A2 Rozdział 13: Królestwo wcale nie odeszło

      No myślał, że go szlag trafi na miejscu. Ledwo się ogarnął, przestał żyć między światem realnym a ciemnością, przychodzi pospać sobie u Mari, wyżreć zapasy z jej lodówki, żeby się gruba nie zrobiła i co widzi? Spalone gruzy! Halo, gdzie on ma się niby tu położyć?!

   Prychnął zirytowany, obrócił się na pięcie i zanurzył rękę w przepastnej kieszeni kurtki. Po długich macankach opakowań miętowych cukierków oraz piętnastu par kluczy w końcu go wyciągnął. Bez chwili wahania wybrał numer Mari i włączył głośnomówiący.

  Odaka odebrała dopiero po czterech sygnałach.

– Czego?

– Och, co za miłe powitanie, naprawdę nie musiałaś – zadrwił, zatrzymując się przed przejściem dla pieszych. Czerwony ludzik świecił ostrzegawczo. – Czemu łaskawie mi nie powiedziałaś, że chata ci poszła z dymem? I gdzie jesteś? Umieram z głodu.

   Usłyszał chlupot wody, po czym Mari westchnęła.

– No będę szczera, twoja wspaniała osoba wyleciała mi z głowy, gdy ujrzałam, że moje rzeczy pożerają płomienie. A co do mojego miejsca pobytu to siedzę w wannie w domu państwa Amano.

   Osamu nie ruszył, mimo iż wyświetlił się zielony ludzik. Jakaś dziewczyna trąciła go ramieniem.

– Gdzie?

– U Madoki Amano. Pracuję u niej od kilku miesięcy.

   Wywrócił oczami i truchtem przebiegł przez pasy, bo ludzik zaczął już migać. Jeśli dobrze kojarzył, to Amano mieszkała nad tym swoim sklepem, dlatego niewiele myśląc, pokierował się ku najbliżej stacji metra. Na szczęście nie dawno doładował swoją kartę Suica, więc po przyłożeniu jej do czytnika bez problemu przeszedł przez bramkę.

– Długo tam zostaniesz?

– Co najmniej tydzień.

   Zmarszczył brwi, ale bynajmniej nie z powodu skomplikowanej mapy połączeń metra. W tym akurat orientował się doskonale, wszak urodził i wychował się w Japonii.

– Nie za krótko?

– Może to będzie dłużej – mruknęła. Woda znów zachlupotała.

   Stanął przed żółtą linią, grzebiąc jedną ręką za słuchawkami. W metrze co prawda było cicho, ale wiedział, że zaraz zaczną się krzywe spojrzenia, bo przecież nie wolno nikomu choćby delikatnie zakłócać ciszy. Uroki japońskiego wychowania, kurna mać.

– Nie mów, że tu jedziesz – odezwała się. – To mieszkanie obcych ludzi i nie zapowie...

– Nie udawaj, że przejmujesz się zasadami – przerwał jej. – Nudzi mi się, a zresztą co by ze mnie był za przyjaciel, gdybym nie pocieszył cię po stracie domu. No i przy okazji umyję ci plecki.

– Kretyn – parsknęła. – Jak ci się uda wejść, to może nawet poczęstuję cię herbatą, na więcej nie licz.

– Ciastka też ci się spaliły? – roześmiał się.

   Dziewczyna w odpowiedz syknęła i rozłączyła się. Akurat wtedy jego pociąg zajechał na stację. Osamu usadowił się w wygodnym czerwonym fotelu naprzeciwko podstarzałego faceta, wszedł w playlistę i wybrał przypadkowe odtwarzanie. Potem przymknął oczy i odchylił głowę. Mimo iż pociągiem minimalnie kołysało, to czuł, jak robi mu się niedobrze. Przez te udoskonalenia chyba błędnik mu wariował, no jak miło.

   Dopiero gdy żołądek się uspokoił, otworzył oczy. Zrobił to w samą porę, bo akurat została mu jedna stacja do przejechania. Podciągnął się nieco na siedzeniu, czując wyraźnie czyjś palący wzrok na sobie. Pochylając głowę w przód, zerknął pomiędzy włosami na kobietę w garsonce, która wpatrywała się w niego z wyraźnym zainteresowaniem. Miała długie czarne włosy oraz oliwkową karnację. No jasne tylko cudzoziemka mogła się na kogoś tak ostentacyjnie wpatrywać w japońskim pociągu.

   Przełknął ślinę i potarł dłonie. Miał nadzieję, że wpatrywała się z powodu jego niewątpliwej urody, a nie przez nazwisko. Nasłuchał się już za wiele.

   I widział też za wiele.

    Kobieta oderwała wzrok dopiero na kilka sekund przed przystankiem. Osamu odetchnął głęboko, wychodząc na beton. Przeszedł bramki, wszedł po schodach i przekroczył pasy, stając tym samym przed wejściem od B – pit. Przez szklane drzwi widział podekscytowane dzieciaki toczące bitwy wokół małych arenek, a za ich plecami półki wypełnione opakowaniami z częściami beyi. Nie widząc żadnych schodów lub drzwi, by móc wejść prosto do mieszkania Amano, postanowił najpierw z pełną kulturką podbić do pani mechanik i spytać o pozwolenie.

   Wszedł za rozmachem, omal nie zabijając łokciem jakiegoś małego knypa. Jednak nie uszedł nawet do połowy, gdy ktoś pociągnął go za granatową bluzę. Obrócił głowę. Był to dzieciak o bujnej brązowej czuprynie mający może z osiem lat. Wyszczerzył żeby, pokazując brak jedynki oraz czwórki.

– Chcesz ze mną pograć? – spytał, jednocześnie patrząc z zaciekawieniem na jego kuczer oraz pudełko, w którym spoczywał Dospin.

– Wybacz, mały, jestem teraz bardzo zajęty podrywaniem pewnej uroczej dziewczyny – odparł, puszczając mu oczko. Poczochrał włosy malca i poszedł dalej.

– Dziwne, ja słyszałam, że chcesz mi umyć plecki – powiedziała Mari, która wyłoniła się zza półek i oparła się o jedną z nich ręką, unosząc brew.

   Lekko wilgotne włosy spływały jej kaskadą na plecy, zakrywając wycięcie niebieskiej sukienki, a na szyi lśnił srebrny półksiężyc.

– Wywalili cię, jak usłyszeli, że mam przyjść?

– Nie, uznałam, że potrzebuje się rozluźnić – odparła, uśmiechając się lekko.

   Złapała go za nadgarstek i pociągnęła do wyjścia.

– Ara, czy to randka? – Osamu przyłożył dłoń do policzka, przechylił nieco głowę i ułożył usta na kształt litery „o”. – Doprawdy Mari nie wiem, czy jestem gotowy na tak poważny krok, jestem na to za młody!

   Dziewczyna wywróciła oczami i spojrzała na niego z irytacją. Zaśmiał się i sam złapał jej dłoń, ciągnąc ją teraz do siebie. Położył dłoń na jej talii. Mari chcąc nie chcąc zarumieniła się lekko.

– Uwodzisz mnie? – mruknęła z nutką kpiny.

   Uśmiechnął się krzywo, po czym przybliżył do niej. Zetknęli się nosami.

– Doskonale wiesz, że nawet jeślibym chciał, to nie mogę tego czuć – zauważył, patrząc jej prosto w oczy.

   Po chwili puścił ją i odsunął się, wkładając ręce do kieszeni spodni.

– Chodźmy na jakąś pizzę, a potem do kina, laleczko – powiedział, obracając się na pięcie. – A i niezły wybór, bardotka dobrze na tobie leży! Choć myślę, że czarna byłaby bardziej seksowna!

   Nie musiał długo czekać, by koło skroni świsnął mu kamyk, a powietrze przeszyły najgorsze bluzgi pod jego adresem.

****

    Rozsypane kawałki szkła, które zostały skąpane we krwi, błyszczały w świetle zachodzącego słońca niczym drogocenne rubiny. Emiko poczuła, jak trzęsą się jej nogi i gdyby nie złapała się kurtki Gingi, zapewne by upadła. Nie minęło więcej niż dwie minuty, od kiedy wbiegli do tylnego wejścia na drugim piętrze, gdzie ściągnął ich trzask oraz głuche łupnięcie, a ona już miała dość.

   Przywykła do widoku ciał przez przeglądanie akt spraw taty. Przynajmniej tak myślała, bo na widok trupa wśród odłamków szyby, który wpatrywał się niewidzącym wzrokiem w szklaną kopułę, poczuła, że żółć podchodzi jej do gardła. Przyłożyła dłoń do ust, oddychając przez nos.

   Nie, nie może tak. Zaraz wszyscy się tu zbiegną, a ona jest jako pierwsza na miejscu przestępstwa. Puściła kurtkę Hagane i na miękkich nogach podeszła do ciała. Przykucnęła, uważając by przypadkiem nie dotknąć odłamków szkła lub śladów krwi.

   Mężczyzna, lat około dwadzieścia pięć, Azjata, brak znaków szczególnych. Zginął prawdopodobnie od strzału w głowę, czego dowodem był ciemny otwór na środku czoła. Stłumiła wymioty i powiodła wzrok na korpus. Jego lewą rękę, która była wygięta pod ostrym kątem, pokrywały różne znaczki wyryte ostrym narzędziem. Natomiast na prawej pysznił się napis „Królestwo wcale nie odeszło”. Zmarszczyła brwi. Jakie królestwo?

   Lecz na tym jej przegląd się skończył. Usłyszała krzyki oraz tupot ciężkich butów. Ochrona. Podniosła się i szybko rzuciła ku drzwiom prowadzącym do przejście na niższe piętro.

– Zadzwonię później – szepnęła do Gingi, po czym opuściła pomieszczenie.

    Rudzielec nawet nie miał czasu na odpowiedź. Do środka wlecieli ochroniarze, za nimi kilku agentów oraz pracowników. Większość w pierwszym odruchu cofnęła się lub zgięła konwulsyjnie. Jednak kilku zachowało zimną krew i kazało mu się odsunąć, po czym posłano po jego ojca.

    Usiadł na jednym z foteli obitych ciemną skórą, które stały przy ścianie. Mimo że widok go brzydził, nie umiał oderwać wzroku od zwłok. W głowie mu szumiało.

   Kto? Dlaczego? Po co?

   Królestwo wcale nie odeszło...

– Oh my God! – wykrzyknęła Raisa, która pojawiła się na szczycie zakręconych schodów w towarzystwie detektywa Kiyoshiego oraz dyrektora WBBA.

   Oczywiście Kasapi wiedziała, że to niewłaściwie, ale nic nie pomogła poradzić na motyle w brzuchu z podekscytowania. Teraz z pewnością dostanie dofinansowanie, napisze reportaż i zdobędzie upragniony awans. Zerkając, czy żaden z mężczyzn nie patrzy, wyciągnęła telefon i cyknęła kilka fotek zwłokom, a potem zeszła na hol. W kopule zauważyła dziurę, więc tędy wleciał tu ten mężczyzna.

   Zasłoniła twarz dłońmi, by imitować przerażenie i ukryć uśmiech. Widziała już w wyobraźni nagłówki artykułu. „ Okrutne morderstwo dzień po przybyciu Legendarnych. Czy to jakiś rodzaj ostrzeżenia?” albo „Czy to znak, jak skończą Legendarni?”

   Podeszła bliżej, ignorując wszystkich wokół. Metaliczny zapach krwi ciągle nikle unosił się w powietrzu. Oparła dłonie o kolana i przyjrzała się nieboszczykowi. A właściwie uważnie zlustrowała wzrokiem napis na prawej ręce, a potem spojrzała na biodro i z świstem wciągnęła powietrze przez zęby.

   Głęboko wyryte osiem strzałek, które wychodziły z okrągłego punktu. Symbol chaos.

   Chaos, królestwo. Wyprostowała się i sięgnęła po długopis.

   Och, jak cudownie.

****

    Strumień wody cicho szumiał w łazience. Powoli uspokajała się, co chwila oblewając twarz, zupełnie jakby chciała zmyć z umysłu wspomnienia sprzed chwili. Zacisnęła palce na krawędzi niebieskiej umywalki, zagryzając wargę. Wiedziała, że nie może tego zrobić. Jej ojciec napisał w swoich podejrzeniach, że może za tym stać jakiś wyznawca Nemesis. Znała historię króla Hadesa i pamiętała, że istniała wyspa, którą może przywołać mroczny bey. Jeśli to było to królestwo, to wszystko pasowało.

– Co ty tu robisz?

   Poderwała głowę i pisnęła, widząc w odbiciu lustra, że za nią stoi Shiro. Poczuła, jak robi jej się zimno. Dlaczego on tu jest?

– Nie powinieneś być w Fuczu?

– A ty nie powinnaś być w domu? – odparował.

   Odchrząknęła i odwróciła się do niego przodem. Jak zawsze miał ten beznamiętny wzrok oraz maskę na twarzy.

– Chciałam tylko porozmawiać z Legendarnymi. Nie spodziewałam się, że coś takiego się stanie – skleciła w naprędce kłamstwo.

   Shiro przyglądał się jej uważnie i badawczo. Miała wrażenie, że próbuje przejrzeć zarówno duszę jak i myśli. Po długiej chwili w końcu odwrócił wzrok.

– Lepiej nie plącz się pod nogami – powiedział i wyszedł.

   To miało znaczyć, że nic nie powie ojcu?

****

    Haru przymknęła oczy, czując jak szczotka jeździ po jej włosach. Przy okazji Alice cicho nuciła ostatni radiowy hit swoim melodyjnym, słodkim głosem. Starsza Terada uśmiechnęła się mimowolnie, mimo iż nie miała dziś najlepszego humoru.

– To co cię tak martwi, Al? – spytała, otwierając oczy i przyglądając się w lustrze, jak dziewczyna robi z jej włosów koronę.

– Yuki. Od pewnego czasu nie odpowiada na listy, choć zazwyczaj robiła to w kilka dni, a minął już ponad tydzień.

– Sama mówiłaś, że ma zamiar rozkręcać kolejny interes, prawda? Więc pewnie jest tym zajęta.

– Nie byłabym taka pewna – Alice odłożyła szczotkę. – Nawet jak tworzyła pierwszy lokal, to odpisywała – westchnęła. – Martwię się o nią. Przez te wydarzenia sprzed roku...Gotowe.

   Harumi obróciła się profilem, by móc ujrzeć, jak szkarłatne kosmyki splecione w grubego warkocza otaczają jej głowę niczym wianek. Dotknęła ich delikatnie ręką i jej uśmiech przygasł.

– Co jest? – spytała Alice, ściągając włosy z szczotki i wrzucając do kosza.

   Terada oparła się plecami o ścianę. W duchu cieszyła się, że Izu wybył gdzieś w Patrickiem, bo wiedziała, że słysząc takie słowa, zaraz zacząłby swoją tyradę.

– Alex ostatnio dziwnie się zachowuje – wyznała, otulając się ramionami. – Niby uśmiecha się jak zawsze, jest miły, szarmancki, ale widać, że coś jest nie tak. Ten uśmiech nie jest szczery.

– Podejrzewasz coś? – Alice podniosła na nią swoje kolorowe oczy.

– Wiele rzeczy, ale nie chcę by jakakolwiek stała się prawdą.

– Może ma kłopoty w pracy.

– Tsaa...

– No nie będę ci mówiła tego kłamliwego „to nic takiego” – prychnęła Shirai, po czym uśmiechnęła się lekko. – Ale jak chcesz, mogę  powiedzieć równie świetne „wszystko będzie dobrze”.

   Harumi uniosła brew, prychając śmiechem. Nie dostała żadnej dobrej porady, ale i tak poczuła się ciutkę lepiej. Co nie zmieniało faktu, że postanowiło w najbliższym czasie porozmawiać ze swoim chłopakiem.

   Ona i Shirai częściej porozumiewały się gestami lub spojrzeniami. Nie wiedziała czy wynikało to z charakteru blondynki czy tego, że one najczęściej matkowały reszcie ich paczki i rozumiały się w wielu kwestiach.

   Jenn wnosiła najwięcej zamieszania, Izu wigoru, Patrick ironi, Yuka radości, Alice spokoju, a ona? Huh, może rozsądku?

– Kawy? – zaproponowała, odrywając się zarówno od ściany jak i dziwnych melancholii.

– Nie musisz nawet pytać.

 Rozkręcamy się, powiem wam ^^ Dziś rozdział bez Jenn, bo serio mam tyle postaci, że wszystkie nie dostaną się do jednego rozdziału XD

Odmeldowuje się!