wszyscy policjanci wlepili we mnie zdumiony wzrok. Uśmiechnęłam się, dygnęłam i teleportowałam, nim ktoś się ruszył.

    Pojawiłam się koło wieżowca, gdzie kiedyś mieszkałam. Widząc w oknie na ósmym piętrze błyski iskier, wiedziałam, że właścicielka już wróciła.

– Bo usunąć pamięć to nie łaska, hm? – syknęła Artemis, krzyżując ręce na piersiach.

– A gówno mnie to obchodzi i tak tu nie mieszkam – sarknęłam, wzruszając ramionami. – Wyślą list gończy za laską, która zabrała im skrzynkę nie do otwarcia? No pewnie, szkoda im będzie tuszu.

   Miko westchnęła z politowaniem, ale zaprzestała marudzenia i wróciła do beya. Wkroczyłam do klatki schodowej, weszłam do windy i wcisnęłam odpowiedni guziczek. Oparłam się o ścianę, słuchając relaksującej muzyczki płynącej z głośnika. Po tym jakże ekscytującym dniu, przez który miałam już wyższe ciśnienie, stanowczo wezmę sobie kąpiel ze świeczkami oraz pianą. Walić że nie mam wanny, zdobędę ją, choćbym miała ją komuś wyrwać z podłogi. W końcu zasłużyłam, nie?

   Drzwi od windy się rozsunęły. Wyszłam na korytarz i zapukałam do drzwi. Teoretycznie powinnam wyjść przez okno i wskoczyć na balkon rodzeństwa, lecz wolałam nie ryzykować, że tej przeklętej skrzyni się coś stanie. I tak już miałam wystarczająco wrażeń na dziś.

****

   Budynek płonął. Pomarańczowo – czerwone płomienie, które odbijały się w srebrnym półksiężycu, pochłaniały jego zawartość, w zamian wypluwając czarne zwęglone szczątki. Przerażający ale i piękny żywioł, który strażacy próbowali zwalczyć za pomocą wody.

– Mari –chan!

   Odwróciła się. Madoka biegła w jej stronę z przerażoną miną. Uśmiechnęła się słabo i skinęła głową na powitanie.

– Nic ci nie jest? Zaraz jak usłyszałam, że się pali, to... – urwała i popatrzyła ze zgrozą na pożar.

– Jestem cała, dziękuje – oświadczyła Mari. – Szczęśliwie miałam dziś spać u przyjaciółki, więc uniknęłam tego – dodała, wskazując na torbę sportową zawieszoną na ramieniu.

– Co się stało?

   Mari rozłożyła bezradnie ręce. Ludzie wokół zadawali podobne pytania albo snuli już własne teorie, ale prawdy nikt nie znał.

– Nie wiadomo, podobno podpalenie. Właśnie, Madoka – san, masz może nowy uniform? Bo mój raczej spłonął.

   Madoka spojrzała na nią oburzona, opierając rękę o biodro.

– Myślisz, że będę ci kazała pracować po czymś takim? Oszalałaś, Mari? Masz brać tydzień płatnego urlopu i zamieszkasz u mnie – zarządziła stanowczo.

– Huh? Nie, nie trzeba, naprawdę – Odaka uniosła ręce. – Dostanę pieniądze z ubezpieczenia i kupię sobie nowe lokum, a do tego czasu przenocuje u znajomych, nie ma się co martwić.

– Nie – odparła Madoka. – Mam przestronne mieszkanie, więc spokojnie się pomieścimy. Poza tym jesteśmy przyjaciółkami z pracy, prawda?

   Mari zarumieniła się lekko i spuściła wzrok. Przygryzła wargę, wyłamując sobie palce lewej ręki.

– No...dobrze. Ale urlop wezmę na dwa dni – powiedziała po chwili.

– Okej! – Madoka uśmiechnęła się i złapała ją za rękę. – To idziemy?

Zaczęłam pisać 12, bo uznałam, że, ekhem, przyśpieszę nieco wydarzenia itp. Ciemność dalej sobie szaleje i wchłonęła... no właśnie kto to jest? Kurde, ja się czasami nienawidzę za tworzenie takich intryg XD No nic

Odmeldowuje się!