A2 Rozdział 31: Początek koszmaru

      Powoli czarna skorupa nocy zaczęła pękać, przepuszczając delikatne świetliste promienie. Mimo to większość miasta była pogrążona w głębokim śnie i dopiero niektórzy z niezadowoleniem podnosili rozczochrane głowy i wpatrywały się z bólem w budzik. Jednak znalazły się dwie postacie, które już w szybkim tempie wspinały się po schodach pożarowych budynku w pobliżu WBBA. Ich długie płaszcze łopotały na wietrze, a kaptury co chwila spadały im z głów. Wczołgali się na dach i  schowali przed czujnym okiem kamer za potężnymi klimatyzatorami.

– Phe, moja fryzura! – skrzywił się Osamu, przejeżdżając dłonią po włosach.

– Chaotyczna jak zawsze – westchnęła Mari i wywróciła oczami.

– No dzięki, laleczko.

  Wiatr wzbierał na sile i Odaka musiała się mocniej zaprzeć, by się nie wywrócić. Pasek, do którego miała przymocowaną kaburę, wżynała jej się boleśnie w udo, a pokrowiec na nóż obcierał plecy. Osamu wyciągnął telefon i spojrzał na godzinę, po czym delikatnie się wychylił.

– Zostały cztery minuty, mam już strzelić w kamerę? – zerknął ma Mari

– Poczekaj, muszą mieć jak najmniej czasu na reakcję.

   Chłopak skinął głową i zsunął po ścianę klimatyzatora, siadając po turecku. Wyjęli kuczery, umocowali beye i zdjęli płaszcze, które mogły im przeszkadzać. Zarówno na skórze Osamu jak i Odaki pojawiły się purpurowe żyłki, lecz u Sugity występowały też miejscami czarne przebarwienia. Martwiły one jego partnerkę, tym bardziej, że Ciemność wydawała się dziwne uradowana, gdy je zobaczyła.

   Mari potrząsnęła głową. Nie było teraz czasu rozwodzić się nad tą sprawą. Dzieliło ją już kilka kroków od zobaczenia brata!

– Pamiętasz plan, laleczko? Nie obawiaj się atakować, jak coś – klepnął ją w udo, za co trzepnęła go w łapę. Wyszczerzył zęby.

– O mnie się nie bój – prychnęła. – Pamiętaj tylko, żeby zabrać wszystkie – Spojrzała na telefon. – Już.

   Słońce wyłoniło się zza horyzontu, w skutek czego skorupa nocy posypała się na kawałki. Światło błysnęło w dwóch beyach, które pędziły tuż za czarną strużką energii wystrzeloną z palców Osamu. Kamera pękła z trzaskiem.

– Metil, Płaczący Klaun!

– Dospin, Kieł Chaosu!

   Błękitna wstęga zaczęła przeplatać się ze srebrną, po czym wspólnie uderzyły koło drugiego okna od lewej na szóstym piętrze. Tynk poszybował ku ziemi, alarm zaczął wyć, a czerwone światło momentalnie wypełniło cały budynek.

   Sugita rozwarł dłoń, po której zatańczyła czarna energia, po czym okręciła się, przybierając kształt smoczej głowy.

– Idziemy, laleczko.

****

   O tej samej godzinie Kaito siedział z nogą założoną na nogę szczycie Tokio Tower. Rozpościerał mu się stamtąd świetny widok na miasto. Dym z jego papierosa płynął ku świtającemu niebu, lecz gdy wiatr zmienił kierunek, buchnął mu prosto w twarz. Demon zakaszlał kilka razy, po czym z westchnięciem oparł brodę o dłoń. Uwielbiał długo spać, lecz dziś jego królowa kazała mu już od trzeciej obserwować WBBA. Ufał jej przeczuciom i wiedział, czemu była taka gorliwa w tej sprawie, jednak nie zmieniało to faktu, że był znudzony.

   Aż nagle z pogrążonego w sennej marze miasta wydobył się odór śmierci. Z każdą sekundą nasilał się i zdawał rozprzestrzeniać. Kaito rozłożył skrzydła, odbił się, aż metalowa siatka trzasnęła i poszybował w kierunku najintensywniejszej fali. Zatrzymał się tuż nad ziemią, marszcząc nos.

    Pustą uliczką szły, a raczej ciągnęły się stworzenia o czarnej miejscami zaropiałej skórze. Białka oczu wpatrywały się w niewidoczny punkt na horyzoncie, a po ich ciałach ślizgały się fioletowe strużki. Do tego jeszcze pachniały niemal jak rozkładające się zwłoki.

   Stanął na chodniku. Istoty zatrzymały się i jednocześnie odchyliły ręce, w których zebrały się fioletowe strużki, zmieniając się w kule energii.

– Mroczna siła, czyż nie? – zagadnął, lecz stworzenia tylko zarzęziły w odpowiedzi i cisnęły w niego kulami.

   Osłonił się tarczą, po czym odbił od ziemi, wyjmując zza paska sztylet. Zgrabnym ruchami rozciął sześć gardeł. Trysnęła czarna maź i istoty na moment padły na ziemię, lale zaraz znów spróbowały się podnieść. W ich kręgosłupach rozbłysło słabe purpurowe światełko. Kaito westchnął i uniósł dłoń.

– Obice – Ukrył swą obecność, po czym dopiero aktywował kolejne zaklęcie. – Ignis infernales*.

   Czerwone płomienie wybuchnęły pod stopami istot w sekundę, obejmując ich ciała i wżerając się w ciało. Z gardeł zaczęły wydostawać się agonalne wrzaski, a fioletowe wstęgi próbowały wchłonąć ogień, lecz ich próby spływały na niczym. Groteskowe ciała w szybkim tempie niknęły w oczach, rozpadając się na proch. Kaito wywołał pieczęć informującą.

– Przekażcie naszemu władcy i władczyni, że w Tokio pojawiły się dziwne istoty mogące korzystać z niskiej formy magii – powiedział i zerknął na kupki popiołu. – Jest ich duża ilość i  wydaje mi się, że to zmodyfikowane ludzkie ciała. Przyślijcie kilka osób do uprzątnięcia tego.

   Wtedy właśnie ujrzał na niebie dym, który płynął ze zniszczonego kawałka WBBA.

****

      Właśnie miałam sięgnąć po jajko wysadzane diamentami, kiedy usłyszałam muzykę i całe sen szlag trafił. Wszystkie moje zmysły powróciły do rzeczywistości. Poczułam, że leżałam na czymś ciepłym, co unosiło się i opadało. Otworzyłam oczy. To była klatka piersiowa Blaisa, a jego koszulka miała na sobie mały mojej śliny. Demon dalej spał w najlepsze, więc go nie budziłam, tylko ostrożnie zabrałam jego rekę z talii i zeszłam z kanapy. Czułam się mocno przyjarana po tej drzemce i chwiejnie, drapiąc się po głowie, zaczęłam się kręcić i szukać źródła muzyki

   Zdążyłam przywalić czołem w framugę i prawie wywinąć efektownego orła, nim wygrzebałam z kołdry swój telefon. Na widok godziny jęknęłam, gdyż była dopiero koło piątej nad ranem.

– Tak, Izu? – spytałam, odbierając – Jeśli chodzi o Artemis, to ciągle nie czuję, by wróciła. A i jestem umierająca.

– To dość tematycznie, bo po Tokio kręci się trochę takich żywych trupów – odparł rudzielec.

– Że co? – mruknęłam, padając plecami na łóżko. – Apokalipsa zombie się nagle zrobiła? W przeciągu kilku godzin?

– No prawie i jeszcze WBBA zostało napadnięte. Kaito mówi, byś zebrała dupę, bo rozpętało się małe bajlando.

   Czas, stop, moment kurwa! Jakie żywy trupy? Jaki napad na WBBA? Po co? Jak?! Przytrzymałam za czoło Blaisa, który się obudził i chyba teraz zamierzał mnie pocałować, i próbowałam choć trochę ogarnąć.

   Ale dane mi to nie było, bo w tym samym momencie mój bey zapłonął na fioletowe, po czym wypadła z niego zaaferowana Artemis. Aż syknęłam z bólu, czując, jak nasza wieź wraca do normy. Miko niemal zrzuciła z łóżka Blaisa i złapała mnie za ramiona, mocno wpijając paznokcie.

– Wiem, co planuje Eris – Potrząsnęła mną, mocno spanikowana. Dyszała ciężko. – Musimy lecieć do WBBA, teraz już!

   Skołowana byłam bez reszty, a mój mózg otępiały po drzemce wcale nie pomagał. To patrzyłam na Artemis to na telefon, gdy w końcu Blaise wyjął mi komórkę z ręki.

– Będziemy za pięć minut. – Chwila ciszy. Ziewnął i podrapał się po karku. – Okej, już ją ogarniam i nie, nie robiliśmy, spała.

   Zmrużyłam oczy, na co wyszczerzył zęby i rozłączył się. Klepnął mnie w udo.

– Budzimy się, Jenn. Mamy niezły cyrk na głowie.

   Pokiwałam głową i spojrzałam na miko, która wpatrywała się we mnie z napięciem. Dałam jej w łeb.

– Za co?! – wykrzyknęła z wyrzutem, puszczając mnie.

– Bo mnie, kryzysie wieku średniego, zostawiłaś, wiesz, co ja przeżyłam?! – warknęłam, podnosząc się. Zrzuciłam koszulkę, idąc do szafy.

– A ja? Sama z Eris?! Zresztą spałaś!

– Bo takie nerwy miałam!

– No jasne, a ja mam roczek!

   Spiorunowałyśmy się wzrokiem, po czym uśmiechnęłyśmy. Miko westchnęła, wygładziła swoje kimono i podniosła, a ja przebrałam w bokserkę i wystrzępione szorty. Trupy nie trupy nie będę łaziła po ulicach, wyglądając na jak żul, mam swój honor!

– Hypno pomaga Eris i to jej syn.

   Zakrztusiłam się i zakaszlałam kilka razy.

– Takie stare próchno?!

– Nie w takim sensie, ona go stworzyła – poprawiła się.

   Więcej powiedzieć nie zdążyła, bo wrócił Blaise. Rzucił mi katanę i posłał miko promienny uśmiech.

– Może później szczegóły, bo czas nas nagli, moje panie.

  

****

    Emiko cały czas przed oczami miała neonowe zielone liczby układające się w godzinę 5:06, bo dokładnie o tej usłyszała pierwszy wybuch, który wyrwał ją ze snu. Nawet nie pamiętała, że zasnęła, lecz teraz nie to było najważniejsze! Całym korytarzem zatrzęsło, przez co się zachwiała. Ściana przed nią wybuchła i wyleciały z niej dwa ścierające się beye. Po chwili pojawili się też bleyderze czyli rozjuszony Kyoya oraz dziewczyna o szmaragdowych włosach. Mari Odaka.

– Ej, spadaj stąd! – warknął w jej stronę Kyoya. – Przeszkadzasz mi!

   Nawet nie pomyślała, by się odgryźć, tylko czym prędzej popędziła w lewo, gdzie póki co było spokojnie. Wpadła na wąskie, kręte schody i zaczęła nimi schodzić. Serce dudniło jej głośno, a myśli szalały, przez co czuła już lekki ból głowy. Telefon wibrował, lecz to ignorowała. Najpierw musiała się wydostać stąd bez szkód. Jej ojciec... wmówiła mu, że śpi u przyjaciółki, więc jeśli teraz się wszystko wyda!

   Wypadła na przestronną salę, gdzie znajdowały się windy oraz wyjście ewakuacyjne. Odetchnęła z ulgą i już miała łapać klamkę, gdy ujrzała, kto stał po drugiej stronie i zamarła.

  Wyglądał bardziej ponuro niż zwykle, lecz tych białych włosów ani maski na twarzy nie mogła z niczym pomylić. Jeśli on tu jest...Przełknęła ślinę i cofnęła się o parę kroków. Shiro nacisnął klamkę i wszedł, po czym spojrzał na nią. Chłodno, bez emocji.

   Wtedy coś ją uderzyło. Przecież panował tu taki chaos i to wywołany przez bleyderów, więc czemu ojciec nie wziął Shiro ze sobą? A jeśli jeszcze nie zdążył tu przyjechać, to czemu chłopak już wchodził, a nie czekał? Nie odrywając wzroku od chłopaka, sięgnęła po telefon i odblokowała go palcem. Rzuciła okiem na wyświetlacz i poczuła, jak oblewa ją zimny pot.

Od: Tata o 5:12

 Widziałaś może Shiro? Nie odbiera ode mnie telefonu ani nie odpisuje, a mamy akcję.

   Usłyszała odgłos odbezpieczania pistoletu i gdy podniosła oczy, ujrzała zionącą ciemnością lufę wycelowaną prosto w czoło. Skamieniała niezdolna do krzyku czy choćby wydobycia głosu. Shiro dalej tylko patrzył. Chciał ją zabić? Ale... ale czemu?

– Wyjdź stąd.

– Co? – spytała słabo. Zawartość żołądka podchodziła jej coraz wyżej.

– Wyjdź – warknął. – I nawet nie waż się wrócić, bo przestrzelę twój jebany łeb.

   Po raz pierwszy w życiu ujrzała jakąś jego emocję. Zielonkawe oczy zapłonęły niebezpiecznie, a całą twarz wykrzywił w grymasie. Wolno, krok za krokiem, kierowała się ku drzwiom. Naprawdę ją puści? Czy może tylko okrutnie się z nią bawił?

   Nagle strzelił tuż koło jej stopy. Wrzasnęła, padając na kolana.

– Wleczesz się – syknął, znów kierując na nią lufę. – Nie mam całego dnia. Spierdalaj! Już!

   Na czworaka, czując już łzy w kącikach oczu, wpadła w drzwi. Nacisnęła je łokciem, zrobiła pokraczny obrót i uderzyła ramieniem w ścianę budynku. Jak pijana odeszła kawałek, po czym padła na kolana, łapiąc dłońmi krawędzie kosza i zwymiotowała. Gorzka żółć przelatująca przez jej gardło i tak była niczym w porównaniu do przerażenia i terroru, które przeżyła przez tą krótką chwilę. Była o krok od śmierci, a Shiro...Shiro...

   Kiedy poczuła, że żołądek jest już pusty, osunęła się na chodnik i oparła głową o śmietnik. Wzięła telefon i wystukała krótkiego sms’a o pomoc do Raisy. Potrzebowała teraz kogokolwiek. Kogokolwiek...

****

   Izu miał rację, zrobiło się niezłe bajlando. Razem z Blaisem wylądowaliśmy koło Teradów, którzy właśnie obserwowali trzy kupki popiołów, jakby miały zaraz się odbudować i znów ruszyć do ataku. W oddali było widać jeszcze kilkanaście tych ślicznotek. Pachniały niemal identycznie jak tamte gluty, lecz mrok w ich wnętrzach był intensywniejszy.

– Dość słabiutka ta armia Eris – stwierdziłam, wysuwając katanę z tsuki.

   Paskudom chyba się to nie spodobało, bo posłały na mnie dwie wijące się wstęgi mrocznej mocy. Wywróciłam oczami i odginając nadgarstek w lewo, rozcięłam ją na pół, po czym drugą dłonią aktywowałam rubinowy krąg.

– Exitium.

   Strzępy asfaltu poleciały na boki, natomiast ku powietrzu wzbiły się oderwane kończyny. Zrobiły kilka obrotów, rozrzucając wkoło czarną maź i plasnęły o ziemię.

– Błagam, nie z takim rozrzutem, to nowa koszula – jęknął Blaise, po którego barierze spływała spokojnie głowa.

– Ups, wybacz – rozłożyłam ręce, szczerząc zęby.

– Jest słabiutka – przytaknęła mi Haru, rozwalając kark trzem za pomocą dwóch kul. – Ale dość liczna.

– No i śmierdząca – dorzucił Izu, rzucając purpurową kulą. – Bum, headshot!

– Mówiłem, bez rozmachu – westchnął Blaise, wyciągając swój lekko zakrzywiony sztylet. Ugiął lekko kolana, odsunął prawą stopę i odbił się. Sekundę później znajdował się kilka metrów dalej, a ku górze wystrzeliły kolejne odcięte tułowia.

   Artemis uderzyła toporem o ziemię, w skutek czego fala uderzeniowa pchnęła paskudy w jedno miejsce. Dokończyłam roboty, ciskając w niej fioletowym płomieniem.

– Nie ma sensu się z nimi użerać – powiedziała miko. – Jeśli Eris odzyska Nemesis i zabierze resztę Legendarnych beyi, to będzie dopiero cyrk!

– Ooo wycieczka do WBBA? – Izumiemu zaświeciły się oczy – Ja się piszę! – Podniósł rękę.

– Ja zostanę, ktoś mu się tego pozbyć – mruknęła Haru, pokazując na paskudy. – Będą dobrymi tarczami strzelniczymi.

– A ja pomogę pięknej pani – zaoferował Blaise, uśmiechając się szarmancko. – Kto wie, może Damon będzie zainteresowany tym.. czymś – Podrapał się sztyletem po skroni.

– Nie liczyłabym na podwyżkę – Zbiłam jego nadzieję, wraz z Izu rozłożyliśmy skrzydła i wzbiliśmy ku niebu.

****

   Laska Uranii rozbłysła, po czym złoty promień dosłownie roztopił wejście do sali, gdzie przechowywano Nemesis. Co prawda byli tam czterej uzbrojeni ochroniarze, lecz nie byli w stanie nic zrobić, kiedy z Shiro wypłynęła fioletowa wiązka, która szybkim machnięciem wbiła ich w ziemię, odbierając przytomność i krusząc kości. To samo zaraz stało się ze drzwiami wykonanymi z grubych stalowych płyt. Wpadły do środka, po drodze rozbijając niektóre fioletowe kryształy.

– Uważaj, Shiro – powiedziała cicho Urania, wchodząc za swoim bleyderem. – Czuję tu bardzo silną energię.

– Spokojnie, Uranio – przemówił łagodnie Konoe i wyciągnął z szerokiej kieszeni bluzy niewielką szkatułkę. – Wszystko jest pod kontrolą.

   Podeszli do góry kryształów, na której szczycie znajdował się zapieczętowany Nemesis. Urania laską rozbiła je na mniejsze kawałki i podała ten z beyem Shiro. Poczuła, jakby coś próbowało ją złapać za przegub i wzdrygnęła się. Dusza Nemesis wiła się w środku, duszona przez furię, czuła to wyraźnie. Ale skoro było to potrzebne do uszczęśliwienia Shiro, to trudno, jakoś to zdzierży.

   Wtem całe jej ciało przeszyła inna energia. Elegancka ciemność kroczyła tu. Zacisnęła mocniej palce na lasce i obróciła się, osłaniając sobą Shiro. U wejścia zatrzymała się Artemis z toporem opartym o ramię. Skrzywiła się wyraźnie na ich widok, ale szczęśliwie nie było wraz z nią bleyderki, więc póki co Shiro był bezpieczny.

 – Ty – wycedziła przez zęby, unosząc laskę. Czerwony kryształ rozgorzał szkarłatnym światłem. – Aż tak ci śpieszno umrzeć?

  W odpowiedzi miko wytworzyła czarny obłok, po czym w niego dmuchnęła. W sekundę całe pomieszczenie objęła ciemność, lecz Urania nie dała się podejść i zamknęła oczy. Usłyszała szelest materiału nad sobą, co jej wystarczyło by zablokować ostrze toporu. Przez chwilę siłowały się, aż iskry tryskały na boki, po czym odskoczyły od siebie.

– Chcę tylko, byście mi oddali Nemesis. Nie zdajesz sobie spawy, co robisz, a podobno jesteś ode mnie starsza – przemówiła Artemis.

– Doskonale wiem, po co Ciemności Nemesis – prychnęła w odpowiedzi, gotując się do kolejnego ciosu.

  Artemis uniosła brew i uniosła topór. Otoczyła go fioletowa poświata, która z każdą chwilą stawała się coraz intensywniejsza.

– Czyli po prostu jesteś głupia, huh – westchnęła. – Cóż, więc zrobię to siłą.

****

   Do tej pory nie zdawała sobie sprawy, jak dużą mocą obdarzyła ich Ciemność. Ani razu nie użyła pistoletu czy noża, gdyż wystarczyło jedno jej skinienie, a purpurowe wiązki same atakowały wybraną osobę. Nawet się przy tym nie męczyła, natomiast jej torebkę już wypełniały trzy beye. Agumy, Dunamisa oraz Chrisa. Trzej bleyderzy spoczywali gdzieś na dole. Raczej ich nie zabiła, lecz szczerze to nie wiedziała, gdyż nie panowała, jak mocno mroczna moc atakuje. Cóż, Ciemność mówiła, że to obojętne, tak zdechnę wcześniej czy później.

   Jednak Tategami był twardszy. Choć Metil niemal rozkruszył na kawałki energy ring jego beya, to ten go przywołał i zaczął przed nią uciekać. Machnęła ręką i fioletowy strumień przebił łydkę chłopaka. Ten zaklął głośnie i się zachwiał, lecz nie upadł. Westchnęła, kręcąc głową.

– Sam sobie to utrudniasz – powiedziała, zeskakując z poręczy.

– Pierdol się – syknął.

– Metil!

   Jej bey wyskoczył przed nią i klaun wyrzucił cztery karty karo przed siebie. Zamieniły się one w srebrne strugi, które z hukiem uderzyły w korytarz, gdzie chciał wbiec Kyoya. Sufit zapadł się, odcinając drogę. Chłopak zwolnił, co od razu wykorzystała, wyciągając nóż. Światło lamp prześlizgnęło się po ostrzu.

   Nagle usłyszała rumor i dźwięk odpalania kuczera. Uchyliła głowę, unikając ataku dwóch z pięciu beyów. Agenci otoczyli ją szczelnym pierścieniem, zasłaniając Kyoyę. Poczuła, jak zaczyna się w niej gotować. Była tak blisko, to była jej ostatnia ofiara na liście!

   Metil ponownie użył swojego ataku, a ona utworzyła niewielką fioletową kulkę, w której środku wiła się czarna struga. Poczuła krótki ból w kręgosłupie, lecz go zignorowała i rzuciła nią w pierwszego z brzegu agenta. Trafiła go w bok, przez co ten pchany siłą odrzutu wpadł na drugiego. Nie czekała długo, lecz wykorzystała lukę, a Metil ją osłonił.

   Kyoya był ranny, więc nie zdążył dotrzeć do windy. Skoczyła, łapiąc go za tył koszulki, jednak nie przewidziała kopnięcia w tył. Zacisnęła zęby, czując ból dolnej szczęki. Potoczyli się po podłodze. Błyskawicznie się podniosła i już miała zamiar poszerzyć blizny pod oczami chłopaka, kiedy ktoś ujął ją za przegub. Nie zdążyła się odwrócić, gdy osobnik kopnął ją w biodro z potężną siłą. Zrobiło jej się biało przed oczami. Uderzyła plecami o ścianę, a nóż wypadł jej z ręki i potoczył po posadzce.

– Uhuhu, ale zabaweczka – Ujrzała dziewczyną niewiele starszą od siebie, która schyliła się i podniosła ostrze. Uśmiechnęła się, jej szmaragdowe oczy zabłysły. – Ale nie za niebezpieczna dla ciebie?

  Mari splunęła na bok i podniosła się. Nie wyglądała jej na agentkę ani ochroniarza, choć przy pasku spodenek miała przypiętą katanę. Kto to był?

   Kyoya, który zdążył się już pozbierać, był podobnie zdezorientowany. Nowo przybyła obrzuciła go krótkim spojrzeniem, po czym nad jej dłonią pojawiło się czerwone światło. Jego rana w błyskawicznym tempie się zasklepiła.

– Lepiej wiej, narwańcu – rzuciła.

– Kim ty jesteś?  – spytał, bo to słowa zabrzmiały podejrzanie znajomo.

– Jennifer – przedstawiła się, ogarniając długie włosy. – A ty moja droga – przeniosła swoją uwagę na Odakę. – lepiej mi powiedz, gdzie jest Eris.

– Kto?

– Eris, Ciemność, Suka z piekła, zwał jak zwał – Machnęła ręką.

– Ty lepiej zejdź mi z drogi – Mari w końcu odzyskała równowagę. Po jej palcach zaczęły wić się nitki mrocznej mocy. – Chyba, że chcesz zginąć.

   Jennifer jedynie uśmiechnęła się milutko i wysunęła katanę z pochwy. Ostrze błysnęło, by po sekundzie znaleźć się koło uda Odaki. Dziewczyna zdołała zmienić lekko tor ostrza, więc nie trafiła w tętnicę tylko nieco niżej. Czerwona strużka zaczęła wyciekać z rany.

– Polemizowałbym, kto tu zginie – westchnęła Jenn, unosząc broń. – Koniec gierek, gadaj.

No, to chyba mój najdłuższy rozdział XD Jak mówiłam, akcja ruszyła z kopyta, więc no. Dużo skakanie, ale ja jestem zadowolona, no i dawny ship na sekundę powrócił XD Następny będzie...za jakieś 2 tygodnie, gdyż wyjeżdżam. Nib biorę lapka, ale jadę z przyjaciółką, więc no głupio mi będzie pisać, jak z nią będzie. Zresztą się zobaczy
Odmeldowuje się!