A2 Rozdział 29: Szepty rozpaczy

  W napięciu wpatrywałam się w srebrną ramę i porozbijane kawałki lustra. Rozpaczliwie zagłębiałam się we własnym umyśle, próbując znaleźć najmniejszą nitkę, która mogłaby mnie połączyć z Artemis. Bezskutecznie cała nasza więź zanikła i pozostał jedynie gęsty mrok.

   Zacisnęłam pięści. Szczerze, to nie myślałam, że Eris okaże się tak tępą dzidą, by porywać się na moją miko. Ale skoro tak, to proszę bardzo, znajdę drogę, by dostać się do przestrzeni, gdzie przebywała. A potem będą ją zabijała tyle razy, aż wreszcie nie zdechnie na dobre. Nawet robale mają swoje limity.

– Jenny – usłyszałam głos Blaisa i jego dłoń na ramieniu.

  Zerknęłam na niego pytająco. Demon wyszczerzył zęby, widząc, że zaczęłam kontaktować i wskazał głową w bok. Spojrzałam tam i ujrzałam Patricka, który stukał niecierpliwie nogą o podłogę z rękami skrzyżowanymi na torsie oraz Alice opartą o framugę. Minę miała ponurą, co odebrałam jako zły sygnał.

– Nie słyszałam, jak weszliście – mruknęłam, podnosząc się z klęczek.

– Zauważyliśmy, że wolisz walić modły do lustra – zadrwił Patrick  i uchylił się przed moim trzepnięciem. Uśmiechnął się, po czym spoważniał. – Coś się stało?

– Eris jakimś sposobem zerwała moją więź z Artemis i gdzieś ją zabrała – wyjaśniłam, zaciskając ręce na przedramionach.

– Szlag! – syknęła Alice. – Spóźniliśmy się.  – Spojrzała na mnie. – Razem z Patem doszliśmy do wniosku, że w to wszystko może być zamieszany Hypno.

   Zmarszczyłam brwi i machnięciem ręki pokazałam, byśmy przenieśli się do salonu, bo nie miałam najmniejszej ochoty stać w tej przeklętej ławce. Alice i Pat przywitali się z Yuką, po czym padli na kanapę. Zagłębiłam się w fotel.

– Skąd niby miał tu się wziąć Hypno? – spytałam. – Zresztą rozpłynął się w powietrzu po śmier... – urwałam, a w środku zrobiło mi się zimno. Blaise spojrzał na mnie zaniepokojony.

   Dopiero teraz do mnie dotarło, że beye tak nie reagowały na stratę właściciela. Nie znikały, jedynie ich moc została ponownie zapieczętowana. Jak mogłam wtedy tego nie zauważyć? Alice westchnęła, widząc moją minę.

– No właśnie. Hypno wcale nie zniknął.

   Patrick opowiedział mi, do czego doszli wraz z Shirai, obserwując pracę policjantów. Elementy zaczynały do siebie pasować. Artemis mówiła, że coś, co chciało się wedrzeć do jej przestrzeni, było znajome, lecz nie była to Eris. Jakimś cudem ten zwichnięty psychicznie żywy trup dorwał beya martwego dziada. W sumie ona nim manipulowała, ale gówno mnie to interesowało. Najważniejsze było, by jakoś wydostać miko.

– Eris do tego wszystkiego pasuje – wycedziłam, co chwilą zaciskając i rozluźniając palce. – Była beyem, więc posiada jakieś moce. Pierdoliła, jak to umie wpędzać innych w szaleństwo, nienawidzi Legendarnych. Pewnie obserwowała sobie wszystko z lustra, a Hypno odwalał resztę roboty swoimi iluzjami.

– Ej, ale  w takim razie, czemu nagle zdecydowała się zabrać Artemis? – wtrącił Blaise. – Skoro chce sobie urządzić w świecie ludzi królestwo ciemności, to czemu jak jest tak blisko celu, zdecydowała się wkurwić demona? Z którym wie, że nie ma wielkich szans?

– Eris jest pieprznięta – mruknęłam i podrapałam się po nosie. – Ale masz rację, nie to nie miałoby sensu.

– Chyba że Artemis ma coś, czego Eris potrzebuje – odezwała się cicho Yuka.

   Zapadła na moment cisza. Potrząsnęłam mocno głową. Miko może i miała teraz wybitny kryzys wieku średniego, lecz tak łatwo się nie da. Utrzyma się, póki jej nie znajdę.

– Wiadomo coś o miejscu pobytu tych jej popleczników? – zwróciłam się do Pata.

– Na razie brak informacji, mimo iż szuka ich Kaito – westchnął. – Słyszałem też nieco o jakiś dziwacznych glutach biegających po Tokio. O co chodzi?

   Skróciłam mu moją przygodę z ratowaniem Nila. Niedługo potem nasze dwa gołąbki postanowiły się zbierać i  jeszcze zahaczyć o Victora, by powiedzieć mu o swoich wnioskach oraz dorzucić wydarzenia ode mnie. Tsa, niby powinnam się pofatygować osobiście, ale wolałam myśleć nad opcjami ratunku dla Artemis, niż zdawać raporty naszemu kochanemu władcy.

   Obydwoje się teleportowali. Mina Alice dalej była ponura, kiedy znikała wśród błękitnego światła. Dalej martwiła się o los Yuki, choć czarodziejka pewnie stała się już pustą marionetką Eris. Jeśli ta psychiczna kurwa chce to samo zrobić miko...

   Niespodziewanie poczułam, jak Blaise zaczyna delikatnie głaskać moje spięte ramiona, po czym lekko je ugniatać. Przymknęłam oczy, na moment dając się rozluźnić.

– Nie marszcz się tak. Damy radę – oświadczył, dodając nieco więcej siły. – Eris nie jest na tyle głupia, by wypowiedzieć ci wojnę.

– Nawet jeśli, to to trochę uciążliwe, że nie mogę mieć trochę spokoju w życiu – stwierdziłam i uchyliłam powiekę, obserwując jak Yuka wymyka się na korytarz z tym swoim uśmieszkiem. Znów coś nagada do Izu i o drugiej w nocy rudzielec mnie nawiedzi, pytając o szczegóły dzisiejszych wydarzeń. Zapowiadam wam to kurwa.

   Syknęłam, gdy Blaise nacisnął mocno kciukami mięśnie karku.

– Aleś się spięła w tak krótkim czasie – skomentował, masując dalej.

   Uśmiechnęłam się lekko i kto wie, czy nie spędzilibyśmy przyjemnie jakiejś godzinki. Ale nie wszak ta spierdolina umysłowa musiała być spierdoliną umysłową, taka już była siła natury. Odsunął włosy z mojego ucha i połaskotał szyję ciepłym oddechem.

– Myślę, że najlepszy byłby masaż całego ciała. Z zagłębieniem w każdą część – szepnął.

  Brew mi drgnęła, po czym wywróciłam oczami i całej siły trzasnęłam go głową w szczękę. Stęknął, padając plecami na kanapę. Spojrzałam na niego przez ramię, a widząc krótki błysk w oku, zrozumiałam, że zrobił specjalnie. Cóż, skoro lubi tak.

– Chyba jednak prześpisz się na tej kanapie – stwierdziłam słodkim głosem. – Przez najbliższe dwa tygodnie.

****

   Byli słabi. Długo walczył z tą myślą, za wszelką cenę próbował ją odgonić. Wiedział bowiem, że od tego zaczynało się popadanie w coraz większą apatię, aż nagle kończyło się z zakrwawioną twarzą z zimną lufą przy skroni i dłonią śmierci na ramieniu. A on nie miał zamiaru nigdy zginąć tak żałosną śmiercią! Ba! Nienawidził biadolenia, roztrząsania spraw czy bezsensowego płaczu. Łzy nigdy nikomu nie pomogły.

   Jednak teraz...teraz było jakoś inaczej. Czuł, że gdzieś w jego środku coś zaczyna powoli pękać. Może to była jego siła woli? A może nadzieja? Zacisnął pięści na materiale spodni. To nie było w jego stylu. On, Król Bestii, zaczął czuć słabość?!

   Ale wtedy na tym parkingu... Ginga przez to skończył ze złamaną kostką, natomiast on... Nie do końca zrozumiał, co zrobił mu facet o czerwonych tęczówkach, jednak kiedy tamte istoty zaczęły go w siebie wciągać, poczuł lęk. Usłyszał z tyłu głowy głosik mówiący, że to nie było coś, co mógł pokonać. Im głębiej wpadał, tym więcej widział. Chwilę, kiedy opuszczał rodzinny dom, kiedy ostra krawędź butelki przecięła skórę na jego policzku, cieknącą krew. Albo ich walkę z Nemesis. Wszędzie tylko okrzyki bólu, mrok i...

   Te lata wyrzeczeń, morderczych treningów spełzły na niczym. Trafił na mur nie do przebicia.

   Dość! Wciągnął powietrze nosem, próbując się przywrócić do rzeczywistości. Podniósł wzrok na pomarańczowo – różowe niebo, które gdzieniegdzie przecinały złote strumyki zachodzącego słońca. Powoli kończył się kolejny dzień podczas którego nie poznali miejsca pobytu Madoki ani jej porywaczy, morderca tamtych ludzi mógł dalej swobodnie chodzić po ulicach,

   Drzwi od jego pokoju skrzypnęły i w progu stanął Nil. Również był w podłym nastroju, tylko w jego przypadku utrzymywał się on od ponad tygodnia. Kyoya nigdy nie był zbytnio spostrzegawczy, ale ciężko było nie zauważyć zmian w zachowaniu Nairu. Jego milczenie stało się ponure, wyraz twarzy pochmurny, a oczy puste. Tategami nie znosił nachalności i doskonale wiedział, że Nil też nie lubił wtykania nosa w swoje sprawy, lecz miał wrażenie, że miało to związek z dziewczyną, z która chłopak się wcześniej spotykał.

– Nie zamierzasz iść na kolację? – spytał Nil, przysiadając na krześle koło szafy.

– Nie lubię jeść, gdy jest atmosfera jak na stypie – prychnął w odpowiedzi.

   Jeszcze na początku całego tego cyrku w jadalni było żywo, głównie za sprawą Benkeia i Masamune, lecz po fali zabójstw i porwaniu Madoki nawet oni zamilkli. Reszta z kolei stała się zdenerwowana i osowiała. Nie żeby on sam był jakąś rozrywkową osobą, lecz jedzenie w takim klimacie sprawiało, że kawałki posiłków utykały mu w gardle.

– Nie dziw się im. Kto wie, kiedy oni tu przyjdą po resztę beyi – mruknął Nil bez większych emocji w głosie.

– O ile przyjdzie.

   Jak dotąd jedynie Tithi oraz Yuki byli ich pozbawieni. Może wcale o nie nie chodziło? A może chciano ich jak najdłużej utrzymać w niepewności?

– Mam wrażenie, że to co na nas poluje, jest nieludzkie – odezwał się znów, chcąc zniszczyć ciężką ciszę.

– I masz rację.

   Tategami drgnął i spojrzał na Nila, marszcząc czoło.

– Skąd to wiesz?

   Nairu podniósł na niego oczy. Ich wyraz zdołał przekonać Króla Bestii, że jednak nie chce poznać źródła tej informacji.

  Gwałtowne pukanie wyrwało ich z małego pojedynku na wzrok. Jednak nim Kyoya zdążył odpowiedzieć, klamka opadła w dół. Najpierw ujrzał jasne włosy poskręcanę w loki oraz fioletową opaskę. Dopiero potem gdy dziewczyna spojrzała na niego, mrużąc powieki, poznał ją. To ona jakiś czas temu wpadła tu z Gingą i dała mu w twarz.

   Emiko zamknęła za sobą drzwi, oparła się o nie i założyła ręce na piersi. Dalej była w szkolnym mundurku, a z jej ramienia dyndała brązową szkolna torba. Uśmiechnęła się krzywo.

– Czego chcesz? – spytał znudzony.

– Och, nieco złagodniałeś – stwierdziła i obdarzyła go przeciągłym spojrzeniem. – Ale czy tak powinno się witać osobę, którą nie tak dawno się zwyzywało, że sprowadzi tylko kłopoty, a samemu się to zrobiło?

   Nawet nie pytał, skąd się o wszystkim dowiedziała. Już na pierwszym spotkaniu zorientował się, że była wścibska jak mało kto.

– W każdym razie pomyślałam, że może tym razem będziecie nieco bardziej chętni do współpracy –powiedziała i zerknęła na Nila. – WBBA was o niczym nie będzie informowało ze strachu, że znów z czymś wyskoczycie. Tylko będziecie tu tak siedzieć aż albo ich złapią, albo oni was tu dorwą.

– A co niby ty możesz zrobić? –  Tategami uniósł brew.

   Nil również spojrzał z lekkim zaciekawieniem na Emiko. Ta uśmiechnęła się i zaczęła mówić.

****

   Shiro wrócił do swojego mieszkania zmęczony po całym dniu, choć i tak nie posunęli się o krok do przodu w całej tej sprawie. Teraz jednak mało go to interesowało, pragnął się tylko wykąpać i położyć. Powłóczając nogami, wszedł do malutkiej łazienki, gdzie mieścił się tylko sedes, umywalka i kabina prysznicowa. Zrzucił ubrania na ziemię, po czym sięgnął za ucho, gdzie była gumka od jego maski.

   Był wdzięczy detektywowi Kiyoshiemu, że bez problemu pozwalał mu ją nosić w pracy. Dla niego nie liczyło się, jak Shiro wyglądał, tylko jak wykonywał swoją pracę. A na pewno ludzie byliby mniej chętni z nim rozmawiać, gdyby ujrzeli, co pod nią skrywał.

   Westchnął, odłożył czarny materiał na umywalkę i podniósł głowę. W prostokątnym lustrze odbił się gruby szew biegnący poziomo przez brodę, pięć blizn oraz trzy ślady po przypalaniu papierosem. Pamiątki lat jego edukacji.

   Stanął na brodziku od prysznica i puścił wodę. Myślami zaczął wracać do tamtych lat, kiedy przekraczając szkolną bramę nie wiedział czy czekają go pinezki w butach, podarty strój na wf czy może kolejna seria ćwiczenia kopnięć na jego brzuchu. Oczywiście nikt niczego nie widział, wszystko było w porządku. Znęcanie się w jednym z najlepszych z gimnazjów? Gdzieżby znowu! I jeszcze te słowa „Musisz dać radę. To synowie urzędników! Nic im nie możemy zrobić!”. Wtedy twarze rodziców zaczęły mu przekreślać czarne „x”. Podobnie jak twarz brata, choć Urani mówił inaczej.

   Uchylił powieki i przejechał dłonią po swoich jasnych włosach. Teraz mógłby ich bez trudu zabić. Przez dwa lata bycia asystentem detektywa odwiedził tyle różnych miejsc przestępstw i poznał wszelkie błędy, które prowadziły do złapania sprawców. Tak, mógłby popełnić zbrodnię doskonałą i nic by mu się nie stało.

   Lecz od dawna nie miał już takiej potrzeby. Odkąd spotkał Uranię, jego życie powoli zaczęło wychodzić na prostą. Poznał detektywa, tym samym zyskując pracę oraz święty spokój. Był jej wdzięczny, że przy nim trwała, obdarzając tym swoim delikatnym uśmiechem i wzrokiem pozbawionym obrzydzenia czy współczucia. Wiedział, że bała się o niego, dlatego zdusił swoje zbrodnicze żądzę, póki same nie zniknęły. Nie chciał, by Urania się smuciła.

   Wyszedł spod prysznica, wdział luźne dresowe i wyszedł na korytarz.

– Ach, Shiro! – Urania pojawiła się przed nim niczym jasna gwiazda. – Jak się czujesz? Nie jesteś przemęczony?

– Nic mi nie jest – westchnął. – Ale jest śpiący. Dobranoc, Uranio.

   Tak, teraz widział, że była zmartwiona. Jednak nie potrwa to długo, bo wkrótce wszystko się skończy.